Geheim agent
Michael Thorton is een kruising van James Bond, Jack Bauer en Jason Bourne, en tevens de hoofdpersoon in Sega's actie-rpg Alpha Protocol. Hoe afgezaagd die vergelijking ook is, we hoopten - voor we aan deze review begonnen - uiteraard dat Alpha Protocol de verwachtingen waar zou gaan maken. Sega legde tijdens presentaties van het spel de nadruk op de keuzemogelijkheden en op de verschillende manieren waarop je het spel kunt spelen - iets dat ons in rpg's altijd aanspreekt. Alpha Protocol is dan ook echt zo'n game waar je als recensent en liefhebber van rpg's een oogje op hebt.
Getest op: PlayStation 3
Ook verkrijgbaar voor: Xbox 360, pc
/i/1275654665.jpeg?f=imagenormal)
Het spel van Obsidian Entertainment draait om geheim agent Michael Thorton, van wie de speler zelf de voorgeschiedenis mag bepalen. Vast staat echter dat je als agent aan de slag gaat bij Alpha Protocol. Deze geheime organisatie coördineert misies van agenten die officieel te boek staan als 'rogue agents', zodat elke betrokkenheid van de Verenigde Staten kan worden ontkend. Alpha Protocol is echter ook de enige organisatie die weet dat de geheim agenten daadwerkelijk agenten zijn. Dat levert een probleem op voor Thorton, als hij na een missie buitenspel wordt gezet door Alpha Protocol en de jacht op hem wordt geopend.
Eigen boontjes doppen
Die jacht begint in Saoedi-Arabië, maar verplaatst zich al snel naar andere locaties, waaronder Moskou, Rome en Taipei. In elk van deze steden maakt Thorton gebruik van een Alpha Protocol Safehouse. Was dat niet de organisatie die hem op de dodenlijst had gezet? Jawel, maar binnen Alpha Protocol werkt een jongedame genaamd Mina Tang, die Thorton begeleidt op zijn missies en die hem voorziet van veilige huizen over de hele wereld. Voor de rest moet Thorton voornamelijk zijn eigen boontjes doppen, en vrienden maken zodat hij medestanders te krijgt.
Conversaties en intel
Vrienden maak je voornamelijk door het voeren van gesprekken, en dan wel op de juiste manier. Daarmee raken we direct een van de basispijlers van Alpha Protocol. Je bepaalt zelf namelijk hoe Thorton zich opstelt in elk gesprek. Als hij in gesprek is met iemand, komt er om de zoveel tijd een keuzemenu in beeld waarin je een bepaalde richting kunt kiezen. Zo kun je vaak kiezen voor een agressieve of juist voor een terughoudende aanpak. De mogelijkheden verschillen per gesprek, en de optimale koers verschilt per persoon en per doelstelling.
/i/1275654660.jpeg?f=imagenormal)
Het spreekt voor zich dat elk personage positief reageert op een bepaalde aanpak. Zo reageert een bluffertje in Taipei positief als jij over je eigen - verzonnen - daden opschept, terwijl een mooie dame niet gecharmeerd hoeft te zijn van een flirterige aanpak. Het sterke aan Alpha Protocol is dat het scoren van positieve reputatie bij een personage niet altijd de beste manier is om vooruit te komen. In diverse situaties kan het juist zinvol zijn om een houding te kiezen die de persoon waarmee je praat niet aanstaat, waardoor hij of zij zich niet optimaal kan concentreren, misschiens zelfs boos wordt, en daardoor fouten gaat maken. Die kunnen vervolgens weer in jouw voordeel uitpakken.
Hulpjes inhuren
Dit element is in Alpha Protocol simpel opgezet, maar het geeft wel degelijk diepgang en het heeft een ingrijpende invloed op de game. Op bepaalde momenten kun je Thorton al pratend ergens naar binnen krijgen, terwijl een foute aanpak kan leiden tot een vuurgevecht. Ook kan Thorton in verschillende missies beschikken over in te huren hulpjes, afhankelijk van hoe hij hen in eerdere gesprekken heeft behandeld. In sommige missies zijn enkele hulpsoldaatjes zeker geen overbodige luxe, dus dat is altijd iets om rekening mee te houden.
/i/1275654657.jpeg?f=imagenormal)
Alpha Protocol gebruikt de conversaties voor een aanzienlijk deel om het verhaal over te brengen. Thorton raakt als geheim agent betrokken bij een smerig zaakje van het bedrijf Halbech, dat volgens Thorton betrokken is bij illegale wapenhandel. Stukje bij beetje kom je steeds meer te weten over de betrokkenheid van Halbech en van de mensen die daar in de verschillende steden bij betrokken zijn. De manier waarop dit alles wordt overgebracht werkt goed. Het zorgt ervoor dat je constant op zoek bent naar meer, en dat in de meest letterlijke zin.
Geen nutteloos leeswerk
Obsidian heeft het verhaal namelijk heel sterk gekoppeld aan de gameplay. Zo kom je overal computers tegen die je kunt hacken om meer informatie te vinden. Dit kan informatie zijn die een rol speelt in het verhaal, of die je op de zwarte markt zou kunnen verkopen. Daarnaast werkt het verzamelen van informatie ook door in de gesprekken die je voert. Door een dossier van iemand door te lezen, krijg je vaak meer opties in de gesprekken die je met de mensen in kwestie voert. Op deze manier vormt 'intel' niet langer nutteloos leeswerk, maar iets dat echt een bijdrage aan je missie levert.
Foutenfestival
De manier waarop het verhaal wordt overgebracht, zorgt ervoor dat je je als speler echt een spion voelt. Je hebt overal lijntjes en wat je doet beïnvloedt merkbaar het verhaal. Dat gevoel wordt verder versterkt door de middelen die je tot je beschikking hebt. Via de internationale zwarte markt kun je overal aan nieuwe wapens, upgrades, armor en handige voorwerpen komen, en via datzelfde netwerk kun je ook extra informatie kopen waardoor de missies gemakkelijker worden. Zo kun je vooraf een gedetailleerde map kopen van de omgeving waarin je terecht komt, of iemand betalen om een sniper rifle op een strategische plek achter te laten.
/i/1275654659.jpeg?f=imagenormal)
Met de spionagesfeer en de setting zit het dus wel goed. Waar het echter op de uitvoering aankomt, wordt het verhaal over Alpha Protocol ineens een stuk minder rooskleurig. Dat begint al vroeg in het spel, wanneer je wat moeite hebt met de camerahoeken en als de animaties van de personages er wat houterig uitzien. Dat voorspelt niet veel goeds, en Alpha Protocol begint vanaf dat moment met een parade van bugs en van onderdelen die beter hadden moeten worden uitgewerkt.
Machinegeweer only?
Veruit het grootste minpunt daarbij is het schietsysteem, dat volstrekt niet uit de verf komt. Ten eerste werkt het dekkingsysteem niet lekker, waardoor je tijdens een vuurgevecht regelmatig ergens terechtkomt waar je geen dekking kunt zoeken, omdat het spel niet herkent dat je je achter een object wilt verschuilen. Daarbij komt dat er geen enkele vorm van auto-aim in het spel zit. Zelf mikken voelt in Alpha Protocol niet soepel. Raak mikken betekent bovendien niet dat je daadwerkelijk raak schiet; alleen als je onnatuurlijk lang blijft mikken op een vijand, zul je hem zeker treffen. Dit doet erg 'gemaakt' aan, en het leidt ertoe dat je vaak zult kiezen voor het te sterk gemaakte machinegeweer, dat goed werkt van elke afstand en daarmee al snel de enige gun wordt die je echt veel gebruikt.
/i/1275654661.jpeg?f=imagenormal)
Een welkome afwisseling is het vechten met handen en benen. De speler kiest wat voor type geheim agent Thorton is, door voor een bepaald profiel en voor specialisaties te kiezen. Daarbij kan ook worden gekozen voor voor Martial Arts. Dit blijkt verrassend vaak effectiever dan wapengebruik, vooral als er veel vijanden om je heen staan. Hoewel je als Marial Arts-beoefenaar eigenlijk wat te sterk bent, maakt dit de actie in Alpha Protocol wel leuker. Datzelfde geldt voor de stealth actie, al voelt die lang niet zo geraffineerd aan als in een game als Splinter Cell. Alpha Protocol kent bij dit aspect veel minder diepgang. In de regel is het verstandig om vijanden in de rug aan te vallen, al kun je ze in Alpha Protocol soms ook van voren aanvallen.
Matige AI
Dat laatste is vooral te wijten aan de dramatische kunstmatige intelligentie. Vijanden die niet expliciet jouw kant op kijken, zien je ook niet. Daar staat tegenover dat sommige vijanden je haast op magische wijze ontdekken, terwijl jij nog doodstil achter een muurtje staat. Zolang tegenstanders in gevechtsmodus - met rode pijltjes - staan, weten ze ook altijd waar je bent. Geen intelligentie, maar gewoon zo geprogrammeerd. De moeilijkheid van de gevechten zit dan ook met name in de hoeveelheid schade de vijanden kunnen incasseren en in het aantal waarmee ze aanwezig zijn. Voor gecoördineerde aanvallen hoef je niet al te bang te zijn.
Wisselvallige techniek
Hoewel ze af en toe wat inspiratieloos of droog overkomen, zijn de stemmen over het algemeen goed en geloofwaardig. Hoofdpersonage Thorton heeft een vrij neutrale stem waar je je geen moment aan stoort, al komt hij soms wat karakterloos over. De overige stemmen, met name de pesterige annex flirterige stem van SIE, doen het prima. Ook de muziek werkt redelijk mee, en hij reageert adequaat op veranderingen in de actie. Zo krijg je tijdens vuurgevechten intensere muziek te horen .
/i/1275654666.jpeg?f=imagenormal)
Daarmee is echter het positieve van de techniek wel benoemd, want in grafisch opzicht is Alpha Protocol slecht uitgewerkt. Het uiterlijk van de personages gaat nog wel, maar zoals eerder aangegeven zijn hun animaties niet om over naar huis te schrijven. Daar komt nog bij dat je in de meest sfeerloze omgevingen rondloopt die je je maar kunt voorstellen. De textures zijn lelijk en ogen onafgewerkt en er is zeer veel herhaling met betrekking tot objecten in het spel. Bovendien loop je constant in afgesloten gebieden rond, terwijl deze game bij uitstek goed tot zijn recht zou komen in een meer open wereld waarin je vrij op zoek zou kunnen gaan naar aanwijzingen en aanknopingspunten.
Conclusie
Obisidian Entertainment heeft zeker geen slechte game gemaakt, maar mist een kans. Het concept van Alpha Protocol is vele malen sterker dan de uitwerking. De setting is goed, het verhaal is pakkend en het is niet moeilijk je als speler te verliezen in de wereld van spionage, die herkenbaar en geloofwaardig overkomt. Het conversatiesysteem werkt goed en je kunt op deze manier het verloop van het spel echt beïnvloeden. Zodra het echter op actie aankomt, zakt Alpha Protocol door het ijs. Daarbij komt dat het spel grafisch jaren achterloopt. De omgevingen zijn volledig afgesloten en zien er bovendien lelijk uit.
We willen Alpha Protocol desondanks het voordeel van de twijfel geven. Een topgame is het zeker niet, en we zullen het zelfs geen goede game noemen, maar de manier waarop je als speler invloed hebt op het verhaal en door je eigen acties en gesprekken het verloop van de missies kunt veranderen, is intrigerend. Wij verwachten dan ook dat rpg-liefhebbers best over de tekortkomingen van het spel heen kunnen stappen. Deel je die specifieke voorkeur echter niet, dan zal Alpha Protocol voornamelijk aanvoelen als een achterhaald spel.
Pluspunten
+ Verhaal
+ Conversaties
+ Intel lezen heeft nut
+ Invloed van de speler
Minpunten
- Schieten is dramatisch
- Dekkingsysteem bokt
- Slechte kunstmatige intelligentie
- Oogt lelijk en ongeïnspireerd
Cijfer: 7,0
Titel |
Alpha Protocol |
 |
Platform |
PC, Xbox 360, PlayStation 3 |
Ontwikkelaar |
Obsidian Entertainment
|
Uitgever |
Sega |
Releasedatum |
Inmiddels verschenen |