WWI Isonzo - Italian Front - Base Edition, Xbox One & Series S|X

Na het spelen van zowel WWI Tannenberg als WWI Verdun, leek het me leuk om ook het derde spel in de reeks te proberen. Ondanks dat de game op Xbox Game Pass stond, had ik zelf al eens in de uitverkoop de Deluxe-versie gekocht. De vraag blijft natuurlijk: is deze game de moeite waard? In deze review deel ik mijn ervaring. LET OP: deze review is gebaseerd op de Xbox Series X-versie, niet op de Xbox One-versie.




WWI Isonzo: Italian Front is een first-person shooter die zich tijdens de Eerste Wereldoorlog afspeelt. De game is ontwikkeld door M2H en BlackMill Games, die beide van Nederlandse bodem zijn. Ik had de vorige twee games, Tannenberg en Verdun, al gespeeld. Hoewel Verdun een aardige shooter was, vond ik Tannenberg leuker en beter spelen. Omdat Isonzo dezelfde stijl en makers had, wilde ik deze ook graag proberen. Maar waar gaat deze game over?

De naam zegt het al: Isonzo: Italian Front is gebaseerd op de gebeurtenissen van de "Slagen aan de Isonzo". Dit was een reeks van twaalf veldslagen tussen het Oostenrijks-Hongaarse en het Italiaanse leger. De gevechten vonden voornamelijk plaats op het grondgebied van het huidige Slovenië en deels in Italië, langs de rivier de Isonzo aan het oostfront. Deze gebeurtenissen vonden plaats tussen juni 1915 en november 1917 en vormen het achtergrondverhaal van deze game.






Isonzo heeft geen singleplayer of verhaalmodus; het is dus een multiplayer-only game. Het spel kende aanvankelijk maar één modus, maar na een half jaar werd er via een update een tweede aan toegevoegd. Hierdoor ligt de focus voornamelijk op die ene modus en zit er voor mijn gevoel minder afwisseling in de game dan bijvoorbeeld bij Tannenberg.

De hoofdmodus is de offensieve modus. Eén team moet aanvallen en proberen doelen te vernietigen of locaties te veroveren via een reeks verdedigingslinies. De aanvallers winnen door de laatste verdedigingslinie in te nemen. Per sector hebben de aanvallers 300 levens. Als de aanvallers geen levens meer hebben, winnen de verdedigers. Als de aanvallers een sector veroveren en de verdedigers zich moeten terugtrekken, krijgen de aanvallers opnieuw 300 levens. De gevechten zijn gebaseerd op historische gebeurtenissen en omvatten diverse scenario's uit die tijd.

De Ascent-modus heeft een apart level dat speciaal voor deze modus is gemaakt. Er zijn nieuwe mechanics voor klimmen, het plaatsen van pitons, en het gebruik van touwen en stenen. Een team Italiaanse bergbeklimmers begint aan de voet van de Marmolada-berg en moet een Oostenrijks-Hongaarse buitenpost op de top veroveren. Onderweg naar boven zijn er richels waar beide teams spawn-punten kunnen bouwen. De Italianen kunnen ervoor kiezen om sommige van deze richels te omzeilen. De Oostenrijks-Hongaarse verdedigers beginnen direct met spawn-punten op alle richels. Beide teams zijn beperkt tot enkelschotsgeweren en één klassetype, wat het eerlijker en uitdagender maakt.






Alle mappen en wapens zijn gebaseerd op echte gebeurtenissen uit de Eerste Wereldoorlog, en vooral bij de wapens komt dat terug in de gameplay. Het type wapen dat je kunt kiezen, hangt af van het land waarvoor je vecht en de squad waarin je zit. Je kunt kiezen uit verschillende wapenklassen, die variëren van één geweer tot een combinatie van een vuurwapen en een slagwapen. Via het menu kun je voor het spelen je uitrusting aanpassen. Hoe hoger je level, hoe meer je kunt aanpassen en ontgrendelen.

Dit alles gezegd hebbende, hoe speelt de game zelf? Om heel eerlijk te zijn, ben ik toch wel teleurgesteld in de gameplay, die ik vooral saai vind. De keuze om met 300 levens per sector te werken, die telkens worden aangevuld bij het behalen van een doel, maakt de potjes extreem lang. Ik heb een gamesessie gehad waarin we 35 minuten lang in hetzelfde gebied vochten, en dat voelde allesbehalve fijn aan. Het duurde te lang en werd daardoor saai. De game draait verder goed, misschien niet zo soepel als een Call of Duty, maar zeker goed genoeg. Ik zou het niet slechter willen noemen, maar anders. Misschien zelfs realistischer, iets waarmee deze game ook adverteert.

Helaas merkte ik wel dat de game soms problemen had, voornamelijk met het registreren van schoten. Ik had regelmatig momenten waarop ik 100% zeker wist dat ik raak schoot, maar het schot niet werd geregistreerd. Dit probleem had ik de ene dag vaker dan de andere, en ik herkende het van Verdun. Bij Tannenberg had ik dit probleem gek genoeg niet. Nu heb ik Tannenberg op de PlayStation 5 gespeeld en de andere twee op de Xbox Series X, maar het lijkt me sterk dat dit een verschil zou maken. De besturing voelt verder prima, dus wat dat betreft zie ik geen enkel probleem. Over de framerate kan ik niet klagen, want de game draait stabiel op 60 FPS.

Tot slot wil ik het nog over de bots hebben, want daar moet ik iets over kwijt. Ik vond de bots soms onrealistisch goed, terwijl de game juist zo authentiek mogelijk probeert te zijn. Bots wisten soms al waar je zat voordat ze om de hoek kwamen. Dit gebeurde meerdere keren achter elkaar, terwijl ik telkens op een andere plek ging zitten of liggen. Ook bewogen bots vaak perfect door een rookgordijn, terwijl ze je eigenlijk niet konden zien. Erg jammer, want ik vond de bots in de vorige twee games veel realistischer reageren.






Grafisch oogt de game wat verouderd, maar niet zo erg als zijn voorgangers. Als je tijdens het spelen om je heen kijkt, zie je dat de game achterloopt op andere titels. Ondanks dat stoort het me niet, wat voor mijn gevoel komt doordat het een first-person shooter is. Het enige wat me soms wel stoorde, was het overdreven geschreeuw van personages die doodgaan. Ja, dat was in de vorige games ook zo, maar in deze game viel het me vaker op. De voice-acting van de verschillende nationaliteiten klinkt verder wel goed.






De muziek heeft een typische, klassieke militaire stijl, iets wat ik prima vind passen. Tijdens het spelen merk je weinig van de muziek, maar tegen het einde van een potje komt er een duidelijkere, spannendere soundtrack naar voren die goed bij de sfeer past. De muziek in het geheel is niet erg aanwezig, maar dit heeft er waarschijnlijk mee te maken dat het een multiplayer-only game is.






Dan de bekende vraag: heeft deze game herspeelbaarheid? Ik moet eerlijk zeggen dat ik vind van niet. Het idee is leuk, maar de uitwerking is voor mijn gevoel te saai en eentonig. 300 levens per sector is te veel, waardoor gevechten te lang duren. Zelfs als de levens op zijn, kan een gevecht nog tien minuten doorgaan omdat er één speler in het gebied verstopt blijft. Heel jammer, maar voor mij heeft Isonzo geen replaywaarde. Ik heb mijn fysieke exemplaar inmiddels verkocht.






Zoals de meesten wel weten, ben ik niet iemand die zich bezighoudt met achievements. Ik heb gekeken hoeveel ik er had, en dat is slechts 14% (7 van de 45). Dit zullen er helaas niet meer worden, mede omdat ik deze game gewoon niet leuk vond. Misschien dat ik hem nog eens probeer als er een nieuwe modus bij komt en hij nog op Xbox Game Pass staat, maar ik verwacht het niet.






WWI Isonzo: Italian Front is een first-person shooter van Nederlandse bodem, gericht op realisme en gebaseerd op gebeurtenissen uit de Eerste Wereldoorlog. Waar ik hun eerdere game, Tannenberg, nog een geweldig concept vond, was Isonzo voor mij een teleurstelling. De saaie gameplay en het feit dat je lang op een bepaald punt blijft hangen door het grote aantal levens, maken het er niet leuker op, ongeacht of je aanvaller of verdediger bent. Verder zitten er wat irritante bugs in en schieten de bots vaak te nauwkeurig. Jammer, want het idee was zeker goed.