Filmen op 8 mm film is tamelijk populair geweest tot het moment dat videocamera en recorder bij elkaar kwamen in één apparaat, zo tussen 1985 en 1990. Voor ongelofelijk veel geld kochten toen veel mensen een videocamera. In no time verdween 8mm film uit de winkels. Achteraf kwam die omschakeling naar video veel te vroeg. Video was een diepe ellende. In de praktijk is er daardoor door consumenten een decennium maar heel weinig bewegend beeld gemaakt. Pas met de komst van video Hi-8 aanzienlijk later werd dat weer goed gemaakt.
Toch waren de beperkingen van 8 mm film niet te onderschatten. Om te beginnen natuurlijk de aanzienlijke kosten per meter film. Dat maakt het filmen van spontane acties - beginnen en hopen dat er iets interessants gebeurt - lastig. Experimenteren met je stijl van filmen idem. Een take meerdere keren doen, idem. De kwaliteit van het geluidsspoor vonden we in 1980 al tamelijk belabberd. Dan was er natuurlijk de wachttijd vanwege het opsturen voor ontwikkelen, toch al gauw een week tot twee weken.
Groot voordeel was het gemakkelijk kunnen monteren. Iets waar video later ernstig op tekort schoot. Door de hoge filmkosten was het alleen voor veel mensen emotioneel niet te doen om veel materiaal weg te gooien. Wat vaak resulteerde in tamelijk saaie eindproducten.
Super-8 was niet het kwalitatief beste formaat. Vrij algemeen werd in dat opzicht single-8 geprefereerd, wat vooral een Fuji aangelegenheid was. De drager van Fuji was dunner en daardoor helderder. Ook zat de film preciezer in het focusvlak in de camera en was het mogelijk om overvloeiers te maken.
In het algemeen waren de consumentencamera's niet geweldig als je er met je verwachtingen van vandaag naar kijkt. Matige objectieven en zorgwekkende toleranties. Er is dan ook een groot verschil tussen de best mogelijke 8 mm film en die die je in een oude doos op zolder bij je grootvader kunt vinden.
Theoretisch zou film 100 jaar houdbaar zijn. De praktijk is nogal anders, vooral als de film ontwikkeld is geweest vlak na de zomer in ontwikkellabs die op topdrukte probeerden er zoveel mogelijk films doorheen te jagen.
Een film slijt aanzienlijk door het projecteren en door ongelukjes bij het projecteren. Plakkers, waar gemonteerd is, laten los en moeten opnieuw gedaan worden. Film wordt vlekkerig, korrelig en vaak erg stoffig.
Schoonmaken en restaureren kan nog veel verbeteren. Heb je nog oude film liggen die je nog niet hebt gedigitaliseerd, wacht niet langer en doe het.
Willen we weer op 8 mm gaan filmen? Neuh. Het is niet voor niets vrijwel helemaal uitgestorven. Digitaal is simpelweg in alle opzichten beter. Hoe zit het dan met die filmlook? Ja, die is er. Het bereik van digitaal is inmiddels zo groot dat we dat kunnen bereiken. Alleen is het digitaal kleuren van een film een gigantische hype waardoor er nogal eens stevig uit de bocht wordt gevlogen en het resultaat misschien trendy is maar niet zo goed en onnatuurlijk. Film helpt je dan wellicht een bepaalde kleuring te gebruiken en je daartoe te beperken.
Ik denk dat Kodak hiermee komt omdat ze 35 mm film in leven willen houden. Daarvoor zullen ook nieuwe mensen kennis moeten maken met film, op een kostenefficiënte wijze. Kortom, dit lijkt me een product typisch bedoeld voor de Amerikaanse filmacademies.
[Reactie gewijzigd door Neocortex-re op 28 juli 2024 22:17]