Super Mario Galaxy 2

Het topje van de ijsberg

Wie nu bang is dat de hoogtepunten van de game gespoild zijn, hoeft zich totaal geen zorgen te maken. Nogmaals, de game bestaat uit een aaneenschakeling van dit soort magische momenten. Er zitten grote, epische boss fights met gigantische buitenaardse monsters in. Racelevels met gigantische glijbanen, vliegende reuzevogels en grote, rollende ballen. Grootse levels waarin lekker ‘gesandboxed’ kan worden en elk hoekje en gaatje kan worden uitgepluist. Overweldigende hindernisbanen waarbij je platformskills tot het uiterste worden getest. Platform-segmenten met vloeren die verschijnen en verdwijnen op de beat van de muziek. Power-ups die de bekende Mario-gameplay een nieuwe, verslavende twist geven. Zogenaamde ‘Prankster-kometen’ die bestaande levels extra uitdagend maken, met bijvoorbeeld speedruns en survival modes... en nog veel meer. Er is teveel om op te noemen.

Er gebeurt zoveel in één level dat je soms pas door hebt wat je in godsnaam hebt gedaan wanneer je het level hebt uitgespeeld en het allemaal ‘klikt’. Nintendo heeft concepten, die eigenlijk zo raar zijn dat je ze niet niet uit kunt leggen, weten om te zetten naar onderdelen van speelbare levels die naadloos in elkaar overlopen en die volstrekt natuurlijk aanvoelen. Ook de switch van 2d naar 3d is altijd zo ontieglijk naadloos dat je vaak niet eens door hebt dat het gebeurt. En de 2d-segmenten die er zijn, zitten zo bomvol creativiteit dat een handjevol van die levels het gehele New Super Mario Bros. Wii doet verbleken waar het gaat om innovatie.

Verwennerij

De reden dat deze game bestaat, is dan ook dat Nintendo teveel geweldige ideeën voor het hele Galaxy-concept had. De reden dat verveling ook nooit de kans krijgt om toe te slaan, is dat een idee nooit te vaak gebruikt wordt. Elke keer weer dat je iets tofs ontdekt, zoals een nieuwe power-up, een nieuw soort level design, een nieuw thema of een nieuwe uitdaging, wordt het misschien voor maximaal twee, drie sterren gebruikt. En daarna smijt de game weer iets anders tofs om je oren waar je even met volle teugen van mag genieten voordat je naar nog iets toffers wordt doorverwezen. De nieuwe boor power-up alleen al is zo geweldig en opent zoveel gameplay-mogelijkheden, dat hij in een andere titel de belangrijkste gimmick van de hele game zou kunnen zijn. In Super Mario Galaxy 2 krijg je er misschien maar vijf keer mee te maken. Niet omdat Nintendo je niet wil laten spelen met die mooie boor, maar omdat het dan alweer iets anders geweldigs voor je heeft klaargelegd.

Het enige échte minpunt van de game is dan ook een luxeprobleem. Het aantal toffe ideeën is zo ziekelijk hoog dat nieuwe power-ups, nieuwe trucjes met de zwaartekracht en nieuwe grapjes met perspectief vaak al na twee levels worden wegggegooid. Uit noodzaak. En dat terwijl je met sommige dingen wel uren zou willen kloten. Er is, jawel, teveel awesome, waardoor sommige ideeën niet de aandacht krijgen die ze wellicht hadden verdiend. ‘Less’ is vaak echt ‘more’. Wellicht dat de levels ook wat lineair voelen in vergelijking met andere grote 3d-platformers, maar wie kijkt naar hoe het spel technisch in elkaar zit, ziet hoe de vork in de steel zit: Super Mario Galaxy 2 is een verzameling van de meest prachtige, creatieve en indrukwekkende virtuele hindernisbanen ooit. Je zou dus kunnen zeggen dat het die verzameling ‘void levels’ is waar we sinds 2002 op hebben gewacht.

• Volgende pagina 6. Conclusie