Een vogel in Parijs
Samengevat
Eagle Flight mag kritiek verwachten op zijn audiovisuele uitwerking, gebrek aan content en moeizame matchmaking. Toch is het geen slechte game. Sterker nog: het is een van de leukste vr-games die momenteel voor handen is. Op hoge snelheid langs, over, onder en door gebouwen in Parijs vliegen is spectaculair en enorm leuk om te doen. De techniek werkt daarbij ook nog prima, want hij vertaalt de kleinste hoofdbewegingen goed naar bewegingen in de game. Dat werkt al heel fijn in de singleplayer-modus, maar het bereikt zijn hoogtepunt in de multiplayer, als spelers halsbrekende capriolen uithalen in een poging elkaar de loef af te steken.
Eindoordeel
Het zijn de grote, aansprekende namen als Battlefield en Call of Duty die gedurende het najaar op de meeste aandacht kunnen rekenen, maar er gebeurt natuurlijk veel meer. Dit najaar bracht immers ook al de release van de PlayStation VR, een eerste console-alternatief voor de al langer voorhanden zijnde Oculus Rift en HTC Vive. Die twee staan wat dat betreft eventjes wat meer in de schaduw, maar daar komt nu wellicht verandering in. Sinds dinsdag 18 oktober is Eagle Flight van Ubisoft officieel verkrijgbaar voor de Rift en de Vive-versie volgt op 20 december. De PSVR-versie volgt op 8 november. En dat is fijn, want Eagle Flight is misschien wel de leukste vr-game die we tot nu toe hebben gespeeld.
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
In Eagle Flight verplaatst de speler zich in een vogel. Met een vr-headset op je hoofd kijk je vanuit de ogen van een vogel neer op Parijs, dat vanaf dat moment jouw speelterrein is. Dit Parijs heeft een unieke look. Ubisoft heeft gekozen voor een cartoonesque grafische stijl: simpel, maar effectief. Bovendien is het Parijs van Eagle Flight een enorm kleurrijk geheel. De reden daarvoor is dat de natuur Parijs voor zich heeft teruggewonnen. Gebouwen zijn in verval, de bekende landmarks zijn overwoekerd door bomen en planten, terwijl de straten gevuld zijn met wilde dieren.
Dat is een leuk, fleurig geheel, maar er is uiteraard een kanttekening. De simpele grafische stijl is noodzakelijk om de actie van Eagle Flight mogelijk te maken. Dat is goed te merken wanneer je stuurt; op dat moment verschijnt aan de zijkanten van je beeld een zwarte waas, waardoor de field of view kleiner wordt. Het is duidelijk dat Ubisoft voorzichtig heeft moeten omspringen met de beschikbare rekenkracht. De kwaliteit van de graphics is niet storend, maar aan de zwarte vlekken rond het beeld moesten we aanvankelijk wel erg wennen. De verkleining van de field of view is bovendien niet fijn. Zo spelen er dus zeker beperkingen, of die nu voortkomen uit restricties van wat de hardware aankan of niet.
Hoofdbewegingen
Desondanks zijn we verder met name positief over de prestaties van de hardware. De nauwkeurigheid waarmee de techniek je bewegingen oppikt en in de game vertaalt naar stuurbewegingen is indrukwekkend en werkt erg goed. De game leert spelers vroeg in het spel hoe de besturing in elkaar steekt: beweeg je hoofd op en neer om naar boven of beneden bij te sturen, en kantel je hoofd om naar links en rechts te gaan. Leuk detail: instinctief draai je je hoofd naar links en rechts om te sturen. Dat werkt ook wel, maar door je hoofd te kantelen - je oor naar je schouder bewegen - kun je scherpere bochten maken, en dat is nodig als je optimaal door parijs wil vliegen.
Heb je behalve een deftige pc en een vr-setje nog iets anders nodig? Jazeker: een controller. Wij gebruikten de Xbox One-controller. Hierop zijn de triggers belangrijk, waarmee je versnelt en vertraagt. Verder kun je andere vogels en dieren 'aanvallen' door een gil op ze af te schieten die ze, mits raak, uit de lucht haalt, en ook kun je jezelf beschermen tegen zo'n zelfde aanval door tijdelijk een schild te activeren. In de beginfase van de game speelt dit nog nauwelijks een rol, maar later in de game en in de multiplayer wordt het een belangrijk onderdeel van de gameplay.
Sterren verzamelen in singleplayer
Hoewel je best zou kunnen stellen dat Eagle Flight met name draait om de multiplayer-modus, is het voor iedereen slim om daar niet mee te beginnen. Wennen aan hoe Eagle Flight speelt en leren omgaan met Parijs en de vliegroutes die je kunt gebruiken is geen overbodige luxe. Daar kun je de Free Flight-modus voor gebruiken, maar de game kent ook een spelmodus waarin de speler wat meer bij de hand genomen wordt. In deze Story Mode ben je een jonge vogel die langzaam leert hoe het leven in de lucht in elkaar zit. Stapsgewijs word je vertrouwd gemaakt met je bewegingen, met wat er zoal te doen is in de stad, en met de eventuele gevaren die daarbij horen.
Drie sterren
Het pad leidt langs een reeks missies en optionele uitdagingen die werken volgens het uit mobiele games bekende 'driesterrenprincipe': je haalt een tijd of een score en op basis daarvan verdien je drie, twee, een of geen sterren. Uiteraard is het de bedoeling dat je alle sterren binnenhaalt, maar daar bedankten wij uiteindelijk voor. Hoewel de missies niet per se hetzelfde zijn, draait het toch meestal wel om zo snel mogelijk door nauwe gangen en straten vliegen. Dat is en blijft spectaculair om te doen, maar omdat het in de Story Mode toch vooral een race tegen de klok blijft gaat de lol er op een zeker moment wel een beetje van af.
/i/2001269069.jpeg?f=imagenormal)
Tegen het einde van het verhaal wordt het leuker, omdat je dan iets sterkere AI-vijanden tegenover je krijgt, in de vorm van snelle, wendbare havikken. Op dat moment daagt de game spelers iets meer uit om hun strategisch denkvermogen te gebruiken. Zo kun je aanvallen ontwijken door slim door gangetjes heen te duiken en je achter huizen te verschuilen om te proberen je vijanden in het vizier te krijgen. Uiteindelijk zijn de gevechten tegen de AI niet al te lastig, maar ze geven je een aardig idee van het soort actie dat later in de multiplayer-modus van het spel staat te wachten.
Reden om uitdagingen te volbrengen?
Na het afronden van het verhaal, wat in een uurtje of vier of vijf wel is te doen - en wellicht nog sneller - is er weinig reden meer om lang te blijven hangen in de Story Mode. De elite challenges zorgen zeker voor genoeg uitdaging, maar de game zorgt niet voor voldoende reden om die lastige uitdagingen ook echt te willen volbrengen. Daar is de stad en zijn de activiteiten net niet aantrekkelijk genoeg voor. Zeker in de metrotunnels, waar je de lastigste uitdagingen moet volbrengen, slaat de frustratie toe, zeker als er geen echt antwoord komt op de vraag waarom je in vredesnaam per se die derde ster ook nog wilt halen. Datzelfde kan worden gezegd over de diverse collectibles. Het vinden van veren op moeilijk bereikbare plaatsen en vissen uit het water halen is leuk, maar dat blijft niet eeuwig zo.
Op zijn best in multiplayer
Op het moment dat het singleplayer-deel van de game zijn 'fun-factor' wat begint te verliezen, biedt de multiplayer uitkomst. Zoals gezegd is dat waarschijnlijk het sterkste aspect van het spel, en ook de reden dat we een stuk positiever zijn over Eagle Flight dan je nu wellicht denkt. In deze modus spelen maximaal drie spelers tegen een ander team van drie spelers een potje 'capture the flag', maar dan in Eagle Flight-stijl. Ergens op de map spawnt een prooi en beide teams moeten die prooi te pakken zien te krijgen en naar hun eigen nest brengen. Lukt dat, dan scoor je een punt, en logischerwijs wint het team met de meeste punten.
Dogfights
De extra laag hierbij is dat je elkaar uit de lucht kunt schieten, op de manier zoals op de vorige pagina uitgelegd. Je teamgenoten helpen, elkaar dekking geven, en goed gebruikmaken van de beschutting die je laag aan de grond kunt vinden, is daarbij essentieel. En dan is Eagle Flight op zijn best. Wanneer je op topsnelheid door de straten van Parijs gaat en de aanwezigheid van vijanden 'voelt', loopt de spanning op. Wanneer je merkt dat jouw halsbrekende toeren te veel waren voor je achtervolgers, geeft dat een kick. De beste vlieger wint in veel gevallen, en dat is leuk. Ook de dogfights die ontstaan met de 'screech-aanvallen' zorgen voor fijne actie.
/i/2001269071.jpeg?f=imagenormal)
Toch zijn er ook wel dingen aan te merken op de modus, om te beginnen met de matchmaking. Of het nu komt doordat de servers niet goed werken, of omdat er gewoon nog weinig mensen zijn die de game op of na de release hebben gekocht: we konden heel vaak geen matches vinden. Dat is een probleem voor een game die pas écht leuk is als je tegen andere gamers speelt. Ben je eenmaal aan het spelen, dan kan het gebeuren dat je na een gescoord punt direct kansloos bent voor het volgende punt. De herplaatsing van de prooi gebeurt vrijwel direct en dan ook midden op de map. Goede kans dat jij vanuit jouw nest nooit meer in de buurt gaat komen van je tegenstanders die al dichter bij het midden waren, en hun nest is natuurlijk aan de andere kant. Een kleine vertraging op de respawn van de prooi zou dat opgelost hebben. Wellicht een idee voor een patch?
Mag het een onsje meer zijn?
Al met al is de multiplayer zeker leuk. En ook na tien potjes is dat nog steeds zo. Toch begint dan wel langzaam het besef te komen dat er meer had moeten zijn. Een leaderboard, een toernooivorm, misschien wat andere spelvormen dan alleen maar dat 'capture the flag'-spel: gewoon wat meer content. Het blijft nu bij de losse potjes tegen random tegenstanders, en dat is jammer. Het gevoel dat er meer gedaan had kunnen worden met de erg fijne gameplay overheerst toch wel een beetje, zeker met de niet al te malse prijs van vier tientjes in het achterhoofd.
Conclusie
Eagle Flight is de eerste vr-only-game die we op deze manier een volledige eigen review geven. Dat brengt een probleem met zich mee, want wat is het referentiekader? Waar ligt de lat voor een vr-game? En is de veertig euro die Eagle Flight kost veel of weinig voor een vr-game? Dat laat zich nu lastig beoordelen. Feit is wel dat Eagle Flight een van de eerste volwaardige vr-games is die we op de markt zien komen. Tegelijkertijd is Eagle Flight een van de leukste vr-games die we tot nog toe speelden. Als een vogel door Parijs vliegen is leuk. Dat dat Parijs wat simpel oogt en dat de field of view niet optimaal is, is jammer, maar geen groot probleem. Dat de game wat weinig content biedt, is vervelender en datzelfde mag gezegd worden van de matchmaking, die er regelmatig niet in slaagt een potje te regelen. Zo kent Eagle Flight, ondanks de hoge fun-factor die de game heeft, toch ook wel wat problemen die een al te hoge waardering in de weg staan. Dan nog heeft Ubisoft een van de leukste vr-games van dit moment afgeleverd. Stop iets meer content in een eventuele opvolger, en de toekomst ziet er heel aardig uit.
Eindoordeel