MadWorld

Introductie

De Nintendo Wii en een game vol bloed: het blijft een rare combinatie. Hoewel het bijna nergens zo wordt geschreven, is de Wii uitgegroeid tot een console die vooral populair is onder jonge of beginnende gamers, en die status is bereikt met overwegend simpele, vrolijke games. Mad World lijkt daar in de verste verte niet op, het spel laat zich het beste vergelijken met de zwartgallige film Sin City, zowel als het gaat om het uiterlijk, als voor wat betreft de mate van geweld die er in voor komt.

Getest op: Nintendo Wii (exclusieve titel)

Sterker nog, het is lang geleden dat wij een game hebben gezien waarin zoveel geweld zit als in MadWorld, en waarin het gebruik van geweld zo wordt aangemoedigd. Of we daar vraagtekens bij zetten? Absoluut niet. Op de game prijkt een duidelijk '18+' logo en de Wii beschikt over de mogelijkheid om de console zo in te stellen dat games met die PEGI-rating niet kunnen worden gespeeld. Dat is maar goed ook, want de effecten van je gewelddadige wellusten worden soms op bikkelharde wijze op het scherm getoverd, soms zelfs op het misselijkmakende af.

Sin City

Deze game vereist dus een 'open mind' als het gaat om geweld in games. Sta je er voor open, maak je dan op voor een Walhalla voor geweldsdelinquenten, want hoofdpersonage Jack deinst er niet voor terug vijanden op de meest gruwelijke manieren om te brengen. Met Jack is nog een opvallende link genoemd met Sin City, want Jack heeft in zijn voorkomen veel weg van de aandoenlijke anti-held - en krachtpatser - Marv, in de film gespeeld door Mickey Rourke. Tel daar de kenmerkende grafische stijl van zwart-witbeelden doordrenkt met dieprood bloed bij op, en het is niet moeilijk om te achterhalen waar Platinum Games inspiratie uit heeft geput. Dat is zeker geen negatief punt: de grafische stijl komt zeer goed tot zijn recht en geeft het spel een eigen smoel.

De gelijkenis tussen Jack en Marv is niet beperkt tot fysieke overeenkomsten. Net als Marv heeft ook Jack twee verschillende kanten. Ergens hoort Jack namelijk bij de 'goeden', aangezien hij eigenlijk undercover opereert, in opdracht van de president. Hij moet uitvinden wat er zich afspeelt in het door terroristen overgenomen Varrigan City. In die hoedanigheid wordt hij deelnemer aan Death Watch, een televisieprogramma waarin de deelnemers elkaar moeten afmaken en de laatst overgebleven deelnemer honderd miljoen dollar wint. Daarin is hij echter zo bedreven, dat je je kunt afvragen of Jack diep van binnen een goedzak of een brute moordenaar is.

Geweld en humor

Die schommeling tussen 'goed' en 'kwaad' vormt de ruggengraat van het redelijk sterke verhaal. Rond het hoofdverhaal kom je talloze kleine verhaallijntjes tegen, die je betrokken houden bij wat er in het spel gebeurt. Belangrijker dan het feitelijke verhaal is echter de invulling van de personages. In MadWorld is alles heel overdreven, over-the-top neergezet, en gelukkig geldt dat ook voor de personages. Vooral de commentatoren stelen de show, met hun sappige beschrijvingen van de gruweldaden die Jack begaat. Ook The Black Baron, een wandelend karikatuur van een zogenaamde 'pimp', vormt bij vlagen het middelpunt van de belangstelling, als hij zijn nieuwe slachtspelletjes uitlegt.

Moordwedstrijd

Voordat je aan deze 'Bloodbath Challenges' toekomt zul je ze eerst vrij moeten spelen. Elk level in MadWorld is in feite een aflevering van Death Watch, waarbij je op nul begint. Er is een verschillend aantal punten vastgesteld waarop je iets vrijspeelt. Bij 50 duizend punten kun je bijvoorbeeld een knuppel krijgen, terwijl er bij 200 duizend punten een Bloodbath Challenge open gaat. Uiteindelijk bereik je het aantal punten dat nodig is om de eindbaas in een level uit te dagen, om zo het level te voltooien.

Voor je zo ver bent, zul je je eerst een weg door hordes vijanden moeten werken en dat werkt in MadWorld heerlijk. Het spel maakt geen gebruik van de infrarood-sensor van de Wii, maar vertrouwt voor het aansturen van je personage gewoon op de thumbstick van de Nunchuck. Daarbij komt dat de voornaamste aanvallen onder de A- en B-knop zitten. De Wiimote hoef je daardoor niet constant te bewegen, wat de speelbaarheid van MadWorld ten goede komt. Alleen bij speciale aanvallen speelt het bewegen van de Wiimote een rol, en op die momenten werkt het ook heel goed. De besturing heb je snel onder de knie, en vormt dus geen beperking bij het aanrichten van een zo groot mogelijke slachtpartij.

Creatief slachten

Want daar draait het om in MadWorld. De kijkers van Death Watch willen actie, sensatie en vooral heel erg veel bloed zien. Het eerste wat het spel je leert is hoe je extra punten verdient door creatief te zijn bij je moordpogingen. Het gebruik van voorwerpen uit de omgeving wordt daarbij gestimuleerd. Een olievat is prima geschikt om over iemands hoofd te rammen, en de echte stilist doorboort vervolgens dat vat, inclusief de persoon aan de binnenkant, met de paal van een verkeersbord. Spies je vijand vervolgens aan een muur vol puntige uitsteeksels en de punten stromen binnen.

Hier vallen de puzzelstukjes van MadWorld op hun plek en verandert de game van een aardig spelletje in een heerlijk slachtfestijn. Het spel zal oudere gamers mee terugnemen naar de tijden van Streets of Rage, waarin je ook al iedereen op je pad af moest maken, al werd dat destijds minder sappig in beeld gebracht. Acties met de kettingzaag laten Jack haast douchen in vijandelijk bloed, maar de finishing moves spannen de kroon. Af en toe activeer je een 'finisher', die dan zeer filmisch in beeld wordt gebracht. Het meest spectaculair zijn echter de acties waarmee je eindbazen afmaakt. Dit gaat altijd gepaard met wat bewegingen met de Nunchuck en de Wiimote, die dan als quicktime-event worden weergegeven.

Deze eindbazen vormen uiteraard het slotstuk van elk level en ze zijn soms vrij pittig. Vaak duurt het even voor je door hebt hoe je een baas het beste aan kunt pakken, maar tegen die tijd ben je vaak al enkele levens kwijt. MadWorld is weliswaar goed speelbaar, maar niet direct makkelijk. De eerste levels kom je zonder al teveel problemen door, maar al snel wordt het niveau hoger en worden de standaardvijanden beter en de eindbazen pittiger. Dit zorgde bij ons af en toe voor wat motivatieproblemen, omdat het afslachten van vijanden in het zesde of zevende level niet per definitie leuker is dan het in het tweede level was. Toch bleven we aan het beeldscherm gekluisterd, op zoek naar meer.

Lugubere minigames

Dat laatste had voor een groot deel te maken met de minigames die je in elk level tegenkomt, de eerder genoemde Bloodbath Challenges. Dit zijn korte spelletjes waarbij je gebruik maakt van de omgeving om punten te scoren. Dat doe je door zoveel mogelijk vijanden te doden op een door The Black Baron uitgelegde manier. Denk hierbij aan acties waarbij je vijanden in een gigantische vliegtuigmotor gooit, ze in 'Man Darts' naar een dartboard mept, en waarbij je hoofden door een rondje moet proberen te slaan in 'Man Golf'. Deze spelletjes zijn geestig en gruwelijk tegelijk en ze vormen telkens een fijne beloning voor het harde slachtwerk dat je daarvoor hebt uitgevoerd.

Beeld en geluid

Zoals gezegd werkt de gekozen grafische stijl prima voor het spel. Dit is een voorbeeld van het feit dat games op de Wii, ondanks de beperkte kracht van de console, niet lelijk hoeven te zijn. Toch kent MadWorld een irritant minpunt, juist op het gebied van de beelden. Wat je ziet is namelijk wel mooi, maar de camera werkt niet altijd mee. Je kunt de camera in dit third person-spel met een druk op de knop recht achter Jack zetten, maar dat is lang niet altijd de beste plek om de actie op dat moment te bekijken. Het gebeurt dan ook regelmatig dat er ineens vijanden opduiken die je helemaal niet hebt gezien. Ook is het lastig om uit te vinden waar een vijand zich precies bevindt, zodat je te vaak in het luchtledige staat te meppen.

MadWorld

Het is het enige smetje op een verder verrassend sterk spel. MadWorld neigt er af en toe naar een tikkeltje repetitief te worden, maar doordat het spel steeds op de juiste momenten nieuwe onderdelen introduceert, een spelletje begint of een ander level brengt, wordt dat gevoel steeds weggenomen en zul je door blijven spelen, ook al vervallen de stukken tussen de minigames en de eindbazen na een tijdje toch wat in herhaling. Na ongeveer zes uur zul je de singleplayermodus wel hebben uitgespeeld. Dat klinkt kort, maar na zes uur intensief slachtwerk voelt dat niet zo. Bovendien speel je, als je het spel hebt uitgespeeld, een aantal extra's vrij, zoals een veel grotere kettingzaag. Ook biedt MadWorld de mogelijkheid om in splitscreen samen met een vriend een aantal minigames te spelen, wat ook nog voor wat plezier kan zorgen.

Heerlijke soundtrack

Een speciale vermelding verdient het geluid. Zoals gezegd doen de commentatoren uitstekend werk, maar MadWorld biedt meer dan alleen maar stemgeluid. Zo zijn ook de geluidseffecten prima, en de soundtrack is een schot in de roos. Liefhebbers van hiphop zullen extra genieten van de soundtrack, en ook als je dit genre niets vindt zal de muziek in MadWorld opzwepend werken.

Conclusie

MadWorld is een game die niet iedereen zal kunnen waarderen. Het spel heeft natuurlijk al voor wat controverse gezorgd en als je niet van geweld in games houdt, dan is MadWorld zeker niets voor je. Sta je er wel voor open, dan schotelt MadWorld je een unieke orgie van geweld en humor voor, die bovendien goed speelbaar is. Platinum Games bewijst dat de Wii wel degelijk geschikt is voor zwartgallige games met een knipoog. De sterke grafische stijl maakt het helemaal af en zorgt dat MadWorld zich positioneert als een van de leukste beat 'em ups van deze tijd, en dat exclusief op de Nintendo Wii.