Een vergelijking: met CD-master en -persings apparatuur hebben ze precies hetzelfde gedaan. Met andere woorden aan iedere geperste CD (grote oplages) kunnen ze zien met welke apparatuur de master is gemaakt en met welke apparatuur de oplage is geperst. Aangezien die dingen nou niet bepaald in grote aantallen worden verkocht is zo'n registratie dus redelijk overzichtelijk.
Maar, toch heb ik niet de indruk dat daardoor het aantal illegale CD's uit massa-productie zo beperkt is gebleven. De oplages van tienduizenden 'counterfeits' halen regelmatig het nieuws, en volgens mij wil je niet weten wat er in de zwarte audio-CD handel gebeurt. Laten we wel wezen, die markt is aanzienlijk groter dan de 'twilight'-markt. Op sommige (zwarte) markten zie ik nog steeds CD's in grote getale waar de FIOD en de BUMA volgens mij een bovengemiddelde interesse voor zullen hebben.
Natuurlijk zal het argument gebruikt worden dat indien het bovenstaande mechanisme niet aanwezig was geweest het allemaal NOG veel erger zou zijn geweest. Het verschil is echter dat als je dit op consumenten nivo wil gaan bijhouden het eind snel zoek is: afgezien van de omvang van de administratie, gaat het systeem al direct mank bij uitleen, verkoop of schenking van zulke apparaten. Daarbij zou het mij niets verbazen als er in no-time een MOD-kitje te koop is voor vijfendertig gulden waarmee het systeem wordt omzeild. Dit is al vertoond voor MacroVision (VHS), SCMS (voor de DAT/MD mensen een welbekende), DIVX (de echte), DVD-regio codering, een hele serie mods voor diverse game consoles, sim-locks op telefoons enzetera, enzetera.
Het fundamentele probleem van de media-producenten en -verkopers wensen ze niet op te lossen: hun handel is gewoon te duur! Ze investeren liever idiote hoeveelheden geld in systemen die toch niet gaan werken --- maar waarvan de kosten weer verhaald kunnen worden op de consument --- dan iets op hun marges prijs te geven.
Laatst zag ik een stukje over Stock, Aitkin en Waterman: dhr. Waterman wist te vertellen dat hij midden jaren '80 ca. 1 miljoen pond per dag verdiende, vooral in de jaren waarin hij gemiddeld enkele platen in de top tien had staan. Als onderdeel en voorstander van een vrije markt systeem gun ik 'm dat uiteraard van harte, maar als de markt vervolgens vindt dat de prijs/prestatie verhouding zwaar scheef ligt, moet je niet gaan zeuren als ze daar wat op verzinnen.