AO Tennis 2 Review

Speelt lekker maar wint geen Grand Slams

Variatie in gameplay en solide carrièremodus

AO Tennis 2 beschikt over diverse spelmodi, waarvan de carrièremodus waarschijnlijk de meeste inhoud biedt. Daarnaast kun je ook nog losse wedstrijden en toernooien spelen en je kansen online beproeven. Het is natuurlijk wel aan te raden om er daarbij eerst voor te zorgen dat je de game een beetje hebt geleerd, want dat is wel nodig. In de tutorial kun je jezelf de basis aanleren, maar uiteindelijk komt het voor een belangrijk deel neer op het aanleren van de timing en gevoel krijgen voor positionering en hoeveel risico's je neemt bij het plaatsen van je slagen.

Herkenbare basis

De basis van hoe AO Tennis 2 speelt lijkt veel op hoe het in elke andere tennisgame werkt. Op de PlayStation 4 staat kruisje voor een normale slag, rondje voor topspin, vierkantje voor een slice en driehoekje voor een lob. Door R2 in te houden, kun je extra risico leggen in je slagen, of bijvoorbeeld een dropshot uitvoeren. Voelt dit voor jou niet leuk of 'echt' genoeg, dan kun je ook slaan door de rechter-thumbstick te gebruiken. Je bewegingen naar achter en voren staan dan voor je slagen. Dat voelt weliswaar wat intuïtiever aan, maar de combinatie van twee thumbsticks - met links bepaal je waar je naartoe slaat en beweeg je ook je speler over de baan - vroeg iets teveel van ons coördinatievermogen. Spelen met de knoppen is duidelijk makkelijker.

De sleutel tot succes ligt in een combinatie van positionering en timing. Hoe slechter je route naar de bal, hoe minder lekker je speler uitkomt en hoe moeilijker het is om je volgende klap juist te timen. Je timing wordt in beeld weergegeven door een gekleurd rondje naast je speler. Is dat rondje groen, dan is de timing optimaal. Groen wordt lichter groen, geel en langzaam steeds roder naar mate de timing slechter is. Een slecht getimede klap betekent niet dat je de bal niet slaat, maar wel dat de foutmarge groter wordt. Mik je zo'n bal helemaal op de lijn, dan is de kans vrij groot dat je de bal uit slaat. Het is dus zaak te leren wanneer je de bal waarschijnlijk goed gaat slaan en juist dan voor een scherp geplaatste bal te gaan, terwijl je op andere momenten wat minder risico's neemt.

Dat systeem werkt goed en brengt uiteindelijk redelijk geloofwaardig tennis met zich mee. Natuurlijk is het in de game een stuk makkelijker om bal na bal prima te plaatsen dan in het echt, maar dat maakt het ook wel zo leuk. Daarnaast is het zeker niet zo dat je de AI-spelers de ene na de andere winner om hun oren slaat. Zeker op hogere niveaus zul je je best moeten doen om tegenstanders uit te spelen, en te veel risico nemen leidt dan tot fouten en dus punten tegen. Dat zorgt ervoor dat je regelmatig lange rally's speelt en juist dat is iets dat we niet altijd zien in tennisspellen. Tegelijkertijd kun je rally's ook binnen enkele klappen beslissen, als dat past bij je speelstijl. We wisselden zodoende rally's vanaf de baseline af en toe af met serve-volley, wat niet alleen effectief is, maar ook wat variatie in de gameplay brengt.

Variëren in stijl

Die variatie wordt ook aangebracht door je tegenspelers. We merkten in wedstrijden vaak dat we onze aanpak nog even moesten finetunen ten opzichte van de speelstijl van de tegenstander en de ondergrond waarop wordt gespeeld. Het is leuk om te zien dat loopvaardige spelers op gravelbanen inderdaad veel ballen nog halen, terwijl zelfs zij op snellere hardcourt- en grasbanen sneller werden uitgespeeld. Dit alles zorgt ervoor dat het leuk is om meerdere potjes op rij te spelen. Dat verraste ons enigszins, want op zichzelf is tennis een vrij droge sport. Anders dan bij voetbal en veel Amerikaanse sporten heb je geen kakofonie aan geluid die op je afkomt tijdens de actie. Je hoort de klappen van de rackets, het gekreun van de spelers, de calls van de lijnrechters en af en toe wat voorzichtige reacties van het publiek, meer niet. Dat is zeker zoals het hoort, maar het maakt het totaalplaatje nu eenmaal minder 'sappig' dan bij sommige andere sporten.

Mede daardoor is het extra belangrijk dat de game naast de baan een extra stapje probeert te zetten. Dat gebeurt met name in de carrièremodus. In die modus neem je uiteraard de rol aan van een beginnend speler die zijn of haar weg naar de top probeert te vinden. Dat gaat gepaard met het aantrekken van sponsors, het verzamelen van een begeleidend team om je heen en het zo goed mogelijk invullen van je persoonlijke schema, waarbij het spelen van belangrijke toernooien net zo belangrijk is als tijd maken voor trainingen en regelmatig rust houden om blessures te voorkomen. Wat dat betreft gaat de carrièremodus best diep.

In die carrièremodus kom je regelmatig tussenscènes tegen die bepaalde momenten in je loopbaan accentueren en een blik geven op het leven van een prof buiten de baan. Dat is op zich leuk gedaan, al voegt het niet heel veel toe. De scènes met je trotse vader vallen al snel in herhaling en de vraaggesprekjes die je met journalisten hebt, worden daarna weliswaar gevolgd door een veranderende publieke opinie, maar dat lijkt verder nauwelijks een rol te spelen in de voortgang van je carrière. Die scènes zien er daarnaast ook nog eens vrij matig uit. Begrijp ons niet verkeerd: dit is precies het soort extra aankleding dat we graag zien in zoiets als een carrièremodus. De uitvoering kan alleen een stuk beter.

Een ander potentieel struikelobject in zo'n carrière is de tijd die je nodig hebt om er doorheen te komen. Zeker als je het leuk vindt om natuurgetrouwe potjes te spelen en dus voor drie- of zelfs vijfsetters kiest, gaat het even duren voor je de wereldtop bereikt. Het goede nieuws is hier echter dat AO Tennis 2 verregaand instelbaar is. Je kunt het aantal sets en games dat je wil spelen per toernooiniveau instellen en daar tijdens je carrière aan schaven.

Visueel geen hoogvlieger

Een laatste puntje dat uiteraard een rol speelt, maar waar je verder weinig aan kunt doen, is de grafische kant van het verhaal. Hier laat AO Tennis 2 toch ook wel wat steekjes vallen. In de eerste plaats ziet de game er op zich al niet heel indrukwekkend uit. De spelers zien er wat onafgewerkt uit en de omgevingen van de generieke stadions vallen veel te snel in herhaling. Daarnaast kun je vraagtekens plaatsen bij sommige van de animaties. Soms kiest de game een onlogische beweging richting de bal, wat de geloofwaardigheid van het spel op dat moment niet ten goede komt. Ook gebeurt het soms dat de game er niet goed in slaagt de positie van de bal over te brengen op de speler. Het verschil tussen een hoge bal ergens boven het diepere gedeelte van je helft en een lage bal boven het gedeelte bij het net, is soms lastig te zien. Dat leidt tot koddige gemiste ballen en frustrerende momenten.

• Volgende pagina 3. Conclusie