De (echte) Arisen
Dragon's Dogma 2
Dragon’s Dogma 2 is een roleplayinggame die wel wat doet denken aan The Elder Scrolls V: Skyrim, in hoe het de speler een open wereld geeft en die wereld leuk maakt om op eigen houtje te verkennen. Als The Arisen kan de speler drie Pawns aansturen, die van tijd tot tijd vervangen moeten worden en waardevolle tips mee kunnen brengen over de spelwereld. Het vechten is veelzijdig en diepgaander dan je misschien zou verwachten. De raytraced lichteffecten maken dat de game er over het algemeen goed uitziet, iets wat vooral opvalt als je raytracing even uitschakelt en merkt dat het spel er dan eigenlijk ouderwets uitziet. De prestaties laten af en toe te wensen over, werken met één savefile is onnodig frustrerend en fast travel had beter uitgewerkt mogen worden, maar verder is Dragon’s Dogma 2 een heel toffe rpg.
Dragon’s Dogma is een game die al weer twaalf jaar achter ons ligt. Het spel bevatte destijds een aantal originele gameplayelementen en liet spelers keuzes maken die het verhaal beïnvloedden, maar liet steekjes vallen op het gebied van fast travel en de prestaties, waarbij geklaagd werd over een te lage framerate. Ik wil niet te veel op de zaken vooruitlopen, maar we kunnen rustig stellen dat Dragon’s Dogma 2 in alles de opvolger is van dat eerste deel en het mag duidelijk zijn dat dit uitstekende, maar ook minder positieve gevolgen heeft.
De setting van de game is, om te beginnen, aardig gelijk aan die van het eerste spel. De speler kruipt in de huid van The Arisen. Dat word je niet zomaar. In de openingsfase van Dragon’s Dogma 2 zien we in een flashback hoe de speler als een normale soldaat vecht tegen een draak. De draak lijkt het leven van die soldaat te beëindigen, maar pakt dan zijn lichaam vast en verwijdert het hart. Dat is geen recept voor een lang leven, zou je denken, maar niets blijkt minder waar. De soldaat blijft leven en blijkt de uitverkorene van de draak te zijn om als The Arisen door het leven te gaan: de persoon die als enige in staat is om de draak te verslaan en zo de cyclus van gevechten tussen draken en Arisen voort te zetten.
Dat is nogal een taak, maar er is goed nieuws: The Arisen geniet in de hele wereld een bepaald aanzien. Iedereen weet dat de rol die je geacht wordt te spelen cruciaal is voor hun voortbestaan, dus veel personages zijn geneigd je te helpen. Sterker nog, in het menselijke koninkrijk Vermund is het koningsschap zelfs voorbehouden aan The Arisen. Daarmee komen we ook meteen bij de eerste horde die je als Arisen in Dragon’s Dogma 2 tegenkomt. In afwezigheid van een Arisen wordt Vermund geregeerd door een plaatsvervangend regent, of in dit geval een regentes. Er blijkt zelfs al iemand te zijn die zichzelf voordoet als The Arisen. Het eerste deel van de game draait het verhaal dus niet alleen om de voorbereiding voor een gevecht met een draak, maar ook om überhaupt voet aan de grond te krijgen als de enige echte Arisen.
Dat verhaal zit vol politieke intriges, die deels samenhangen met het rivaliserende koninkrijk Battahl. Waar Vermund het koninkrijk van de mensen is, daar is Battahl dat van de ‘beastren’. Net als in games als The Elder Scrolls zijn er meerdere rassen, wat zowel in het uiterlijk van de personages in het spel als in het verhaal naar voren komt. Ik vond het overkoepelende verhaal prima, al is het raadzaam je best te doen om sidequests zoveel mogelijk mee te pakken. Die verdiepen namelijk het hoofdverhaal vaak en je mist veel leuke dingen als je je alleen focust op de hoofdmissies. Wel maakt het doen van veel zijmissies een lijvige game nog lijviger: de inschattingen van hoeveel uur je nodig hebt om Dragon’s Dogma 2 uit te spelen, lopen uiteen van dertig tot tachtig uur. Ik had na vijftig uur het einde nog niet bereikt, dus ik zou eerder uitgaan van dat laatste dan van dat eerste.
Microtransacties
Als je aan dat avontuur begint, heb je dus een game gekocht voor ‘de volle mep’. Je start de game op en ziet vervolgens dat er een menu is waarin je extra’s kunt kopen. Laten we de koe, waarover zoveel ophef is geweest of misschien nog steeds is, meteen bij de horens vatten. Uiteraard vind ik ook dat microtransacties in games niet aan te moedigen zijn. Dat de discussie over Dragon’s Dogma 2 vooral daarover gaat, is op zich al zonde. Dat gezegd hebbende: ik heb niet zoveel problemen met wat de game aanbiedt. Het gaat hier om ‘timesavers’: dingen die je spelervaring kunnen versnellen, vooral omdat ze de game makkelijker maken. Alles wat je in de shop kunt kopen, kun je ook in-game verdienen en dat is makkelijk genoeg zodat bijkopen echt niet nodig is. Bovendien is de game makkelijker maken überhaupt niet nodig, want we hebben het hier zeker niet over een bijzonder lastige game. De discussie over de verwerpelijkheid van microtransacties in een ‘fullpricegame’ voelt dan ook vooral theoretisch of ideologisch. In algemene zin hoef je geen fan van te zijn van microtransacties, maar hun rol, potentiële meerwaarde of misbaarheid in Dragon’s Dogma 2 vind ik behoorlijk meevallen. Je kunt ze dus gerust negeren zonder iets te missen.
Pionnen als gouden zet
Terug naar het verhaal van Dragon’s Dogma 2. Je bent dus The Arisen. Als je de eerste game hebt gespeeld, dan ben je al op de hoogte van het grootste voordeel dat bij The Arisen zijn hoort. De spelwereld kent namelijk op mensen lijkende personages die geschapen zijn door eerdere of andere Arisen. Dit zijn Pawns. Deze Pawns zijn er om The Arisen te dienen. In de game functioneren ze als companions of partymembers die je bijstaan tijdens je avonturen. Het systeem rond Pawns en alles wat dat met zich meebrengt, is veruit mijn favoriete onderdeel van Dragon’s Dogma 2.
Pawns inhuren
Wanneer je de game begint, maak je natuurlijk eerst je eigen personage. Je kiest een geslacht, ras, uiterlijk en klasse, wat in Dragon’s Dogma 2 een Vocation wordt genoemd. Dat doe je vervolgens nog een keer, maar dan voor je eigen Pawn. Dit is je 'main-Pawn'. Hij reist met je mee en stijgt, net als jij, in level, waardoor hij steeds sterker en beter wordt in de Vocation die je hem hebt toegewezen. Ik koos ervoor om als Archer te spelen en maakte van mijn Pawn een Mage. Mages kunnen namelijk healen en dat is een belangrijk element om je avontuur makkelijker te maken. Dat is al een aardige combinatie, maar daar stopt het niet. Na de openingsfase van de game voeg je nog twee extra Pawns toe aan je party. Je hebt dus één zelfgemaakte Pawn en huurt twee andere Pawns van andere spelers. In de game wordt dat verklaard doordat Pawns ‘beyond the rift’ kunnen reizen. Anders gezegd: een Pawn is niet gebonden aan de dimensie waarin zijn meester actief is, maar kan ook naar de dimensies van andere spelers reizen, waar ze ingehuurd kunnen worden. Speel je Dragon’s Dogma 2 en ben je op zoek naar een Mage, dan heb je dus kans dat jij mijn Pawn, genaamd Tobin, tegenkomt.
:strip_exif()/i/2006611198.jpeg?f=imagearticlefull)
Dit systeem zat ook al in de eerste Dragon’s Dogma, maar die game heb ik nooit gespeeld. Het was voor mij dus een nieuw systeem en het maakte behoorlijk indruk op me. Aanvankelijk viel het effect nog wel mee. Ik keek simpelweg naar welke klassen ik handig vond, voegde die toe aan mijn party en ging lekker spelen. Later ontdek je dat Pawns elk hun eigen karakter hebben en wat dat betekent voor hoe ze met je samenwerken. Pawns kunnen ook speciale eigenschappen hebben waarmee ze je extra kunnen helpen, los van dat ze uiteraard in gevechten een belangrijke bijdrage hebben.
Goede mix van Vocations
In die gevechten zijn je Pawns onmisbaar. Ik sluit niet uit dat je de game met alleen je eigen Pawn kunt uitspelen, als je vaardig genoeg bent, maar een goed functionerende party maakt de game uitstekend behapbaar. Ik koos voor een samenstelling met naast mezelf (Archer) en mijn Pawn (Mage, healer) steeds voor een Fighter als tank en een Sorcerer als voornaamste aanvaller met magie. Wat later in de game zorgt dat voor spectaculaire beelden. Tegen de tijd dat je voorbij pakweg level 35 bent, zullen de ingehuurde Pawns vaak een hoog level in hun Vocation hebben. Je hebt dan dus een Fighter en een Sorcerer die over allerlei speciale aanvallen beschikken en ondertussen heb je je eigen mogelijkheden en die van je Pawn ook verder uitgebouwd. In mijn geval leidde dit naar een party met een uitstekende balans in gevechten.
Hoe lekker je party ook werkt, er komt een moment dat het minder wordt. De Pawns die je inhuurt, levelen namelijk niet in jouw wereld. Je huurt feitelijk een momentopname: de Pawn was op dat moment een bepaald level en zolang jij gebruikmaakt van zijn diensten, blijft hij precies zo sterk. Als je dezelfde Pawn later nog eens inhuurt, kan zijn level inmiddels gestegen zijn, want de speler van wie de Pawn is, speelt ondertussen ook verder. Maar het leidt tot een situatie waarin je ingehuurde Pawns vanzelf een te laag level hebben. Je moet ze dus periodiek inwisselen. Dat is een stuk leuker om je te doen dan je zou denken. Je kunt via Riftstones de rift openen en rondlopen in deze ‘dimensie tussen dimensies’. Hier zie je welke Pawns je zoal kunt kiezen. Ben je op zoek naar een specifieke Pawn, bijvoorbeeld omdat je een bepaalde Vocation of karaktereigenschap zoekt, dan kun je de grotere Riftstones in steden gebruiken om die specifieke Pawns op te roepen. Je kunt je party zo dus goed uitdokteren.
Informatie uit andere werelden
Wanneer je wisselt van Pawns, merk je vanzelf nog een ander voordeel. Pawns delen namelijk informatie met je die ze in hun eigen wereld hebben ontdekt. Het kan bijvoorbeeld gebeuren dat je ergens loopt en een van je Pawns ineens zegt: “Hé, hier in de buurt is een grot die ik met mijn meester heb bezocht, maar waar jij nog niet bent geweest, zal ik je laten zien waar het is?” Ook geven ze tips voor het samenstellen van een goede party en vertellen ze over de gewoontes van hun meester. Andersom gebeurt dat ook. Als jij een Riftstone vindt die de meester van een van je Pawns nog niet gevonden heeft, hoor je ze zeggen dat ze hun meester moeten vertellen over deze vondst. Ik vond dit misschien wel het coolste aspect van de Pawns. Het verbindt de avonturen van spelers met elkaar en zorgt voor een veel geloofwaardigere band tussen The Arisen en de Pawns. Sommige gesprekjes en opmerkingen vallen wel in herhaling, maar dat is maar een kleine smet. Het Pawn-systeem is geweldig.
:strip_exif()/i/2006611182.jpeg?f=imagearticlefull)
Veel gamers hebben met hun Pawns bekende personages nagemaakt, zoals hier te zien is met een Pawn die op Resident Evils Leon Kennedy lijkt. We kwamen verder ook varianten op Geralt (The Witcher), Aria (Game of Thrones) en diverse andere bekende personages tegen.
Dit is trouwens ook het onderdeel waar die microtransacties, als je dat wilt, van invloed kunnen zijn. Een Pawn inhuren kost niets, zolang die Pawn niet hoger is dan je eigen level op dat moment. Je kunt ook Pawns met een hoger level huren, maar dat kost dan ‘RC’. Hoe groter het verschil in level, hoe hoger de prijs. Doordat je een Pawn meeneemt die veel sterker is, wordt de game makkelijker en zul je er waarschijnlijk net wat sneller doorheen gaan. Je kunt in de spelwereld genoeg RC verzamelen om van tijd tot tijd een sterkere Pawn te kiezen, zonder ooit extra te betalen. Doe je dat wel, dan kun je het uiteraard vaker doen of nog duurdere Pawns kiezen. Duurder betekent in dit geval: eigenlijk te sterk voor het level dat je hebt. Dragon’s Dogma 2 wordt geen betere game als je het op die manier extra makkelijk maakt, dus ik zie geen reden om extra RC te kopen. Met Pawns van rond je eigen level is de game prima te doen.
Vechten en Vocations
Hoewel Dragon’s Dogma 2 prima te doen is, is het soms ook een lastige game. Hoe rijm je dat met elkaar? Simpel: de game is niet per se moeilijk, maar soms wel erg summier met uitleg. Je handje wordt niet vastgehouden. Dat kan ertoe leiden dat sommige systemen in de game niet meteen duidelijk zijn. Ik heb er daardoor een tijdje over gedaan om het spel te leren begrijpen. Ik had van mijn Pawn eerst een Fighter gemaakt, maar kwam er toen achter dat de game zonder healer een stuk moeilijker is. Op zich logisch, maar dus wel iets waar je zelf achter moet komen.
Lekker op avontuur gaan
Verder is Dragon’s Dogma 2 een game die je enorm beloont voor de moeite die je in de game stopt. Dat komt op veel manieren terug. Een van mijn favorieten is hoe de game je verleidt om lekker op avontuur te gaan. Natuurlijk kun je de questlijnen volgen en naar de aangegeven locaties gaan, maar waarom zou je? De game is veel leuker als je de wereld intrekt op zoek naar avontuur. Dat heeft Dragon’s Dogma 2 gemeen met games als The Witcher 3 en Skyrim: de spelwereld is veelzijdig en gevuld met aantrekkelijke content die het leuk maakt om op ontdekkingsreis te gaan. In het beste geval stuit je op iets dat een nieuwe questlijn oplevert, maar anders vind je in die grot die je in een uithoek van de map hebt gevonden, via een verborgen pad, op zijn minst een waardevol item of kom je een legendarisch beest tegen om tegen te vechten. Verrassing is de sleutel en een belangrijke factor in het gevoel van vrijheid en avontuur dat de game biedt.
Moeite wordt ook in het vechtsysteem beloond. Dat systeem is veelzijdiger dan je op het eerste gezicht zou denken. Sterker nog: het is veelzijdiger dan je wellicht na tien uur spelen nog denkt. Dat komt deels doordat er meerdere Vocations zijn en je per Vocation een andere vechtstijl hebt, maar ook doordat de stijlen zelf behoorlijk diepgaand zijn. Elke Vocation heeft eigen speciale en coreskills om uit te kiezen en je kunt binnen elke Vocation diverse augments vrijspelen. Hoe verder je een Vocation ontwikkelt, hoe meer vaardigheden en augments je kunt vrijspelen. De skills horen bij de Vocation en kun je dus niet meenemen als je wisselt van Vocation, maar verdiende augments zijn universeel en kun je blijven gebruiken. Dat maakt het aantrekkelijk om verschillende Vocations uit te proberen, want je kunt de augments met elkaar combineren.
:strip_exif()/i/2006611192.jpeg?f=imagearticlefull)
Los van dat voordeel is het ook gewoon leuk om de verschillende opties uit te proberen. Ik heb het grootste deel van de game gespeeld als boogschutter. Dat is een vrij veilige keuze: je bevindt je meestal niet midden in het heetst van de strijd, maar je kiest juist plekken om je vijanden van een afstand onder vuur te nemen, terwijl je Pawns op ze afstormen. Als boogschutter heb je het voordeel dat je goed bent in de kwetsbare zones van vijanden aanvallen. Met een pijl en boog is het immers makkelijker om het oog van een torenhoge cycloop te raken dan met een zwaard. Pas als de cycloop gestruikeld is, kan de Fighter echt goede klappen uitdelen, maar ondertussen is zijn rol als tank van de groep natuurlijk ook heel belangrijk.
Spectaculair of laf vechten?
Wat ik gaaf vond, maar niet per se veel heb gebruikt, is het arsenaal aan speciale bewegingen dat je kunt leren en gebruiken in gevechten. Als boogschutter kun je bijvoorbeeld leren om een vijand te beklimmen, je af te zetten vanaf zijn hoofd en dan, terwijl je dat doet, na een salto, hangend in de lucht, een pijl richting zijn gezicht te sturen. Hartstikke spectaculair, maar ik koos eigenlijk meestal voor de laffe ik-pak-je-van-een-afstandtactiek. Een stuk veiliger, zeker tegen de grotere en sterkere vijanden in de game.
Die grotere vijanden kom je best vaak tegen, maar blijven telkens vet om even mee te pakken. De eerste keer dat je een ogre of cycloop tegenkomt, heb je daar best even een kluif aan. Enkele tientallen uren later horen die twee al bij de normalere vijanden, maar ook dan blijft het de moeite waard ze neer te halen. Je komt verder nog tal van andere legendarische wezens tegen, zoals griffioenen, chimera's en natuurlijk draken. Vechten met een draak is nu eenmaal je roeping als The Arisen, dus wel handig als je dat dan ook doet. De gevechten met de draken zijn tot ongeveer level 30 zeker nog pittig, maar worden daarna al snel een stuk beter te doen. Ik beleefde de confrontaties met dit soort vijanden in elk geval steeds als een hoogtepunt in de gameplay en dat is ook wat ze moeten zijn.
Authentiek of onhandig?
Na ongeveer vijftig uur spelen begon me steeds meer op te vallen dat ik veel systemen en opties in de game niet echt nodig had. Ik noemde al de ingewikkeldere moves voor in gevechten, maar ik maakte ook amper gebruik van de vele items die ik aan het verzamelen was. Daar zaten allerlei drankjes bij die kunnen zorgen voor een tijdelijke boost, maar ook speciale spreukboeken die je magische aanvallen laten gebruiken, zelfs als personage zonder magische krachten. Wat ik vooral veel deed, was alle spullen die ik niet snel nodig had, opbergen in de kist die je hebt in Inns en het huis dat je eventueel koopt. Dragon’s Dogma 2 beperkt je in hoeveel je bij je kunt dragen door aan te geven hoe zwaar je bepakking is. Zwaardere bepakking zorgt ervoor dat je balkje voor je uithoudingsvermogen sneller leeg is en je ook langzamer bent, dus is het voordelig om licht bepakt te zijn. Het gevolg daarvan is dat ik in de praktijk alle niet-essentiële spullen dumpte en er eigenlijk ook nooit meer naar omkeek.
Wagen aangevallen
Dat had ik natuurlijk zelf anders kunnen doen en ik neem het de game dan ook niet kwalijk. Dat ligt echter anders voor enkele andere elementen in de gameplay. Opvallend genoeg was op een van die elementen destijds bij de eerste Dragon’s Dogma ook al kritiek: het fasttravelsysteem, of beter gezegd, het relatieve gebrek daaraan. Er zijn wel degelijk manieren om sneller door de wereld te reizen. Zo rijdt tussen diverse dorpen en steden een Oxcart. Die kun je ‘s morgens nemen en als je er dan voor kiest om te gaan slapen, wordt het scherm zwart en ben je even later op je bestemming. Tenminste, dat is de bedoeling. De Oxcarts worden echter regelmatig aangevallen door bandieten en allerlei monsterlijke wezens. In het vervelendste geval gaat de kar tijdens zo’n aanval kapot en zit er weinig anders op dan de rest van de route alsnog te voet te doen.
:strip_exif()/i/2006611196.jpeg?f=imagearticlefull)
Een andere optie is om gebruik te maken van een Ferrystone. Met deze steen kun je naar een van de door jou geplaatste of ontdekte Portcrystals teleporteren. Portcrystals zijn zeldzaam, dus je moet ze op handige plekken plaatsen. Vermund heeft een eigen Portcrystal, maar Bakbattahl, de hoofdstad van Battahl, heeft dat niet. Dat maakt het een goede plek om een van je Portcrystals te plaatsen. Dat lost echter niet op dat je voorraad Ferrystones beperkt is. Na tientallen uren spelen had ik er een stuk of tien. Dat lijkt veel, maar als je nagaat hoe vaak je fast travel gebruikt in andere, vergelijkbare games… dan is het erg weinig.
Geen toeval
Dit is allemaal geen toeval, maar een bewuste keuze. De makers zijn van mening dat games waarin fast travel nodig is, niet leuk genoeg zijn. Hun stelregel: reizen is op zich niet vervelend, maar je moet dan wel zorgen dat het onderweg leuk is. Oké, ik begrijp de afweging, maar als ik een bepaalde route al tig keer heb bewandeld, heb ik gewoon niet veel zin meer in weer dezelfde wolven of orcs op dezelfde plek. Dat ik ondertussen in level ben gestegen en al die vijanden met een paar pijlen uitgeschakeld zijn, haalt elke vorm van uitdaging weg. De confrontatie heeft dan geen functie meer; het zorgt er alleen maar voor dat het langer duurt voor ik weer verder kan met mijn questlijn. Ik vind het idee van Portcrystals zelf kunnen plaatsen in de wereld zeker leuk, maar alleen dat systeem, samen met de Oxcarts, is voor mij niet voldoende, ook al maakt het de game wellicht authentieker.
Authenticiteit staat hoog in het vaandel, en dat zie je terug in kleine dingen. Een van mijn favorieten van die ogenschijnlijk onbeduidende dingen is dat personages die je in het donker tegenkomt hun hoofd wegdraaien als jij met je lantaarn aan komt lopen, om te voorkomen dat ze verblind worden door het licht. Dat soort kleine details worden vaak ondergewaardeerd, maar zijn belangrijk. Ook mooi is dat de spelwereld zich om je heen ontwikkelt. Tijd is een belangrijke factor in de wereld van Dragon’s Dogma 2. Als je een quest hebt om iemand te redden die richting een troep wolven is gegaan, kun je daar geen dagen mee wachten, want dan is hij vermoedelijk niet meer te redden. Met het verstrijken van de tijd kan het ook zijn dat een brug die eerder kapot was, opeens gerepareerd blijkt te zijn als je later weer terugkomt. Het helpt de, om er even een lelijk anglicisme tegenaan te gooien, opschorting van geloof enorm.
:strip_exif()/i/2006611172.jpeg?f=imagearticlefull)
In dat opzicht is het raar dat er elementen zijn die daar juist afbreuk aan doen. Een van mijn favoriete onderdelen bij het testen van games is mezelf misdragen, zodat wachters of andere lieden boos worden en achter me aan rennen. Vervolgens ren ik weg, om dan vrij snel terug te keren. Je voelt het misschien al aankomen: in Dragon’s Dogma 2 zijn soldaten niet gezegend met een al te goed geheugen. Het gezicht van de man die kort daarvoor een aantal collega’s van ze heeft aangevallen, staat ze toch al vrij snel niet meer bij. Ze groeten je dan beleefd of vragen je op gebiedende wijze om het kasteel te verlaten, omdat het kasteel verboden terrein is als het donker wordt. Een ander voorbeeld: in diverse quests drukken personages je op het hart om voorzichtig te zijn in dat kasteel, want als je er ‘s nachts gesnapt wordt, pakken ze je op. Dat maakt het vrij apart dat ik meermaals langs bewakers ben gelopen, die het geen barst leek te interesseren dat ik daar allerlei ongein kwam uithalen. Dit is niet heel erg; sterker nog, het is zelfs wel handig. Maar het blijft een beetje vreemd.
Maar één saveslot
Ook raar is het savesysteem. Dragon’s Dogma 2 werkt met een rollingsavesysteem: je hebt één savegame en elke keer dat je opslaat, overschrijf je diezelfde file. De enige uitzondering is wanneer je besluit een nachtje te slapen in een Inn of in een bed in je eigen huis. Dat levert een tweede save op, want je kunt vanuit het hoofdmenu terugkeren naar de laatste keer dat je in een bed hebt geslapen. Dat voorkomt niet dat het systeem als geheel veel te onpraktisch is. We hebben bijvoorbeeld posts van gamers gelezen die een bugged quest hadden, maar dat hun punt van opslaan niet ver genoeg terug ging om daar weer uit te komen. Dat betekent dat de kans groot is dat je dan helemaal opnieuw aan de game moet beginnen. Dat is nooit leuk, maar als je er al tientallen uren in hebt zitten, is het funest. Los van problemen met bugs is het ook gewoon onhandig. Als ik zin heb om het avontuur opnieuw te starten met een ander personage, dan overschrijft dat dus mijn eerste spel en ben ik daar de hele voortgang kwijt. In welke wereld heeft dat systeem de voorkeur? Daarnaast moest de optie om überhaupt een nieuw spel te beginnen als je al een spel was begonnen, via een patch worden toegevoegd, want dat waren de makers aanvankelijk ook vergeten.
Mooi licht, mindere framerate
Op audiovisueel vlak doet Dragon’s Dogma 2 sterke en minder sterke dingen. De manier waarop een wereld is opgebouwd is daar onderdeel van en Dragon’s Dogma 2 blinkt hierin zeker uit. Al avonturierend de zon zien opkomen en ondergaan, draagt bij aan het speelplezier; niet dat ik nou zo dol ben op het donker, maar de afwisseling werkt goed. Dat geldt ook voor de omgevingen. De game opent in een lekker groen en soms bijna idyllisch gebied en brengt je later naar een woestijnachtig gebied met roodbruine rotsen en naar een omgeving met gigantische, woeste rotspartijen. In al die gebieden kom je allerlei grotten en andere geheimen tegen, die het leuk maken de wereld te verkennen.
Mooie vergezichten
Tijdens het verkennen van de wereld kom je af en toe ook prachtige vergezichten tegen. Ik houd er wel van om af en toe een wat hoger gelegen gebied op te zoeken en even rond te kijken, en dat loont in Dragon’s Dogma 2 absoluut. Als je door Vermund loopt en hoofdstad Vernworth voor het eerst aan de horizon ziet liggen, is dat beslist genieten. Zo kent Dragon’s Dogma 2 nog meer van dat soort momenten. Toch zal het een kritische kijker ook daar al opvallen dat het detailniveau van die vergezichten niet heel hoog ligt. Het is soms alsof je naar een schilderij zit te kijken. Dan doel ik niet op de grafische stijl, de game kent geen schilderachtige stijl, maar dat een mooi kunstwerk soms sterk is in een mooi landschap tonen zonder dat alle details even diepgaand en scherp zijn uitgewerkt. Toch doet dat geen afbreuk aan hoe mooi het beeld als geheel is.
:strip_exif()/i/2006611186.jpeg?f=imagearticlefull)
Dat effect wordt zeker geholpen door de lichteffecten in het spel. Dragon’s Dogma 2 gebruikt raytracing en het effect daarvan is goed zichtbaar. Vooral de manier waarop de game het vallen van zonlicht om rotspartijen nabootst, vind ik indrukwekkend. Ook de lichtval door de bomen als je door bossen loopt, is prachtig.
Raytracing aan of uit?
Sinds het uitrollen van een van de laatste patches hebben consolegamers trouwens enkele nieuwe grafische opties gekregen, waaronder de optie om raytracing uit te schakelen. Dit is een maatregel waarmee je de framerate naar wens kunt opschroeven. Hoewel een stabiele framerate veel waard is, vind ik het bij Dragon’s Dogma 2 het offer niet waard. Als je raytracing namelijk uitschakelt, merk je pas hoe belangrijk de lichteffecten zijn voor het uiterlijk van Dragon’s Dogma 2. Schakel het uit en je hebt een fletse game. ‘Zonder raytracing is dit een last-gen game’, las ik ergens. Het is misschien wat kort door de bocht, maar ik begrijp dat oordeel wel. Als je de losse onderdelen van de spelwereld bekijkt, valt op dat sommige modellen en textures best verouderd ogen. Veel planten en bomen ogen bijvoorbeeld vrij simpel. Dat is niet erg, want de lichteffecten zorgen voor de perfecte ‘glow-up’. Vermund in het ochtendlicht, wanneer de zon voor mooie schaduweffecten zorgt en je ergens in de achtergrond de mist van een waterval ziet, kan prachtig zijn, zelfs al zijn de losse onderdelen van dat prachtige beeld op zichzelf niet allemaal even indrukwekkend.
Gegeven de keuze tussen een wat betere framerate en raytracing, zou ik zelf raytracing dus niet opofferen. Dat die optie samen met de optie om de framerate te beperken tot maximaal 30fps na de release nog is toegevoegd, heeft natuurlijk een reden. Dragon’s Dogma 2 kampt op alle platformen met prestatieproblemen. Dat zijn op de Xbox Series X geen problemen die de game onspeelbaar maken, maar dat betekent niet dat je ze niet merkt. In drukkere gebieden, zoals de stad Vernworth, merk je, terwijl je gewoon rondloopt, al dat de framerate een beetje onder druk staat. Tijdens chaotische gevechten, wanneer veel vijanden actief zijn en jij en je Pawns zorgen voor allerlei grafische effecten, terwijl de zon ook nog eens schaduwen werpt op de omgeving of het misschien juist regent … ja, dan krijgt de game het regelmatig zwaar.
Pc-gamers opgelet
Ik heb de pc-versie niet getest, maar aangezien de game al even op de markt is, heb ik gekeken naar wat de ervaringen daar zijn. Die zijn sterk wisselend. Het lijkt alvast duidelijk dat je de game met de door Capcom gegeven minimale systeemeisen niet hoeft te kopen: de game lijkt dan amper goed speelbaar. Ook met betere configuraties kun je tegen een game aanlopen die last heeft van freezes, heftige framedrops en andere problemen. Zonder de game zelf te testen, kunnen wij niet zeggen welke specifieke hardwaresamenstellingen zorgen voor grotere of minder grote problemen, maar als je Dragon’s Dogma 2 op pc wilt spelen, is het wel raadzaam daar eerst even in te duiken.
Conclusie
Als je wilt, kun je een best een aardig lijstje aan kritiekpunten opstellen en beredeneren dat Dragon’s Dogma 2 helemaal niet zo’n goede game is. Het suboptimale systeem rond fast travel en het feit dat je met één savefile werkt, springen er voor mij uit, maar er zijn er meer. Toch heb ik me tientallen uren uitstekend vermaakt met Dragon’s Dogma 2. Veel van die minpunten hadden niet veel impact op mijn spelplezier. Zelfs als ik mokkend weer een heel eind te voet moest afleggen en onderweg weer dezelfde orcs moest opruimen, hinderde dat mijn zin om door te spelen absoluut niet. Dragon’s Dogma 2 voelt avontuurlijk en motiveert je heel organisch om er lekker op uit te trekken, zoals ik dat destijds ook in Skyrim voelde. Ik noem de game in de videoreview ook ‘de meest Skyrim-achtige game sinds Skyrim’ en dat bedoel ik als groot compliment. En ja, dan kan er best wat mis mee zijn, maar als het je niet echt in de weg zit bij het beleven van een inmiddels meer dan vijftig uur durend avontuur, dan valt het met de problematiek dus allemaal wel mee. Dat betekent niet dat Dragon’s Dogma 2 geen dingen beter had kunnen of zelfs moeten doen, maar wel dat deze rpg zelfs met de genoemde beperkingen alsnog de moeite waard is. Dat dankt de game dan vooral aan dat avontuurlijke gevoel, het uitstekende Pawn-systeem en de vele memorabele, grotere vijanden in de game, die telkens voor toffe gevechten zorgen. Voor pc-gamers is een extra waarschuwing wel op zijn plaats, omdat daar, afhankelijk van je configuratie, wel grotere problemen kunnen wachten, maar los daarvan kunnen rpg-liefhebbers Dragon’s Dogma 2 met een gerust hart in huis halen.
plaatjes
:fill(white):strip_exif()/i/2006383866.jpeg?f=thumblarge)
:fill(white):strip_exif()/i/2006383866.jpeg?f=thumbmedium)
:strip_exif()/i/2005175838.jpeg?f=fpa)
:strip_exif()/u/615369/crop65ccab0536af6_cropped.gif?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/44074/avatar001.gif?f=community){kind=avatar}
:strip_exif()/u/120394/talic.gif?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/209552/Ravenb.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/126804/crop60008216c7eb0_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/452253/crop6432e4afa5c59_cropped.jpg?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/25264/momentum.gif?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/637028/crop577c625fec2c7_cropped.gif?f=community){kind=small}
/u/331213/crop56ef13408ff38_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/247150/SOnic_ava.jpg?f=community){kind=small}
Ik ben het roerend met mezelf eens!/u/421470/crop5851203431803_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/374942/crop5f11ece0ad87f_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/1575066/crop6645018c04acc_cropped.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/35767/images.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/1857/crop5a4d06ced6afe_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
/u/314383/crop5dc6a4144d574_cropped.png?f=community){kind=small}