Ridders van de ronde tafel
Samengevat
The Order 1886 is meer dan alleen maar een mooie game. Ja, het spel ziet er in alles prachtig uit en weet een prachtige sfeer te overleggen. Het idee rond ridders in een moderner tijdsbeeld is origineel en werkt goed. De gameplay is de moeite waard, al is het wat jammer dat de leukste wapens maar relatief weinig gebruikt kunnen worden. Ontwikkelaar Ready at Dawn heeft het spel bovendien voorzien van een goed plot. Het blijft jammer dat je dat plot na een uur of zeven á acht wel hebt doorgespeeld. Aangezien The Order 1886 geen andere spelmodi kent is er dan geen andere content meer, en dus kent het spel een erg korte totale speelduur. Dat is een smetje op een verder prima blazoen, dat hopelijk door Ready at Dawn gebruikt wordt als basis voor een volgende game. Maar geef die game dan wel ietsje meer content.
Pluspunten
-
Graphics en sfeer
-
Interessante setting
-
Leuke wapens en gadgets
-
Goed verhaal
Minpunten
-
Weinig content
-
Vreemde stukjes 'half-combat'
-
Leukste wapens gebruik je te weinig
Eindoordeel
Gespeeld op: PlayStation 4 (exclusive)
Ook verkrijgbaar voor: n.v.t
Soms moet een gameredacteur van Tweakers weleens uitleggen aan non-gamers met wat voor spel hij bezig is. "Een spel met ridders." Ridders, leuk! "Ja. En deze ridders hebben guns." Guns, huh? "Ja. En ze vechten niet tegen elkaar of tegen andere ridders, maar tegen monsters." Inderdaad, de beschrijving van PlayStation 4-game The Order 1886 klinkt op die manier best vreemd. Het spel schermt met een alternatieve geschiedenis, waarbij inderdaad sprake is van de klassieke ridders van de ronde tafel die, namens de mensheid, de strijd aanbinden met de gevaarlijke half-breeds, een groep mensen die zichzelf kunnen veranderen in vreselijke monsters.
Dat was lange tijd bijna alle informatie die bekend was over The Order 1886. Het spel werd tijdens de E3 van 2013 door Sony onthuld en werd daarna nog meerdere keren getoond, op diverse beurzen. Helaas bleek regelmatig slechts hetzelfde stukje gameplay speelbaar, waardoor er niet altijd even veel nieuws te vertellen was. Daarbij kwam dat Sony en ontwikkelstudio Ready at Dawn behoorlijk terughoudend waren met informatie. Dat leidde ertoe dat wij in een preview in december nog schreven dat The Order uit een team van vier mensen bestond. Inmiddels weten we dat het allemaal anders in elkaar steekt, maar het zegt iets over de manier waarop Ready at Dawn The Order 1886 wilde presenteren.
De studio ziet The Order 1886 namelijk heel erg als een eerste stap. Het publiek moet eerst kennismaken met de setting, de personages en het hele concept. Daarom ligt de focus op het verhaal. In dat verhaal staat Grayson, oftewel Sir Galahad, centraal. Hij is een van de ridders van de ronde tafel. Net als Sir Percival en Lady Igraine is Galahad vele malen ouder dan hij oogt. Dat heeft alles te maken met de ontdekking van Black Water. Dit geheimzinnige goedje dragen de ridders altijd bij zich. Het geeft ze bovennatuurlijke genezende gaven, en ook een veel langer leven dan normale mensen. Galahad en Percival zijn zodoende al eeuwen lid van de orde. Igraine is wat jonger, maar ook een stuk ouder dan de twintiger die ze lijkt. Samen met de bevriende Marquis de Lafayette staat dit viertal grotendeels centraal in het verhaal van The Order 1886.
Sir Galahad en Sir Percival
The Order is echter groter dan alleen Galahad, Percival en Igraine. De ronde tafel bestaat in dit spel nog steeds en staat inmiddels niet meer in Camelot, maar in Westminster. De orde wordt geleid door de Lord Commander, met de Knight Commander als zijn directe adjudant. De ridders hebben allen een eed gezworen om de koning te beschermen, maar zijn in de praktijk vooral bezig met het opsporen en bevechten van de Lycans. Deze groep half-breed-mensen is eeuwen geleden gaan experimenteren met het verwerken van dierlijke eigenschappen in mensen, wat letterlijk uit de klauwen liep. Sindsdien zijn de mensen en half-breeds in oorlog.
Die oorlog verliep niet lekker voor de mensen, totdat de ridders ten tonele verschenen. Zeker toen Black Water zijn intrede deed en de wapens van de ridders dankzij technologische ontwikkeling steeds beter werden, begon het tij te keren. Londen - het strijdtoneel van The Order 1886 - betaalde daar echter wel een prijs voor. Londen verkeerde bijna in staat van beleg, en het volk voelde zich genegeerd. Daaruit is rebellie ontstaan die ook voor flink want tegenstand zorgt voor de ridders. Genoeg te doen dus, voor Galahad en de zijnen.
Prachtig en sfeervol
Hoewel The Order 1886 absoluut een third-person shooter is, is het schieten op zich niet het belangrijkste element in de game. Sinds de eerste aankondiging in 2013 staat The Order bekend als een van de mooist uitziende games van deze tijd. Natuurlijk: vraagtekens genoeg, zeker over de gameplay, maar het uiterlijk van de personages maakte toen al indruk, en dat is nog steeds zo. Regelmatig zie je hoe de ridders onderling gesprekken voeren met elkaar, en niet zelden krijg je daarbij de indruk naar een film te kijken. Dat komt, behalve door de graphics, ook door de filmische camerastandpunten die regelmatig worden gebruikt.
Kleurgebruik en belichting
Toch zouden die standpunten niet half zoveel indruk maken als de beelden zelf niet zo mooi waren. Het is moeilijk te zeggen welk deel van de audiovisuele presentatie van The Order 1886 het meest indrukwekkend is. De scènes die zich afspelen in de vertrekken van Westminster zijn bij ons favoriet, mede dankzij de prachtige kleuren en het lichtgebruik. Dat laatste is trouwens doorlopend een sterk punt. Elke keer als je van binnen ergens naar buiten loopt, simuleert het beeld even het aanpassen van de ogen aan het fellere licht. Kijken we verder, dan valt ook het detailniveau in de Londense straten en de aankleding aan de binnenkant van de gebouwen op. Alles klopt. Aan alles valt af te lezen dat dit spel met veel zorg in elkaar is gezet.
/i/2000581463.png?f=imagenormal)
Dat is niet alleen grafisch het geval, maar ook wat het verhaal betreft. Natuurlijk is het hebben van de ridders van de ronde tafel al een aardig wapen. Grayson is leuk, maar het feit dat hij Sir Galahad is maakt hem cooler. Daarbij komt nog dat de alternatieve geschiedenis in principe alles toelaat. Ready at Dawn heeft daar zeker vrijheden bij genomen, maar toch ook gekeken naar wat nog geloofwaardig zou kunnen zijn. Zo krijgen de ridders luchtsteun van zeppelins, hebben ze simpele communicators om op afstand met elkaar te kunnen praten en krijgen ze nieuwe wapens en gadgets toegestopt door ene Nikola Tesla, die voor de ridders is wat 'Q' is voor de geheim agenten in de James Bond-films. Op een zeker moment loopt Galahad zelf rond in het laboratorium van Tesla. Hier wordt op een leuke manier ingehaakt op de 'War of currents' waar Tesla's alternating currents natuurlijk een rol in speelden. De aanwezigheid van Tesla en enkele andere bekende namen uit de geschiedenis draagt zeker bij aan de totale sfeer in het spel.
Goed plot
Sfeer heeft The Order 1886 genoeg, maar een goed plot is er zeker ook. Hier duikt alleen het gebruikelijke probleem op bij reviews: hoe leg je de kwaliteit van een verhaal uit zonder dat verhaal volledig bloot te leggen? Niet, natuurlijk. Hoewel The Order 1886 op sommige momenten best even voorspelbaar is, is het verhaal over het algemeen prima. Ready at Dawn heeft een paar sterke verrassingen in petto, die gepaard gaan met sterke plottwists.
Wisselend tempo
Zo heb je dus een third-person shooter met prachtige graphics en een interessante setting in een alternatieve geschiedenis. Wat ga je daar dan precies doen? Precies die vraag werd in de voorbije maanden het minst sterk beantwoord door Sony en Ready at Dawn. Duidelijk is in elk geval dat je continu alleen speelt. Hoewel Galahad vrijwel altijd vergezeld wordt door een of meerdere andere ridders bevat The Order 1886 geen coöperatieve spelmodus. Medeoprichter van Ready at Dawn Andrea Pessino gaf, in een interview dat Tweakers in de aanloop naar de release deed met hem, al aan dat dat een bewuste keuze is geweest. De ontwikkelaar ziet de coöp-potentie ook wel, maar kiest voor dit eerste spel in wat een nieuwe reeks zou kunnen worden dus voor het zo goed mogelijk overbrengen van de setting en het verhaal.
Alleen singleplayer
De ongetwijfeld goede redenen daargelaten betekent dat dus wel dat The Order 1886 alleen een singleplayer-modus kent. Bij afwezigheid van een coöperatieve spelmodus en een multiplayer-modus betekent dat wel dat de game er na afloop van die singleplayer meteen helemaal op zit. Het verhaal is immers helemaal lineair en elke keer dat je The Order 1886 zou doorspelen, zou het verloop hetzelfde zijn. Erg veel reden op het spel nogmaals te spelen is er dan ook niet. Dat maakt het extra belangrijk dat wat er wél is, erg goed op orde is.
/i/2000581455.png?f=imagenormal)
De speler ziet Galahad te allen tijde van over zijn schouder. Het camerastandpunt doet denken aan dat van Gears of War. De vergelijking tussen die games houdt echter wel op bij het camerastandpunt en het feit dat het beide third-person shooters zijn. Het tempo ligt in The Order 1886 een stuk lager dan in Gears of War. Heel regelmatig wordt actie afgewisseld met stukken waarin de personages rustig wandelen terwijl er stukjes verhaal of achtergrond worden gedeeld. Die tragere stukjes gaan gepaard met onderzoek. Galahad kan in veel van de locaties die je tegenkomt in The Order 1886 allerlei objecten vastpakken en onderzoeken. Ze geven soms wat extra inzicht in het verhaal, of illustreren op een leuke manier het tijdsbeeld.
Omgeving in je opnemen
Dat tijdsbeeld krijg je niet alleen in de objecten mee, maar ook in het straatbeeld. Dat dat voor sfeer zorgt, hebben we al uitgelegd. Het krijgt echter ook een rol in de gameplay. Een van de levels speelt zich bijvoorbeeld af aan boord van een zeppelin, terwijl een ander stukje je door een ouderwets pakhuis laat ronddwalen. Het is soms alleen al de moeite waard om even om je heen te kijken en de omgeving in je op te nemen. De gameplay biedt daar ook alle ruimte toe. Afgezien van in de shootouts die je af en toe wel degelijk moet uitvechten, krijg je meestal voldoende kans je eigen tempo aan te houden.
Dat geldt ook voor de stukken gameplay die niet direct te maken hebben met schieten. The Order 1886 kent ook platform-elementen en stukken waarbij je moet sneaken en bewakers ongezien moet uitschakelen. Het platformen doet zijn ding wel, maar maakt geen indruk. Galahad kan prima klimmen en klauteren, maar aangezien de route altijd vooraf bekend is, is het toch wat saai. Bovendien: als je bekend bent met de vaardigheden van de verschillende Assassins of Nathan Drake, dan voelt het klimmen in The Order 1886 toch een beetje log en onhandig aan. Het sneaken is daarentegen wel een erg fijne onderbreking van de standaardgameplay. Het werkt goed, en hoewel de moeilijkheidsgraad in deze stukken niet overdreven hoog ligt, is het toch vermakelijk.
Allerhande knalwerk
Tempowisselingen en andere soorten gameplay zijn er dus genoeg, maar als shooter leunt The Order 1886 ook zwaar op het schieten zelf, en alles wat daarbij hoort. Dat begint, uiteraard, met de basis. The Order 1886 kent redelijk standaard besturing voor een third-person shooter, met een goed werkend dekkingssysteem. Met een druk op de knop zoekt Galahad dekking achter een object, waarbij hij, afhankelijk van waar het object van gemaakt is, wel of niet meer geraakt kan worden. Materialen reageren over het algemeen vrij realistisch in The Order, dus jezelf verschuilen achter een houten hekje is geen briljant idee.
Normale en vreemde wapens
Schieten gebeurt voor een deel met 'standaard' aanvoelende wapens, en voor een deel met interessantere guns. Een normaal machinegeweer, een op de M1 Garand lijkend geweer: je komt ze veelvuldig tegen en je kunt ze goed gebruiken. Sterker nog: met een machinegeweer in je handen voelt The Order 1886 op een bepaalde manier vertrouwd aan. Mede daarom is zo'n wapen dus eigenlijk saai. Er valt in The Order 1886 een stuk meer te beleven op het gebied van wapens. Zoals we al eerder schreven: Nikola Tesla is de 'Q' van de ridders van de ronde tafel. Mede dankzij zijn uitvindingen hebben Galahad en de zijnen een stuk coolere wapens dan alleen maar een machinegeweer of een sniper rifle.
/i/2000581461.png?f=imagenormal)
Het beste voorbeeld is waarschijnlijk de Thermite Gun. Dit wapen schiet een brandbaar goedje, om er daarna een brandende pijl achteraan te schieten. Die pijl zet vervolgens een hele zone in lichterlaaie. De Thermite Gun is een goed voorbeeld van een wapen dat op zich nog best geloofwaardig oogt, maar thuishoort in de afdeling fictie. Het draagt weer bij aan de eigen 'smoel' die het spel heeft. Zo zijn er nog wel meer wapens en gadgets die Galahad als ridder een beetje het karakter geven van een geheim agent uit de negentiende eeuw.
Die geheim agent heeft een aantal belangrijke trucjes achter de hand. Zoals eerder vermeld beschikken de ridders over Black Water. Dat water zit in een flesje dat bij elke ridder om de nek hangt. Een slok Black Water zorgt ervoor dat de ridders vliegensvlug genezen. Word je in het spel 'doodgeschoten', maar zit je in dekking, dan kun je jezelf reviven door een slok te nemen. Word je ondertussen niet geraakt, dan sta je een paar tellen later weer op je voeten. Daarnaast is er nog Black Watch. Door vijanden neer te schieten, vul je een meter. Is die meter vol genoeg, dan kun je Black Watch activeren. Op dat moment vertraagt de tijd en mikt het spel automatisch op vijanden, waarbij je van doelwit kunt wisselen met de thumbsticks. Op die manier kun je snel een aantal vijanden uitschakelen, wat regelmatig handig is.
Kleine minpuntjes
The Order 1886 speelt over het algemeen lekker, maar is desondanks niet helemaal vrij van wat kleine minpuntjes. Zo schakelt het spel over op 'combat modus' als er geknald moet worden. Galahad kan dan harder rennen en in dekking gaan. Er zijn echter ook stukjes waar je wel moet schieten, maar waar je in de 'wandel modus' blijft, en dus niet in dekking kunt. Dat voelt een beetje vreemd aan, want je bent dan al gewend om vanuit dekking te schieten. Daarnaast is het wat vreemd dat je de allerleukste wapens uit het spel maar relatief weinig tegenkomt. De Thermite Gun krijg je één keer in je handen gedrukt en kun je daarna nog een of twee keer op de grond vinden, maar daar blijft het bij. Zonde!
Conclusie
The Order 1886 begon als een goed uitziende game, maar de angst was dat het te veel een 'bewegend schilderij' ging worden. Sony en Ready at Dawn lieten vragen over de gameplay en over de lengte van de game lang onbeantwoord. Die antwoorden zijn er nu wel. Bovenop de prachtige graphics en prima sfeer komt, zo weten we nu, een goed verhaal en gameplay die op zichzelf niets baanbrekends doet, maar zeker vermakelijk is. De speelduur van het spel is en blijft een puntje. Zeven á acht uur speeltijd voor pakweg zestig euro is niet veel content voor je geld, op welke manier je er ook naar kijkt. De content die er wel is, is van prima niveau, maar méér was zeker geen overbodige luxe geweest. Mede daardoor is The Order 1886 vooral een leuk en sfeervol begin van wat zou kunnen uitgroeien tot een franchise voor Sony en Ready at Dawn.
Pluspunten
-
Graphics en sfeer
-
Interessante setting
-
Leuke wapens en gadgets
-
Goed verhaal
Minpunten
-
Weinig content
-
Vreemde stukjes 'half-combat'
-
Leukste wapens gebruik je te weinig
Eindoordeel