Een leven als Don
'It was only business', de zaken zijn gedaan. Ik sta voor de deur van mijn laatst veroverde compound in Florida. New York, Cuba en Miami liggen aan mijn voeten en ik heb dik een half miljoen dollar op de bank - een bedrag dat snel groter wordt, zeker nu mijn rivalen zijn geëlimineerd. 'Ga online om je macht nog verder te vergroten', raadt het spel me aan. Nee dank je, ik kom liever eerst even op adem.
Getest op: Xbox 360
Ook verkrijgbaar voor: PlayStation 3, pc
Nog geen twaalf uur voor dit moment was ik weliswaar al Don van mijn eigen familie, maar verder eigenlijk een 'nobody'. Onder de vleugels van Don Michael Corleone begon ik aan mijn eigen imperium te bouwen. Kleinschalig, om te beginnen in het tamelijk eenvoudig te controleren New York. De besturing in The Godfather II is hetzelfde als die in het eerste deel, dus na een paar minuten kon ik naar hartenlust mensen aftuigen en afknallen en winkeliers afpersen. Zonder zaken immers geen geld, en zonder geld geen machtige familie.
Net als in het eerste deel draait het leven van een succesvolle maffiabaas om het controleren van zoveel mogelijk winkels en andere zaakjes waarmee je geld kunt binnenhengelen. Binnen de kortste keren was ik eigenaar van een kroeg en een stripclub en stroomden de centjes binnen. Ik huurde bewakers in om mijn panden te beveiligen en ik verzamelde betrouwbare gangsters om me heen, die belangrijke pionnen in mijn familie konden worden. Met goeddunken van Don Michael Corleone verlegde ik mijn aandacht van New York naar Florida, waar nieuwe vijanden, maar ook nieuwe kansen op me lagen te wachten.
Steeds machtiger
Het was nooit genoeg, ik wilde altijd meer. Ik had nog geen diamantenhandelaar overgenomen of ik was alweer een winkelier om de hoek aan het afpersen. Tussendoor voerde ik wat klusjes uit voor mensen in mijn omgeving, die daarop hun diensten aanboden, wat altijd van pas kan komen. Zo belandden de plaatselijke aannemer, detectives en een politiecommissaris al snel op mijn lijstje met mensen van wie ik nog wat tegoed had. Bovendien kon ik met het geld dat ik verdiende mijn familieleden voorzien van betere wapens. We werden steeds machtiger, andere families konden ons niks maken. Met veel plezier veegden we New York, Miami en Havana schoon.
En nu? Een gevoel van leegte. Wat is het allemaal waard geweest? Vooral de laatste vier uur van mijn avontuur zijn een aaneenschakeling van geweld geweest, zonder al te veel tussenpauzes. Hoewel het pad ernaar toe vermakelijk was, blijf ik zitten met een gebrek aan voldoening. Ik heb de problemen van mijzelf en van de Corleones allemaal opgeruimd, maar ik heb niet het gevoel dat ik daar een haar beter van ben geworden. Misschien toch maar even online rondkijken dan...
Strategie & actie
Wat er op de vorige pagina is beschreven zegt eigenlijk alles over The Godfather II. Het spel begint intrigerend: je wordt direct aan het hoofd van je familie gezet en bent vrij om te doen en te laten wat je wilt. Natuurlijk stuurt het spel je bepaalde kanten op, maar uiteindelijk ben jij degene die bepaalt welke zaken worden overgenomen en op welke manier. Jij bepaalt welke gangsters je om je heen wilt hebben en wat voor wapens ze bij zich dragen. Je krijgt dus een behoorlijke vrijheid, in strategische zin.
The Dons View
Deze vrijheid verzamelt zich in The Dons View. Hierin kun je als familiehoofd alle zaken in de gaten houden die er toe doen. Niet alleen kun je in een oogopslag zien welke winkels en bedrijven je nog kunt overnemen, maar ook zie je per bedrijf hoe zwaar de beveiliging is. Via The Dons View kun je ook upgrades kopen voor je familieleden, zoals betere wapens, of hun vaardigheden trainen. Ook houdt het spel voor je bij wat voor gunsten je nog open hebt staan. Als de kit op je hielen zit loont het bijvoorbeeld best de moeite om eens een 'Call Off Police'-favour in te zetten. De menustructuur is overzichtelijk en zorgt ervoor dat je nooit het overzicht verliest terwijl je je macht vergroot.
Hoewel het handig werkt en zeker een meerwaarde is voor The Godfather, zijn er momenten dat het strategische aspect je gaat irriteren. Zo worden je zaakjes om de haverklap aangevallen door andere families. Het sturen van familieleden om de aanval af te slaan werkt gemakkelijk, maar als je dat om de vijf minuten moet doen gaat het vervelen. Bovendien raak je door een 'plot twist' op een gegeven moment een flink deel van je strategisch veroverde en verdedigde bezittingen kwijt, die je dan weer doodleuk opnieuw moet zien te veroveren. 'Plot twist' oké, maar dit voelt een beetje als een goedkope manier om de speler wat langer bezig te houden.
Vier verhaalloze uren
Daarin ligt ook de kern van het probleem van het einde van The Godfather II. Iedereen die deel één heeft gespeeld, zal zich herinneren dat het spel alleen was uitgespeeld als je alle kluizen had gekraakt in heel New York, en dat was nogal een taak. The Godfather II neemt de speler in die zin beter bij de hand, door de bezigheden meer verhaalgedreven te laten zijn, maar dat stopt na een uur of acht, waarna je de opdracht krijgt om alle resterende families uit te roeien. Dat kan alleen als je al hun bedrijven hebt overgenomen en hun territoria hebt veroverd. Zodoende ben je de laatste vier uur alleen maar bezig met het overnemen van toko's, wat vooral heel veel schietwerk met zich meebrengt. Niet vervelend, maar aangezien dat de eerste acht uur werd afgewisseld met stukjes verhaal, voelt het ineens erg leeg om vier uur lang alleen maar te schieten.
Het wegvallen van de verhalende elementen is jammer, omdat die enkele van de pluspunten vormden in de eerste acht uur. De sfeer van de films is in The Godfather II goed voelbaar, vooral ook door de aanwezigheid van herkenbare personages. Don Vito Corleone doet geen duit meer in het zakje, maar Michael Corleone, Tom Hagen en andere bekende personages spelen een aanzienlijke rol. De verhaallijnen zijn soms aan de voorspelbare kant, maar alle elementen die je verwacht in een maffiaverhaal zijn aanwezig, en dat is het belangrijkste in een game als deze.
Hoewel het verhaal in een actiespel als The Godfather II zeker een belangrijke rol speelt, is de hoofdrol uiteraard weggelegd voor de actie. Hierin is in vergelijking met de eerste The Godfather-game weinig veranderd. Het richtsysteem is hetzelfde en met dank aan de auto-aim kinderlijk eenvoudig te besturen. Het zorgt voor wat onbalans, aangezien je geen enkel probleem zult hebben hele legers aan vijanden af te knallen, maar dat is ook wel zo fijn - het houdt het tempo er lekker in.
Baksteen op wieltjes
Helaas werken niet alle aspecten van de gameplay even prettig. Het schieten en de blackhand-besturing, waarmee je je slachtoffers kunt aftuigen, zijn onveranderd en werken prima. Hetzelfde kan helaas niet worden gezegd van het besturen van auto's. In het origineel was dat geen ondermaats onderdeel; het rijden was weliswaar geen belevenis op zich, maar het deed zijn ding. In The Godfather II had ik bij vlagen het gevoel in bakstenen op wieltjes te rijden. Vooral de draaicirkel van sommige auto's is dramatisch, waardoor je vaak tegen muurtjes of palen aanknalt, terwijl je voor je gevoel de bocht gemakkelijk kon halen.
Graphics & Multiplayer
Het originele The Godfather had geen topgraphics, maar het spel blonk wel uit in de gezichtsanimaties van de verschillende personages. Vooral Don Vito Corleone was haast een één-op-één-kopie van Marlon Brando's glansrol uit de eerste film. Dat pluspunt is voor The Godfather II in zoverre behouden dat de gezichten ook hier prima zijn uitgewerkt. Het verschil is alleen dat ze niet veel beter zijn dan die uit The Godfather, en dat spel is inmiddels alweer 2,5 jaar oud. De techniek heeft The Godfather achterhaald en het is moeilijk dat te vergeten als je aan het spelen bent.
Niet mooi
Niet alleen in de dialogen zul je die veroudering zien, ook in gameplay is te zien dat de engine van The Godfather II is verouderd. Toegegeven, de graphics zijn vrij netjes afgewerkt, maar het algemene niveau ligt niet al te hoog. Je zult je niet echt storen aan de graphics, maar het spel zal nooit in een lijstje met 'de mooiste games' opduiken. Vooral het gegeven dat The Godfather II niet noemenswaardig mooier is dan zijn 2,5 jaar oude voorganger is een puntje waarop EA Redwood Shores mag worden afgerekend.
De ontwikkelaar scoort wel wat puntjes terug waar het het geluid betreft. De soundtrack had wat afwisselender gemogen, want het Godfather-deuntje gaat op den duur vervelen, maar de geluidseffecten zijn over het algemeen goed en datzelfde geldt voor de voice-acting. Zoals gezegd wordt de The Godfather II-sfeer goed neergezet en dat is voor een aanzienlijk deel te danken aan de voice-acting - al moet gezegd worden dat niet elke stem even overtuigend is.
Multiplayer optie
Die stemmen - of welk verhalend element dan ook - spelen uiteraard geen rol in de multiplayer-modus, die we helaas niet hebben kunnen testen. Overigens nodigde het einde van de singleplayer daar ook niet toe uit: als je net vier uur bezig bent geweest alle families af te maken, voel je je niet geroepen nog meer losse actie tegemoet te gaan. Die optie is er in ieder geval wel, inclusief het strategische 'Don Control', dat bij de release direct beschikbaar zal zijn als update van het spel.
Conclusie
Als liefhebber van The Godfather, en van maffiaverhalen in het algemeen, kan ik niet genoeg tijd doorbrengen in dit soort games. Toch overheerst er na het spelen van The Godfather II een gevoel van teleurstelling. Het spel houdt acht uur lang een aardig niveau vast, waarin verschillende typische maffiagebeurtenissen de show stelen. Daarna is het verhaal echter op en mag je nog een flinke tijd als ongeleid projectiel op pad, wat een beetje goedkoop aanvoelt. Daar komt bij dat het spel er nauwelijks mooier uitziet dan zijn 2,5 jaar oude voorganger, los van het te verwachten poetswerk. Jammer, want het uitgangspunt, met het verhaal, een meer strategische aanpak en drie verschillende steden, bood veel potentie. Achteraf blijkt die maar voor een beperkt deel te zijn benut, en dat is zonde van de licentie.
Pluspunten
+ Maffiasfeer
+ Actie
+ Drie steden
+ Multiplayer-optie
Minpunten
- Game duurt langer dan het verhaal
- Repetitief
- Steden zijn klein
- Grafisch achterhaald
- Auto's sturen vervelend
Cijfer: 6,5
| Titel |
The Godfather II |
 |
| Platform |
PC, Xbox 360, PlayStation 3 |
| Ontwikkelaar |
EA Redwood
|
| Uitgever |
Electronic Arts
|
| Releasedatum |
10 april 2009 |
:fill(black)/i/1239017202.jpg?f=thumb)
:fill(black)/i/1239017203.jpg?f=thumb)
:fill(black)/i/1239017204.jpg?f=thumb)
:fill(black)/i/1239017205.jpg?f=thumb)
:fill(black)/i/1239017206.jpg?f=thumb)
:fill(black)/i/1239017207.jpg?f=thumb)
:fill(black)/i/1239017208.jpg?f=thumb)
:fill(black)/i/1239017209.jpg?f=thumb)
/i/1239017209.jpg?f=imagegallery)
:fill(white):strip_exif()/i/1291817081.jpeg?f=thumbmedium)
:fill(white):strip_exif()/i/1291817102.jpeg?f=thumbmedium)
:strip_icc():strip_exif()/i/1233760146.jpeg?f=fpa_thumb)
:strip_icc():strip_exif()/i/1220947311.jpg?f=fpa_thumb)
/i/1203929393.png?f=fpa)
:fill(white):strip_exif()/i/1233353920.jpeg?f=thumbmedium)
:strip_exif()/u/183522/avatar.gif?f=community){kind=avatar}
:strip_exif()/u/10335/1.gif?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/11888/cooler.jpg?f=community){kind=small}
Vraag me af wat een andere uitgever kan doen met deze licentie. ( denk aan Rockstar etc )
:strip_exif()/u/112810/Barcelona.gif?f=community){kind=small}
/u/137239/crop5ef9b436a1d46.png?f=community){kind=small}
ik ben het absoluut niet eens met je zienswijze. vermakelijk genoeg om misschien in de toekomst uit de budgetbak te pakken. 6+
:strip_icc():strip_exif()/u/172775/crop5b62cc2c0a118_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/3319/GoT-Logo%2520-%2520Webicon.gif?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/270970/close-button.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/207277/avatar2080_3.jpg?f=community){kind=avatar}