Slechte voortekenen
Het is vrij simpel, toch? Elk jaar brengen Electronic Arts en Activision één grote shooter uit, en die shooters nemen het dan min of meer tegen elkaar op. De mannen van Infinity Ward worden met hun Call of Duty-games tegenover Battlefield en DICE gezet, terwijl de Call of Duty-spellen van Treyarch vaak tegenover de Medal of Honor-spellen van Danger Close worden geplaatst. Zo is dat de laatste jaren een beetje gegroeid, en zo zal het waarschijnlijk nog wel even doorgaan. Tenminste... dat dachten we tot vorige week.
Het begon al in Keulen, waar we begin oktober waren om nog een keer een hands-on te ervaren met Medal of Honor: Warfighter. Tot die speelsessie hadden we altijd zonder meer aangenomen dat Warfighter 'gewoon' de volgende zou worden in een rij meer dan aardige shooters. Toegegeven: Medal of Honor uit 2010 was geen briljante game, maar het spel scoorde desondanks een zeer solide 8 en bood zeker perspectief voor de toekomst. Met de logische doorontwikkeling op audiovisueel gebied en her en der wat tweaks zou dat spel de basis kunnen zijn voor een nog veel betere titel, zo dachten we toen.
Keulen dus. Onder het toeziend oog van diverse EA-medewerkers speelden we twee singleplayer-missies en een paar uur multiplayer. Wat bleek? Bugs en andere rariteiten verstoorden het spelplezier nogal. De aanwezige ontwikkelaars gaven aan dat de problemen veelal bekend waren en verholpen zouden worden of dat zelfs al zouden moeten zijn. Maar hoe kan dat? Hoe kan het dat we een game minder dan een maand voor de release spelen en dan nog zoveel bugs en andere problemen tegenkomen? Voor het eerst kwam ons toch wel hoge verwachtingspatroon onder druk te staan.
De voorzichtige vrees die destijds langzaam opkwam werd afgelopen week bewaarheid. Vooraf eigenlijk al, want er zou geen vroege versie van het spel beschikbaar worden gesteld, en dat terwijl EA dat bij vrijwel al zijn andere games altijd wél doet. Naar de reden achter die beslissing blijft het gissen, maar wij gokken dat het iets te maken heeft met de 'day one patch' die EA afgelopen donderdag of vrijdag al direct online gooide. Vermoedelijk zou Medal of Honor: Warfighter voor die patch er nog een stuk slechter aan toe zijn geweest.
Tegenvallende techniek
Nóg slechter, want ook nu is het beeld dat we van Medal of Honor: Warfighter hebben niet al te rooskleurig. En dat terwijl de voortekenen op het oog zo positief waren. Danger Close heeft twee jaar de tijd gehad om van de in Medal of Honor gemaakte fouten te leren en kon voor Warfighter beschikken over de geroemde Frostbite 2.0-engine waar ook Battlefield 3 mee is gemaakt. DICE heeft vorig jaar laten zien waar die engine toe in staat is. Op consoles leidde dat tot een goed, maar niet spectaculair goed spel. Op de pc was Battlefield 3 echter een klasse apart.
Geen apart ontwikkelde pc-versie
Medal of Honor: Warfighter komt nooit in de buurt daarvan, op geen van de platformen. Bij de pc-versie is dat ook niet zo vreemd. DICE heeft van Battlefield 3 een aparte versie ontwikkeld, speciaal voor de pc. Die versie maakt gebruik van alle mogelijkheden die de betere hardware van de pc biedt. Waar pc-versies meestal opgepompte console-ports zijn, had DICE dus een separaat spel ontwikkeld. Die aanpak heeft Warfighter niet gehad, en dus is het eigenlijk niet meer dan logisch dat de pc-versie van Medal of Honor: Warfighter een lichtjaar achter ligt op die van Battlefield 3, ondanks dat de games met dezelfde engine zijn gemaakt.
/i/1335714476.jpeg?f=imagenormal)
Opvallender is dat ook de consoleversies van Warfighter het niet halen bij Battlefield 3. Het spel grossiert daarvoor teveel in lelijke, ongedetailleerde graphics, en ja: ook wij hebben vooraf het HD-graphics-pakketje geïnstalleerd vanaf de dvd. Daarnaast is ook de wisselvalligheid op het gebied van destructability opvallend. In sommige levels kan relatief veel kapot, terwijl andere maps uit massief graniet lijken te zijn geschapen. Hoe het ook zij: nooit komt de destructability in de buurt van hoe het in Battlefield 3 is geregeld. Over welke versie je ook praat.
Geloofwaardig
Dan mag je zeggen 'Battlefield is Battlefield, Medal of Honor is een ander spel'. Prima hoor, maar dat hoeft voor het audiovisuele niveau toch niet uit te maken? Zeker niet als de ontwikkelaars dezelfde engine tot hun beschikking hadden. Nu zullen we niet beweren dat alles in Warfighter alleen maar lelijk is, want dat is niet zo. De soldaten in de singleplayer zien er bijvoorbeeld prima uit en ze zijn ook nog eens mooi geanimeerd. Dat resulteert in soepele, geloofwaardige bewegingen. Al is die geloofwaardigheid wel een beetje weg als ineens een dode vijand in een deur blijft hangen.
Verhaal komt niet over
Globaal gezien ziet de singleplayer er beter uit dan de multiplayer en eigenlijk zien we die krachtverdeling wel over de hele linie van Warfighter. Ondanks dat de singleplayer campaign verre van perfect is, is het een avontuur dat je genoeg weet te boeien om je net geen zes uur aan een stuk door vast te houden. In die zes uur heb je bovendien best een behoorlijke portie spectaculaire vuurgevechten uitgevochten en heb je een aardig gevarieerd aanbod aan missies voorbij zien komen.
Het privéleven van een soldaat
Het probleem zit dan ook niet in de variatie en ook niet in het spektakel, er is veel meer aan de hand. In de eerste plaats komt de gekozen invalshoek maar mondjesmaats over. Warfighter gaat, wat het verhaal betreft, vooral over de weerslag die het gevaarlijke leven van Tier 1 Operatives op hun privéleven heeft. We krijgen ook wel het verhaal mee van hoe Preacher, Mother, Stump en andere topsoldaten op jacht gaan naar de volgende slechterik die een reeks aanslagen wil plegen, maar ondertussen blijft het spel terugkomen op de privésituatie van soldaten 'Mother' en 'Stump'.
/i/1340108736.jpeg?f=imagenormal)
Het concept doet een beetje denken aan de televisieserie The Unit, alleen komt het emotionele aspect daarin beter van de grond. Ergens logisch: echte acteurs kunnen zoiets natuurlijk veel geloofwaardiger neerzetten dan geanimeerde personages in een game. Dat zou in theorie niet zo hoeven zijn, maar zo is het de praktijk nu eenmaal wel. Doordat je zulke vergelijkingen gaat maken, komt Warfighter niet echt lekker uit de verf. Pas bij de aangrijpende eindscène bereikt Danger Close het doel dat de ontwikkelaar zich al die tijd al had gesteld. Pas dan is de emotie voelbaar. En dat is natuurlijk veel te laat.
Emotie komt niet over
Ergens is dat heel jammer. De tussenfilmpjes van Medal of Honor: Warfighter zijn namelijk, in tegenstelling tot andere delen van het spel, audiovisueel in orde. Sommige filmpjes zien er echt prachtig uit, maar toch komt het idee van zo'n scène nooit helemaal over. Het is moeilijk te zeggen waar dat precies aan ligt, maar de filmpjes weten de bedoelde emoties niet over te brengen.
Uitvoering redt gebrek aan originaliteit niet
Dan komt het aan op de gameplay zelf, en ook daarin biedt Medal of Honor: Warfighter in de singleplayer geen overweldigend pakket. In de eerste plaats is het allemaal behoorlijk standaard. Een achtervolgingslevel, een level waarbij je een gatling gun bestuurt aan boord van een helikopter, en zo kunnen we nog wel even doorgaan: het is vrijwel allemaal gesneden koek. De momenten die ons bijblijven uit de singleplayer van Warfighter zijn op één hand te tellen, en misschien zelfs wel op twee vingers.
Matige AI
Dat wordt een beetje in de hand gewerkt door de zeer matige kunstmatige intelligentie die vooral je vijanden er op nahouden. We zagen een soldaat bijvoorbeeld rondjes om zijn dekking heen rennen. Ook gezien: het spel besluit dat jij naar het volgende checkpoint mag en de vijanden draaien zich allemaal om en rennen, zonder zich nog om jou en je wapen te bekommeren, weg met hun rug naar je toe. En nu we het toch over de AI hebben: waarom komt alles op jou aan? Waarom lopen er continu andere soldaten om je heen, maar blijf je toch minutenlang ergens stilstaan omdat er ergens in de omgeving nog een vijand over is, zonder dat je teamgenoten dan iets doen? Op dat soort momenten wordt pijnlijk duidelijk dat de singleplayer van Medal of Honor: Warfighter volledig is gescript, en dat het concept 'AI' er eigenlijk weinig mee te maken heeft.
/i/1340108739.jpeg?f=imagenormal)
Eerlijk is eerlijk: Warfighter volgt met die aanpak de strategie die Call of Duty al jaren geen windeieren legt, en Battlefield 3 adopteerde die opbouw vorig jaar ook. Ook die games zijn bijna volledig gescript en ook die games lopen al jaren niet meer over van originaliteit, al zit Medal of Honor: Warfighter zelfs nog onder dat niveau. Dat zou nog steeds niet veel uitmaken als de uitvoering uitstekend was. 'Beter goed gejat dan slecht verzonnen', kortom: het maakt niet uit als je gameplay niet origineel is, als hij dan maar wel heel vet is. En ook daarin komt Warfighter niet boven de eerdergenoemde titels uit.
Originele missie
Dat zorgt ervoor dat de singleplayer campaign vooral een spelervaring oplevert die je niet lang bij zal blijven. Het wrange voor Danger Close en EA is dat het op geen enkel moment echt slecht wordt. De campaign is best onderhoudend en zoals gezegd zijn er best spectaculaire momenten te vinden. Er zit zelfs één missie in die we wel degelijk als vernieuwend en origineel hebben ervaren, namelijk het level in Dubai waarin je in een auto probeert om uit het zicht van rondrijdende auto's van vijanden te blijven. Een soort moderne versie van Pacman dus, en hartstikke leuk. Maar het is bij lange na niet genoeg.
Multiplayer: een en al middelmaat
Toch zul je je vrij probleemloos door de zes uur heen schieten die de singleplayer campaign je voorschotelt. Wij hadden althans nooit de neiging om af te haken, en ook dat is weleens anders geweest. Daarna is de logische volgende stap om de multiplayer op te starten. Voor de Xbox 360 betekent dit dat je even van dvd moet wisselen, terwijl je op de pc het spel even moet verlaten. Een rechtstreekse overstap binnen het spel kan niet, want je moet eerst even inloggen op EA's eigen online platform Origin.
Geen connectieproblemen
Dat is voor sommigen wellicht een klein irritatiepuntje, maar aangezien Origin de laatste dagen stabiel draaide en ons zowel met de Xbox 360- als de pc-versie steeds vrij snel in de servers wist te plaatsen, was die irritatie er bij ons niet. Afgezien van wat kleine lag-probleempjes her en der liep de multiplayer van Medal of Honor: Warfighter zelfs erg soepel. Of dat ook nog zo is als je bijvoorbeeld met een grote groep vrienden in hetzelfde potje terecht probeert te komen, valt af te wachten.
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
In de multiplayer-modus kies je allereerst voor een bepaald type soldaat en dat bepaalt ook meteen je klasse en daarmee de wapens en de bonussen die je tot je beschikking krijgt. Zeker in de eerste uren dat je Warfighter speelt komt dat heel star over. Er valt dan ook weinig aan te passen, en als je eenmaal het level bereikt waarop je wel wat meer keuzes kunt maken, moet je eerst nog wennen aan de ongelooflijk onoverzichtelijke menustructuur van het spel. Allemaal niet handig, en niet iets waardoor spelers langer blijven hangen in een game.
Beperkt spelaanbod
Ook een relatief beperkt aanbod als het gaat om spelmodi zal daar niet erg bij helpen. Met Team Deathmatch en en Medal of Honors eigen varianten op Rush, Conquest en Domination heb je het al bijna gehad. Als ´redder in nood´ is er dan nog Homerun, dat het spel nog net dat vleugje broodnodige vernieuwing geeft. In deze spelmodus speel je zes tegen zes en moet de aanvallende partij een van de twee vlaggen van de verdedigers veroveren. Lukt dat, dan levert dat twee punten op, en anders krijgt de verdediging er twee. De partij die het eerst bij die tien is, wint. En oh ja, er zijn geen respawns, dus als je dood bent moet je wachten tot het rondje is afgelopen.
/i/1351599448.jpeg?f=imagenormal)
Homerun houdt continu een hoog tempo vast en is duidelijk gericht op de wat competitievere gamers. Je vindt in Homerun dan ook nu al teams van zes spelers die al aardig op elkaar ingespeeld zijn en dus goed samenwerken. Alleen al om die reden biedt Homerun meerwaarde naast de andere spelmodi. Die zijn op zichzelf ook best vermakelijk, maar bieden niets extra's bovenop alles wat je al verwachtte. Te voorspelbaar om echt te kunnen boeien.
Designfoutjes
Daar komt nog bij dat al die spelmodi kampen met een aantal problemen. In de eerste plaats kloppen de spawnpunten vaak niet. Het gebeurde ons te vaak dat we door het spel op een plek werden neergezet waar we binnen twee seconden alweer op de grond lagen door vijandelijk vuur. Ook zitten sommige maps onlogisch in elkaar en zijn de aanvallers op vrijwel elke map standaard in het nadeel. Als er twee gelijkwaardige teams tegenover elkaar staan, zullen de verdedigers meestal winnen. Dit soort fouten in het level design passen niet bij wat we toch allemaal zagen als een 'grote game'.
Fireteam: toch nog een lichtpuntje
Toch heeft Medal of Honor: Warfighter dan nog één ijzer in het vuur. Het is, achteraf, veelzeggend dat dit pluspunt in elke preview weer naar voren kwam: heel veel andere troefkaarten heeft Warfighter ook niet. Het spelen in een Fireteam is er echter wel een van formaat. In de multiplayer van Medal of Honor: Warfighter worden spelers automatisch gekoppeld aan een andere speler, en dat is dan jouw Fireteam-buddy. Natuurlijk heb je zelf invloed op je keuze en kun je een Fireteam vormen met een van de vrienden met wie je samenspeelt.
Hechte band
Je Fireteam-buddy blijft steeds aan je gebonden. In de eerste plaats kunnen jullie elkaar altijd zien. Je ziet de contouren van je vriend door muren heen, en ook op de minimap is zijn icoontje altijd zichtbaar. Dit moet de band tussen Tier 1 Operatives illustreren. Op een EA Showcase dit voorjaar vertelde een voormalig Tier 1-soldaat dat de Operatives een heel hechte band hebben. Ze kennen elkaar door en door en daardoor weten ze vaak van elkaar wat ze doen, zonder elkaar direct te hoeven zien. Danger Close helpt spelers in Warfighter wat dat betreft een handje, maar het idee komt wel over.
/i/1351599449.jpeg?f=imagenormal)
Ook handig is dat je automatisch informatie met elkaar deelt. Opent de een het vuur op een vijand, dan ziet de ander de vijand ook, eventueel dwars door muren heen. Die informatie kan hem in staat stellen die vijand in zijn rug te verrassen. Dat is dus ook iets om je bewust van te zijn als je in een langer vuurgevecht terecht komt: ook jij kunt verrast worden omdat de Fireteam-buddy van jouw doelwit inmiddels ook weet waar jij zit.
Effeciënte samenwerking
De voordelen houden daar niet mee op. Zo kunnen jij en je buddy elkaar doorlopend healen en voorzien van ammunitie. Zolang je bij elkaar blijft maakt jullie dat samen dus veel sterker dan wanneer je beide als eenling te werk zou gaan. Het duurt niet lang voor dat besef doordringt. Wij speelden online vooral met mensen die we niet kenden, maar hadden in minstens de helft van de potjes een Fireteam-buddy die redelijk zijn best deed bij ons te blijven. Een aantal keer leidde dat tot een heel fijne en efficiënte samenwerking, waarbij we ons een paar keer kroonden tot het 'meest effectieve Fireteam', want ook dat speelt mee: je komt in je eentje nooit bovenaan de rankings van een potje. De ranglijst wordt namelijk opgemaakt op basis van de totaalscores van de Fireteams.
De directe winst die het concept biedt is duidelijk, maar de potentiële winst gaat veel verder. Samenwerken is vaak vooral ook bewustworden. De kans is groot dat, zodra spelers door krijgen hoe handig het is om goed samen te werken, die samenwerking al snel Fireteam-overstijgend gaat werken. Binnen een paar dagen speelden we al potjes waarin beide teams behoorlijk handig en gegroepeerd te werk gingen. Hier hoeven de ontwikkelaars van Danger Close helemaal niets meer voor te doen, want Fireteam heeft al het werk al gedaan. Zelfs de meest koppige 'lone wolf' leert samen te werken in Medal of Honor: Warfighter.
Conclusie
We betrapten onszelf er bij het schrijven van die laatste pagina op dat we dachten 'jammer dat dat Fireteam-concept niet in een betere shooter gestopt is'. Want daar komt het helaas wel op neer. Ondanks dat er her en der echt wel lichtpuntjes en positieve kanten aan Medal of Honor: Warfighter zitten, is het totaalpakket veel te karig. Een dertien-in-een-dozijn singleplayer met een zeer matige AI en een onsamenhangend verhaal dat niet lekker overkomt, en een lelijk uitziende multiplayer-modus die vrijwel niets verrassends doet en ook nog kampt met fouten in het leveldesign: geen enkele goed bedachte feature is zo goed dat hij dat alles mee omhoog kan trekken, ook Fireteam niet. Echt slecht is Medal of Honor: Warfighter nooit, maar goed is het ook zelden, en de game sterft dan ook in middelmatigheid. We zijn heel benieuwd wat EA met Medal of Honor gaat doen, want deze koers leidt in elk geval nergens toe.
Pluspunten
+ Fireteam-concept
+ Singleplayer-missie in Dubai
+ Ondanks alles niet vervelend om te spelen
+ Homerun-spelmodus in multiplayer
Minpunten
- Grafisch matig
- Gebrek aan originaliteit
- Uitvoering compenseert dat niet
- Verhaal komt niet over
- Fouten in leveldesign multiplayer
Cijfer: 6
Titel |
Medal of Honor: Warfighter |
 |
Platform |
PC, Xbox 360, PlayStation 3 |
Ontwikkelaar |
Danger Close |
Uitgever |
Electronic Arts |
Releasedatum |
Inmiddels verschenen |