Net als op de Wii U
Samengevat
Het leuke van Captain Toad: Treasure Tracker is dat het spel zo lekker casual is te spelen. Af en toe krijg je een puzzeltje waar je niet meer dan een paar minuten mee bezig bent. De puzzels zijn over het algemeen prima, omdat Nintendo er redelijk veel afwisseling in heeft aangebracht. Helaas zijn we minder te spreken over de besturing van de game. De oorspronkelijke versie voor de Wii U maakte als een van de weinige games optimaal gebruik van de vele opties van de Wii U-controller. Die blijken moeilijk te vertalen. Vooral als je via het dock speelt, schiet de bediening tekort. Ook de nieuwe co-opmodus stelt teleur, omdat de tweede speler te weinig heeft te doen. Dat zorgt ervoor dat we gemengde gevoelens hebben over Captain Toad: Treasure Tracker. Het is en blijft een leuke en lekker casual game, maar helaas is de port van de Wii U naar de Switch niet zo geslaagd.
Eindoordeel
Hoewel er behoorlijk wat games van andere uitgevers verschijnen voor de Switch, blijft Nintendo voor veel eigenaren de voornaamste leverancier van nieuwe games. Ports van bestaande games van andere uitgevers zijn best leuk, maar de games van Nintendo zijn volledig op de vele mogelijkheden van deze console afgestemd. Dat maakt ze in veel gevallen toch leuker om te spelen. Om het momentum van de Switch gaande te houden, is het dus zaak met enige regelmaat een nieuwe game op de markt te brengen. Omdat de ontwikkelcapaciteit van Nintendo beperkt is, grijpt de uitgever af en toe terug op een beproefd concept, door een oude game opnieuw uit te brengen, maar nu voor een ander platform. Dat is ook gebeurd met Captain Toad: Treasure Tracker, een game die bij ons begin 2015 verscheen voor de Wii U, en nu in een versie voor de Switch is uitgebracht.
Afgeleid van Super Mario 3D World
Captain Toad: Treasure Tracker is, voor wie het origineel niet kent, een puzzelgame die is afgeleid van de minigames uit Super Mario 3D World, de Wii U-game uit 2013. Je krijgt een hele serie puzzels voorgelegd waarin je Captain Toad of zijn vriendinnetje Toadette bestuurt, lopend door een klein level dat doorgaans bestaat uit verschillende verdiepingen. Het draait hier vrij letterlijk om puzzelen. Je kijkt daarbij van enige afstand naar het level dat zwevend voor je hangt. Je kunt de zwevende constructie vervolgens draaien, zodat je hem van alle kanten kunt bekijken. Een beetje als in Monument Valley, maar dan zonder de vervreemdende invloed van MC Escher. Dat draaien is handig, want zo kun je de route bepalen die je moet afleggen om je doel te bereiken.
Het doel is steeds om een ster te vinden, al zijn in veruit de meeste levels ook secundaire doelen aanwezig. In vrijwel elk level moet je drie verborgen diamanten zoeken en meestal is er daarnaast nog een variabel doel. Bij het ene level is dat het vinden van een bepaald aantal munten, bij het volgende moet je alle vijanden uitschakelen of ongedeerd blijven. Het behalen van de secundaire doelen levert je weinig meer op dan voldoening. Hun aanwezigheid geeft de game dezelfde herspeelbaarheid als de Super Mario-games. Bij de meeste levels is het bereiken van de ster niet echt moeilijk. Zelfs het verzamelen van de drie diamanten is meestal niet echt lastig. Het vinden van de ster en de drie diamanten, en het halen van het wisselende secundaire doel - het hele pakket dus - kan echter best lastig zijn, precies zoals het hoort. De kracht van het concept is dat je het jezelf gemakkelijk of moeilijk kunt maken. Je speelt de volgende puzzel al vrij als je de ster weet te bereiken. De diamanten en het wisselende doel zijn optioneel, al heb je een makkelijk te behalen aantal diamanten nodig om bepaalde levels vrij te spelen. Je kunt dus snel een puzzeltje uitspelen, of juist de uitdaging aangaan en proberen alle doelen te halen. Uiteraard kun je elke puzzel zo vaak spelen als je wilt, dus je kunt even snel de ster oppikken en verder spelen, om later terug te keren en alsnog de andere doelen te halen.
Wingo is de boosdoener
De game bevat bovendien een verhaal, al is het niet echt uitgebreid en ook niet heel boeiend. Het verhaal draait om de ster die Captain Toad en Toadette hebben en die Wingo, een enorme vogel, in wil pikken. Het verhaal vormt een brug tussen de verschillende Episodes van de game, maar de levels zelf hebben meestal weinig tot niets met de verwikkelingen rond het Toad-duo en Wingo te maken. Niet dat het veel uitmaakt; het doet geen afbreuk aan de uitdaging die je voorgeschoteld krijgt in de vele puzzels in de game.
Nintendo stelt dat de Switch-versie meer biedt dan de oorspronkelijke versie voor de Wii U. Dat is ten dele waar. Er zijn vier nieuwe levels, die gebaseerd zijn op de werelden in Super Mario Odyssey, de Switch-hit van eind 2017. Deze vier levels behoren tot de beste uit de game. Je speelt ze vrij als je de campagne hebt uitgespeeld. Er is echter ook iets geschrapt. De Wii U-versie bevatte wat levels die waren gebaseerd op Super Mario 3D World, en die keren hier niet terug. Het waren levels waarin Nintendo afweek van het concept, en daarmee waren het niet de beste levels uit de Wii U-versie. Wat ons betreft is het dus een verbetering, maar voor fans van de vorige versie is het wellicht een gemis.
/i/2002108765.jpeg?f=imagenormal)
Bediening stelt teleur
Helaas is niet alles verbeterd. Zo zijn we niet zo te spreken over de bediening van de game. Nintendo moest daarin het nodige aanpassen. De oorspronkelijke versie maakte optimaal gebruik van de mogelijkheden van de Wii U, en de Switch biedt nu eenmaal andere opties. Zo werd in de Wii U-versie veel gedaan met het aanraakscherm. De Switch heeft uiteraard ook zo’n scherm, maar je kunt de console ook in het dock plaatsen, waardoor je niet langer gebruik kunt maken van het touchscreen. Daar moest Nintendo dus iets op verzinnen.
De oplossing is een cursor die je beweegt door de Joy-Cons of de Switch Pro Controller te bewegen. De ingebouwde gyroscoop vertaalt dan de beweging. Dat werkt echter niet lekker. Het voelt onnauwkeurig aan, ook omdat de cursor sterk de neiging heeft af te drijven naar de randen van het scherm. Met een druk op de + centreer je hem weer, maar het is hinderlijk dat dit zo vaak nodig is. Zeker de Pro Controller heeft daar last van. Als je de Joy-Cons gebruikt, gaat het wat beter.
In de game moet je regelmatig blokken verplaatsen of op vijanden tikken. Bij de Wii U doe je dat door ze over het touchscreen te verslepen, hier doe je het met de ZR-knop. Dat werkt helaas minder prettig. Dat geldt ook voor het hinderen van tegenstanders. Bij de Wii U kon je ze heel even laten schrikken door ze aan te tikken op het touchscreen. Hier doe je dat met die steeds afdrijvende cursor. De bediening schiet ook tekort bij de diverse draaiwielen in de game. In de versie voor de Wii U kon je daaraan draaien door cirkels te tekenen op het touchscreen. Hier selecteer je het wiel met ZR en draai je vervolgens rondjes met de rechterjoystick. Dat werkt beduidend minder intuïtief en is vooral minder leuk.
/i/2002108789.jpeg?f=imagenormal)
Reactiesnelheid
Dan zijn er ook nog de levels waarin je in een mijnkarretje plaatsneemt. Dat zijn leuke levels waarin reactiesnelheid van belang is. Je moet ineens op van alles mikken terwijl je in een karretje op een rails voorbijraast. In de oorspronkelijke versie kon je mikken door de controller van de Wii U te bewegen, waarbij de gyroscoop je bewegingen vertaalde. Je gooide zo Turnips - of knolrapen - naar vijanden, munten en diamanten. Dat werkte prima. In de nieuwe versie werkt het minder goed, omdat je nu moet mikken met de joysticks van de Switch. Althans, als je via een tv speelt. Speel je op je handheld, dan werkt het gelukkig zoals bij de Wii U.
De bediening is wellicht het grootste minpunt van deze nieuwe versie van Captain Toad: Treasure Tracker. Ook als je het grote scherm laat voor wat het is en in handheldmodus speelt, is de bediening niet ideaal. Bij de versie voor de Wii U werd het aanraakgedeelte gebruikt ter aanvulling. Het touchscreen is daar het tweede scherm, en dat is bij de Switch uiteraard niet het geval. De bediening werkt onhandig en loopt stroef. Wat in de handheldmodus echter vooral opvalt, is dat het scherm van de Switch voor deze game eigenlijk te klein is. Als tweede scherm, zoals bij de Wii U, was het formaat prima geweest, maar als je het als enig scherm moet gebruiken, is het te klein.
/i/2002108773.jpeg?f=imagenormal)
Op zoek naar Pixel Toad
Waar de besturing dus te wensen over laat, heeft deze nieuwe versie ook een aantal sterke punten. Zo bevatte de oorspronkelijke versie een minigame die gekoppeld was aan de bij de game horende amiibo. Als je de amiibo bezat, kon je in elk level op zoek naar een Pixel Toad, een kleine tweedimensionale Toad die ergens als plaatje op een muur in het level verscheen. De kunst was om in elk level de Pixel Toad te vinden. Die minigame is er nog steeds, maar nu is hij niet meer aan een amiibo gekoppeld. Hij is dus voor iedereen beschikbaar. De optie verschijnt nadat je in een eerste run de ster hebt gevonden, wat de herspeelwaarde van de game er alleen maar groter op maakt.
Verder is de game nu volledig in coöp te spelen, een optie die de oorspronkelijke versie miste. De game lijkt er geknipt voor. Met Captain Toad en Toadette bevat hij twee hoofdrolspelers, dus ligt het voor de hand dat één speler Captain Toad bestuurt en de ander Toadette. Toch is dat niet het geval. Eén speler bestuurt Captain Toad en de tweede krijgt een kanon waarmee tomaten kunnen worden afgevuurd. Met die tomaten kun je vijanden bestoken. De tweede speler kan bovendien het level draaien, net als de eerste speler. Dat beide spelers kunnen draaien, zorgt echter voor wat verwarring. Toch is dat niet het grootste probleem. Dat is eerder dat de tweede speler zo weinig te doen heeft. Er zijn veel puzzels waarin vijanden eigenlijk niet zo’n grote rol spelen, en dan heeft de tweede speler dus weinig meerwaarde. Co-op is daarmee lang niet zo leuk als we hadden gehoopt. Het is prettig dat de optie aan de game is toegevoegd, maar de uitwerking had wat ons betreft wat beter gekund. De toevoeging van een aantal speciale coöplevels was bijvoorbeeld welkom geweest.
/i/2002108755.jpeg?f=imagenormal)
Conclusie
Het is natuurlijk mooi dat Nintendo weer een game voor de Switch op de markt brengt, en al helemaal dat het een game is die zichzelf al zo heeft bewezen als Captain Toad: Treasure Tracker. Het leuke van Treasure Tracker is dat hij lekker casual is te spelen, met af en toe een puzzeltje waar je niet meer dan een paar minuten mee bezig bent. Het is een heerlijke game voor erbij, naast games die meer tijd en aandacht vragen. De puzzels zijn over het algemeen prima, omdat Nintendo er redelijk veel afwisseling in heeft aangebracht. In de meeste gevallen gaat het om standaard-draaipuzzels. Ze worden afgewisseld met levels waarin je in een mijnkar wordt gezet, en zo hier en daar wordt er zelfs een heuse bossfight voorgeschoteld. Bovendien behoren de vier nieuwe levels tot de leukste van de game.
Helaas zijn we minder te spreken over de besturing. De oorspronkelijke versie voor de Wii U maakte als een van de weinige games optimaal gebruik van vele opties van de Wii U-controller. Die opties zijn blijkbaar moeilijk te vertalen, vooral doordat de nieuwe versie ook via de tv moet kunnen worden gespeeld, waarbij de Switch in het dock wordt geplaatst. Als je via het dock speelt, schiet de bediening tekort. De cursor die Nintendo heeft ingebouwd bevalt slecht, vooral omdat hij zo vaak uit beeld verdwijnt. Dat euvel doet zich vooral voor als je met de Pro Controller speelt, maar ook bij de Joy-Cons heb je er last van.
Het is mooi dat je nu in coöp kunt spelen en in elk level op zoek kunt naar Pixel Toad, wat voor veel extra gameplay zorgt. Helaas is er voor de tweede speler in coöp veel te weinig te doen, wat de lol er een beetje afhaalt. Het maakt dat we gemengde gevoelens hebben over Captain Toad: Treasure Tracker. Het is en blijft een leuke game met een lekker casual-gehalte, maar helaas is de port van de Wii U naar de Switch niet zo geslaagd.
Eindoordeel
:fill(white):strip_exif()/i/2001946979.jpeg?f=thumblarge)
/i/2002108765.jpeg?f=imagegallery)
/i/2002108789.jpeg?f=imagegallery)
/i/2002108771.jpeg?f=imagegallery)
/i/2002108755.jpeg?f=imagegallery)
:fill(white):strip_exif()/i/2001946979.jpeg?f=thumbmedium)
:fill(white):strip_exif()/i/2000638726.jpeg?f=thumbmedium)
/i/2002064147.png?f=fpa)
:strip_icc():strip_exif()/u/462612/crop6020053f65e61_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/659810/crop5aa5984de4ca1_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/451842/crop5f468121dc130_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/897689/crop59858667cdfe6_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/247148/WhatPulse.gif?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/534486/crop5d1ee71a17769_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/254592/crop5e5faf1ad4949_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
/u/421470/crop5851203431803_cropped.png?f=community){kind=small}
daar kwam ik pas na een hele tijd achter. Vond de game eerst al verrassend kort.
:strip_exif()/u/289109/crop5e09d1e534e44_cropped.gif?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/176474/littlehappy2.jpg?f=community){kind=small}