Disintegration Preview

Aparte opzet

Titel	Disintegration
Platform	Windows, PlayStation 4, Xbox One
Ontwikkelaar	V1 Interactive
Uitgever	The Private Division
Releasedatum	2020

The Private Division is de nieuwe tak van Take-Two Interactive, het bedrijf achter uitgevers als Rockstar en 2K Games. Private Division is speciaal opgericht om games een kans te geven die elders dreigen te worden ondergesneeuwd. Het is een label dat open staat voor experimenten, en waarbij niet elke game een miljoenenverkoop hoeft te halen. Een van de games waarmee The Private Division zijn nek uitsteekt is Disintegration, het eerste project van V1 Interactive.

Zo nieuw als die studio is, zo ervaren zijn de twee oprichters. Mike Gutman verdiende zijn sporen bij Zipper Interactive, verantwoordelijk voor SOCOM US Navy Seals. Marcus Lehto kennen we van zijn jaren bij Bungie, waar hij creative lead was bij de eerste Halo-games. Dat is ook de rol die hij vervult binnen V1, een studio die door de twee oprichters met opzet klein wordt gehouden. Er werken slechts 25 mensen. Met een team van die omvang kent iedereen elkaar goed en kan iedereen inspraak hebben. Dat laatste is ook precies het doel: een game maken met het hele team. Disintegration is een project waar al een paar jaar aan wordt gewerkt. Het is een first person shooter, maar dan wel een met een heel andere opzet dan je binnen dat genre gewend bent.

Onleefbare aarde

Laten we eerst even kijken naar het verhaal. Disintegration speelt zich af op aarde, in een verre toekomt. Het gaat al jaren niet goed met de planeet, vooral doordat hij door de mensheid wordt uitgewoond en vervuild. Het wordt daarmee voor de resterende bewoners moeilijk om te overleven. Er is hoop op een betere toekomst, maar dan zal er het nodige moeten gebeuren. In afwachting van de verbeteringen verzint de mensheid een list. Er wordt gewerkt aan de integratie van mens en robot. Menselijke hersenen worden gekoppeld aan een mechanisch lichaam, zodat de mens daarmee bestand is tegen de zware omstandigheden die op aarde zijn ontstaan. De maatregel is bedoeld als tijdelijke oplossing. Het is de bedoeling om mensen weer een lichaam van vlees en bloed te geven zodra de aarde is hersteld.

Dat gaat echter niet helemaal goed. Enkele van de cyborgs voelen zich eigenlijk wel prettig in hun mechanische lichaam. Ze protesteren tegen het idee dat lichaam in de toekomst weer in te moeten leveren. Zo ontstaat tweespalt, tussen cyborgs die 'mechanisch' willen blijven en cyborgs die terug willen naar hun menselijke vorm. Dat is de strijd die in Disintegration centraal staat. De titel van de game slaat daarbij op het scheiden van het robotische lichaam van de menselijke geest. Dat is immers het streven: uit het mechanische lichaam treden om weer mens te worden. De term wordt in de game echter ook gebruikt voor het omleggen van een onwillige cyborg. Als je een kill maakt, wordt de tegenstander disintegrated.

Gravcycle

Het verhaal vormt echter niet de meest opvallende kant van Disintegration. De meeste aandacht trekt de gameplay. Het is een first person shooter, maar je loopt niet over de grond. Je zit op een Gravcycle, een soort vliegende motor die nog het meest lijkt op de Speeders uit Star Wars. Net als de Speeders zweeft je Gravcycle op geringe hoogte. Dat gaat met een flinke snelheid, al is hij een stuk trager dan de racers uit Star Wars.

Dat laatste komt wellicht doordat Gravcycles niet zijn gemaakt om te racen, maar om te vechten. Ze zijn dus bepantserd en bewapend, zodat je goed voorbereid het slagveld kunt betreden. Dat is echter nog steeds niet wat Disintegration apart maakt. Vliegen is namelijk niet alles, je hebt ook nog drie man onder je hoede. Die drie collega's lopen op de grond. Het zijn cyborgs zonder Gravcycle, en een ervan is een flinke Mech. De andere twee zien eruit als gewone soldaten, al zijn ook dit robots met een mensenbrein.

De drie volgen jouw bewegingen en zijn daarmee de voornaamste reden waarom je Gravcycle niet zo hard kan. Je collega's op de grond moeten je immers bij kunnen houden. Hoewel de drie je volgen, kun je ze wel degelijk besturen. Althans, je kunt ze wat opdrachten geven. Je kunt ze een kant opsturen en gebruikmaken van hun speciale opties. Elk van de drie heeft een vuurwapen waarmee hij of zij automatisch schiet, maar ook een unieke eigenschap die aan een timer is gekoppeld.

Vier skills

Op dit punt is de game wat onduidelijk. Je hebt met je crew vier special abilities die je op console bedient met de d-pad. Toen we Disintegration op de Gamescom in Keulen konden spelen, was ons niet helemaal duidelijk of de vier skills nu gekoppeld zijn aan de vier teamleden, of aan je Gravcycle. In ieder geval hadden we opties zoals het laten neerdalen van een bommenregen binnen een cirkel op de grond, het op het slagveld neerleggen van een virtuele halve bol waarbinnen alle vijanden worden vertraagd, en het afvuren van een serie raketten op een vijandige Gravcycle.

Er zijn in Disintegration veel verschillende eenheden om uit te kiezen. Je kunt verschillende Gravcycles bemachtigen die over verschillende eigenschappen beschikken. Daarnaast kun je ook de drie leden van je crew vervangen, door poppetjes met andere eigenschappen.

Campagne en multiplayer

Dat je verschillende Gravcycles en teamleden kunt verzamelen, speelt vooral tijdens de campagne van de game. Daarin bestrijd je de cyborgs die in opstand komen tegen het oorspronkelijke plan om ze weer in een menselijk lichaam terug te laten keren. Gedurende die strijd breid je je mogelijkheden uit met andere Gravcycles en teamleden. In Keulen was van de campagne echter weinig te zien. Daar lag de nadruk volledig op multiplayer.

Multiplayer in Disintegration is een opvallende aangelegenheid. Het is een strijd tussen twee teams van vijf spelers, waarbij elke speler een vergelijkbare squad bestuurt als tijdens de campagne. In multiplayer vlieg je zelf dus rond op een Gravcycle, en heb je drie man op de grond die voor je uitlopen. Met tien Gravcycles en dertig grond-units is het een drukke bedoening, zeker omdat de map die we speelden vrij klein was.

Retrieval

De spelvorm die we konden proberen, heet Retrieval. Hij draait om het bemachtigen van twee radioactieve elementen. Het ene team dient ze te veroveren en naar een ander deel van de map te vervoeren, het andere team dient dat te voorkomen. Daarmee is het een variant op Capture the Flag, en er was weinig bijzonders aan. Tijdens het spelen viel vooral op dat de map niet helemaal lijkt te passen bij de crew van de spelers. De map is gevuld met een doolhof van lage gebouwen waar de drie grondsoldaten uit je team prima uit de voeten kunnen. De gebouwen hebben openingen die groot genoeg zijn voor de grondtroepen. Voor de Gravcycles is het echter wat lastiger. Ze passen door elke opening, maar vaak met enige moeite. Ruim bemeten is het zeker niet.

Bovendien kun je je Gravcycle omhoog en omlaag sturen, en doordat de gebouwen in het level vrij laag zijn, lijkt het of je er makkelijk overheen kunt vliegen. Dat kan echter niet, en dat voelt wat onwerkelijk. Je wilt over de gebouwen, maar dat kan niet. Tegelijkertijd lijk je er niet doorheen te kunnen, maar dat past juist weer wel. Die ervaring is lichtelijk vervreemdend.

Dan is er nog je trio op de grond. Dat ging in het potje dat wij konden spelen opvallend vaak dood. Terwijl we met onze Gravcycle nog lekker konden knallen op de vijand, zagen we drie doodshoofden op de grond, om aan te geven waar ons trio was gevallen. Gelukkig kun je de drie reviven, maar het geeft te denken over het nut van dit trio in potjes multiplayer.

Wellicht maakt het daarbij verschil welke squad je kiest. Als de game in de winkels ligt, moet je uit een stuk of tien verschillende squads kunnen kiezen. De teams passen in een bepaald profiel. Zo zijn er squads die gericht zijn op het genezen of repareren van andere spelers, en er zijn squads die een ondersteunende rol vervullen. Het vergt meer speeltijd om te bepalen hoe goed of nuttig de teamverdeling daarin is, en hoe belangrijk het is om elke rol in een team van vijf spelers vertegenwoordigd te hebben.

Voorlopige conclusie

Het is goed dat een uitgever als The Private Division durft te experimenteren en een game op de markt brengt als Disintegration. Het is een game die vraagtekens oproept. Niet zozeer bij de setting; in het verhaal worden op een vrij standaard manier twee partijen tegenover elkaar gezet, waarbij je vecht voor een van beide kampen. Dat je daarin een Gravcycle bestuurt en tegelijk drie soldaten op de grond bestuurt is apart, maar daar zien we de lol wel van in. Zeker omdat je de uitrusting van jezelf en je drie onderdanen gedurende de game op kunt waarderen.

We zijn echter nog niet overtuigd van de potentie van de game in multiplayer, wat door de makers als een zeer belangrijke component wordt gezien. De schaal van de Gravcycles lijkt niet helemaal te passen bij de schaal van de gebouwen, en de rol van de grondtroepen is ook niet helemaal duidelijk als je met negen andere spelers online speelt. Gelukkig kan V1 Interactive nog flink schaven aan de game, want hij staat pas voor ergens in 2020 op het programma.