Stel je voor, je beheert telecom bij een bedrijf met tienduizenden simkaarten in bezit. En al die simkaarten zitten niet in telefoons van medewerkers, maar in machines. Je zit al jaren bij provider X en nu wil je overstappen naar provider Y. Hoe dat moet? Je moet tienduizenden simkaarten gaan wisselen. Dat kan al snel maanden tot een paar jaar duren en miljoenen euro's kosten. Er is geen enkele technische reden waarom een simkaart een fysieke kaart is die je in en uit apparaten kunt halen. Sterker nog, veel bedrijven zouden al jaren willen dat simkaarten op afstand herprogrammeerbaar zijn en dat je kunt wisselen van provider zonder dat je hoeft te wisselen van simkaart.
Dat kan met een relatief nieuwe standaard die e-sim heet. De embedded sim zit in Gear S-smartwatches van Samsung, en bij Apple in iPads en de Apple Watch Series 3. De 4g-modellen van die producten hebben dus een simkaart zonder simkaartslot. Nu komt ook snel de eerste telefoon op de markt met ondersteuning voor e-sim: de Google Pixel 2-serie. De zoekgigant kan vooralsnog niet af van het traditionele simkaartslot en de Pixel 2 heeft ze dus allebei. De werking van de e-sim in de Pixel 2 is vooralsnog beperkt - hij doet het alleen bij Google Fi in de Verenigde Staten - maar de gevolgen kunnen veel groter zijn. De e-sim kan in de komende jaren de telecomindustrie zomaar op zijn kop zetten.
/i/2001674521.jpeg?f=imagenormal)
/i/2001364085.png?f=fpa)
:strip_exif()/i/2002606676.jpeg?f=fpa)
:strip_exif()/i/2001758707.jpeg?f=fpa)