Have a little Faith
Met Mirror's Edge gooit ontwikkelaar Digital Illusions het over een geheel nieuwe boeg. Na de diverse Battlefield-games komen de Zweden opnieuw met een 'shooter', maar dan een zonder geweren.
Gespeeld op: Xbox 360
Ook verkrijgbaar voor: Playstation 3
Verschijnt nog op: pc
Mirror's Edge is typisch een game waarover de meningen verdeeld zullen zijn. Het spel is vernieuwend, maar heeft ook veel vertrouwds. Het is hollen, maar ook stilstaan en het is geweldig, maar zeker niet perfect. En er zijn wel degelijk geweren in Mirror's Edge, alleen heeft hoofdrolspeelster Faith ze niet tot haar beschikking. Ze kan het wapentuig van haar tegenstanders afpakken, maar heel gelukkig wordt ze daar niet van. Nee, Faith moet het hebben van haar atletisch vermogen en niet van haar trigger-happy wijsvinger, en dat maakt het spel op zijn minst verfrissend. Digital Illusions speelt echter een gewaagd spel met Mirror's Edge. Faith kan alleen vanuit het eerstepersoons perspectief worden bestuurd, zoals gebruikelijk in een schietspel, en niet vanuit het derdepersoons perspectief zoals gebruikelijk in actiespellen als Tomb Raider en Assassin's Creed. Bovendien is de besturing anders dan je gewend bent. De nadruk ligt op de linkerkant van de controller, waarmee je Faith voortbeweegt. Je kunt rennen, springen en een sliding maken en die acties aan elkaar knopen tot een serie, om daarmee ingewikkelde hindernissen te overbruggen. De naam Assassin's Creed is niet voor niets gevallen; het spel wordt er vaker bijgesleept om Mirror's Edge een plaats te geven. Niet helemaal terecht, want er zijn duidelijke verschillen, hoewel die niet altijd direct zichtbaar zijn. Zo draait het in Assassin's Creed om veel meer dan het atletisch vermogen van hoofdrolspeler Altaïr, terwijl in Mirror's Edge de trukendoos van Faith centraal staat. Ze kan schieten en vechten, maar haar voornaamste wapen is haar snelheid, ook tijdens vuurgevechten. Het beste antwoord op de kogels die de politie op haar afschiet, is er hard voor wegrennen, en veel meer dan in Assassin's Creed gaat het in Mirror's Edge om het gevoel van snelheid.

Runner
Dat zorgt er ook voor dat het eerstepersoons perspectief van het spel de enige juiste keuze is. Je beleeft de snelheid van Faith, net als de spanning die ze moet voelen als ze weer eens een ongewisse sprong in het diepe maakt, veel beter als je door haar ogen kijkt. Wellicht zou Faith beter te besturen zijn als je haar op de rug zou kijken, maar op deze manier is het absoluut spannender, en 'spanning' is precies waar het spel om draait. Faith komt, samen met de hele game, het best tot haar recht als ze kan doen waar ze voor is ingehuurd; pakketjes van A naar B vervoeren over de daken van de kleurloze stad waarin Mirror's Edge zich afspeelt. Daar begint het spel dan ook meteen mee. Faith wordt opgeleid tot Runner om, uit zicht van de alom aanwezige politie, informatie over te brengen die niet is bestemd voor het spiedend oog van de totalitaire machthebbers. Waar de politie de baas is op de straat, zoeken Faith en de andere Runners het hogerop, om via de daken van de vele flats in de stad hun boodschap af te leveren. Zolang Faith van dak naar dak kan springen, gaat alles goed en is Mirror's Edge een absolute topgame.
Fragiel
Dan is het spel ook op zijn mooist, met de strak blauwe lucht boven de kleurloze, hypermoderne stad. Dit klinkt saai, maar dat is het niet. Ondanks de egale kleuren is er erg veel detail in de stad. Er is bovendien een goede reden voor de bleke kleuren, want dat stelt de makers in staat om je aanwijzingen te geven. Bepaalde delen van het stedelijke landschap zijn, al dan niet tijdelijk, opvallend rood of oranje gekleurd, om aan te geven dat je ze kunt gebruiken om verder te komen. Van losliggende planken en buizen waarlangs je omhoog kunt klimmen of aan kunt zwaaien, tot kabels waarlangs je naar beneden kunt glijden. Er zijn allerlei voorwerpen die je kunt gebruiken om net wat verder of hoger te springen. Ze moeten ervoor zorgen dat je je snelheid behoudt terwijl je je weg over de daken zoekt, want dat is steeds de grootste uitdaging van het spel: op snelheid blijven. Het mooie is dat er vaak verschillende wegen zijn waarlangs je verder kunt, en de ene weg is uiteraard sneller dan de andere. Sommige wegen zijn tegelijkertijd moeilijker, maar zo hoort het ook. Je moet de levels in Mirror's Edge leren kennen. Pas nadat je een aantal keer naar beneden bent gestort, zul je doorhebben wat de beste - of op zijn minst de meest haalbare - route is om het einde te bereiken. Als je dood gaat, word je teruggezet naar een vorig checkpoint en vanaf daar kun je opnieuw proberen om de sprongen te maken die nodig zijn om verder te komen. Frustrerend soms, maar wel op een goede manier uitdagend, zeker in de latere onderdelen van het spel. Het gevoel van spanning wordt helemaal groot als de politie opduikt, wat in bijna elk level wel een keer voorkomt. Dan is het helemaal zaak om snel en intuïtief te handelen. Niet teveel nadenken en gewoon wat sprongen wagen, is daarbij het devies.

Trappen
Niet iedereen zal er even tevreden over zijn, maar het is goed dat Digital Illusions van Faith zo'n fragiel meisje heeft gemaakt dat weinig kan hebben. Als er geweren in de buurt zijn, is ze kansloos. Als Faith wat sterker was geweest, zou je in de verleiding kunnen komen om met de heren agenten te gaan knokken, en dat had van Mirror's Edge een heel ander spel gemaakt. Een veel minder opvallende game ook, want games waarin je met mannen met geweren kunt knokken zijn er al genoeg. Nee, juist het feit dat Faith zo fragiel is, maakt dat je het moet hebben van je snelheid en atletisch vermogen. Helemaal weerloos is Faith overigens ook weer niet; ze kan hoog en laag trappen en van zich afslaan. Vooral de hoge karatekick vanuit een vliegende vaart is een lekker wapen. Belangrijker is echter dat ze tegenstanders kan ontwapenen. Als Faith in de buurt van een agent komt, zal deze proberen haar een ros te verkopen met zijn geweer, en dan kan Faith toeslaan. Tijdens de uithaal zal het wapen van de agent heel even rood oplichten en op dat moment kan Faith het geweer afpakken. Daarna kan ze het wapen gebruiken, en de paar kogels die zich in het magazijn bevinden opmaken. Een geweer is voor de lichtgebouwde Faith echter zo zwaar dat ze er niet mee kan rennen en al helemaal niet mee kan springen. Het is dus niet zo dat je binnen bent als je eenmaal een geweer hebt bemachtigd. Nee, ook al heb je een geweer, je zult er al snel weer afstand van moeten doen om terug te vallen op je enige echte wapen, je snelheid.
Stil gevallen
Het spel valt letterlijk een beetje stil als Faith naar binnen verhuist, wat zeer regelmatig gebeurt. Faith heeft namelijk een zus die bij de politie werkt en die betrokken raakt bij de moord op een politicus, waarna het aan Faith is om haar zus vrij te pleiten. Dat zorgt ervoor dat er van pakketjes rondbrengen niet veel meer terechtkomt, Faith moet achter informatie over de moord aan en dus op zoek naar personen die zich meestal ergens in een gebouw bevinden. Het verhaal is adequaat, maar het is jammer dat het je naar de binnenkant van gebouwen dirigeert, want daar kan Faith niet zo goed uit de voeten. Er begint haast een nieuw spel als Faith een gebouw binnenloopt. Waar het buiten gaat om snelheid, gaat het binnen eerder om het oplossen van puzzels. Faith heeft binnen opeens geen Runner Vision en rood gekleurde aanwijzingen meer. Dat maakt dat je moet zoeken naar mogelijkheden om verder in het gebouw te komen, waarbij Faith opvallend vaak in de obligate luchtkokers terechtkomt. Waar het buiten meestal wel lukt om op snelheid te blijven terwijl je naar het vervolg van je route zoekt, lukt dat binnen lang niet altijd. Je zult regelmatig stilstaan om te zoeken waar en hoe je omhoog kunt klimmen om verder te komen. Op zich zijn die puzzels niet vervelend, maar het is veel leuker om met veel snelheid over daken te rennen.

Extreem
Binnen heeft het spel veel meer kleur dan buiten, maar daar wordt het eigenlijk helemaal niet mooier door. Juist het extreme uiterlijk van de buitenwereld maakt het spel mooi. Binnen valt ook pas op dat het detail in sommige textures wat tegenvalt, omdat je regelmatig opgesloten wordt in ruimtes die zo klein zijn dat je er met je neus op wordt gedrukt. Buiten is het uitzicht juist weids. Je ziet een flink deel van de stad aan je voeten liggen, met honderden meters bij je vandaan nog rode aanwijzingen. De wolkenkrabbers zijn ook lekker hoog. Beneden, op straat, zie je nog net wat leven, maar veel is het niet. Mocht je naar straatniveau weten af te dalen, is het volk echter volledig verdwenen, op wat agenten na. Ook binnen is het leven opvallend afwezig. Het spel speelt zich kennelijk volledig in het weekend af, want is niemand op kantoor. Het enige leven dat je er tegenkomt, zijn de agenten die je achtervolgen.

Timetrials
Mirror's Edge moet het stellen zonder multiplayer. De enige interactie die je hebt met andere spelers, zijn de leaderboards waarop de tijden worden bijgehouden die spelers scoren in de Timetrials. Dat zijn races waarin je de snelste weg moet zien te vinden in een parkoers over een aantal daken. Daar komt geen politie aan te pas, het gaat alleen om racen en de snelste tijd neerzetten. Net als in het verhaal zijn er steeds verschillende wegen die naar het eindpunt leiden, hoewel er onderweg checkpoints zijn die je moet aandoen. De snelste tijd die ooit is gescoord staat steeds aangegeven en hij is steevast indrukwekkend. Leuker is dat je races van andere spelers kunt downloaden. Ze zijn tijdens je race te zien als een geest die voor je uit rent. Of achter je aan natuurlijk, als je het beter doet. De Timetrials zijn het onderdeel waarin het bijzondere karakter van Mirror's Edge het meest tot zijn recht komt.
Conclusie
Mirror's Edge is niet voor iedereen weggelegd. Het zwakke gestel van Faith, en daarmee de beperkte mogelijkheden die je hebt om verzet te plegen tegen de politie, zal sommigen tegenstaan. Wie een schietspel verwacht is echt aan het verkeerde adres. Ik vind het zwakke gestel van Faith echter juist de grote kracht van het spel. Jammer dat Faith ook regelmatig naar binnen wordt gedirigeerd, daar komt ze duidelijk minder tot haar recht. De binnengedeelten halen de vaart uit het spel, terwijl juist die vaart Mirror's Edge uniek maakt. Een prima toevoeging aan het spel is de oplopende moeilijkheidsgraad. Het gaat daarbij niet eens zozeer om de omgeving die steeds moeilijker bedwingbaar is, maar vooral om de politie die je meer en meer op de hielen zit. Je wordt direct vanaf de eerste missies al onder vuur genomen en de druk van de 'Blues' neemt gaandeweg behoorlijk toe, bijvoorbeeld door de inzet van sluipschutters. Agenten worden ook sneller, waardoor het moeilijker wordt om ze te ontwapenen. De besturing van Mirror's Edge is apart, maar goed. Het duurt even voor je er gemakkelijk mee uit de voeten kunt, maar daarna is het heerlijk springen. De dialogen in het spel zijn goed, al is het verhaaltje over Faith's zus helaas niet zo bijzonder. Ook de muziek in het spel is prima. Wie kan leven met het het gebrek aan afweermogelijkheden van Faith, heeft aan Mirror's Edge een prima game, die helaas wat stilvalt als de actie zich naar binnen verplaatst. Het gevoel van snelheid en de spanning tijdens het racen over de daken is ongekend. Dat gevoel is er nog veel sterker in het toetje, de Timetrials, die een heerlijk simpele, maar uitdagende toevoeging vormen. Jammer daarbij is wel dat de Timetrials niet in co-op kunnen worden gespeeld.
Pluspunten
+ Gevoel van snelheid
+ Mooi en gewaagd uiterlijk
+ Muziek
+ Timetrials
Minpunten
- Binnenlocaties halen de vaart eruit
- Geen co-op
Cijfer: 8,5
Titel | Mirror's Edge |  |
Platform | Xbox 360, Playstation 3, pc |
Ontwikkelaar | Digital Illusions CE |
Uitgever | Electronic Arts |
Releasedatum | Inmiddels verkrijgbaar |