Zelfde universum
Naast Pro Evolution Soccer is Metal Gear op dit moment een van de grotere titels van Konami. Silent Hill lijkt met iedere nieuwe uitgave verder in het verdomhoekje te worden gedrukt en de nieuwe Castlevania-serie moet zich nog maar zien te bewijzen. Helaas voor Konami is het echter moeilijk ieder jaar een nieuw avontuur van Solid Snake & Co uit te geven. Afgezien van het enorme productierisico zou geestelijk vader Hideo Kojima dit nooit toelaten. Inmiddels is het stilletjes aan alweer vijf jaar geleden dat de laatste noemenswaardige MGS ten tonele verscheen. Dan hebben we het natuurlijk over deel 4, waarin een vrij duidelijke punt achter Solid Snakes verhaallijn werd gezet. Hoewel, er blijft natuurlijk altijd een verplicht los draadje over om een eventueel wanhoopsvervolg aan op te kunnen hangen.
Gespeeld op: Xbox 360
Ook verkrijgbaar voor: PlayStation 3
Nu is Metal Gear Rising in ieder geval niet dát vervolg, maar het maakt volgens Kojima wel deel uit van hetzelfde universum. Dat de focus dit keer ergens anders op ligt, blijkt wel uit het aan boord halen van brawlerspecialist Platinum Games, bekend van Bayonetta, MadWorld en meer recent Anarchy Reigns. De beroemde Metal Gear-gameplay zal dan ook plaats maken voor een directere hack-and-slash aanpak. Een frisse wind die de deuren opzet voor een groter publiek, maar daar moeten wel wat nieuwe hordes voor worden genomen.
PMC's, cyborgs en de Abchazische republiek
Het is vier jaar na de gebeurtenissen van Metal Gear Solid 4: Guns of the Patriot. De allesomvattende ‘Patriots’ zijn niet meer en alle geaffilieerde PMC’s (Private Military Companies) zijn over de wereld uitgewaaierd. Zo ook Maverick, waartoe onze cyborg Raiden behoort. Mogelijk dat je hem nog kent van zijn naakte escapades in Metal Gear Solid 2: Sons of Liberty. Raidens introductie was niet zonder controverse. Liefhebbers rekenden op meer Solid Snake, maar dat ze daar ‘s werelds eerste emo-ninja bij kregen was niet helemaal de bedoeling. Na afwezig te zijn geweest in het derde deel keerde hij in het vierde weer terug, nu als de meest awesome cyborgninja ooit gerendered door een console-gpu. Een rebrand die blijkbaar zo goed uitpakte dat hij zijn eigen spin-off verdient.
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
De launch-trailer van Metal Gear Rising: Revengeance.
Choreografie
Hoe Raiden terechtkomt bij Maverick wordt nooit helemaal duidelijk, maar hij helpt deze club in ieder geval een stabiele regering in de altijd lastige Kaukasische deelrepubliek Abchazië te stichten. Na jaren van burgeroorlog lijken de eerste symptomen van een blijvende vrede zich nu af te tekenen. Het oogt een beetje als de bekende pseudo-pacifistische anti-oorlogstaal die Kojima wel vaker in zijn games laat doorschemeren. Oorlog is slecht en de verspreiding van nucleaire wapens is het ergste dat de mens ooit is overkomen. Weinigen zullen het met hem oneens zijn, maar het komt bij vlagen nogal prekerig over.
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
Zeven dodelijke zwaarden.De rust is echter tijdelijk, want tijdens een ritje met de vers beëdigde president breekt goed de pleuris uit als een rivaliserende PMC onder de naam Desperado de presidentiële colonne onder vuur neemt. Geen probleem voor Raiden natuurlijk, die in zijn zondagse electrokloffie, zonder een druppel zweet te knoeien, korte metten maakt met de voetsoldaten.
Desperado blijkt echter over meer dan wat generiek kanonnenvoer te beschikken. Als ook andere high-tech cyborgs en UG’s (Unmanned Gear) op het slagveld verschijnen, moet Raiden het uiteindelijk toch afleggen, maar niet voordat de nodige bizarre cutscenes en gevechtsscenes de revu zijn gepasseerd. Kojimas onnavolgbare choreografie en Platinums weet van awesome cyborgs, eerder al te bewonderen in Vanquish, lijken in deze een match made in heaven. Toch is deze potentievolle combi zeker niet vrij van een aantal flinke scheuren.
Wankele balans
Platinum Games’ snelle, explosieve gameplay is uiteraard in alles aanwezig, maar achter de schermen schemert een wat simplistische opzet door. Er is een combometer, maar er is maar een handjevol effectieve combo's, en de drijfveer om je erin te verdiepen ontbreekt. Hetzelfde geldt voor de alternatieve wapens die je na de bossfights unlocked. Verder kun je net als in gelijkwaardige games blocken en parreren, maar is het gameplaymechanisme dat hier achter steekt al even onnauwkeurig als de debiele cameravoering. Raiden blijft irritant lang in zijn aanvalsanimaties zitten, waardoor het lastig is de snellere aanvallen af te slaan. Er is wel een manier om dit te forceren door de animaties te cancellen, maar dat ging ons als simpele zielen de pet te boven. Evaden is dan de betere defensieve optie.
Meer variatie
De vijandenbalans, waarvan de variatie ook wel iets rijker had gemogen, lijkt opgemaakt met aan de ene kant ‘nutteloos zwak’ en aan de andere kant ‘ik dank de heer op mijn blote knieën voor dit checkpoint’. Zo zal de ‘Mastiff’ cyborg menig ongeoefend speler zijn controller door de kamer laten trebucheren, terwijl de standaard-voetsoldaten uitsluitend voor het uitvoeren van ‘Zandatsu’-moves lijken te dienen; een speciale aanval waarbij Raiden een soort electrodarm uit het lichaam trekt om zijn health en Blade-meter te vullen.
Blade mode
De Blade-mode zal waarschijnlijk de belangrijkste bulletpoint achterop het doosje zijn. En met recht ook. Hij is slim uitgevoerd, zeker ook in de manier waarop hij buiten het aan flarden hakken van vijanden wordt gebruikt. Zo zul je al zwiepend met je net-niet-lightsaber deuren op dynamische wijze aan stukjes hakken, waarbij de textures real-time worden gespleten op de plekken waar je ze raakt. Dat de doorgang alsnog bemoeilijkt wordt door de onhandige blokken die dit produceert is bijzaak. Jammer genoeg is de Blade-mode alleen niet genoeg om het spel te dragen en is de rest net te zwak om de vaart erin te houden. Zodra de 'mes door warme boter'-haak zijn nieuwigheid verliest, blijft er gameplaytechnisch weinig overeind.
Verder hebben Raiden en de andere - hoofdzakelijk vijandige - cyborgs duidelijk de meeste aandacht gekregen. De uitgebreide movesets, animaties en uiteenlopende ontwerpen steken scherp af tegen de enigszins inspiratieloze blokkendozen van levels. Eén hoofdstuk speelt zich af in een uitgestorven metropool, een ander in de high-tech basis van Desperado en jawel - ook het riool maakt acte de presence. Geen enkele zichzelf respecterende videogame kan immers zonder rioollevel.
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
Zandatsu-techniek in Metal Gear Rising Revengeance.
Conclusie
Metal Gear Rising: Revengeance is een game van highs en lows. De talrijke cutscenes, de choreografie en de hoeveelheid aandacht voor de hoofdkarakters horen bij de beste in de industrie. Tegelijkertijd voegt de uitwerking van de Blade mode een spelelement toe dat nog nooit eerder is vertoond. We zullen daarom ook niet al te laag eindigen bij het eindcijfer, want dat verdient Raiden niet. De zouteloze opvulling en de beperkte lengte van de game blokkeren echter de weg naar een hoger cijfer. Een gemiste kans. Als deze game de deuren open zet voor een uitgebreidere tweede Rising-uitgave, zien wij die echter met veel interesse tegemoet.
Pluspunten:
- Blade-mode is cool en slim
- Superstrakke cinematics
- Veel aandacht voor hoofdrolspelers
- Metal Gear kan ook best zonder stealth
Minpunten:
- Gevechtssysteem heeft wat raffelrandjes
- Vijanden niet goed in balans
- De camera is vaak je grootste vijand
- Hoeveelheid content laat te wensen over
Eindcijfer: 7,5
Titel |
Metal Gear Rising: Revengeance |
 |
Platform |
Xbox 360, PlayStation 3 |
Ontwikkelaar |
Kojima Productions & Platinum Games |
Uitgever |
Konami |
Releasedatum |
reeds verschenen |