Komt misschien ook doordat dit de eerste witcher is die ik gespeeld heb: er word nogal wat emotionele verbondenheid met karakters van je verwacht zonder dat die opgebouwd word in het verhaal van dit deel. OK Ciri is kennelijk iemand die ik opgevoed heb en logisch dat ik om 'r geef. Maar waarom laat ik Yennifer me zo afkafferen? Wie is die bard die kennelijk mijn beste vriend is? En al die andere 'oude vrienden' waar met geen woord over gerept word, tenzij je al die character tekstjes gaat lezen? En dan kom ik er in het einde van het spel (dankzij internet) achter dat 1 van die random mensen die ik toevallig gered hebt me niet bij het eindgevecht komt helpen omdat hem niet op de juiste manier gered heb. Ook al had ik geen idee wie het was en welke keuze hem zou bevallen. Zo komt het verhaal natuurlijk niet zo goed over al wanneer je al in het wereldje zit, en kunnen sommige dingen juist tot irritaties leiden omdat er verborgen kennis van je verwacht werd. Echt veel roleplaying vind ik er als resultaat dan ook niet in zitten, aangezien je niet kan kiezen wat voor role je wilt spelen (logisch natuurlijk: wat een witcher is staat vast). Je kunt wel wat keuzen maken in de dialoog, maar het is meestal overduidelijk dat er verwacht word dat je die ene persoon die kennelijk een oude vriend is vanzelfsprekend helpt. En dan nog kan je over het algemeen alleen maar kiezen uit nogal botte opmerkingen (roleplaying zou inhouden dat je zelf kan kiezen hoe je iets zegt) en om de een of andere reden neemt niemand je dat kwalijk. Nogmaals: als je de boeken en eerdere spellen kent zal het allemaal wel kloppen, maar als vooraf al vaststaat wie je bent en hoe je je hoort te gedragen -als je al een keus hebt- vind ik het niet echt een role playing game maar meer een interactive story.
Ik vond de sidequests nu juist voornamelijk min of meer hetzelfde, behalve die om merchants vrij te spelen maar die zie ik meer als onderdeel van het hoofdverhaal. Niet dat dat met Skyrim anders is overigens: bij witcher is het onderzoek dat icoontje op de kaart, voorbereiden, afslachten, trophy terugbrengen. Bij skyrim is het praat met iemand, ga naar dungeon, afslachten, item terugbrengen. Maar bij Skyrim had ik toch het gevoel dat ik veel meer met onbelangrijke karakters kon interacten. Waarom kan ik bijvoorbeeld in de witcher 3 bij tweederde van de winkeliers niet eens een gesprek aanknopen?
Nou moet ik daar wel bij zeggen dat ik Skyrim altijd als thief/assassin speel en daarbij kom je met de interessantste karakters en side-quests in aanraking. Ik ben het met je eens dat Skyrim veel meer had kunnen zijn; de hoofdverhaallijn was de beste in de hele reeks, maar de andere guilds waren erg summier uitgewerkt vergeleken met eerdere elder games spellen; en dat terwijl veel mensen de hoofdverhaallijn niet eens spelen. Ik ben meer een verhalen volger, dus Skyrim is eigenlijk het eerste deel van de elder scrolls serie die ik echt goed vind juist vanwege het hoofdverhaal. Morrowind vond ik dan weer
te open, en te afwijkend van de 'normale' fantasy werelden en na een kwartier was ik de hoofdverhaallijn al weer vergeten.
De laatste echt goede RPG die ik gespeeld heb was baldurs gate :-)
[Reactie gewijzigd door StefanDingenout op 23 juli 2024 16:54]