Met alweer het zesde deel in de Tekken-reeks in de schappen leek een speciale feature rond de immens populaire fighterserie ons wel op zijn plaats. Niet alleen belooft dit deel zijn voorgangers op elk terrein achter zich te laten, ook maakt de tot dusver exclusief voor de PlayStations uitgebrachte serie nu ook zijn opwachting op de Xbox 360. Maar is een special over Tekken dan niet enkel leuk voor Tekken-fanaten? Nee. Toegegeven, de game is een fighter in hart en nieren, waardoor je zou zeggen dat gamers zonder directe liefde voor het genre er niets mee hebben. Echter, iedereen bekend met het Tekken-fenomeen weet dat de Tekken-games veel meer zijn dan louter vechtspellen. Dat hebben de eerdere delen reeds bewezen met hun aangename toegankelijkheid, de bijna grenzeloze variatie, de interessante verhaalvertelling en sterk lonende gameplay, die op zijn zachtst gezegd indrukwekkend is.
Genesis
In den beginne, om precies te zijn 1994, veroverde ontwikkelaar Namco - tegenwoordig Namco Bandai genaamd - de Japanse speelhallen met een voor die tijd innovatieve fighter genaamd Rave War oftewel Tekken. Destijds was dit dé fighter die, naast Capcoms Streetfighter, de dienst uitmaakte in de speelhal, en langzaamaan had zich een trend ontwikkeld om van 2d over te stappen naar 3d. Een jaar eerder gooide ontwikkelaar Sega hoge ogen met Virtua Fighter, maar al snel verdrong Rave War Sega’s martial arts-simulator en werd een legende geboren. Niet veel later verscheen de game onder de naam Tekken, wat letterlijk vertaald moet worden met IJzeren Vuist, wereldwijd in speelhallen en werd een nagenoeg perfecte arcadeport van de game op Sony’s originele PlayStation uitgebracht; een feit dat Sony’s debuutconsole natuurlijk erg veel goed deed.
Persoonlijke kennismaking
In de zomer van 1995 was ik met flink wat geld op weg naar een importeur die mij zou voorzien van Sega’s nieuwste 32-bit gameconsole, de Saturn. Als fan van Amerikaans stockcargeweld had ik natuurlijk ook meteen de game Daytona USA erbij besteld, kortom, de dag kon niet meer stuk. Eenmaal bij de man in kwestie aangekomen ging alles echter helemaal mis. Op misschien wel de lelijkste televisie die ik ooit had gezien, speelden aanwezigen een game die mij alles waar ik voor gekomen was compleet deed vergeten. De game in kwestie was Tekken en voor wie het echt wil weten, de Saturn met Daytona is er die dag niet meer van gekomen. De voor die tijd indrukwekkende cgi-filmpjes, de soundtrack en met name de bizarre maar sterke character models maakten dat ik na jarenlange onverdeelde trouw Sega even de rug toekeerde en Sony als nieuwkomer op de consolemarkt met open armen verwelkomde.
Mooi verhaal
Hoewel de game zelfs toen beslist niet perfect genoemd kon worden, scoorde Tekken vooral door zijn uitstraling en aangename toegankelijkheid. Iedereen, zelfs mensen die nog nooit een controller hadden aangeraakt, kon in luttele seconden overweg met vechters als King, Law of de über-coole Kazuya Mishima. Wanneer vervolgens de basis onder de knie was, bleek de game vanwege de innovatieve gameplay over verrassend veel diepgang te beschikken. Met innovatief doel ik op de manier waarop de makers de standaard fighter controls, met Low, Medium en Heavy kicks en punches, hadden ingeruild voor een wijze van bediening waarbij elke knop een apart ledemaat voorstelde. De makers claimden destijds dat dergelijke controls vooral bij de echte fighterfanaten zou inspelen op hun game-intuïtie. Een prachtig verhaal natuurlijk, maar niet iedereen merkte daar evenveel van. Overtuigender was dat Tekken er niet alleen erg goed uitzag maar zich bovendien heerlijk liet spelen. Toch was er meer. De game vertelde namelijk ook een tamelijk goed verhaal, waarin de nogal machtzieke Mishima-familie centraal stond.
