Nieuw is niet altijd beter
Call of Duty: Black Ops 7
Call of Duty: Black Ops 7 is een erg grillige game. Het verhaal van de singleplayer is te chaotisch en verwarrend, terwijl de actie saai en standaard is − zeker als je in je eentje speelt. De nieuwe Endgame-modus is vermakelijk, maar moet zich op lange termijn nog bewijzen. Ook de multiplayer kan best leuk zijn, maar doet weinig nieuws. De coöperatieve Zombies-modus is ditmaal heel erg sterk. Daarmee schiet de kwaliteit van dit deel alle kanten op. Er valt lol te beleven, maar gezien de sterke concurrentie dit jaar (ARC Raiders, Battlefield 6) loont het om verder te kijken.
Black Ops 7 is zonder twijfel een opvallend deel in de Call of Duty-serie. Dit is de eerste Black Ops-game die precies een jaar na het vorige deel verschijnt. Ook staat opnieuw dezelfde ontwikkelaar aan het roer, Treyarch Studios. Volgens die studio heeft die structuur een goede reden: dit deel moet oude én nieuwe Black Ops-delen aan elkaar knopen. Zowel Black Ops II (2012) als Black Ops 6 (2024) spelen een grote rol in dit vervolg. Treyarch gooit daarbij met boude uitspraken, zoals "Dit is de grootste Call of Duty: Black Ops ooit" en "Dit is ons meest ambitieuze project tot nu toe". Over die ambities is het internet de afgelopen week een heel andere mening toegedaan.
Call of Duty: Black Ops 7 heeft op het moment van schrijven een gebruikersscore van 1,7 uit 10 op recensieverzamelwebsite Metacritic. De laatste rel: de game zou generatieve AI hebben gebruikt voor emblemen en logo's in de game. Veel andere kritiek van gamers focust zich op de nieuwe opzet van de singleplayer. Zo circuleren er online fragmenten uit de hallucinaire missies, waarin het bovennatuurlijke samensmelt met de echte wereld. Call of Duty zou 'geen Call of Duty meer zijn', valt dan met regelmaat te lezen. En ergens is die mening te begrijpen, want ook op dat front is Black Ops 7 geen typische Call of Duty.
Zo doorsnee als de verhalende hoofdmodus begint (val een fabriek binnen, schakel wat soldaten uit), zo ronduit krankzinnig is de rest. Voor je het weet veranderen de witte laboratoria in jungles en transformeren mechs en drones in spinnen en vogels. Bovendien is de gehele modus nu speelbaar in co-op. Maar is die nieuwe formule nou echt een soort heiligschennis? Mwoah. Call of Duty: Black Ops 7 durft te tornen aan de basis – iets wat de serie de afgelopen jaren amper gedaan heeft. Het is alleen jammer dat dat geen betere game oplevert. Zeker niet als je Call of Duty voor de singleplayer speelt.
Hak op de tak
Het is 2035. Raul Menendez, een Call of Duty-slechterik die sneuvelt aan het einde van Black Ops II, laat in Black Ops 7 plots weer van zich horen. In een videoboodschap roept een grijze Menendez het volk op tot een bloedige opstand. Zijn terugkeer voelt essentieel voor het verhaal, maar staat vervolgens eigenlijk amper centraal. Direct wordt de focus verlegd op andere personages. Black Ops-welbekende Frank Woods is dood. David Mason, bekend uit Black Ops II, heeft het stokje van hem overgenomen. En dan is er ook nog een privaat militair bedrijf dat wordt geleid door een mediavaardige cybernetica-expert. Het is nogal wat.
/i/2007925680.png?f=imagearticlefull)
Die rommelige start is een goede voorbode van de chaos die volgt. In de fabriek waarin de game begint komt al snel een mysterieuze substantie vrij. Het stofje verspreidt zich razendsnel en drijft David Mason en zijn driekoppige team, dat de fabriek is binnengevallen, tot waanzin. Het team begint te hallucineren. Die waanbeelden houden de hele game lang aan. Een grijze opslagruimte van een ondergrondse bunker kan zomaar veranderen in een onderwaterwereld met talrijke vissen en kleurrijk koraalrif. Je weet nooit wat je kunt verwachten. Dat klinkt leuk, en bij vlagen is het dat ook. Sommige settings zijn volstrekt bizar, zeker voor een Call of Duty-game.
Helaas levert die opzet geen goede singleplayer op, zeker niet op verhalend vlak. De game introduceert aan de lopende band nieuwe personages en scenario's, terwijl voorgaande gebeurtenissen amper worden uitgelegd of verkend. Er is soms geen touw aan vast te knopen. Bovendien zijn bijna alle personages matig geschreven en voelen belangrijke plottwists niet verdiend. Als het zoveelste overleden personage plots in levenden lijve voor je staat, geloof je het op een gegeven moment wel. De game weet nooit een goede balans te vinden tussen de vele hallucinaties en het overkoepelende plot.
Matige balans
Ook op het front van actie is de balans zoek. De singleplayer is ditmaal met drie andere spelers te doorlopen en de missies zijn daar duidelijk op ingericht. Meestal word je ergens heen gestuurd, haal je daar een schakelaar over en stormen er meerdere golven aan vijanden op je af − dat is het wel. Heel veel dieper gaan de missies niet. Er zijn af en toe eindbazen of zelfs platformsegmenten, maar ze zijn te schaars. In voorgaande delen zat veel meer afwisseling, waarschijnlijk omdat die missies geen rekening hoefden te houden met andere levende teamgenoten op het slagveld. Call of Duty: Black Ops III kampte ook met dat probleem.
Geregisseerde sluipmissies of spectaculaire achtervolgingen hoef je dus niet te verwachten. Die typische Call of Duty-regie ontbreekt tijdens de missies volledig. Daarom is deze game eigenlijk niet aan te raden als je in je eentje speelt, want er gebeurt gewoon heel weinig buiten het schieten om. Bovendien voelt het dan nogal eenzaam in de vaak grote levels. Daarnaast worstelt de singleplayer met het vinden van een goede balans als je met anderen speelt. Als je in je eentje speelt, is de game opvallend lastig door de hoeveelheid vijanden, maar met drie andere spelers worden de missies juist te makkelijk.
/i/2007925678.png?f=imagearticlefull)
Dat betekent niet dat de singleplayer nooit leuk is. Dat komt vooral door de futuristische gadgets, waaronder een hele hoge sprong en een leuke grapplinghook. Het is bij vlagen best vermakelijk om razendsnel door bizarre omgevingen te scheren, terwijl jij en je teamgenoten het in co-opexplosies en kogels laten regenen. Het is enkel jammer dat de singleplayer op bijna ieder ander front onder de maat is. Zelfs als achtbaanrit stelt dit deel teleur − een doodzonde binnen Call of Duty, dat het toch echt moet hebben van zijn Hollywood-waardige spektakel, traag of snel.
Een getrouwe multiplayer
Na ongeveer vijf uur knallen is het hoofdverhaal afgelopen. De singleplayer introduceert dan Endgame, een modus waarin 32 spelers in een groot level strijden om uitrusting en ervaringspunten. Endgame heeft meerdere seizoenen en volgt de structuur van zogeheten 'extractionshooters' zoals ARC Raiders en Escape from Tarkov. De uitrusting in Endgame is experimenteel maar nuttig en dankzij zoveel andere rondrennende spelers, voelt de spelwereld verrassend levendig. Als extractionshooter is Endgame helaas aan de karige kant. Spelers kunnen het niet tegen elkaar opnemen en veel missies zijn eentonig.
Endgame zal over een langere periode updates ontvangen van Treyarch, maar voelt vooral als een testcase voor de extractionformule binnen Call of Duty. Wel is het tof dat je alle progressie in die modus deelt met de andere modi. Elk verdiend ervaringspunt of wapen gaat mee naar de multiplayer, singleplayer en Zombies-modus. Dat geldt overigens ook voor de rest van Black Ops 7. Het uitspelen van de singleplayer levert je tientallen levels en upgrades voor de multiplayer op. En dat is een welkome verandering, want uiteindelijk vormt die multiplayer het hart en ziel van iedere Call of Duty-game.
/i/2007925698.png?f=imagearticlefull)
Snel, maar niet sneller
In voorganger Black Ops 6 voerde de multiplayer veel veranderingen door. Met name 'omnimovement' was een grote stap binnen de serie. Dit bewegingssysteem laat spelers vloeiender door omgevingen duiken, rennen en glijden. Bovendien kun je tijdens zulke manoeuvres moeiteloos om je heen kijken. Dat is leuk, maar Black Ops 6 werd daarom op een moordend tempo gespeeld. Soms was de actie amper bij te houden. Welnu, in de multiplayer van Black Ops 7 keert omnimovement terug. Spelers vliegen en glijden nog steeds aan de lopende band door het scherm terwijl ze elkaar onder vuur nemen.
Maar er is een maar, want er zijn wat kleine nuances die de game net wat minder snel maken dan zijn voorganger. Submachinegeweren zijn nog steeds dodelijk effectief van dichtbij, maar je merkt dat er ook ruimte is voor confrontaties op langere afstanden. Dat komt door de nieuwe maps. Er zijn meer duidelijke knelpunten in de levels, waardoor je als speler vaker overzicht over het slagveld hebt. De klassieke Treyarch-structuur, waarbij er drie hoofdpaden zijn met weinig vertakkingen, keert in veel maps terug. Wapens voor middellange afstanden, zoals assault rifles en dmr's, zijn als gevolg beter bruikbaar.
/i/2007925700.png?f=imagearticlefull)
De maps, die zowel klassiekers als geheel nieuwe levels bevatten, zijn hoe dan ook erg sterk. Er zitten er nu achttien in de game en ze zijn eigenlijk allemaal leuk. De maps zijn middelgroot, ogen mooi en voelen een stuk minder hectisch dan in Black Ops 6. Met name Homestead, een map in Alaska met het noorderlicht op de achtergrond, is een persoonlijke favoriet. Net als de andere maps is Homestead ingericht op de nieuwe walljump. Een raam op de eerste verdieping is in Black Ops 7 moeiteloos te bereiken: je lanceert jezelf via de muur omhoog en klimt naar boven. Dat is niet wereldschokkend, maar uiteindelijk wel vermakelijk.
En laat dat nou net een goede samenvatting van de multiplayer zijn: niet wereldschokkend, maar wel vermakelijk. De scorestreaks, beloningen als je presteert op het slagveld, zijn leuk maar bekend. Je kunt een robothond oproepen of vijanden door muren doodschieten met een krachtig sluipschuttersgeweer. Ook de balans tussen alle wapens en uitrusting voelt gedegen. Toch is Black Ops 7 nog steeds geen toegankelijke multiplayergame. Het tempo ligt daarvoor te hoog. Bovendien worden mede- en tegenstanders niet standaard afgestemd op jouw niveau als je een potje zoekt. Dat betekent dat alle spelers, goed of slecht, elkaar kunnen treffen. Wie daar geen zin in heeft, kan terecht bij de 'normale' playlist.
/i/2007925696.png?f=imagearticlefull)
Skirmish
Hoewel het merendeel van de multiplayer leunt op modi met twee teams van zes spelers, voegt de multiplayer ook twee Skirmish-maps toe. In Skirmish nemen twee teams van twintig spelers het tegen elkaar op in twee zeer grote maps. Om te winnen moeten de teams meerdere sectoren veroveren, wat behoorlijk chaotisch kan zijn. Voertuigen sjezen continu langs elkaar en scorestreaks vliegen in de rondte. Er zijn oneindig veel respawns en spelers die zijn doodgegaan, keren terug op het slagveld door met een wingsuit binnen de map te landen. Al die drukte is nogal intimiderend, maar de hectiek is zeer vermakelijk.
Skirmish is een welkome afwisseling binnen de multiplayer, maar uiteindelijk is diezelfde multiplayer ook een herhalingsoefening. Dat is altijd zo in Call of Duty, maar nu des te meer. De leek ziet inhoudelijk waarschijnlijk weinig verschil met Black Ops 6. De grootste verschillen zitten 'm in de setting en de periode waarin de game zich afspeelt, wat je ziet aan de futuristische maps, wapens en uitrusting. De rest is vooral hetzelfde of marginaal anders. De nieuwe walljump klinkt bijvoorbeeld leuk, maar voegt uiteindelijk weinig toe aan de kern van de gameplay. Het is niet zo dat je 'm continu gebruikt om duels te winnen.
Zombies heel erg sterk
Toch is het niet de multiplayer die vooral vertrouwd voelt, want de coöperatieve Zombies-modus gooit het al helemaal over de nostalgische boeg. Dit deel voelt in alles aan als een ode aan de Zombies-modus van Call of Duty: Black Ops II. En dat werkt uitstekend, want die klassieke formule is nog steeds ontzettend goed, zeker als je met drie maatjes speelt. Dat komt niet alleen door de bonte cast aan personages, ook de vele missies, de bizarre wapens, complexe omgevingen en talrijke easter eggs zijn een schot in de roos. Het is zonde om daar veel over uit te weiden, want die verrassingen in de twee nieuwe maps moet je eigenlijk gewoon zelf ontdekken.
/i/2007925690.png?f=imagearticlefull)
En ook op dat front is er goed nieuws: mocht je daar nou geen of weinig ervaring mee hebben, dan neemt een nieuwe modus je nu keurig bij het handje. Het spel loodst je dan van missie naar missie, zodat je je vooral kunt focussen op het slachten van ondoden. Toch fijn, zeker omdat Zombies complex en intimiderend kan zijn. Tegelijkertijd blijft die diepere laag nog steeds intact en is er genoeg mysterie om te ontrafelen. Zombies is zeker niet grensverleggend dit jaar, maar het is moeilijk om daar rouwig om te zijn.
Conclusie
Call of Duty: Black Ops 7 is een rare mengelmoes van nieuw en oud. De singleplayer introduceert een verhaallijn die gebeurtenissen in de echte wereld samensmelt met hallucinaties. Hoewel die opzet verfrissend is, schiet de singleplayer inhoudelijk te kort. De game gunt jou of het plot geen ademruimte en reflecteert zelden op wat de hoofdpersonages allemaal hebben meegemaakt. Inhoudelijk vervallen de missies in hersenloos knalwerk zonder unieke structuur. Dat kan leuk zijn, zeker in deze unieke setting, maar de actie en het verhaal blijven continu zo plat als een dubbeltje − ook in de nieuwe Endgame-modus. Daar verandert de nieuwe co-op weinig aan.
De multiplayer en Zombies‑modi zijn traditioneler. Het tempo van de multiplayer ligt hoog, maar niet zo hoog als in Black Ops 6. De maps zijn iets groter en bieden meer overzicht, waardoor ook wapens voor middellange afstanden effectief zijn. Daarnaast voegt de game een walljump toe, al gebruik je die minder vaak dan je misschien hoopt. De nieuwe multiplayer doet inhoudelijk weinig nieuws, maar is alsnog best vermakelijk. Houd er wel rekening mee dat het hoge tempo de game soms ontoegankelijk maakt. Dit spel vergt veel van je reactiesnelheid.
Nog traditioneler dan de multiplayer is de Zombies-modus, waarschijnlijk het hoogtepunt van de game. Je hoeft in Zombies op geen enkel front vernieuwing te wachten, maar dit co-opavontuur barst van de easter eggs en leuke missies en locaties. Zombies is Treyarch op zijn best. Toch is Black Ops 7 onderaan de streep moeilijk aan te raden. De singleplayer is je tijd niet waard en de multiplayer doet weinig nieuws. Je zult vooral voor jezelf willen bepalen of die samenvatting je geld waard is. Zeker gezien de sterke concurrentie dit jaar, want Battlefield 6 en ARC Raiders zijn zeer aantrekkelijke alternatieven.
Redactie: Ron Vorstermans, Dennis de Vries • Eindredactie: Monique van den Boomen • Video: Oscar Lupgens
/i/2007925674.png?f=imagearticlefull)
:fill(white):strip_exif()/i/2007876576.jpeg?f=thumbmedium)
/i/2007686602.webp?f=fpa)
:strip_exif()/i/2004697850.jpeg?f=fpa)