Maar is het ook fraude? Wanneer er dagelijks duizenden fraude gevallen zouden zijn, zouden de opdrachtgevers al heel snel hun incasso contract kwijt raken en geen nieuwe incasso's meer kunnen doen. Ik ben zijdelings betrokken bij dit type fraude, ik ken uit 2014 slechts één fraude case bij 2 grote Nederlandse banken. En die case werd al ontdekt voordat er ook maar één incasso had plaatsgevonden.
Het gaat om het punt dat een derde partij onbevoegd geld weg graait wat van een ander is en de bank niets doet. Dat heet diefstal.
Iedere wegnemen van geld zonder machtiging,
iedere wegnemen van teveel geld is diefstal.
Wat banken graag doen is proberen of je het anders kan bekijken:
In plaats van het als diefstal te beschouwen gaat men het bagatelliseren door te kijken wat het bedrag is wat is weggenomen, of door te kijken hoe vaak iemand wel terecht een afspraak is nagekomen.
Dat is echter de wereld op zijn kop. Ten eerste hoort de bank geld van al haar klanten goed te beheren en dus geen diefstal (onterecht wegnemen van geld) weg te laten nemen. Ten tweede is ieder onterecht wegnemen van geld al het niet nakomen van het contract.
En het gaat dagelijks heeeeeeeeeeel vaak fout juist doordat de banken en incasserende organisaties laks zijn - zeg maar gerust niet - uitvoeren van hun verantwoordelijheid om diefstal tegen te gaan.
dagelijks
duizenden dubbele of drie dubbele incasso's.
duizenden incasso's met een ongeldige machtiging
duizenden incasso's zonder machtiging
duizenden incasso's met onjuiste (te hoge) bedragen
Los mag het dan niets lijken voor te stellen, wat banken maar wat graag met percentage kunstjes willen doen voorkomen (als in er waren klachten over slechts 0,00000x% van alle incasso's)
In totaal gaat het om een bedrag aan schade waar je u tegen zegt. Maar zelfs dat wenst men geen schade te noemen, want als een klant niet klaagt is er zogenaamd niets aan de hand en de bank verdient hoe dan ook aan de incassocontracten, aan de incassos en aan de storneringen. De schade is voor bijna 15miljoen rekeninghouders die zelf tijd en geld moeten steken om de diefstallen te ontdekken en ongedaan te maken, waarvoor nimmer compensatie komt wat ook reeel gezien in de miljoenen loopt als je alle tijd en geld die men gedorven heeft in rekening zou worden gebracht door die klanten.
De incassant betaalt inderdaad de kosten (een paar euro per maand + nog een euro per batch), maar een fraudecase is een kostbare zaak voor een bank: Een paar manuur besteden aan fraude en alle winst is al weer verdwenen. Een bank verdient nauwelijks iets aan het betalingsverkeer, zeker niet in Nederland.
Waarom denk je dat er pas een fraude case van word gemaakt als de bank er zelf aan denkt te verliezen? Het uitgangspunt hoort te zijn dat iedere graaien in een rekening door derden een diefstal is zolang de graaier niet vooraf aantoonbaar maakt dat er 1)een geldige machtiging is 2)het bedrag correct is 3)het moment correct is 4)de frequentie/aantal geldwegname terecht is.
Maar dat doet geen bankier. Die legt daarmee het risico bij iedere wegname van geld bij de klant terwijl de bank zelf die controle pas achteraf eens wil gaan uitvoeren als het de bankier geld gaat opleveren boven op het al verkregen bedrag voor het aanbieden van de graaidienst en het verwerken van de opdrachten.
Niets te controleren? Tip: Ga je eens verdiepen in de verplichtingen die een bank heeft, bijvoorbeeld met betrekking tot belasting ontduiking, witwassen en terrorisme financiering. Wanneer ze deze processen niet goed onder controle hebben, kan dit boetes tot enkele miljarden euros opleveren...
Precies, dus leg eens uit waarom de bank niet iedere incasso vooraf controleert op de genoemde punten voor het geld van andermans rekening laat wegnemen. De bankiers hebben de verplichting tot controleren, maar ze leggen dat liever uit als een verplichting om achteraf bewijs te leveren over specifieke gevallen. Het kost ze namelijk winst om de verplichting na te leven. Winst die ze zo min mogelijk willen uitgeven aan die verplichting.