Sonic and the Black Knight

Nieuwe 3D-poging

Pogingen om Sonic in een 3D-omgeving rond te laten rennen bleken tot nu toe weinig succesvol. Is The Black Knight de topper die wel een gouden combinatie tussen de blauwe egel en een 3D-wereld smeedt?

Getest op: Wii (exclusieve titel)

De cijfers liegen er niet om. Sla Metacritic of een andere vergaarbak van recensies er op na, en het is meteen duidelijk dat maar weinig recente Sonic-games jubelend zijn ontvangen. Dat is niet onterecht; Sonic was top toen zijn spelwereld nog zo plat als een duppie was, maar met de uitbreiding naar drie dimensies is daar verandering in gekomen. SEGA’s blauwe egel is veranderd van een 2D-held in een 3D-clown, die zich een weg stuntelt van de ene naar de andere game. Soms gaat dat goed, maar veel vaker wordt de plank faliekant misgeslagen. SEGA houdt echter moed en komt met een nieuwe poging om Sonic succesvol in een driedimensionale spelwereld te proppen.

In The Black Knight wordt een originele draai gegeven aan de legende van Koning Arthur en de ridders van de Ronde Tafel. De schede van het zwaard Excalibur heeft Arthur onsterfelijk gemaakt, maar de koning blijkt niet zo netjes met deze macht om te gaan. Het feit dat hij niet langer kan worden verwond heeft de eens rechtvaardige heerser veranderd in een sadistische dictator. De ridders van de Ronde Tafel en tovenares Merlina zitten met hun handen in het haar. Uiteindelijk wendt Merlina daarom haar magische krachten aan om hulp van buitenaf in te roepen. Kennelijk heeft het lot gevoel voor humor, of de telefoonlijn werkt niet goed, want Merlina’s smeekbede om een nobele ridder wordt beantwoord met een blauwe egel die uit de lucht komt storten.

Sonic and the Black Knight

Imposant

Het zal duidelijk zijn dat het verhaal achter The Black Knight weinig om het lijf heeft. SEGA heeft de legende van Koning Arthur tot op het bot gestript en vervolgens is Sonic er met een schoenlepel in gewrikt. Je moet echter een onrealistische zuurpruim zijn om je hier aan te ergeren. Een Sonic-game met een diepgaand verhaal produceren is net zo'n onzinnige onderneming als het maken van een realistische thriller die zich afspeelt in Marioland. Veel belangrijker dan het verhaal is de imposante vormgeving van de game. Dit begint met het hoofdmenu, dat een sprookjesachtige uitstraling heeft. De tussenfilmpjes en de tekeningen die het verhaal vertellen, zijn eveneens erg mooi. Gelukkig zijn het geen uitzonderingen, zo blijkt bij het bezichtigen van de spelwereld.

Voortrazende egel

Sonic and the Black Knight ziet er erg mooi uit. De omgevingen zien er scherp en fris uit en ze zitten vol met mooie, heldere kleuren. In grafisch opzicht is The Black Knight dus zeer geslaagd. De ingesproken teksten vergen daarentegen soms een flinke korrel zout om ze te kunnen pruimen. Over het algemeen leveren de stemacteurs prima werk af, maar bij sommige dialogen is het moeilijk om niet in lachen uit te barsten. De achtergrondmuziek, schijnbaar afkomstig uit de 'Foute Japanse Plaatjesparade', is ook niet altijd toepasselijk. Zaken die eerder 'fout' zijn dan 'slecht', tot dusver blijft de lijst met minpunten leeg.

Sonic and the Black Knight

Lullend zwaard

Sonic and the Black Knight bestaat grotendeels uit de gameplay die we in een game met de razende egel mogen verwachten. Vooral aan het begin bestaan de levels veelal uit stormbanen waarop Sonic simpelweg zo snel mogelijk van A naar B moet komen. Onderweg kunnen natuurlijk de bekende gouden ringen worden verzameld om Sonics gezondheid aan te vullen. Daarnaast kom je tonnen en kisten tegen die gevuld zijn met handige voorwerpen. Kenmerkend voor de gameplay bij deze levels is overigens dat spelers weinig tot geen controle hebben over het traject dat Sonic rent. Hij racet als het ware door een onzichtbare tunnel, waarbij je alleen de stick naar voren hoeft te bewegen en voorwerpen kunt pakken of ontwijken door te springen of door naar links of rechts te leunen. Alleen als je vijanden tegenkomt moet je een iets andere aanpak hanteren.

Sonic and the Black Knight

Vlak na zijn onzachte landing in het koninkrijk van Koning Arthur, krijgt Sonic het zwaard Caliburn toebedeeld. Caliburn is niet zomaar een dood stuk staal, het is een pratend zwaard met kapsones, waar Sonic goed mee uit de voeten kan. Vechten is het bijna niet te noemen, afgezien van enkele eindbazen zijn de meeste vijanden namelijk met één uithaal met Caliburn te verslaan. Met de juiste timing hoef je hierbij niet eens vaart te minderen en kun je gewoon door blijven denderen. Deze aanvallen voer je uit door de Wii Remote te bewegen, en door verschillende bewegingen te maken kunnen combinaties worden uitgevoerd. Zodoende worden razendsnelle platformonderdelen en gevechten met elkaar verbonden. En helaas gaat Sonic and the Black Knight op dit punt afgrijselijk de mist in.

Gebrekkig

Zo netjes als de graphics zijn verzorgd, zo gebrekkig steekt de gameplay van Sonic and the Black Knight in elkaar. Voor het grootste deel is dit te wijten aan de besturing en het vechtsysteem. De bewegingen die je uitvoert met de Wii Remote worden te laat vertaald naar de game. Hierdoor zit er een vertraging tussen het moment waarop je de Wii Remote beweegt en het moment waarop Sonic de aanval uitvoert. Vooral in een game waarin snelheid een grote rol speelt, is zo’n fout natuurlijk onvergeeflijk. Ook is er weinig logica te ontdekken in de combinatie van de bewegingen die je maakt en de aanvallen die Sonic uitvoert. Deze koppeling lijkt redelijk willekeurig, waardoor je erg weinig inbreng hebt in het vechtsysteem.

Sonic and the Black Knight

Naast gepiel met de besturing werken ook de spelcamera en de plaatsing van vijanden niet mee om de game goed speelbaar te maken. De camera wisselt regelmatig op ongunstige momenten van positie en sommige posities zijn ronduit waardeloos. Momenten waarop de camera achter omgevingsobjecten blijft steken zijn geen uitzondering. Minstens zo vervelend is het feit dat vijanden soms te laat in beeld verschijnen. Hierdoor knal je tegen ze op, zonder daar iets tegen te kunnen doen. De gevechten met eindbazen vergen overigens weinig tactiek. Ze komen vooral aan op kwispelen met de Wii Remote, tot je armen eraf vallen.

Sonic and the Black Knight

Rammelig

Naast een singleplayermodus heeft The Black Knight ook nog een multiplayervorm, waarin vier spelers in kleine arena's tegen elkaar kunnen knokken. Deze spelvariant is echter dusdanig karig uitgevoerd dat er weinig plezier uit valt te tappen. Aardiger zijn de mogelijkheden om verzamelde voorwerpen te ruilen met andere spelers, en de aanwezigheid van een aantal ‘challenges’, inclusief online scorelijsten om je resultaten te vergelijken met andere spelers. Na verloop van tijd komen bovendien andere bekende personages beschikbaar, om in plaats van Sonic te besturen. Op zich zijn dit zeer aardige toevoegingen, ware het niet dat je gebonden blijft aan de rammelende besturing en de gebrekkige gameplay. Een bergje extra’s verandert daar niets aan.

Conclusie

Sonic and the Black Knight is wederom niet de topper die we zouden willen zien, als het gaat om SEGA's race-egel in een driedimensionale spelwereld. The Black Knight is een game met twee volstrekt verschillende gezichten. De uiterlijke verzorging van de game is uitstekend, maar de gameplay rammelt aan alle kanten. Dit is vooral te wijten aan het trage en oppervlakkige vechtsysteem en aan de brakke camera. Het razendsnelle rennen over de parkoersen is best leuk, maar het zwaardgekletter verstiert de boel. SEGA had dit beter achterwege kunnen laten. De Caliburn voegt weinig toe, behalve frustratie en een potentiële armblessure.