Erg goed nieuws dit voor iedereen die graag als mens behandelt wilt worden.
Want David werd in de gevangenis in de USA niet als mens gehandelt. Teminste, hij heeft ooit deze brief naar zijn ouders gestuurd. En als het waar is wat daar in staat dan is het heel goed nieuws dat hij nu terug in Nederland is. Lees en huiver. De USA is een eng land waar zich veel kwaad afspeelt en veel kwaad vandaan komt.
Bron: -->
Kain_niaK in 'nieuws: Nederlandse hacker vraagt minister om protest bij VS'29 november 2012
Lieve Mam, Pap, Daniel en Sonia
De afgelopen dagen waren zeer zwaar en absoluut een nachtmerrie. Maar dat is het de afgelopen maanden toch al. Wat ik jullie nu vertellen zal in absoluut niet leuk, sterker nog het zal jullie verdriet doen. De afgelopen maanden heb ik niet alles in details verteld maar deze keer gaat het te ver en eerlijk gezegd begin ik het ook steeds moeilijker te trekken. Één ding heb ik wel ontdekt, de mens kan zich tot een gruwelijke manier verlagen.
Ze nemen me mee naar beneden met mijn handen geboeid achter mijn rug. We lopen door de ziekenboeg naar de afdeling met alles voor psychologie. Mijn bestemming dezelfde als in Augustus "de zelfmoordkamer". Zes mensen lopen om mij heen, één luitenant, één dokter en de andere vier bewakers. Ik word letterlijk begeleid alsof ik Hannibal Lecter ben. Overdreven, maar overdrevenheid lijkt één van de doelstellingen te zijn van dit instituut.
Drie maanden geleden zat ik hier ook naakt aan het bedframe vastgeketend.
Nog steeds bloed aan de muur, vingernagels in de voegen, bloed en poep tegen de muur, pisvlekken in de hoeken en bezaaid met haren. Alles behalve hygiënisch. De dokter pakt de schaar en knipt mijn oranje overall, boxershort, sokken en tshirt. Naakt sta ik daar dan geboeid voor iedereen.
Ze maken de handboeien los en verlaten de kamer. Alleen een matras, geen dekens of kleding. De vingernagels in de kamer geven vooral een walgelijk beeld. Naast de deur zit een groot raam waarin een bewaker die om de acht uur word afgelost en gedurende die tijd alles wat je doet opschrijft in een logboek voor psychologie. Ik begin helemaal te trippen, een waas van emoties, verdriet en woede schiet door mij heen en begin op de deur te slaan en te schelden. Want ik zit onterecht vast in deze kamer en het word overduidelijk gebruikt als afstraffing omdat ik psychologie had verteld dat ze mijn aanvraag voor mentale hulp iedere keer negeren. Geërgerd aan het feit dat ik de vinger op een tere plek leg. Namelijk dat het ze allemaal geen ene reet kan interesseren. Alleen maar als je zelf moord neigingen hebt. Aangezien ik meerdere aanvragen had ingediend drie weken lang. In ieder geval ebt de waas van woede en verdriet weg en besef ik dat het zinloos is. Ik besluit maar op het matras te liggen. Na enkele minuten komt een luitenant zeggen dat ik geen avondeten krijg omdat ik te wild ben volgens haar, een vrouw die ik nog nooit eerder gezien had. Geen lunch en geen avondeten, geweldig. Het ophouden van het eten is verboden. Ik zeg dit tegen de bewaker die glimlachend terug zegt dat ze alles kunnen doen wat ze willen en geïrriteerd omdat ik geklaagd had bij de psycholoog. Ze installeren een tripod voor het observatieraam en ik besluit mijn matras onder dit raam te leggen. Na een lange tijd te liggen begin ik door te draaien. Teringlijers denk ik in mezelf. Als jullie mij eten willen onthouden, fijn. Dan speel ik dat spel wel mee. De uren na deze gedachten lig ik stil en beweeg ik amper. De tranen schieten over mijn wangen denkend aan mijn leven, familie, vrienden, vriendin en de stad waarin ik mijn gehele leven heb gewoond en ben geboren. Spijkenisse, Nederland. Nu zit ik hier negen uur tijdsverschil, Seattle, de Verenigde Staten, een land waarin ik nog nooit ben geweest, nog nooit een voetstap in heb gezet. Door uitlevering, corruptie en structurele rechtenschending ben ik hiernaar toe geforceerd door middel van extradatie uit Roemenië. De Nederlandse overheid keert zijn rug naar mij toe, zo ook de Europese instanties, ben ik overgeleverd aan de goden. Gedurende mijn extradatieproces en mijn proces in de VS. Alles is een web vol leugens en bedrog.
Als om tien uur de wacht gewisseld word ben ik helemaal mentaal gebroken.
Laat het maar allemaal denk ik. De gehele verrotte wereld kan de vinger krijgen. De bewaker merkt op in het logboek dat ik nog helemaal niet bewogen heb. Hij roept een nieuwe luitenant. Beiden roepen ze naar mij maar ik ben helemaal in trance. Volledig afwezig. Merk nog niet eens dat ik in mijn eigen pis en poep lig de afgelopen uren. Na enkele minuten komen ze de kamer binnengestormd en doen razendvlug de boeien om. Een bewaker slaat mij met de zaklantaarn tegen de zijkant van de knie "Awesome" schreeuwt hij lachend als hij ziet dat ik niet beweeg. De pijn schiet door mijn lichaam maar tegelijkertijd lijkt het ver weg. Alsof ik alles van de zijkant meebeleef. De luitenant zegt tegen hem dat hij dat niet kan maken. Ze hijsen me op, die klap deed nog steeds pijn maar vele malen minder dan mijn mentale pijn van de afgelopen maanden. Ze leggen het matras weer neer op het bedframe en leggen mij daar neer. Ze ontboeien mijn handen
en gaan weg.
De luitenant blijft nog even bij het observatieraam en gaat dan weg. Mijn ogen sluit ik vanaf dat moment voor de meerderheid van de dagen. Hopend dat deze nachtmerrie snel overgaat. Acht uur later word ik wakker, mijn huid jeukt en is rood. De urine is zich in de poriën gaan nestelen. "Roomsearch" hoor ik vreemd iemand roepen. Zodra een van hun mij herkent vraagt hij "What the fuck is he doing here?". Hij rolt mij van het matras in een deken en maakt mijn rug schoon met heet water en neemt daarna het matras af.
"Common buddy en hij rolt me terug en pakt een laken die gehard is uit een kast en legt het over mij heen. "Kom, eet" zegt hij maar ik reageer en beweeg niet. Ze verlaten de cel maar ik hoor ze praten op de gang. "Jullie moeten hem vast kwaad gemaakt hebben, maar het is een goede jongen. Hoe kan dit. De andere bewaker zegt dat hij het niet eens is met mijn extradatie.
Een andere luitenant komt eraan. Ziet de dekens en beveelt ze die weg te halen. "Order is order" zegt hij. Ze protesteren en zeggen dat dit instituut ziek is. Ik slaap door in de zelfmoordkamer. Vier dagen lang.
Soms liepen de tranen op mijn wangen. Wie had dit ooit kunnen voorspellen.
In de vier dagen werd iedere acht uur een roomsearch gehouden in een lege kamer die continue geobserveerd word door een bewaker die elke scheet opschrijft. Soms heb je een goede gram maar merendeels twee van de drie keer heb je een slechte groep die je niet kent en behandeld als ongedierte. Een schop en vuistslag om je proberen wakker te maken. Maar hoe langer ik stil bleef liggen in mijn eigen urine hoe minder leuk het voor ze begon te worden. Op de laatste dag werd de dokter pisnijdig op hun. Maar zij moet zich maar niet druk maken, ben toch maar buitenlands ongedierte. Het niet geven van maaltijden vrijdag werd volledig in de doofpot gestopt door neer te zetten dat ik het wel heb gekregen.
Sommige bewakers veranderen hun houding tegenover mij. De bewakers die mij kenden keurden het niet goed wat er gebeurde. En hadden verteld tegen sommigen wat mijn verhaal was. Sommige andere proberen mij te voorliegen en mij met leugens proberen aan het praten te krijgen. Op het kinderlijke af.
Omdat het licht continue aan staat verlies je de perceptie van tijd. Dus gebruik je de omroepen die je hoort over de intercom om je tijd te bepalen.
Wat mij op één van de dagen zeer kwaad maakte was hoe en groep bewakers in de gang grappen stond te maken over mijn familie die belden. En hierna ook over andere families. Waar het op neer kwam was dat ze zichtbaar genoten van leed. Vanaf dat moment knapte ik helemaal van walging. Met iedere kwelling, pijn word mijn wilskracht en haat groter. Van vrijdag tot maandag zat ik in de zelfmoordkamer. Iedereen negerend omdat ik niet bewoog of praat konden ze niets met het logboek of videobeelden doen. De psycholoog was geïrriteerd omdat dit een besluiten mij in de handen van de hoofdluitenant te stoppen met de directie en mij in de harde kamer te stoppen. Naakt werd ik uit bed gehezen. Ze forceerde mij door middel van een trap tegen de zijbeen. De luitenant pakte zijn pepperspray en zei dat hij mij zal vergassen. Moeizaam stond ik op. Mijn handen en voeten worden geboeid. Kreeg een kleine amoq maar is gewoon een te klein vestje. Mijn penis en kont waren duidelijk zichtbaar. De overdreven boeien waren noodzakelijk zodat ik niet kon ontsnappen zegt hij lachend. Halfnaakt liep ik door de ziekenboeg, vernederend, mijn ogen gesloten, tranen rollend over mijn wangen. Na een controle van de dokter kijkt hij met een afkeurende blik naar de luitenant. "Je kan hem niet zo door de gehele gevangenis doorslepen, geef hem op ten minste een boxershort. "Procedures zegt de luitenant. Met vijf bewakers om mij heen waggel ik naakt door de ziekenboeg. Alleen die te kleine smoq. Enkele gevangenen zien mij, ze wachten op hun doktersafspraak. Ik voel de medelijden en walging in hun blikken. En één schreeuwt "Lekker menselijk" naar de bewaker afkeurend. Van de eerste verdieping werd ik zo naar de zesde gebracht en de harde cel ingebracht. Mijn smoq werd afgedaan en de boeien via de deur. De kamer bestond uit een betonen cel met metalen dikke hendels. Het zag eruit als een middeleeuws martel werktuig. De hendels zijn voor boeien, zelfs bij je nek. Het matras was flinterdun en besloeg niet het hele bed. Kreeg een kleine verharde deken waar je niet in kon rollen en besloeg alleen de benen. Had veel weg van een kartonnen doos. De kamer was zeer koud en kil en de muren hier waren duidelijk beslagen met urine, poep en bloed. Maar tenminste geen haren een vooruitgang. Zelf had ik ook nog mijn eigen urine op mijn rug. En probeerde dit weg te krijgen met koud water. De kamer was veel te koud zo'n zes graden en in de nacht dichtbij het vriespunt. De kou kwam door het dunne matrasje heen en de deken kon ik niet voor heel mijn lichaam gebruiken. De volgende dag gaven ze mij alleen een overall. En vragen wanneer ik zu stoppen met de voedselstaking. Tegen de middag kwamen vriendelijke bewakers die mij een boxershort, tshirt en sokken en schoenen gaven. De tweede dag maakte ze zich zichtbaar zorgen ook de dokter omdat mijn bloeddruk ver boven het gemiddelde was en koud was. In de nacht spuugde ik bloed uit. En moest ik denken aan Sonia, mama, papa en Daniel.
Ik besloot maar te stoppen. Van de dokter kreeg ik een speciaal dieet drankje met veel eiwitten, vitaminen en mineralen. Werd in een cel geplaatst met bed, toilet, douche en normale dekens en lakens. Nog steeds te weinig voor de winter maar beter dan die koude cel. Ik stopte niet omdat ik het niet aan kan maar voor jullie. Later kwamen een ingehuurde psychiater samen met een gevangenispsycholoog met de gebruikelijke vraag of ik suïcidaal ben. Zodat als ik ja zeg in de zelfmoordkamer gegooid kon worden. Een bewaker met wie ik sprak vertelde mij dat ze mensen te kort komen en daarom iedereen aangenomen word. De nieuwe garde kende ook geen ethiek volgens hem. Op dezelfde avond kwam een man van DHO langs en na een kort gesprek bleek ik vijf shots te hebben. Twee van de dag dat ik naar de rechtbank ging en drie andere omdat ik tripte en op de knop in de kamer druk. 290 dagen isoleer. 6 maanden geen telefoon, 6 maanden geen winkel.
Wat ik wou doen is die man bij zijn lurven te pakken. Toen ik terug ging maakte ik een galg van lakens. Maar dacht ineens, schrijf alles op. Ik heb spijt als haren op mijn hoofd dat ik heb toegestemd met de extradatie. Een andere man vertelde mij hier dat hij twee jaar lang in de isoleer zat.
Licht aan in nacht, uit in dag, ochtend, middag en avond maaltijden werden gewisseld. Hij werd gek, ze zijn erg wreed. Structurele mentale marteling is dit. In de isoleercel vroeg ik al drie weken lang voor kleine dingen.
Allemaal genegeerd op een geef moment draai je door. en wat doet dit instituut ze zullen je tot aan het lot vellen. Formulieren krijg je te laat en je krijgt laat reactie en werd doorverwezen naar een ander formulier.
Eindeloze ... Ik walg van deze mensen. Ik walg, dit is onmenselijk. In God begin ik steeds minder te geloven. Ben altijd respectvol geweest, maar er zit een einde aan mijn flexibiliteit. Nederland en Europa keren mij de rug toe. Iedere dag is een lijdensweg. Laat Dan Clements maar horen wat zijn land doet. Weet niet meer hoe lang ik dit aan kan.
Liefs
David
PS. Laat de rest van de mensen dit maar lezen.
Deze jonge kerel is de fout ingegaan en heeft strafbare feiten gepleegd. Daar is hij voor gestraft geweest en eventueel zit hij Nederland nog wat langer in de gevangenis. Maar het is voor niemand in de samenleving goed als zo een intelligent iemand (maar niet wijs) heel erg bitter en gebrokken en vol haat uiteindelijk de gevangenis verlaat.In Amerika draaien straffen om wraak. In Nederland willen we mensen terug integreren in de samenleving. Dat is voor iedereen het beste.
Ik hoop dat David zijn onmenselijke behandeling snel kan vergeten en er niet te veel haat gevoelens aan overhoudt. Ik hoop dat hij nog zeker een jaartje in de gevangenis in Nederland zit en daarna iets gaat maken van zijn leven. Hij heeft geholpen bij digitale diefstalen. In mijn ogen is een straf van 12 jaar in een gevangenis waar hij onmenselijk word behandelt niet rechtvaardig. Dus ja, hier mag iedereen op Tweakers blij mee zijn. Gerechtigheid geschiede. Hoe een land zijn criminelen behandelt zegt heel veel over de menselijkheid van het land. Nu is het zeker zo dat er Nederland een klimaat van straffeloosheid is en dat is ook helemaal niet goed. Maar beter dat dan een systeem zoals in de USA met tussen de 2 en 3 miljoen mensen in de gevangenis. Waar als je drie keer met de resten van een plantje word betrapt je levenslang de gevangenis in kunt gaan. Al waar je je geen mens meer voelt afhankelijk van het geluk slechte bewaarders of goede bewaarders te treffen maar waarschijnlijk loopt dat allemaal door elkaar heen. Ondertussen zal er op dit moment wel iemand in New York door zijn tralies het vrijheidsbeeld kunnen zien ...
[Reactie gewijzigd door Kain_niaK op 23 juli 2024 12:20]