Final Fantasy Crystal Chronicles: The Crystal Bearers

Het verhaal achter de game The Crystal Bearers laat zich prima vergelijken met dat van het ruimteschip Event Horizon. In de gelijknamige scifi-horrorfilm verdwijnt dit schip van het ene op het andere moment, om vervolgens zeven jaar later uit het niets weer op te duiken, met allerlei gruwelen aan boord. Wat dat laatste betreft valt de schade in geval van The Crystal Bearers wel mee, maar of we blij mogen zijn met de gruwelijk vertraagde game valt nog maar te bezien. Voor een game die vijf jaar in productie is geweest, doet alles namelijk nogal onaf aan.

The Crystal Bearers is het vervolg op de Gamecube-game The Crystal Chronicles en speelt zich maar liefst duizend jaar na zijn voorganger af. Er is in de tijd tussen beide avonturen erg veel gebeurd en op een aantal sleutelelementen na verschillen de games opmerkelijk veel van elkaar. Met name de setting, de sfeer en de gameplay zijn anders. Het verhaal sluit gelukkig wel aan en vertelt van een soort 'gouden eeuw' na een verwoestende oorlog tussen de vier stammen uit de eerste game. Deze oorlog betekende het einde van de Yuke-clan en plaatste de Lilty-clan in een allesoverheersende positie, met alle gevolgen van dien. Gebruik van magie is inmiddels streng verboden en iedereen gelooft in de sterk ontwikkelde technologie. Er zijn nog wel personen die magie beoefenen, maar deze worden gezien als verschoppelingen die het best gemeden kunnen worden. Deze paria's zijn de Crystal Bearers en in deze game volgen we de avonturen van een van hen: Layle.

Final Fantasy Crystal Chronicles: The Crystal Bearers

The Force Unleashed

Hoewel de vertelling lang niet altijd even krachtig is, is het verhaal van Crystal Bearers beslist een van de sterkere punten van de game. Wel moet gezegd worden dat het moeilijk is om positief te zijn over hoofdpersoon Layle, die een nogal oppervlakkig karakter heeft en daardoor de nodige overtuigingskracht mist. Wel overtuigend zijn de speciale krachten waarover hij beschikt, en die uiteraard direct betrekking hebben op de gameplay. Layle kan namelijk van grote afstand voorwerpen oppakken en naar zich toe trekken of juist heel hard weggooien. De controle over deze handelingen is veel te los geïmplementeerd, maar goed genoeg om een vermakelijk battle-systeem neer te zetten. Uiteraard wordt ook de rest van de game bestuurd met WiiMote en Nunchuk, wat veel van de bekende Wii-gameplay meebrengt.

Rondlopen in de indrukwekkende speelwereld gebeurt met behulp van de analoge stick op de Nunchuk. De vrijheid van de speler wordt echter flink gehinderd doordat Layle alleen recht voor zich kan kijken. Om bijvoorbeeld een kronkelige tunnel door te komen, moet je steeds handmatig de camera bijstellen. Na verloop van tijd went dit wel, maar niemand zal het als prettig ervaren. Vrijwel alle andere acties die Layle kan uitvoeren gebeuren door met de WiiMote naar voorwerpen, personen en vijanden te wijzen en op de A-, of B-knop te drukken. Wanneer een vijand als een bezetene op je af komt, is het de bedoeling dat je iets in de omgeving zoekt om mee te gooien, dat aanwijst met de WiiMote en met de B-knop vastpakt. Vervolgens klinkt een toontje om te bevestigen dat je 'beet' hebt. Door dan een opwaartse beweging te maken trekt onze held het geselecteerde voorwerp boven zijn hoofd, om de aanvaller daarna met een welgemikte neerwaartse beweging 'onder vuur' te nemen. Met name tijdens een flinke aanval, of in gevecht met een van de indrukwekkende bazen komt deze vechttechniek goed tot zijn recht.

Sabotage

De gameplay van The Crystal Bearers bestaat uit twee elementen. De bovengenoemde gooi- en smijttechniek is de leukste van de twee. De andere bestaat uit een door cutscenes en gevechten onderbroken stroom van grappige, maar volslagen nutteloze en vaak zwak uitgewerkte minigames. Deze games overvallen de nietsvermoedende speler, geven niet aan wat precies de bedoeling is en zijn in negen van de tien gevallen totaal overbodig omdat het niets uitmaakt hoe goed je het er vanaf brengt. Tot overmaat van ramp levert de ervaring die de speler tijdens deze onderbrekingen opdoet niets op, want vrijwel geen enkele minigame komt een tweede keer terug. Het moet gezegd worden dat vooral de Chocobo-race en de kortstondige achtervolging aan het begin van de game leuk zijn, maar de rest had probleemloos achterwege kunnen blijven.

Aan de oppervlakte

De losse, ietwat nonchalante aanpak van de ontwikkelaars is helaas ook terug te vinden in de diepgang van de game. Waar ons vijf jaar geleden een diepgravende rpg vol online mogelijkheden werd beloofd, worden we afgescheept met een rommelig actieavontuur van amper dertig uur dat volledig offline blijft. Van diepgang is vrijwel geen sprake, omdat er geen ervaringpunten worden opgedaan, er weinig 'geleveld' kan worden en er met geld niet heel veel gekocht kan worden. Verder is er maar een handjevol speciale voorwerpen waarmee onze held eigenschappen als Attack, Defense en Luck positief kan beïnvloeden. Denk verder ook niet dat Layle met elk persoon dat hij tegenkomt een gesprek kan voeren. Soms, heel soms staat er een persoon met een tekstwolkje boven zijn of haar hoofd. Uitsluitend met deze personen kunnen een paar regels tekst uitgewisseld worden, die ook weer vrijwel niets met de voortgang van het avontuur te maken hebben.

Hoewel de game tamelijk lineair verloopt, is het soms nog best moeilijk om te zien waar je als speler naartoe moet. Er is bijvoorbeeld geen kaart van de spelwereld, er is geen kompas en zelfs geen actieve pijl die aangeeft waar je naartoe moet. Als er wel iets dergelijks voorhanden was geweest, was de game waarschijnlijk nog uren korter geweest. Aangezien de speelwereld niet reusachtig groot is, er nauwelijks puzzels zijn en slechts een handjevol npc's iets tegen de speler te melden heeft, kun je zeggen dat ook op dit punt half werk is geleverd.

Om de game toch nog iets van diepte mee te geven heeft ontwikkelaar Square Enix wel een heus Achievement-systeem ingebouwd, waarmee ruim driehonderd medailles kunnen worden verzameld. Dat voegt niet echt heel veel toe, maar houdt eventuele geïnteresseerden zeker langer bezig. Uiteindelijk is er maar één punt waar deze futloze game echt goed in is geslaagd, en dat is het feit dat de game voor iedereen toegankelijk, speelbaar en tot op zekere hoogte vermakelijk zal zijn. De niet meer dan redelijke controls, het uitblijven van rpg-elementen en de berg onzinnige minigames maken de game echter volkomen misbaar voor hardcore rpg- en Final Fantasy-fans.

Conclusie

Gedurende onze tocht door The Crystal Bearers vonden we erg veel aanwijzingen dat Square Enix de ruime productietijd heeft verlummeld. De game probeert onze harten te stelen met gameplay-elementen die net na het uitkomen van de Wii erg leuk waren, maar vijf jaar later simplistisch en voorspelbaar aanvoelen. Helemaal onvergeeflijk is dat de game de uitgekauwde Wii-gameplay niet meer dan redelijk uitvoert, en ook nog eens zo laagdrempelig is dat de doelgroep waarschijnlijk uit bejaarden bestaat. Grafisch ziet de game er goed en geloofwaardig uit, al blijven echte grafische hoogstandjes uit. Ook van de soundtrack en de voice acting gingen onze harten niet sneller kloppen. Het verhaal is dik in orde en de gevechten zijn ondanks de losse controls erg vermakelijk, maar over het algemeen genomen schiet deze game ruimschoots tekort.

Pluspunten

+ Leuk vechtsysteem
+ Aardig verhaal
+ Grafisch in orde

Minpunten:

- Game voelt onaf aan
- Te weinig diepgang
- Volstrekt nutteloze minigames
- Kort avontuur
- Geen online mogelijkheden

cijfer: 5,0

Titel	Final Fantasy Crystal Chronicles: The Crystal Bearers
Platform	Wii
Ontwikkelaar	Game Designer’s Studio
Uitgever	Square Enix
Releasedatum	al verschenen