De Blob

Minder is meer

In een tijd waarin videogames steeds groter, uitgebreider en gecompliceerder worden, is het erg verfrissend om eens iets 'ouderwets' eenvoudigs te spelen. Iets zonder ongelimiteerde character building, hyperrealistische spelwereld of epische verhaallijnen. Iets waarin alles misschien wel draait om kleurtjes, grappige poppetjes of aanstekelijke muziekjes, voor mijn part met een simpel balletje in de hoofdrol. Iets als de Blob.

Getest op: Wii (exclusieve titel)

Minder is meer

'Minder is meer', dat is duidelijk het motto waar de Blob naar is ontwikkeld. In de basis vertelt de game een verhaal vol ernstige zaken, zoals fascisme, totalitarisme en blinde haat. Maar het is onmogelijk om dit alles serieus te nemen aan de hand van de bontgekleurde chaos die de makers ons schaamteloos toesmijten. Alles wordt met een knipoog gebracht, wat hier en daar jammer genoeg ook geldt voor de beleving en controls. Een absoluut rechtlijnige opbouw van zowel de spelwereld als de levels, werkelijk onnozele personages en haast beledigend eenvoudige controls zijn zaken waar de Blob continue op trakteert. Het mooiste is wel dat de game er moeiteloos mee wegkomt. Zelfs de meest kritische zuurpruim kan tijdens het spelen een welgemeende glimlach van bewondering of waardering niet onderdrukken.

Knutselproject

Voor hen die het verhaal achter de game om wat voor reden dan ook niet kennen, eerst een korte samenvatting. In 2006 knutselde een stel studenten van de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht een korte game in elkaar, waarin je met een balletje een kleurloze, digitale versie van de stad Utrecht kon 'inkleuren'. Niemand had destijds kunnen voorzien dat deze gratis downloadbare game een succes zou worden en uiteindelijk zou worden opgepikt door medewerkers van uitgever THQ, die er wel brood in zagen. Dit met als resultaat dat nu, twee jaar later, een sterk uitgebouwde Wii-versie van de game in de schappen ligt. Het blijft interessant om te zien hoe een eenvoudig balletje, in dit geval een grappig wezentje genaamd de Blob, kan rollen.

Kleurenhaat

In deze niet-alledaagse game draait alles om het inkleuren van de spelwereld. Niet omdat de makers van de game te lui waren om dat te doen, maar simpelweg omdat dit het doel van de game is. Het - toen al indrukwekkende - spelveld uit de oorspronkelijke downloadgame is ontwikkeld tot een reusachtige stad genaamd Chroma, waar Raydians hun schattig leventje vol verdraagzaamheid, vriendschap en uiteraard erg veel kleur leiden. Alles is lief en leuk, tot de bontgekleurde metropool op een dag wordt opgeschrikt door een invasie van de Graydians, die de stad en zijn inwoners binnen de kortste keren van alle kleur ontdoen. Een kolossaal bedrijf, genaamd 'Inkt', regeert het land met ijzeren vuist en tolereert niets dat ook maar enige kleur of gezelligheid bevat. Gevolg is een speelwereld die erom schreeuwt ingekleurd te worden.

Fight the power!

Uiteraard staat er iemand op tegen het totalitaire regime en binnen de kortste keren wordt een ware kleurenrevolutie ontketend. In de bizarre huid van verzetsheld Blob is het aan ons, de gamers, om een einde te maken aan de kleurloze onderdrukking van het volk. Hoe? Door de zwart-witte spelwereld met behulp van kleurpatronen en een beetje creativiteit van kleur te voorzien. Zo maak je stukje bij beetje een einde aan de macht van de onderdrukkers en wordt de bevolking bevrijd van hun lot om de rest van hun leven als grijze accountants te slijten. Als Blob ben je ingame niets meer dan een plakkerig balletje dat, zodra het in contact komt met een kleurpatroon, de kleur overneemt en vervolgens als een soort kwast de stad kan beschilderen.

Doordrenkt met verf

De wereld bestaat in de Blob uit witte gebouwen, witte bankjes, witte bomen en witte bruggen en door deze voorwerpen simpelweg aan te raken worden ze op spectaculaire wijze ingekleurd. Grappig is dat alle acties die de speler met Blob uitvoert niet alleen grafisch, maar ook op muzikaal gebied van invloed zijn op zowel de omgeving als de speelervaring. Zodra je een gebied binnengaat is alles zwart/wit en speelt er geen muziek. Maar zodra je, doordrenkt met verf, los gaat op de omgeving dan vliegen de jazz-, hiphop- en funk-klanken om je oren. Het is een beetje vergelijkbaar met de game Rez, maar dan wat minder intens en het past perfect bij de ontspannen toon van de game. Terwijl allerlei dingen worden ingekleurd loopt rechts bovenin het scherm een kleurmetertje, dat de score bijhoudt, langzaam vol. Zodra het metertje overloopt verschijnt ergens in het gebied een zogenaamde Transform Engine. Door deze in te drukken wordt de volledige omgeving in een oogwenk ingekleurd en telt het betreffende gebied verder als 'teruggewonnen'.

Simplistisch

Door met de Wii-mote te sturen beweegt onze protagonist zich, opgerold tot een balletje, door de reusachtige gebieden, op zoek naar witte gebouwen of naar verfpatronen om ze mee in te kleuren. Met de Z-knop op de Nunchuk is het mogelijk doelwitten te locken, waar Blob vervolgens met behulp van een fikse shake met de Wii-mote keihard op neergesmeten wordt. Op die manier kunnen ook vijanden, zoals de Bobbyhelmdragende Graydians, worden geplet en kunnen portals naar nieuwe gebieden worden opengebroken. De gameplay, die op het randje van bekrompenheid balanceert, biedt een handjevol varianten op deze acties, zoals het heen en weer schieten tussen keypoints, maar veel meer dan dit heeft de gameplay eigenlijk niet om handen. Er kan gerust worden gezegd dat de Blob over het geheel genomen een behoorlijk simplistische platformgame is.

Nogal beperkend

Dat eenvoudige controls niet altijd garant staan voor een slechte game spreekt voor zich. Er zijn tientallen voorbeelden van geweldige games die met één of hooguit twee knoppen kunnen worden gespeeld. Toch is de eenvoud van de bediening in het geval van deze game een een minpunt. De Blob beweegt over het algemeen vrij traag en hoe hard je de Wii-mote ook schudt, volledige controle en bewegingsvrijheid blijven achterwege. Het rollen is geen probleem en ook de korte gecontroleerde sprongetjes of pletaanvallen lukken vrijwel altijd. Maar écht honderd procent controle heb je zelden en zelfs een eenvoudige platformgametechniek als een walljump blijkt voor de Blob te hoog gegrepen. De acties die je ingame kunt uitvoeren zijn te beperkend om voor een flitsend schouwspel te zorgen en ze blijven in gebreke bij het verder spectaculaire geheel.

Te gemakkelijk?

Een ander punt van kritiek is dat het verknallen van één of meerdere challenges in feite nauwelijks van invloed is op je vooruitgang in de game. Je verdient weliswaar geen bonuspunten als je een opdracht niet binnen de tijd vervult, maar in feite is er niets aan de hand als je faalt; je mag in dat geval gewoon verder waar je was gebleven. Extra levens liggen voor het oprapen en pas verder in de game halen de onderdrukkers de zwaardere wapens, zoals airbrush-kanonnen en vulpen-tanks, van stal. Een ander puntje van kritiek is dat de levels, hoe gek het ook mag klinken, gewoonweg te groot zijn. Het zal de gemiddelde gamer meer dan een half uur kosten om een gebied uit te spelen, wat in wezen geen probleem zou zijn als je savepoints kon vinden waar je de game tussentijds op kunt slaan. Zulke punten zijn er gewoonweg niet, je zult dus iedere keer een dik half uur moeten spelen zonder dood te gaan, of om wat voor reden dan ook te stoppen, voordat je je vooruitgang op kunt slaan.

Vrijheid blijheid

Vooruitgang boek je door zoveel mogelijk challenges succesvol af te ronden en zo aan het puntenquotum te komen dat nodig is om nieuwe gebieden te openen. Niet iedereen zal gecharmeerd zijn van de manier waarop de game je van totale vrijheid berooft en je min of meer dwingt te doen wat van je gevraagd wordt. Ik vond het echter geen ramp, omdat de challenges erg leuk zijn en er veel variatie in zit. De ene keer moet je bijvoorbeeld een hele straat in korte tijd groen verven, terwijl je een andere keer zo snel mogelijk Radians moet bevrijden of Graydians moet verslaan. Voor vrijgevochten artistiekelingen die geen zin hebben in eindeloze opdrachten maar liever naar eigen inzicht de stad willen opfleuren, is er gelukkig een zogeheten Free Paint-mode beschikbaar, die spelers in staat stelt de stad zonder tijdlimiet, challenges of vijanden in te kleuren.

Met zijn allen

Dan is er ook nog de offline multiplayer mode, waarbij het scherm in vieren wordt gesplitst en er door maximaal vier Blobs kan worden gestreden in een drietal verrassend leuke games. In de verfwedstrijd gaat het om de hoogste score, Blob Race is een race tegen de anderen waarbij het erom gaat bepaalde gebouwen als eerste te schilderen en Blob Chase is een soort Pacman-variant, waarin drie jagers de Blob met de verfkwast opjagen. In de praktijk blijken deze games een bijzonder aangename onderbreking op partygame-avondjes, die doorgaans worden geregeerd door games als Mario Party en Monkeyball. Al met al heeft de Blob dus meer dan genoeg in huis voor gamers die zoeken naar een verfrissende ervaring tijdens hun favoriete tijdverdrijf. De game heeft een zeer charmant karakter, staat bol van de strakke vormgeving en lekkere designs, bevat een bijzonder aangename soundtrack én speelt heerlijk weg.

Conclusie

In eerste instantie zal iedereen verliefd worden op de spetterende presentatie, de aanstekelijke gameplay en de heerlijke klanken die je om de oren vliegen terwijl je de stad inkleurt. Maar er zullen zeker gamers zijn die het verfraaien van de kleurloze spelwereld na verloop van tijd beu worden. Er zit gewoonweg een houdbaarheidsdatum op het spel, die bij liefhebbers van dit soort alternatieve games minder snel aanbreekt dan bij wat meer traditionele gamers. Op het gebied van controls en bij een bergje kleinere kritiekpunten laat de game zeker te wensen over, maar over het algemeen is de Blob een geslaagd spel. Grafisch, zowel in ontwerp als animatie, steekt alles meer dan fantastisch in elkaar en kom je maar al te vaak ogen te kort. Een artistiek meesterwerkje dus, voor gamers die op zoek zijn naar iets écht bijzonders!