Introductie
Wie kent hem nog, de ouderwetse videotheek? Ikzelf probeer dit fenomeen zo lang mogelijk voor uitsterven te behoeden door er geregeld een bezoekje te brengen zodra onze zomer zich weer eens van zijn minder zonnige kant laat zien. Op zoek naar een goeie film schieten mijn ogen over de planken en zo nu en dan blijft mijn blik hangen bij een cover die vrijwel direct de alarmbellen doet rinkelen. Natuurlijk heb ik het dan over de B-film, te herkennen aan de weinigzeggende titel en de onbekende actieheld met zonnebril.
Getest op: Nintendo Wii (exclusieve titel)
Wat dit allemaal met The Conduit te maken heeft? Welnu, bovenstaande gedachten schoten door me heen toen ik de hoes van deze Wii-shooter voor het eerst onder ogen kreeg. Toegegeven, het klinkt weinig positief, en dat terwijl vrijwel elke Wii-bezitter met ook maar een greintje interesse in shooters al maanden reikhalzend uitkijkt naar dit spel, dat, als we ontwikkelaar High Voltage Software mogen geloven, voorgoed zal afrekenen met de vooroordelen die over Nintendo’s console bestaan. Immers, de gameplay die het systeem voorschrijft zou toch zeker geen shooter kunnen opleveren die ook maar in de verste verte zou kunnen concurreren met soortgelijke games op de andere consoles, laat staan die op de pc? En de Wii loopt op grafisch gebied toch mijlenver achter op de Xbox 360 en de Playstation 3? Logisch dan toch dat er voor de Wii relatief gezien zo weinig first person shooters zijn? Het moge duidelijk zijn dat High Voltage Software een pittige uitdaging oppakte toen de ontwikkelaar besloot voor eens en voor altijd met al deze vooroordelen af te rekenen.
Zwaarbewapende gedrochten
In The Conduit kruipt de speler in de huid van Michael Ford, een speciaal agent die, temidden van een buitenaardse invasie, verwikkeld is geraakt in een strijd tussen twee partijen met elk hun eigen agenda. En alsof het nog niet erg genoeg is om achtervolgd te worden door legioenen zwaarbewapende buitenaardse gedrochten, verkeert Michael ook nog eens in constante twijfel over de kwestie wie hij kan vertrouwen. Wie zijn z’n vrienden, wie is de vijand en wie zit er achter die wel héél strak geplande invasie? Ach, het klinkt allemaal erg intrigerend, maar in wezen is het verhaal helemaal niet zo opzienbarend en blijkt The Conduit in wezen een tamelijk simpele rechttoe-rechtaan-shooter te zijn. Okee, wel een shooter die zo nu en dan best interessante vragen stelt, maar het antwoord daarop bestaat toch wel opvallend vaak uit alweer de volgende verzameling kogels, plasma en hittezoekende raketten. Al moeten we toegeven dat de voice-acting van een heel behoorlijk niveau is: daarmee weet High Voltage Software toch wat bijzonders van de simpele verhaallijn te maken.
Schieten
Geheim agenten, speciale troepen, wetenschappers met beschermende pakken en aliens in alle soorten en maten: alles dat beweegt en een wapen draagt telt als vijand, en het is daarom fijn te weten dat er ook een flinke diversiteit aan wapentuig ter beschikking is. Behalve de standaard militaire uitrusting vinden we ook prototypes van geavanceerde wapens en zelfs flink wat buitenaards wapentuig, van een semiautomatische sniper rifle tot een raketwerper en van een zogehete Carbonizer tot het nogal zieke Hive Cannon: er is voor elk wat wils. Ook zijn er op diverse plaatsen geheime gangen te vinden waar het echt goeie spul verborgen ligt, maar om deze speciale wapens te pakken te krijgen hebben we wel een handigheidje nodig: The All Seeing Eye ofwel ASE. Dat is een apparaatje ter grootte van een honkbal met een rood oog dat verborgen boodschappen, spookmijnen, geheime doorgangen en stealthvijanden zichtbaar kan maken of, wanneer de situatie daarom vraagt, een supercomputer kan hacken.
Duizenden bloeddorstige vijanden en een hele berg prachtige speeltjes, het klinkt allemaal prima natuurlijk, maar de vraag blijft natuurlijk of The Conduit net zo lekker speelt als het in eerste instantie klinkt. Het antwoord: reken maar! Sterker nog, de controls voelen verrassend natuurlijk aan en alles reageert bijzonder nauwkeurig. Met de Wiimote richt je de camera waar je heen wilt en met de Nunchuk beweeg je ten opzichte van de positie van de camera. Dus om recht vooruit te gaan richt je de Mote recht vooruit en vervolgens druk je de analoge stick op de Nunchuk naar voren. Zodra je de Mote links of rechts laat wijzen, stuurt de Nunchuk mee en wanneer het op strafen aankomt dan doe je dat door de stick op de Nunchuk naar links of rechts te drukken terwijl je de Wiimote op de vijand gericht houdt. Nog steeds onduidelijk? Geen paniek, de controls zijn zo natuurlijk opgezet dat gamers van elk niveau het binnen no time in de vingers zullen hebben.
Plasmabommen en Shriekerstralen
Schieten werkt minstens even natuurlijk en prettig als bewegen. Door simpelweg met de Mote naar je doelwit te wijzen en de trekker - de B-knop - over te halen, blaas je je tegenstanders zonder al te veel moeite van hun sokken. Wijs een doelwit aan en schud een keer met de Nunchuk op en neer en Michael gooit er een granaat achteraan, gewoon om zeker te weten dat het doelwit echt niet meer opstaat. Alle genoemde acties werken simpelweg perfect, wat van begin tot eind een prettige ervaring oplevert. Natuurlijk is niet alles zo goed doordacht. Met een druk op de +-knop bijvoorbeeld tovert Mike de ASE tevoorschijn, om vervolgens met de B-knop de omgeving op onzichtbare gevaren of verborgen gangen te scannen. Dit werkt prima, maar zodra het hectisch wordt ontpopt de +-knop zich als een toch wel een heel erg klein knopje, dat bovendien net iets te ver weg zit. Hetzelfde geldt voor de –-knop, waarmee wapens kunnen worden herladen. Ook dit werkt prima, maar wanneer de plasmabommen en Shriekerstralen je om de oren vliegen, zul je vroeg of laat de juiste timing missen en in paniek pas herladen op het moment dat een huizenhoge alien die achter je aanzit al bezig is op je nek te springen.
Het zijn écht maar details, maar het weerhoudt mij ervan de controls als 'perfect' te kwalificeren. Laten we het dan maar op 'fantastisch' houden, aangezien ik nooit eerder een game speelde die me puur vanwege de controls dagenlang vast wist te houden. Wat dat betreft wordt hiermee het vooroordeel dat de Wii geen sterke fps zou kunnen huisvesten, volledig aan gort geschoten. Want ondanks alle eenvoud is het spelen van The Conduit keer op keer een waar genoegen. Maar hoe zit het met dat andere vooroordeel? De hardware van de Wii is per slot van rekening niet te vergelijken met die van de Xbox 360 of de PS3? Dit mag dan wel waar zijn, maar voor een Wii-game is The Conduit een tamelijk indrukwekkend stukje software. De game laat beslist genoeg steken vallen en is absoluut voor verbetering vatbaar, maar toch moet gezegd worden dat de engine, de physics en de grafische effecten voor Wii-begrippen ronduit geweldig zijn.
Graphics en multiplayer
De game ziet er bijzonder gelikt uit en zet een eigen stijltje neer. Toch zijn, hoewel alles als geheel er goed uitziet, met name de designs van de ruimtewezens en het gros van de levels erg oppervlakkig en ietwat zielloos. De meeste aliens zijn niet meer dan grote felgekleurde vliegen die als mensen hebben leren lopen. Levels als het laboratorium, de riolering en het vliegveld zijn eigenlijk gewoon saai. Gelukkig maken de fantastische controls alles goed, al was het alleen maar omdat de zojuist genoemde kritiekpunten mij pas opvielen toen iemand anders de game een kwartiertje speelde en ik even kritisch kon toekijken. Als gevolg van de sterke controls houdt de game je van start tot finish bij de les en zul je je geen moment vervelen. Wel moet ik toegeven dat ik teleurgesteld was door de anticlimax die volgt na het uitspelen van de game, en ook de speelduur van de campaign, slechts zeven uurtjes, was een beetje een domper. Daar staat tegenover dat het zwakke einde overduidelijk een sequel aankondigt; na de campaign-mode uitgespeeld te hebben kun je de rest van het jaar online aan de slag.
Sterker nog, ik weet zeker dat dit dé multiplayer deathmatch-game van de Wii gaat worden. Via de wifi-verbinding van de Wii kunnen tot twaalf spelers tegelijk deelnemen aan een flink aantal sterk uitgevoerde multiplayer-games. Zo zijn er de Free for All-marathons, waarin zoveel mogelijk tegenstanders binnen een bepaald tijdsbestek moeten worden geëlimineerd. Ook leuk zijn de ‘Team objectives’, die een strakke samenwerking vereisen in het onderscheppen en bewaken van de All Seeing Eye. ‘ASE Football’ bleek al snel een persoonlijke favoriet. Hierin heeft telkens één speler het artefact in handen tot hij of zij wordt neergeschoten. In dat geval gaat de ‘bal’ naar de schutter, die voor de rest van de deelnemers de nieuwe schietschijf wordt. Het zijn slechts enkele voorbeelden van de vele mogelijkheden die The Conduit een gruwelijk hoge replaywaarde meegeven. De mogelijkheid om via het Wii Speak-accessoire te voicechatten maakt het toch al zo sterke online multiplayer-deel nog leuker, en een ieder die niet over het apparaatje beschikt kan indien gewenst in elk geval meeluisteren naar wat de rest van het team van plan is.
Vooroordelen: Terminated
Terugkomend op het verhaal van de cover van de game, moet ik bekennen dat deze de lading voor een groot deel heel aardig dekt. Michael Ford is een enigszins geloofwaardig maar toch vrij leeg personage, er wordt een oppervlakkig en weinig innovatief verhaal verteld en als een sequel uit zou blijven, dan zal deze titel over een jaar of vijf wel weer vergeten zijn. Daar staat tegenover dat ontwikkelaar High Voltage Software toch echt met elk van de fps-vooroordelen van de Wii afrekent. The Conduit biedt, afgezien van de korte campaign-mode, zo veel mogelijkheden dat de game menig speler nog maanden zal weten te boeien. Om maar eens iets te noemen: gaandeweg door de game kunnen er geheime datapunten worden gevonden die, zodra je er genoeg hebt gevonden, een art gallery vrijspelen. En alsof dat nog niet genoeg is, zit er ook nog eens een compleet Achievement-systeem in The Conduit, zoals we dat van de andere consoles kennen.
Conclusie
Hoewel de game op tal van punten beslist tekortschiet en eigenlijk niets fenomenaals doet, is The Conduit zonder twijfel de beste shooter die tot nog toe voor de Wii verschenen is, en voor iedereen die al geruime tijd op een degelijke shooter zit te wachten is de game een absolute must-have. De game speelt als een trein, ziet er geweldig uit en verveelt vrijwel nooit. Het spel doet ook nog eens precies wat de ontwikkelaar ons beloofd heeft. Het cijfer 8 lijkt wat aan de lage kant, maar is toch het resultaat van zo eerlijk mogelijk plussen en minnen. Als shooter voor de Wii kent The Conduit zijn gelijke niet, maar zodra zwaargewichten als bijvoorbeeld Bioshock of Half Life in de vergelijking worden gegooid, valt de game genadeloos door de mand en blijft er, afgezien van de controls, weinig fenomenaals meer over. Gamers met uitsluitend een Wii in huis en ook maar een klein beetje belangstelling voor een shooter moeten The Conduit liefst vandaag nog in huis halen. Gamers die naast de Wii tevens een van de andere consoles hebben staan, moeten even bedenken dat de game voor hen uitsluitend zal scoren op gebied van de fantastische controls en de bijzonder vermakelijke online multiplayer-mode.
Pluspunten
+ Geweldige controls
+ Grafisch sterk
+ Gruwelijk hoge replaywaarde
+ Eindelijk een écht sterke Wii-fps
Minpunten
- Verhaal is niets bijzonders
- Personages nogal oppervlakkig
- Anticlimax aan het eind
Cijfer: 8,0
Titel |
The Conduit |
 |
Platform |
Nintendo Wii
|
Ontwikkelaar |
High Voltage Software
|
Uitgever |
Sega |
Releasedatum |
Inmiddels verschenen |