Super Mario Galaxy 2

Met snor

Één van de meest opvallende dingen was echter de manier waarop er met ruimte werd gespeeld. Waar de meeste 3d-platformgames meestal enkel van hun 2d-varianten verschillen in het feit dat er een extra as aan de gameplay is toegevoegd, was Super Mario Galaxy het eerste spel waarbij de makers het echt aandurfden om zo erg met die drie dimensies te spelen, dat je soms als speler niet meer wist wat onder, boven, voor of achter was. Levels bestonden vaak uit series van kleine planeten; bollen met ieder hun eigen zwaartekracht en soms zelfs eigen natuurkundige wetten. Elke keer weer was het een verrassing wat er zich achter elke mini-horizon verschool; elke speelbare ruimte was een nieuwe puzzel waarin zaken als tijd en ruimte slechts stukjes waren van een groter geheel. Het was deze game waarmee Mario bewees dat er maar één de koning kan zijn van het platformgenre, en dat die persoon een kleine, Italiaanse loodgieter met een snor is.

Overbodig?

De aankondiging van Super Mario Galaxy 2 was in eerste instantie dan ook een uiterst bitterzoete. Of we meer wilden van één van de meest betoverende videogames aller tijden? Ja, natuurlijk! Tegelijkertijd kunnen zeer directe vervolgen als deze - waarvan Mario er sinds het NES-tijdperk niet één meer heeft gehad - ontzettend afdoen aan de magie van het origineel waar ze op gebaseerd zijn. En het laatste waar wij op zaten te wachten, was een game die Super Mario Galaxy minder speciaal maakt door hem te kopiëren, dunnetjes over te doen en uit te melken. Net als Hollywood verpest de gamesindustrie vaak goede franchises door onnodige vervolgen uit te persen die de magie en impact van het origineel dusdanig verminderen of in een negatief daglicht zetten dat we er na twee, drie jaar al meer dan genoeg van hebben.

Zo heeft ondergetekende ooit nog als een soort van religieuze zot geprobeerd om een obscuur PlayStation 2-spel genaamd Guitar Hero onder de aandacht te brengen bij nietsvermoedende gamers, volstrekt onwetend dat hij vier jaar later bijna een grafhekel zou krijgen aan de overkill aan plastic nepinstrumenten en de -tig vervolgen en spinoffs. Vaak is ‘less’ inderdaad ‘more’. En bij een stukje videogamehistorie als dat van Super Mario Galaxy al helemaal. Maar al na dertig minuten spelen waren alle twijfels van tafel geveegd. Super Mario Galaxy 2 is geen gemakkelijk vervolg. Geen ‘Mario Galaxy 1.5’. Geen ‘The Lost Levels’. Geen ‘Director’s Cut’. Geen overbodige software met een gebrek aan creativiteit dat een bestaande engine even herkauwt om gemakkelijk een bak met centen binnen te halen. Integendeel.

• Volgende pagina 3. Mario’s Greatest Hits