Twee halen, een betalen
Hij blijkt moeilijker tegen te houden dan een hogesnelheidstrein zonder remmen. Hij is groot, kaal en gespierd en hij heeft een stem die knuffelaap Bokito niet zou misstaan. We hebben het natuurlijk over actieheld Vin Diesel, de ongekroonde koning der scherpe oneliners. Na het dramatische Wheelman-incident van vorige maand keert de beste man terug. Dit keer in een game die, als sequel op een stevige cultclassic, eigenlijk wel wat aardigs op zou moeten leveren.
Getest op: Xbox 360
Ook verkrijgbaar voor: pc, PlayStation 3
In 2004 verraste ontwikkelaar Starbreeze in samenwerking met Vin Diesel’s Tigon Studios gamers wereldwijd met een voor die tijd vooruitstrevend en tamelijk innovatief actiespektakel. The Chronicles of Riddick: Escape from Butcher Bay bleek een ijzersterke combinatie van stealth-capriolen, shooter-elementen, platformactie en het nodige puzzelwerk te zijn. Bovendien brak de game voor het eerst met de traditie dat alle games op basis van een filmlicentie per definitie slap zijn. Nu, ruim vijf jaar later, trakteren dezelfde makers ons op het directe vervolg op Butcher Bay, genaamd Assault on Dark Athena. Hoewel de game een op zich staand deel is, heeft men ervoor gekozen het Butcher Bay-avontuur enigszins opgepoetst mee te verpakken. Hier is onder andere voor gekozen omdat de originele Xbox-game niet backwards compatible bleek en de ontwikkelaar vindt dat gamers er recht op hebben die ook te kunnen spelen. Twee donkere sci-fi-games voor de prijs van een; wat willen we nog meer?
Autosave-adder
Voordat je begint te spelen wordt je gevraagd te kiezen met welke van de twee games je aan de slag wilt gaan. Het is mogelijk om beide games door elkaar heen te spelen, maar er zit daarbij wel een klein addertje onder het gras. Wanneer Riddick in game A een gebied uit loopt, een belangrijke handeling uitvoert of een stevige confrontatie afrondt, wordt tussentijds een autosave gemaakt die met name in de latere levels bijzonder welkom is. Wanneer je dezelde game weer zou opstarten en voor ‘Continue’ zou kiezen, dan wordt Riddick ook precies weer op dat punt losgelaten. Speel je echter game B tussendoor en sla je ook daar een game op, dan vervalt de autosave van game A en moet je vanaf het begin van het betreffende level starten. Het lijkt misschien een detail, maar het werkt in de praktijk het prettigst om een game te kiezen en die te blijven spelen.
In memoriam
Met nog altijd goede herinneringen aan de eerste Riddick-game, kon ik het niet laten eerst Butcher Bay te gaan spelen, met als voornemen om met de levensgevaarlijke crimineel ‘Rust’ af te rekenen. Altijd leuk om wat oude herinneringen op te halen. Escape from Butcher Bay mag in wezen niets nieuws zijn, maar omdat de game de helft van het totaalpakket bestrijkt leek het me toch nodig een oordeel te vellen en de game de nodige aandacht te schenken in deze review. Het spel wist me na al die tijd nog met gemak uren te vermaken, al was Butcher Bay in mijn herinnering mooier, moeilijker en omvangrijker. Grafisch kan de game echter nog steeds meekomen en ook het verhaal, de dialogen en de grimmige sfeer zijn nog altijd prima. Butcher Bay biedt variatie, diepgang en tactische uitdagingen, maar ook de mogelijkheid om lekker ongecompliceerd te knokken en te knallen.
Tand des tijds
Desondanks loopt Butcher Bay over van de technische slordigheidjes en zwakke designkeuzes, waar het gaat om levelopbouw en spelverloop. Zo is het soms bijzonder onduidelijk wat er precies van je wordt verwacht, waar je heen moet of wat er moet gebeuren. Ook kent de game halverwege een nogal stomme wending, die de speler na enkele uren in feite weer terug naar het begin gooit, zonder items en wapens en zonder echt iets wijzer te zijn. De kritische gamer kan zich daarnaast vrij snel storen aan de slechte gezichtsanimaties, de kansloze lipsync en de tientallen technische missers - zoals de vele dom geplaatste laadpunten tussen gebieden - die de voor de rest indrukwekkende speelwereld teisteren. Het is nog steeds een heel aardige, vermakelijke game, maar omdat we inmiddels alweer zoveel meer gewend zijn mist het geheel inmiddels de kracht van toen. Tot zover Butcher Bay.
Volstrekt hersenloos
Assault on Dark Athena begint wanneer Riddick, na Butcher Bay te zijn ontvlucht, met zijn ‘grote vriend’ Johns door de ruimte zweeft. Amper bijgekomen van hun avonturen in de bajes wordt het tweetal per ongeluk opgemerkt door de Dark Athena. Dit reusachtige schip vol ruimtepiraten en huurlingen grijpt het schip van onze protagonist letterlijk uit de ruimte en werkt het, als ware het een enorm insect, op creatieve wijze naar binnen. Eenmaal binnen weet Riddick aan het ontvangstcomité te ontkomen, maar Johns wordt gevangengenomen door een oude bekende, genaamd Gale Revas, die het ruimtetuig leidt. Al snel komt Riddick erachter dat op het schip onschuldige mensen worden veranderd in hersenloze drones, zodat ze als slaven kunnen fungeren voor de bemanning. Omdat hij geen kant op kan en zich het lot van Johns schijnbaar aantrekt gaat Riddick aan de slag. Gewapend met betonnen vuisten, ballen van staal en de Eyeshine - zijn ingebouwde nachtkijker - duikt onze held het donker in. Hij gaat op zoek naar een prooi, terwijl hij ons nog maar eens meedeelt: ‘The darkness, for me, is where I shine’.
Upgrades?
Meteen valt op dat de game grafisch eigenlijk maar weinig toevoegt aan wat we al kenden. Het spel is technisch wat beter afgewerkt, het loopt soepeler en ook is er op het gebied van animaties het een en ander verbeterd ten opzichte van Escape from Butcher Bay. Daar staat tegenover dat de gezichtsanimaties en lipsync wederom erg slecht zijn uitgewerkt. Over het algemeen was ik al niet erg onder de indruk van de zogenaamde ‘upgrades’ die de ontwikkelaar naar eigen zeggen heeft toegevoegd aan Butcher Bay, maar na Dark Athena te hebben gespeeld begrijp ik dat zelfs de kleinste verbetering voor dit team al een prestatie op zich is en dat de meest minimale aanpassing daardoor al gemakkelijk voor een ‘upgrade’ door kan. Dark Athena oogt grafisch en op het gebied van animaties dan ook als een niet meer dan redelijke game, die aardig mee kan komen.
Eenheid in controls
Ook aan de gameplay en de besturing hebben de makers weinig aangepast, maar dat is in dit geval een bijzonder positief punt. Deze elementen waren in de eerste game al goed neergezet en hoefden niet echt te worden veranderd. Bovendien zou het vervelend zijn als de eerste helft van de game - het Butcher Bay-avontuur - op een heel andere manier zou moeten worden gespeeld dan de tweede helft - Dark Athena. De ontwikkelstudio koos voor eenheid voor wat betreft gameplay en controls, dus in beide games kan Riddick bewegen en strafen met de beide sticks . Met ‘A’ kan een sprong worden gemaakt en ‘Y’ fungeert als actieknop waarmee deuren kunnen worden geopend en voorwerpen worden opgepakt. Met dezelfde knop kan Riddick met tientallen non-playable characters kletsen, om informatie van ze los te peuteren.
Bloederige schroevendraaier
Aangekomen bij de ‘X’ wordt het pas echt interessant. Met een druk op die knop belandt onze held in stealth-mode en kunnen tegenstanders snel en geruisloos worden beslopen. Eenmaal vlak achter het doelwit is een druk op de rechtertrekker voldoende om zonder al teveel moeite de nek van een tegenstander vakkundig te breken. Word je echter gezien terwijl je de aanval inzet, dan volgt een confrontatie. Soms neemt die de vorm aan van een vuurgevecht, maar vaak wordt het ook een 'man tegen man'-gevecht waarbij Riddick met behulp van de rechtertrekker flink uit kan halen. De linkertrekker fungeert op zo’n moment als block-knop en door strak te blocken en je aanval tijdig uit te voeren grijpt Riddick zijn vijand beet, waarna hij een drietal stevige klappen uitdeelt of hem een schroevendraaier door het oog rijgt. Dergelijke confrontaties bieden keer op keer een intensieve uitdaging.
Weinig verhalend
Iets minder intensief is de manier waarop Dark Arena zijn futloze verhaal aan spelers probeert te verkopen. Aanvankelijk is dat niet zo’n drama, aangezien alles nog ‘nieuw’ is en je als speler het idee hebt dat de zaak mogelijk beter kan worden. Maar naarmate het einde naderde begon ik me steeds meer zorgen te maken of het vehaal ooit nog van de grond zou komen. Dat bleek erg tegen te vallen. De spelopbouw en de speelduur zijn sterk vergelijkbaar met die van zijn voorganger, maar het verhaal van Dark Athena - dat overigens meer op actie en minder op stealth is gericht dan Butcher Bay - is gewoon niet echt noemenswaardig. De personages, de gebeurtenissen, het einde, alles is wat flauwer uitgewerkt dan bij de voorganger. De nadruk ligt duidelijk meer op actie en chaotische shoot-outs , en eigenlijk weet al die actie het slappe niveau van het verhaal nog heel aardig te verbloemen.
Meer lading
Dark Athena levert op het vlak van de actie genoeg vertier en houdt de aandacht tot het einde vast. Zodra de game is uitgespeeld weet je echter dat je de storymode waarschijnlijk nooit meer zult spelen, dat is anders dan in het geval van Butcher Bay dat op bijna alle fronten gewoon veel meer lading heeft. Toch gaat het er aan het eind van het liedje niet om welke game de beste is, maar of de bundel op zich genoeg heeft te bieden. Gelukkig leveren beide games een aardige speelervaring en een heel redelijke speelduur van zo’n twintig uur op. Bovendien wordt het geheel nog eens aangevuld met een erg vermakelijke en sterk gevarieerde online multiplayer-mode, die de game zelfs na het uitspelen van beide delen nog lange tijd interessant weet te houden. Naast de bijna standaard ‘Capture the flag’- en ‘Deathmatch’-modes, die overigens ruim vijftien maps beslaan, bevat de bundel nog twee andere leuke gamevarianten die de moeite waard zijn.
Belangrijk ingrediënt
Butcher Bay Riot’ is een explosief gevecht waarbij drie teams van vier spelers alles op alles moeten zetten om een Power Module te activeren. De tweede game, ‘Pitch Black’, laat een speler als Riddick spelen, waarbij de rest als hunter achter hem aan wordt gestuurd. Uiteraard is het level waar deze modus zich in afspeelt behoorlijk donker, zodat er een prima balans ontstaat en de speler die Riddick speelt voldoende kans heeft om te winnen. De jagers hebben weliswaar verlichting bij zich, maar het probleem is dat de zwaardere wapens maar weinig licht geven, terwijl eenvoudige handguns bijna als schijnwerper kunnen fungeren. Welk wapen je ook draagt als hunter, Riddick is razendsnel en meestal ben je dood voordat je hem ziet. De speler die het voor elkaar krijgt om Riddick te doden neemt diens rol over, in de volgende ronde. De online multiplayer is bijzonder vermakelijk, erg spannend en geeft de levensduur van het pakket een aanzienlijke verlenging. De toevoeging van de online multiplayer redt de game zelfs van een lagere eindscore.
Conclusie
:fill(white):strip_exif()/i/1236347695.jpeg?f=thumbmedium)
:fill(white):strip_exif()/i/1235157776.jpeg?f=thumbmedium)
:strip_icc():strip_exif()/i/1231946825.jpeg?f=fpa_thumb)
:strip_exif()/i/1238509586.jpeg?f=fpa)
:fill(white):strip_exif()/i/1236347695.jpeg?f=fpa)
:fill(white):strip_exif()/i/1234894245.jpeg?f=thumbmedium)
/u/175440/crop5b5f0d899a5e8_cropped.png?f=community){kind=small}
/u/159942/crop64f75622619cc.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/108871/Black%2520Owl%252060x60.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/96046/wuppie.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/33690/cbr_avatar.jpg?f=community){kind=avatar}
/u/243128/wob.png?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/219668/crop6818d9983dc68_cropped.webp?f=community){kind=small}