Hoge verwachtingen
Metroid Prime 4: Beyond
De eindbaasgevechten zijn erg sterk, de besturing is ontzettend vloeiend en de omgevingen stelen de show, mede dankzij de sterke grafische prestaties. Metroid Prime 4: Beyond is bij vlagen een imponerende en vermakelijke game. Toch gaat dit vervolg veel trouwe fans teleurstellen, want het levelontwerp volgt te vaak dezelfde structuur en de game laat je amper verdwalen. Ook de segmenten in de nieuwe woestijn voelen onnodig en vervelen snel. Daar veranderen de nieuwe krachten van Samus weinig aan.
Metroid Prime (2002) is een klassieker, maar zelfs vandaag de dag worstelen fans nog met die ene simpele vraag: is Metroid Prime nou een schietspel of niet? Daar valt wat voor te zeggen, want je kijkt vanuit een eerstepersoonsperspectief rond en er is steeds een geweer in beeld. Je haalt zelfs af en toe de trekker over. Toch is het schieten en richten niet wat Metroid Prime zo goed en uniek maakt. Die game draait om ronddwalen, verkennen en ontdekken. Je hebt echt het gevoel dat je in je eentje op avontuur gaat. Dat is ook de insteek van tweedimensionale Metroid-games, maar Metroid Prime vertaalde die insteek naar een ervaring met eerstepersoonsperspectief. Het is niet voor niets dat Nintendo deze serie een 'first person adventure' noemt.
In de praktijk betekent dat vooral dat je in Metroid Prime heel vaak aan het rondlopen bent zonder dat je de trekker overhaalt. Je speelt Samus, die geen woord zegt, en je bent in je eentje op een vreemde planeet, omringd door vijandige flora en fauna. Af en toe moet je knallen, zeker als er een eindbaas verschijnt, maar dat is maar een klein aspect van de gameplay. Je bent druk bezig met het verkennen van de omgeving, op zoek naar nieuwe paden die weer kunnen leiden naar nieuwe krachten of gebieden. Ga je de goede kant op? Wie zal het zeggen? Zelfs vandaag de dag weten nog maar weinig games zo treffend een gevoel van eenzaamheid op te roepen als die eerste Metroid Prime.
Moeizame ontwikkeling
Het eerste deel heeft nog twee vervolgen gekregen. Dat waren goede games, maar ze haalden het niet bij het origineel – met name omdat ze afweken van wat de eerste Metroid Prime zo goed maakte. Na Metroid Prime 3: Corruption (2007) was het lang stil rond de serie. Fans stonden op het punt om de moed op te geven, maar in 2017 werd op de E3 als een duveltje uit een doosje Metroid Prime 4: Beyond aangekondigd. De vreugde was echter van korte duur, want de ontwikkeling van het vierde deel verliep vervolgens uiterst moeizaam. In 2019 werd het project zelfs opnieuw opgestart. Bandai Namco moest daarbij plaatsmaken voor Retro Studios, de maker van het origineel.
Veel fans hoopten dat Metroid Prime 4 onder Retro Studios terug zou keren naar de basis, maar trailers en previews gaven al snel een heel ander beeld. Personages met jolige dialogen, een grote woestijn waarin je kunt rondrijden met een motor: dat zat allemaal niet in de eerste Metroid Prime, maar het zit dus wel in dit vierde deel. Nu wij Metroid Prime 4 zelf hebben uitgespeeld, kunnen we inderdaad stellen dat die vernieuwingen geen betere game opleveren. De woestijn voelt misplaatst en ook andere ontwerpkeuzes pakken niet helemaal lekker uit. Metroid Prime 4 zal sommige fans daarom zeker teleurstellen, maar er valt hier alsnog wel iets te halen.
Weinig verhaal, veel sfeer
De sfeer in dit deel is werkelijk subliem. Het duurt even voordat die sfeer zich aandient, want het begin van Metroid Prime 4: Beyond is bijzonder chaotisch en onverwacht. Een vijandige invasie, explosies, rondrennende militanten, teamgenoten die vol bewondering naar hoofdpersonage Samus staren: de inleiding doet nog het meeste denken aan die van een Halo-game. Deze inleidende passage is gelukkig van korte duur. Het duurt niet lang voordat de grote slechterik verschijnt en jij als Samus naar een nieuwe planeet wordt getransporteerd. Daar voelt en speelt Metroid Prime 4: Beyond direct weer als vanouds. Samus is helemaal alleen, zonder haar krachten, op een planeet die barst van nieuwe gevaren. Althans, ‘alleen’ ben je eigenlijk maar eventjes.
Meer scannen dan schieten
Al snel kom je enkele soldaten tegen die net als Samus naar deze onbekende planeet zijn geteleporteerd. Met name het eerste personage, Myles MacKenzie, is een vreemde eend in de bijt. Hij praat als een zenuwachtige nerd en maakt veel flauwe grapjes. Dit voelt toch een beetje onwennig in dit universum. Gelukkig vormen MacKenzie en de andere personages maar een klein deel van het verhaal. Ze staan je bij tijdens sommige missies en je komt ze tegen in een soort thuisbasis, maar verder ben je in Metroid Prime 4 op jezelf aangewezen. Bovendien zijn die personages soms best vermakelijk. Aan het einde van de game begonnen we ze zelfs een beetje te waarderen. Ze maken de game niet per se beter, maar ze zijn zelden een bron van ergernis.
Metroid Prime 4: Beyond volgt verder het patroon van zo’n beetje alle Metroid (Prime)-games. Je krijgt nieuwe krachten waardoor je in eerdere gebieden nieuwe vertakkingen kunt verkennen. Bovendien verzamel je upgrades die oude vaardigheden sterker maken. Er is ook een duidelijk einddoel. In deze game moet je vijf sleutels vinden, ieder verstopt in een apart gebied, zoals een soort ijswereld of een vulkaan. Als Samus die vijf sleutels vindt, kan ze samen met haar teamgenoten 'teleporteren' naar haar thuisplaneet. Aangezien Samus steeds nieuwe krachten krijgt, loont het zich om af en toe terug te gaan naar gebieden die je al verkend hebt. Met die nieuwe krachten kun je daar namelijk weer nieuwe paden ontdekken.
:strip_exif()/i/2007947194.jpeg?f=imagearticlefull)
Terugkeren naar eerdere gebieden heeft ook een ander nut. In die nieuwe omgevingen kom je steeds meer te weten over deze planeet en de rol van Samus. Metroid Prime 4 doet in die zin niet aan traditionele verhaalvertelling. Het is de omgeving die het verhaal vertelt. Ja, er zijn tussenfilmpjes, maar als je echt alle details wilt weten, dien je de omgeving te scannen. Je krijgt dan een klein tekstje dat de spelwereld duidt. Ook dat is eigen aan de Metroid Prime-games: je bent veel vaker aan het scannen dan aan het schieten. Zo’n scan is bovendien handig omdat deze informatie kan bieden over hoe je bijvoorbeeld bepaalde deuren kunt openen.
Sfeervol
Toch is Metroid Prime 4: Beyond, net als zijn voorgangers, geen game die je speelt voor het verhaal. De Metroid Prime-games draaien om de sfeer. En op dat front is er goed nieuws, want de omgevingen van Metroid Prime 4: Beyond zijn uiterst sfeervol en divers. Mijn favoriet is de ijswereld. Als je dan buiten loopt, voel je de scherpe wind bijna dwars door de bepantsering van Samus snijden. En wanneer Samus over zware, bevroren kettingen loopt om bijvoorbeeld een ravijn over te steken, zijn de dieptes onder haar even beangstigend als imponerend. De gigantische besneeuwde bergtoppen in de verte staan bovendien in schril contrast met de kleine en steriele laboratoria die Samus af en toe verkent.
Ook in het tweede gebied van de spelwereld is de sfeer ontzettend goed neergezet. Dat gedeelte van de game bestaat eigenlijk uit drie gigantische stalen torens die ieder worden omringd door een soort oneindige storm. Als je in die torens rondloopt, zijn continu de witte bliksemschichten te zien. Dat is best wel beangstigend. Ook de muziek, die toch al erg sterk is in deze game, krijgt dan een onverwacht ruw randje. Op zulke momenten is Metroid Prime 4: Beyond oprecht indrukwekkend. Dan heb je écht het gevoel een Metroid Prime-game te spelen − een gevoel dat helaas langzaam wegebt naarmate je langer speelt.
Te lineair
Metroid Prime 4: Beyond heeft namelijk een groot nadeel: de game is voorspelbaar. Dat heeft vooral te maken met het ritme en de structuur van de spelwereld. In Metroid Prime 4 beschikt Samus bijvoorbeeld over een motor. Op zich is dat best vermakelijk. Die motor laat zich soepeltjes besturen en is op ieder willekeurig moment op te roepen. Het is heel bevredigend om uit het niets op de motor te springen, zelfs als Samus nog is opgerold als een balletje (een van haar kenmerkende krachten). Dan eindigt ze moeiteloos op het zadel en kun jij direct je weg vervolgen. Toch worden de ritten op de motor uiteindelijk vervelend om te spelen. Dat komt niet door de motor, maar door het gebied waarin je die motor steeds nodig hebt: een grote open woestijn.
Die woestijn ligt in het centrum van deze spelwereld en verbindt de vijf losse gebieden met elkaar. Hoewel je er dus regelmatig komt om naar een andere wereld te gaan, is er in die woestijn vrij weinig te doen. Je komt er af en toe vijanden tegen, maar die gevechten zijn saai en vallen in herhaling. Ook de slecht verstopte puzzels, waarmee je upgrades kunt vrijspelen, zijn zelden leuk om te doen. De beloningen van die puzzels stellen eveneens teleur. Daarmee heeft de woestijn eigenlijk geen meerwaarde. Sterker nog, de vrijheid die deze woestijn biedt, vloekt juist met de verdere structuur van het spel. In de praktijk is Metroid Prime 4 namelijk verrassend lineair – en dat is niet waar deze serie om bekendstaat.
:strip_exif()/i/2007947206.jpeg?f=imagearticlefull)
Structuur verveelt
Die rechtlijnige structuur is goed terug te zien in de vijf losse gebieden. Ieder nieuw gebied heeft een duidelijke route naar een van de vijf sleutels. Er zijn binnen zo’n gebied veel savepoints, puzzels en confrontaties met vijanden. Wat dat betreft ga je op een vlot tempo door iedere omgeving heen. Een beetje puzzelen, een beetje schieten, om het uiteindelijk op te nemen tegen een eindbaas: het is allemaal best vermakelijk. Zeker omdat elke eindbaas anders is en daarom ook andere krachten vergt om te verslaan. Tegelijkertijd voelen die gevechten nooit oneerlijk, want ook zonder kundig richtwerk kun je de bazen makkelijk aan.
Op zich is het tempo binnen de gebieden dus prima. Het nadeel is vooral dat dit ritme ontzettend voorspelbaar wordt. De gebieden volgen steeds dezelfde structuur. Je komt binnen met een nieuwe kracht, vindt een savepoint, treft een ander personage en vervolgens doorloop je het gebied, op zoek naar de eindbaas. Vertakkingen zijn er amper, waardoor je ook zelden het gevoel hebt dat je kunt verdwalen. Meestal loop je simpelweg van ruimte naar ruimte, zonder je te bekommeren over routes die je misschien gemist hebt. Dat ritme wordt zeker in de tweede helft van de game een beetje saai. Wéér door die lege woestijn crossen, wéér een savepoint vinden net nadat je een nieuw gebied betreedt, wéér een personage dat je bijstaat in die nieuwe zone.
:strip_exif()/i/2007947202.jpeg?f=imagearticlefull)
Audiovisueel indrukwekkend
Deze opzet stelt ook teleur omdat Metroid Prime-games juist draaien om het verkennen van de omgeving. In Metroid Prime 4 staat dat verkennen op een lager pitje. En wanneer je wél terugkeert naar eerdere gebieden, heb je zelden het gevoel dat je daar op een organische manier bent beland. Meestal legt een personage uit waar je heen moet, zelfs op momenten dat dat totaal onnodig is. Er zijn genoeg games waarin dat niet erg is, maar in Metroid Prime wringt die structuur met dat typische Metroid-gevoel. Het verdwalen in een vreemde omgeving is amper aan de orde in dit vierde deel. Het helpt ook niet dat de nieuwe krachten van Samus niet zo boeiend zijn. Bijna alle upgrades en powers herken je uit eerdere delen of andere games in dit genre.
Hoe langer je Metroid Prime 4: Beyond speelt, hoe meer de minpunten beginnen te irriteren. Dat komt mede door een van de laatste klussen in de game: een letterlijk en figuurlijk gortdroge zoektocht door de woestijn. Die missie is op geen enkel front vermakelijk en heeft niets in een Metroid Prime-game te zoeken. De aanloop naar het einde is extra zuur omdat het slotstuk van de game juist ontzettend sterk is. Maar voordat je daar belandt, wordt de game saai en eentonig. En dat is jammer, want het verkennen van de omgevingen hoort juist de kracht te zijn van Metroid Prime. Bovendien nodigen de omgevingen in dit vierde deel eigenlijk continu uit om verkend te worden. Los van de woestijn barst deze spelwereld van prachtige gebieden vol details. Zeker de eerste drie omgevingen zijn schitterend.
:strip_exif()/i/2007947210.jpeg?f=imagearticlefull)
Grafisch indrukwekkend
Dat laatste komt ook door de presentatie. Het voelt bijna raar om dat te constateren, want Nintendo-games staan niet bepaald bekend om hun pracht en praal. Sterker nog, het was een beetje onwennig toen Nintendo de Switch 2 onthulde en met termen gooide als 'hdr' en '120Hz'. Toch werpt de komst van deze krachtigere Switch-console inmiddels zijn vruchten af. Natuurlijk moet je geen wonderen verwachten van de Switch 2, maar Metroid Prime 4 is ondanks de beperkingen van de hardware een bijzonder mooie game. Bliksemschichten reflecteren bijvoorbeeld in het pantser van Samus en een kleurrijke jungle springt dankzij de hdr écht van je televisie. De graphics dragen daarmee daadwerkelijk bij aan de sfeer en dat valt te prijzen.
Het is bovendien prettig dat de Switch 2-versie − de game is ook speelbaar op de originele Switch − je laat kiezen tussen een betere framerate of een hogere resolutie. In de handheldmodus kun je Metroid Prime 4 spelen in een resolutie van 720p met 120fps, óf in 1080p met een framerate van 60fps. Beide grafische modi draaien ontzettend soepel, zonder zichtbare dips in framerate. Op de tv krijg je zelfs de keuze uit 60fps in 4k en 120fps in 1080p. Let er wel op dat naar verluidt enkel de interface in 4k-resolutie draait; de rest van de game wordt dan weergegeven in een resolutie van 1440p. Die 120fps-modus is een absolute aanrader. Hoewel Metroid Prime 4: Beyond geen typische shooter is, is het een genot om de game zo vloeiend te kunnen spelen.
:strip_exif()/i/2007947192.jpeg?f=imagearticlefull)
Besturing
Hoe je deze game exact speelt is overigens aan jou, want Metroid Prime 4 biedt op de Switch 2 meerdere besturingsopties. Zo kun je de Joy-Con van de Switch 2 kantelen en gebruiken als een muis. Dat werkt op zich goed in de game, maar omdat de Joy-Con uiteindelijk geen muis is, hield ik dit vanwege handkrampen niet lang vol. Je kunt de bewegingssensoren in de Joy-Cons ook gebruiken om zwiepend en zwaaiend te richten op het scherm. Hoewel dat soms niet erg nauwkeurig aanvoelt, is die manier van besturen prima te doen – het werkt zelfs verrassend goed. Ik heb de game verder vooral met een Pro-controller gespeeld. Zeker dankzij de 120fps voelt de actie in Metroid Prime 4 dan ontzettend lekker aan.
Conclusie
Metroid Prime 4: Beyond is bij vlagen een goede Metroid Prime-game. De losse omgevingen waarin je als Samus rondbanjert, zijn mooi, divers en barsten van de sfeer. De grafische prestaties zijn op de nieuwe Switch 2 bovendien ontzettend indrukwekkend. Metroid Prime 4: Beyond is niet alleen de mooiste Metroid Prime-game, maar waarschijnlijk ook de mooiste game die Nintendo ooit heeft gemaakt. Daarnaast draait alles ontzettend soepel op de console, zowel in de handheldmodus als op je tv. Misschien nog wel het indrukwekkendst van allemaal is de 120fps-modus − die hoge framerate is het opofferen van de resolutie meer dan waard.
Ook de muziek is uitstekend en draagt bij aan dat beklemmende gevoel dat een Metroid-game hoort te hebben. De besturing is bovendien vloeiend − ongeacht hoe je de game speelt. Er schuilt dus een goede videogame in Metroid Prime 4, maar helaas worden veel positieve facetten overschaduwd door minpunten. Natuurlijk, veel omgevingen zijn prachtig en sfeervol, maar de prominente woestijnwereld is juist saai en leeg. Hoewel het leuk is dat de game zo sfeervol en beklemmend is, houdt Metroid Prime 4 je uiteindelijk te vaak aan het handje om echt beklemmend aan te voelen. Je wordt eigenlijk amper verrast door het ontwerp van de spelwereld. Dat wringt, zeker bij een Metroid Prime-game.
Richting het einde wordt de game zelfs een beetje saai, mede door een vervelende zoektocht die nodig is om de game uit te spelen. In die eindfase speel je ook amper interessante krachten vrij, waardoor de actie niet van nieuw elan wordt voorzien. Dat maakt Metroid Prime 4 niet per se slecht, maar het is jammer dat dit deel juist tekortschiet op de punten die Metroid Prime zo'n unieke franchise maken. Wie op zoek is naar een betere game in dit genre, raad ik liever Metroid Prime: Remastered uit 2023 aan. Het vierde deel speelt wellicht soepeler en is grafisch indrukwekkender, maar de Remastered-versie is op elk ander front de betere game.
Redactie: Ron Vorstermans • Eindredactie: Monique van den Boomen