De Tekken-serie

In den beginne

Tekken art Met alweer het zesde deel in de Tekken-reeks in de schappen leek een speciale feature rond de immens populaire fighterserie ons wel op zijn plaats. Niet alleen belooft dit deel zijn voorgangers op elk terrein achter zich te laten, ook maakt de tot dusver exclusief voor de PlayStations uitgebrachte serie nu ook zijn opwachting op de Xbox 360. Maar is een special over Tekken dan niet enkel leuk voor Tekken-fanaten? Nee. Toegegeven, de game is een fighter in hart en nieren, waardoor je zou zeggen dat gamers zonder directe liefde voor het genre er niets mee hebben. Echter, iedereen bekend met het Tekken-fenomeen weet dat de Tekken-games veel meer zijn dan louter vechtspellen. Dat hebben de eerdere delen reeds bewezen met hun aangename toegankelijkheid, de bijna grenzeloze variatie, de interessante verhaalvertelling en sterk lonende gameplay, die op zijn zachtst gezegd indrukwekkend is.

Genesis

In den beginne, om precies te zijn 1994, veroverde ontwikkelaar Namco - tegenwoordig Namco Bandai genaamd - de Japanse speelhallen met een voor die tijd innovatieve fighter genaamd Rave War oftewel Tekken. Destijds was dit dé fighter die, naast Capcoms Streetfighter, de dienst uitmaakte in de speelhal, en langzaamaan had zich een trend ontwikkeld om van 2d over te stappen naar 3d. Een jaar eerder gooide ontwikkelaar Sega hoge ogen met Virtua Fighter, maar al snel verdrong Rave War Sega’s martial arts-simulator en werd een legende geboren. Niet veel later verscheen de game onder de naam Tekken, wat letterlijk vertaald moet worden met IJzeren Vuist, wereldwijd in speelhallen en werd een nagenoeg perfecte arcadeport van de game op Sony’s originele PlayStation uitgebracht; een feit dat Sony’s debuutconsole natuurlijk erg veel goed deed.

Persoonlijke kennismaking

In de zomer van 1995 was ik met flink wat geld op weg naar een importeur die mij zou voorzien van Sega’s nieuwste 32-bit gameconsole, de Saturn. Als fan van Amerikaans stockcargeweld had ik natuurlijk ook meteen de game Daytona USA erbij besteld, kortom, de dag kon niet meer stuk. Eenmaal bij de man in kwestie aangekomen ging alles echter helemaal mis. Op misschien wel de lelijkste televisie die ik ooit had gezien, speelden aanwezigen een game die mij alles waar ik voor gekomen was compleet deed vergeten. De game in kwestie was Tekken en voor wie het echt wil weten, de Saturn met Daytona is er die dag niet meer van gekomen. De voor die tijd indrukwekkende cgi-filmpjes, de soundtrack en met name de bizarre maar sterke character models maakten dat ik na jarenlange onverdeelde trouw Sega even de rug toekeerde en Sony als nieuwkomer op de consolemarkt met open armen verwelkomde.

Mooi verhaal

Hoewel de game zelfs toen beslist niet perfect genoemd kon worden, scoorde Tekken vooral door zijn uitstraling en aangename toegankelijkheid. Iedereen, zelfs mensen die nog nooit een controller hadden aangeraakt, kon in luttele seconden overweg met vechters als King, Law of de über-coole Kazuya Mishima. Wanneer vervolgens de basis onder de knie was, bleek de game vanwege de innovatieve gameplay over verrassend veel diepgang te beschikken. Met innovatief doel ik op de manier waarop de makers de standaard fighter controls, met Low, Medium en Heavy kicks en punches, hadden ingeruild voor een wijze van bediening waarbij elke knop een apart ledemaat voorstelde. De makers claimden destijds dat dergelijke controls vooral bij de echte fighterfanaten zou inspelen op hun game-intuïtie. Een prachtig verhaal natuurlijk, maar niet iedereen merkte daar evenveel van. Overtuigender was dat Tekken er niet alleen erg goed uitzag maar zich bovendien heerlijk liet spelen. Toch was er meer. De game vertelde namelijk ook een tamelijk goed verhaal, waarin de nogal machtzieke Mishima-familie centraal stond.

Mishima vs. Mishima

The devil made me do it

Op vijfjarige leeftijd wordt Kazuya Mishima door zijn vader Heihachi van een berg geworpen. Als machtig industrieel vond Heihachi dat zijn zoon het recht moest verdienen tezijnertijd het bedrijf van zijn vader over te nemen. Mocht Kazuya zijn val overleven en het presteren om op eigen kracht weer boven te komen, dan zou hij sterk genoeg bevonden worden om zijn vader op te volgen. Natuurlijk liep alles heel anders. Kazuya had de val waarschijnlijk niet overleefd als hij geen pact met de duivel had gesloten waarin hem naast tal van bijzondere duivelskrachten tevens een leven na de dood werd beloofd. De ‘nieuwe’ Kazuya doorstond de test en had slechts één doel voor ogen: wraak. Jaren later dient zich daarvoor de ideale kans aan, wanneer Heihachi een martial arts-toernooi onder de naam Tekken organiseert. De eerste game vertelt het verloop van dit toernooi, met als explosieve climax de confrontatie van Kazuya junior met zijn vader. Hoewel Kazuya ten tijde van de eerste game reeds over duivelse krachten beschikte, zou dit pas later tot uiting komen.

Jackie Chan

Na de eerste game duurde het niet lang voor een vervolg verscheen. Daarin blijkt Heihachi, die aan het eind van de eerste game ironisch genoeg van een berg was gesmeten, nog in leven te zijn. Hij schrijft zich in voor het tweede toernooi, dat dit keer door zijn zoon wordt georganiseerd. Hoewel de tweede game slechts een handjevol vernieuwingen bracht, steeg de populariteit van het spel flink. De bediening was strakker, sneller en voorzien van meer variëteit, en ook grafisch was alles flink opgepoetst. Bovendien werden twee nieuwe vechters geïntroduceerd. De eerste was Jun Kazama, een vrouwelijke martial artist, die uiteindelijk een erg belangrijke rol zou hebben in het verdere verloop van het verhaal; de tweede was Hong Kong-politieagent Lei Wulong, die wel erg op Jackie Chan leek. Het verhaal ging dit keer aardig de diepte in, met Kazuya’s persoonlijke strijd tussen zijn goede en slechte kant, en met de wraak van Heihachi, die zijn imperium terug wilde hebben. Al met al een sterk vervolg, dat na al die jaren nog aardig wat van zijn kracht heeft behouden.

Soap fighter

Tekken art Deel twee eindigde met Kazuya die door senior in een vulkaan wordt gegooid. Dat lijkt een nogal rigoureus einde, maar heel de wereld wist dat in het onvermijdelijke vervolg zou blijken dat beste man ook vulkaan-proof was. Toch zat iedereen er deels naast. Uiteraard volgde een derde deel, met weer betere graphics, strakkere bediening en een flinke berg nieuwe vechters, waaronder de gruwelijk goedkope Eddy Gordo en de ijskoude Bryan Fury. Maar rond Kazuya bleef het angstvallig stil en ook Jun keerde niet terug.

Nieuwkomer Jin Kazama bleek de zoon van de twee vermiste tortelduifjes, die vast niet voor niets de achternaam van zijn moeder had aangenomen. Jin bracht nieuwe mogelijkheden voor de inmiddels bijzonder soapie geworden verhaallijn, omdat hij als zoon van de duivelse Kazuya ook over het duivel-gen beschikte. Ook wat betreft de gameplay bracht Tekken 3 innovaties, zoals de mogelijkheid om in de voor- en achtergrond te stappen, ook wel sidestepping genoemd. Om de game ondanks alle extra’s lekker lang leuk te houden bevatte Tekken 3 ook nog een nieuwe modus genaamd Tekken Force, en konden gamers op avontuur in een heuse Tekken Beat ‘em up. Tekken 3 zou overigens de laatste game in de serie voor de originele PlayStation worden.

Terug van weggeweest

Tikkertje in de ring

Na Tekken 3 volgde, nu voor de PlayStation 2, de game Tekken Tag Tournament. Deze game kan gezien worden als een op zichzelf staande upgrade van de derde game met een hele berg leuke extra’s, waaronder het geestige Tekken Bowl, een minigame waarin de speler met zijn favoriete vechter kon gaan bowlen. De titel Tag Tournament sloeg overigens op de mogelijkheid om gevechten met twee vechters aan te gaan, waarbij vechters tijdens het knokken konden rouleren door elkaar aan te tikken. Dit bracht indrukwekkende 1-2 combomogelijkheden met zich mee, die de game uiteraard een nieuwe dimensie in tactische gevechten opleverde. Al met al was Tag Tournament een bijzonder verfrissende break tussen deel 3 en 4, die wat betreft het verhaal verder niet al te veel toevoegt.

Tekken 4 bood wat dat laatste betreft het tegenovergestelde. Kazuya keert sterker dan ooit terug en gaat wederom de strijd aan met zijn vader, waarbij de mysterieuze G-Corporation en Mishima Zaibatsu lijrecht tegenover elkaar komen te staan, met als inzet het bezit van en de controle over het duivelse gen dat Kazuya in staat stelt zich in een duivel te transformeren. Tekken 4 wordt door velen gezien als een vreemde eend in de bijt, want deel 4 deed veel dingen in de inmiddels zeven jaar oude serie net even anders, en niet iedereen was daar even blij mee.

Beter goed gejat

Zo zijn de tot dan toe grenzeloos grote gevechtszones waarin zonder limiet rond kon worden gewandeld, ingeruild voor gesloten arena’s om gevechten intenser te maken. Deze arena’s bevatten allerlei obstakels of ingebouwde mogelijkheden om hoger of lager gelegen delen te bereiken. De makers hadden duidelijk het nodige ‘geleend’ uit games als Dead or Alive, maar dat konden de fans niet erg waarderen. Ook het feit dat de Tag-mogelijkheden waar men na Tag Tournament warm voor was gaan lopen, niet aanwezig waren, leverde de game nogal wat kritiek op. De spin-off game Death by Degrees, oftewel de ode aan Nina Williams, kon ook niet echt op veel enthousiasme onder de fans rekenen. Hoewel het spel nog best vermakelijk bleek, was de link naar de Tekken games te zwak en stierf de game een stille dood. Arme Nina. Maar niet getreurd: met de komst van Tekken 5 kreeg het publiek wél wat men ervan hoopte en werd een nieuwe doorstart gemaakt.

Van grote hoogte

Terug van weggeweest waren de grenzeloze arena’s, de game introduceerde de zogenaamde ‘Crushmode’ en gamers konden hun favoriete vechter naar eigen smaak customizen. Ook Tekken Force keerde terug onder de naam ‘The Devil Within’, waarin de avonturen van Jin Kazama centraal stonden. Tekken 5 had iets weg van een jubileumeditie, wat vooral bleek uit de ingebouwde Museum mode, waarin spelers de eerste drie Tekken-games konden spelen, en uit de manier waarop men op tal van fronten terug leek te willen keren naar de eerdere games. Na de vijfde game volgde een waanzinnig sterke port van de game genaamd Dark Resurrection voor de PSP handheld, en nu staan we aan de vooravond van de release van het spectaculaire nieuwe hoofdstuk in de reeks. De game zal ongetwijfeld bol staan van flamboyante nieuwe personages, verrassende plotwendingen en tal van innovaties binnen de explosieve gevechten. Waar het verhaal ons dit keer heen zal leiden valt te bezien, maar één ding is zeker: erg binnenkort zal er weer een lid van de Mishima-clan ergens van grote hoogte naar beneden worden gesmeten. Ach, in dat geval weten we in elk geval zeker dat er ooit een Tekken 7 zal komen.

Benieuwd wat Tekken 6 brengt? Lees onze review van de nieuwe Tekken-loot.