Het is mei 2011, de plaats van handeling is Dubai, en buiten is het verzengend warm. In een conferentiecentrum worden groepjes journalisten van over de hele wereld kamertje voor kamertje langs de line-up van Namco Bandai Partners geleid. Ace Combat 6 en verschillende fighting games vormen de headline-acts, maar de aanwezigheid van Ridge Racer: Unbounded is niet minder interessant. Een langlopende serie in de game-industrie, een glorieuze terugkeer aan het front?
Ridge Racer: Unbounded sloeg vorig jaar echter niet bepaald in als een bom. Op zich kwam de game niet eens slecht voor de dag, tijdens Namco's persevenement. Probleem was echter dat weinig mensen het over de game zelf hadden, en dat het gesprek meer over de veranderde koers ging. Ridge Racer: Unbounded lijkt in niets op de oude Ridge Racer-games die je door de jaren heen hebt gespeeld, en de belangrijkste discussie in Dubai ging over de vraag of Namco Bandai er wel verstandig aan deed om daar voor te kiezen. Waarom je eigen identiteit de deur uit doen en het risico lopen een van de velen te worden in een net wat ander deel van de racegame-markt? Daarbij: in hoeverre kun je een racegame beoordelen op basis van een presentatie van een half uur, waarbij je zelf de controller niet eens mag aanraken?
Actie, snelheid en vernietiging
Flash forward naar januari 2012. In ruim een half jaar tijd is er niet veel veranderd aan wat we destijds zagen, maar één ding is wel anders: we hebben Ridge Racer: Unbounded nu wél zelf kunnen spelen. De race-actie en destructie die we destijds op het scherm zagen, controleerden we nu zelf. Wat we daaruit kunnen opmaken? In een notendop: Ridge Racer: Unbounded biedt een bak vol actie, snelheid en heel erg veel vernietiging.