Inleiding
De smartwatch is een schitterende uitvinding, maar niemand heeft het grote probleem gevonden waarvoor het precies de oplossing is. Zo eindigde vorig najaar een achtergrondverhaal op Tweakers over de slimme klokjes, die inmiddels in hun huidige vorm al een paar jaar bestaan. Smartwatch-fabrikanten die afkomstig zijn uit de mobiele markt, zoeken het antwoord in toenemende mate in sport en fitness.
Google heeft, zo is sindsdien gebleken, twee andere pijlen op zijn boog. Een betreft de zelfstandigheid van smartwatches. Android Wear 2.0 is gericht op het laten functioneren van de smartwatch als een zelfstandig Android-apparaat in plaats van als een extensie die niets kan zonder verbinding met de telefoon. Met een eigen wifiverbinding en simkaart kunnen de klokjes vrijwel alles zelf doen. De andere pijl is modemerken. Met gestandaardiseerde hardware kunnen fabrikanten van horloges makkelijk ontwerpen maken voor gevestigde modemerken als Armani en Diesel, en dat zal dan ook gebeuren. Vanaf komend najaar komt er een stortvloed aan smartwatches van zulke merken uit; allemaal met ongeveer dezelfde hardware, maar een verschillend ontwerp.
Nu, een paar maanden na de release, hebben we voor het eerst de kans om te kijken naar Android Wear 2.0. Dat doen we op gloednieuwe hardware: de Huawei Watch 2. Dat horloge behandelen we later in een aparte review, maar Android 2.0 bespreken we alvast in dit verhaal.
/i/2001493421.jpeg?f=imagenormal)
Interface: een rondleiding
Android Wear 2.0 heeft een interface die wat afwijkt van eerdere versies van het smartwatch-besturingssysteem. We hebben de interface getest op een Huawei Watch 2. Dat betekent dat vrijwel alle acties plaatsvinden op het touchscreen; het horloge heeft geen draaibare kroon of rand, zoals sommige andere horloges.
Het voornaamste is uiteraard de wijzerplaat. Die heeft in de nieuwe versies 'complicaties': kleine vensters waarin je data kunt zetten als een weerbericht, een live stappenteller, je hartslag, het resterende accupercentage, je favoriete contact en een snelkoppeling naar een app of volgende afspraak in de agenda. Apps kunnen ook complicaties toevoegen.
Ten opzichte van vorige versies heeft Android Wear 2.0 meer instelmogelijkheden voor de wijzerplaten, die daardoor in een oogopslag meer info bieden: een uitstekende uitbreiding, die echt iets toevoegt aan Wear. Het wisselen tussen wijzerplaten werkt via een veeg vanaf links of rechts; je mag zelf kiezen. Softwaremakers gaan er kennelijk van uit dat je vaak van wijzerplaat wil wisselen, want het vergt weinig moeite.
/i/2001493365.png?f=thumblarge)
Notificaties verschijnen door een subtiel cijfer als een soort moedervlek op de wang van de watchface. De notificatie lezen gebeurt door over het horloge omhoog te vegen. De notificaties verschijnen dan per stuk op het scherm en met een veeg kan de gebruiker de volgende tevoorschijn toveren.
/i/2001493229.png?f=thumblarge)
Een veeg van boven naar onder over het scherm leidt, net als in de vorige versies, naar een menu met snelle instellingen. Daarin zitten de vliegtuigstand, een knop om het scherm helemaal uit te zetten, de niet-storenstand en een snelkoppeling voor de overige instellingen.
Een druk op de fysieke knop leidt naar het hoofdmenu, waar toepassingen alfabetisch instaan. Vervolgens moet je scrollen om bij de juiste applicatie te komen. Een lange druk op diezelfde knop leidt naar Google Assistant. Die werkt heel beperkt in het Nederlands, of eigenlijk niet, dus veel verder dan timers en wekkers zetten zullen velen niet komen.
De hele interface vereist veel interactie. Veel tikken en vegen zijn nodig om taken uit te voeren en bovendien verloopt alles, zonder kroon of draaiende bezel, via het touchscreen. Daarmee ben je al snel veel tijd kwijt aan het lezen van notificaties en het beantwoorden ervan. De interface werkt verder vaak prima en vloeiend, maar zeker niet altijd. We kwamen zelfs op deze nieuwe hard- en software de nodige framedrops tegen. Als het horloge net is gestart, bleek het op ons testmodel helemaal een drama. Bovendien duren sommige dingen lang, zoals commando's via Assistant. Wie meer dan vijf seconden tijd heeft om naar zijn of haar horloge te kijken, kan net zo goed de telefoon uit zijn zak toveren.
Tijd, notificaties en muziek
Een van de elementairste functies van een smartwatch is het weergeven van de tijd. Android Wear 2.0 heeft de mogelijkheid om de wijzerplaat in een soort low-powermodus weer te geven, waardoor er zo weinig mogelijk pixels aanstaan, maar gebruikers wel kunnen zien hoe laat het is. Een probleem daarbij blijft de hardware. Smartwatches maken vrijwel zonder uitzondering gebruik van lcd's of oledschermpjes en die zijn niet in alle omstandigheden ideaal af te lezen.
In veel omstandigheden, bijvoorbeeld in huis of in de auto, zul je geen enkele moeite hebben om zonder je pols te bewegen de klok te kunnen zien. Het is een compromis, maar als fabrikanten standaard de low-powermodus aanzetten, is het aflezen van de tijd in elk geval mogelijk. Die modus was ook aanwezig op eerdere versies. Complicaties kunnen in die zuinige modus ook zichtbaar blijven.
Notificaties
Android Wear 2.0 voegt veel opties toe om te antwoorden op notificaties. Er zijn drie manieren; gebruikers kunnen een antwoord dicteren, waarna Google dat omzet in tekst. Dat is gebruiksvriendelijk, maar het heeft ook een probleem. Op veel momenten waarop dicteren juist ideaal is, ben je niet in de gelegenheid om naar het schermpje te turen om te kijken of de input correct is. Dat is hij in veel gevallen wel, maar in veel andere gevallen niet. Dan was het beter geweest om het antwoord als audiobestand te kunnen sturen.
Een tweede optie is het tekenen van emoji's. Dat gebeurt simpelweg door met de vinger het symbool na te tekenen. Dat is een leuke party-trick en werkt zowaar meer dan redelijk, al kost het meer tijd dan gewoon een emoji selecteren uit een shortlist. Vaak zijn het toch dezelfde emoji's die je stuurt, zoals een lachend gezicht of een duim omhoog.
De derde optie is het invoeren van tekst op een toetsenbord. Dat lijkt te klein om tekst in te voeren en dat is het natuurlijk ook; het werkt lastig. De tekstvoorspelling is echter best aardig en dat redt de situatie enigszins, maar in zulke gevallen is het veelal sneller en beter om de telefoon uit je zak te halen.
Al met al zijn er dus voldoende mogelijkheden om te antwoorden op berichten die binnenkomen, zonder de telefoon te pakken, maar geen van alle zijn ze echt snel.
Muziek
Het bedienen van muziek gebeurt op Android Wear 2.0 via een kaart zoals die van een notificatie. Standaard staan daarop alleen een paar basic controls: pauze, vorige nummer en volgende nummer. Wie het volume wil aanpassen, zal eerst op het scherm moeten drukken, waarna pas de volumeknoppen verschijnen. Soms krijg je eerst het fullscreenplaatje van een artiest en moet je omhoog vegen voordat je het volume kunt aanpassen. Hoe is het mogelijk dat het aanpassen van het volume op een horloge, dat gericht is op zo kort mogelijke interacties, zo is verknald? Het is daadwerkelijk sneller om even in de zak te grijpen en op de telefoon op de volumeknoppen te drukken dan om deze actie uit te voeren.
Het is een van de voorbeelden waarin Google duidelijk heeft getracht van het horloge een kleine smartphone te maken en daarbij niet goed heeft nagedacht over het gebruik van de interface. Dit vergt simpelweg te veel stappen. Bovendien zul je het moeten googelen; het pad erheen ligt niet voor de hand en wordt nergens uitgelegd. In de interface is bovendien niet zichtbaar dat je die volgende stap kunt doen. Dit is echt broddelwerk op het gebied van intuïtieve interfaces.
Apps en Play Store
Meer dan eerdere versies van Wear doet Android Wear 2.0 denken aan een smartphone. Tot de elementen die daar het meest aan bijdragen, behoren de apps. Onder Android Wear 1.x stonden apps op de verbonden telefoon automatisch op het horloge, met 2.0 zijn het slechts suggesties in de Play Store.
De Play Store op zo'n priegelig schermpje is wat je denkt dat het is: klein. De interface is echter goed aangepast, waardoor een en ander nog aardig werkt ook. Het verwijderen van apps gaat eveneens via de Play Store. Dat gebeurt via de My Apps-sectie, die zichtbaar is als je op het scherm naar beneden veegt. Het zou goed zijn als er een indicatie was dat daar een menu zit, want dat kom je niet automatisch tegen.
De centrale vraag blijft of je daadwerkelijk apps wil gebruiken op een smartwatch. Natuurlijk, bepaalde groepen gebruikers zullen zich goed voelen bij apps voor fitnesstracking, maar voor basale functies zijn apps niet nodig en het gebruik ervan blijkt best wat gedoe te zijn. Je moet het horloge ervoor wakker maken, scrollen door het hoofdmenu op zoek naar de juiste app en vervolgens een paar seconden of langer wachten voordat de app open is.
Dat brengt ons bij een veel fundamentelere vraag over smartwatches, namelijk: waar zit de meerwaarde? Google kiest duidelijk voor een aanpak waarbij het klokje meer dan ooit zonder telefoon kan functioneren. In horloges met een eigen verbinding via wifi of een mobiel netwerk kun je met chatapps babbelen en bij muziekdiensten je playlists opzoeken. Het toevoegen van zulke elementen leidt echter tot een complexere interface, met meer mogelijkheden, maar ook met meer manieren van bediening en dus meer stappen om bepaalde handelingen uit te voeren.
Er zijn best wat apps beschikbaar voor Wear, vooral van grotere diensten. De kwaliteit en handigheid wisselen. Het Weer In Nederland en Buienradar hebben bijvoorbeeld handige apps met een overzichtelijke interface voor het weer. Telegram heeft een best complete app, maar die is dan weer zo complex dat het een halve minuut duurt om een bericht te versturen, minstens.
Tot slot
Wie op zijn horloge een update kan krijgen naar Android 2.0, moet dat zeker doen; alleen al uit veiligheidsoogpunt is het vrijwel altijd aan te raden om grote updates uit te voeren. Op het gebied van interface en gebruik is de update een gemengde ervaring; sommige dingen zien er beter uit, andere zijn er juist op achteruitgegaan.
Een keuze voor Android Wear is een keuze voor een compleet, misschien wel overcompleet besturingssysteem voor wearables. Google ziet duidelijk de smartwatch niet louter als extensie van een smartphone, maar ook als een apparaat dat op zichzelf veel taken kan uitvoeren; als een soort minismartphone zo je wil. /i/2001493235.png?f=imagemedium)
Dat blijkt uit de vele mogelijkheden van de vaak wat complexe interface, en de aanwezigheid van bijvoorbeeld de Play Store en aparte Wear-apps, die dus niet afhankelijk zijn van apps op de telefoon en helemaal niet op het toestel hoeven te staan. Wie daarnaar zoekt in een smartwatch, zal aan Wear 2.0 een goed platform hebben.
Veel mensen hebben echter vermoedelijk een ander gebruik voor ogen. Wie veel sport, zal niet graag met bezwete handen aan een touchscreen zitten bijvoorbeeld, maar ook met casual gebruik zijn knoppen in veel gevallen duidelijker en sneller bij de bediening van de interface.
Wear 1.0 kwam uit in 2014, op een moment dat voor Android-smartphones 4.4 Kitkat de recentste versie van het besturingssysteem was en 5.0 Lollipop eraan kwam. Nu is 2.0 er, op een moment dat veel smartphones uitkomen met Nougat en Google al een developer-preview van Android O online heeft gezet. Als je dat naast elkaar zet, valt op hoeveel tijd er tussen die releases heeft gezeten. Het is zeker geen release die van Android Wear in een klap een veel aantrekkelijker platform maakt, al is Googles besturingssysteem met de nieuwe release zeker volwassener geworden en in meer dan één opzicht wat zelfstandiger dan voorheen.
:fill(white):strip_exif()/i/2001471469.jpeg?f=thumbmedium)
:fill(white):strip_exif()/i/2001471465.jpeg?f=thumbmedium)
:fill(white):strip_exif()/i/2001471473.jpeg?f=thumbmedium)
:strip_exif()/i/1395177615.jpeg?f=fpa)
/i/2001674363.png?f=fpa)
:strip_exif()/i/2001399569.jpeg?f=thumbmedium)
:strip_exif()/i/2001399571.jpeg?f=thumbmedium)
:strip_icc():strip_exif()/u/611584/crop585aa59da6996_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
/u/507029/crop56967733a9fb9_cropped.png?f=community){kind=small}
. Voorheen kon je met een snelle blik op het scherm meteen zien of het belangrijk was, en dat was nou juist het handige.:strip_icc():strip_exif()/u/298667/crop564da5f628b8b_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/150799/ice.jpg?f=community){kind=small}
/u/316174/crop5b26bc86bda66_cropped.png?f=community){kind=small}
/u/514608/crop5f1a92472f622_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/340799/drive.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/484156/4421153_1_sma.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/41309/joe.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/251601/IMG_20150520_200928.jpg?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/606136/crop58e641e6cc1c5_cropped.gif?f=community){kind=small}
/u/85941/crop61dd9b39bb021_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/335682/Hobbes.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/919333/crop5963870acd42d_cropped.jpeg?f=community){kind=small}