Grindhouse
Zelfs met het uiterst bloederige Madworld in aantocht en het sadistische Manhunt 2 nog vers in het geheugen, is het onmogelijk om niet versteld te staan van het gruwelijke karakter van de nieuwste House of the Dead. Waar zijn de dagen gebleven dat een Nintendo-console nog braaf was, of zelfs als ‘kiddy’ werd bestempeld?
Getest op: Wii (exclusieve titel)
House of the Dead: Overkill rekent genadeloos af met alle misplaatste vooroordelen over het 'mierzoete' imago van de Wii. Tegelijkertijd maakt de game een einde aan een magere periode, waarin er niets opzienbarends voor deze eigenwijze console werd uitgebracht. De creatievelingen van ontwikkelaar Headstrong Games namen na de eerste vier House of the Dead-games het stokje over van Sega, met als doel de waanzinnige shooter in een ander jasje te steken. De formule van de populaire arcadereeks werkte al jaren prima, maar hij kon best eens een facelift gebruiken. De makers gingen drastisch te werk en pasten de serie niet alleen inhoudelijk aan, maar veranderden de arcadeshooter ook in in een heuse consoleshooter. Hoewel dit voor gamers die bekend zijn met Sega’s überstoere serie wellicht regelrechte ketterij lijkt, blijkt een dergelijke veroordeling al na luttele seconden onterecht.
Weinig Arcade
Overkill behoudt het arcadegevoel van de serie, maar de speelduur is zeker vier keer zo lang als die van zijn voorgangers. Bovendien barst het spel van de geweldige cutscenes, waardoor het in de speelhal zeker niet op zijn plaats zou zijn. Verder gaat het in Overkill niet alleen om de hoogste score, maar verdien je, als je strakke combo’s maakt en alle bonussen oppakt, een stapeltje geld dat kan worden uitgegeven in de zogenaamde ‘Gunshop’. Daar kan een indrukwekkend arsenaal aan wapens, waaronder een shotgun, een Uzi en een assault rifle, worden gekocht en kun je elk van de wapens op vijf verschillende manieren upgraden. Naast de uitgebreide mogelijkheden in de Gunshop, zou ook het aantal extra’s dat kan worden vrijgespeeld misplaatst zijn in de speelhal, want na ruim twaalf uur flink doorspelen heb ik amper drie van de zeven wapens kunnen kopen. Door levels uit te spelen, highscores te verbeteren en grote hoeveelheden geld te sparen, kunnen aardigheidjes als concept art, muziektracks, filmposters en 3D-modellen worden vrijgespeeld.
'The Toxic Avenger'
Met Overkill grijpen de makers terug naar de zogenaamde 'grindhouse'-film, net zoals Quentin Tarantino en Robert Rodriguez dat onlangs deden met de films Deathproof en Planet Terror. Vooral die laatste film is duidelijk een bron van inspiratie geweest voor de mensen achter Overkill. De 'grindhouses' waren vanaf de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw de opvolgers van de films in drive-in bioscopen, waar voornamelijk goedkope exploitatiefilms werden vertoond. Deze films werden heel eenvoudig gemaakt en moesten de beperkte investeringen zo snel mogelijk terugverdienen, dus was het zaak dat een film opviel tussen de rest van de meuk. Om dat te bewerkstelligen probeerden de makers het publiek te shockeren, wat veelal ten koste ging van een eventuele verhaallijn. Denk aan titels als ‘Surfnazi’s must die!’ of ‘Monster in the closet’ en je hebt meteen een beeld bij het soort B-films waarop Overkill is gebaseerd.
Vette knipoog
Grappig is wel dat de House of the Dead-serie altijd al de uitstraling van een B-film had, maar doordat de makers nu zo overduidelijk met een vette knipoog te werk zijn gegaan is het effect des te treffender. De verhaallijn in het spel is overigens nog niet eens zo heel kansloos, en gaandeweg wordt het bewijs geleverd dat er zeker een sequel gaat komen op deze grindhouse-game. In Overkill kruipen we in de huid van speciaal AMS-agent ‘G’, die op zijn eerste werkdag naar het weinig pittoreske Bayou City wordt gestuurd, om er de sadistische crimineel Papa Caesar in te rekenen. Bij aankomst ontmoet hij de kleurrijke detective Isaac Washington, die hem ter kennismaking zonder pardon tegen de vlakte slaat. Als blijkt dat Washington ook achter Papa Caesar aanzit en er bovendien ineens overal zombies opduiken, besluit het tweetal hun vuurkracht te bundelen en op zoek te gaan naar de oorzaak van de ellende.
Cheeseburgers en voetmassages
De verhaallijn steekt zeker niet briljant in elkaar, maar gaandeweg ontvouwt zich wel degelijk een heel aardig verhaal, met enkele plotwendingen en verrassingen. Duidelijk geïnspireerd door een ander Tarantino-juweeltje, Pulp Fiction, lopen hoofdrolspeler ‘G’ en zijn sidekick Isaac Washington er min of meer bij als John Travolta en Samuel L. Jackson. Op gortdroge wijze loopt agent ‘G’ continu te zeuren over van alles, en weigert hij keer op keer uit te leggen waar de ‘G’ in zijn naam voor staat. Washington laat ondertussen zijn bijzonder kleurrijke zienswijze op van alles los, wat zich manifesteert in een script waarvan elke zin tenminste één ‘motherfucker’ bevat. Net als in Pulp Fiction, hebben ‘G’ en Isaac tijdens de cutscenes tal van zinloze, maar o zo vermakelijke discussies over de meest onzinnige dingen. In Overkill gaan die gesprekken niet over cheeseburgers of voetmassages, maar over muzikale voorkeuren en Isaac’s ietwat eenzijdige vocabulaire.
Goed excuus
Dat het verhaal, de stijl en de personages leuk in elkaar zitten moge duidelijk zijn, maar hoe zit het met de gameplay? Gelukkig zit het ook daarmee allemaal wel goed. Als rasecht House of the Dead-deel is ook Overkill een onvervalste lightgun-game, die zich uiteraard het beste laat spelen met de bijbehorende accessoire. Door deze game had ik eindelijk een goed excuus om de Wii Zapper in huis te halen en ik heb geen seconde spijt gehad van de aankoop. De controls komen simpelweg neer op richten, de trekker overhalen en zodra je magazijn leeg is even schudden met de gun. Simpel, doeltreffend en geen gedoe met knoppen waar je, door het merkwaardige design van de Zapper, niet goed bij kunt. Uiteraard laat Overkill zich ook prima spelen met de standaard Wii-mote en Nunchuk, maar het spreekt voor zich dat de Zapper, gezien de 'over de top'-aard van de game, beter op zijn plaats is.
Geld moet rollen
Welke vorm van bediening je ook prefereert, Overkill is een van de minst moeilijke House of the Dead-games. Het is onmogelijk om de game niet binnen enkele dagen, of zelfs uren, uit te spelen, hoe kansloos, traag of slechtziend je ook bent. Eerdere games in de serie begonnen gemakkelijk, maar werden al vrij snel bijzonder moeilijk. Dit laatste uiteraard omdat ze hun oorsprong vonden in de speelhal, waar iedere ‘continue’ geld kostte en het niet de bedoeling was dat spelers de game met slechts een paar munten zouden uitspelen. Overkill kent geen 'continue/game over'-principe, maar hanteert een veel ingenieuzere aanpak. Spelers kunnen, zodra ze ingame het leven laten, zich opnieuw inkopen - wat de helft van het tot dan toe gescoorde puntenaantal kost. "Lekker belangrijk", zul je zeggen, maar met te weinig punten verdien je geen geld, kun je geen betere wapens kopen en loop je vroeg of laat vanzelf vast.
'Missing reel'
Grafisch is Overkill voor Wii-begrippen een meer dan degelijke game. De 3D-modellen van zowel de zombies als de monsterlijke eindbazen zien er fantastisch uit, en ook de omgevingen en special effects zijn geweldig. De animatie van de vijanden is prima en de gruwelijke manier waarop ze uit elkaar geschoten worden is smerig en over de top. Helaas duikt op sommige punten in de game een framerate-drop op. Gelukkig komen deze momenten niet vaak voor en worden ze enigszins verhuld door de toch al vlekkerige en soms haperende beeldkwaliteit, zoals die is afgekeken van grindhouse-producties. Sterker nog, net als in de eerdergenoemde films Planet Terror en Deathproof duikt zo nu en dan de boodschap ‘missing reel’ op, kleine framerate-probleempjes vallen daardoor eigenlijk nauwelijks op.
Kort door de bocht
Naast een uitermate geslaagde grafische standaard zet de game ook een briljante soundtrack neer. Elk level heeft een eigen thema en sfeer, en telkens weer wordt die sfeer versterkt door de bijbehorende track. De voice acting is goed, maar bijzonder bot en kort door de bocht. De levels, die vaak spotgoedkope titels dragen als ‘Scream Train’ en ‘Papa’s Palace of Pain’, worden op treffende wijze met een soort filmtrailer ingeluid. Deze trailers worden ingesproken door een absolute B-acteur, die poogt zijn tekst zo boeiend mogelijk in te spreken, in een poging te verhullen dat hij geen idee heeft waar hij het over heeft. Dit laatste werkt bijzonder goed en draagt op overtuigende wijze bij aan het spel. Het enige dat echt tegenvalt is het geluid van de minigun in het laatste level. Het wapen heeft pit, maar het geluid ervan mist kracht en impact.
Director's cut
Zo komen we aan bij wat de meeste lightgun-games uiteindelijk de das omdoet, namelijk de replaywaarde. Hoe lang blijft het écht leuk om zombies weg te blazen, terwijl bloed, ingewanden en bijzonder grof taalgebruik je om de oren vliegen? In het geval van Overkill gelukkig bijzonder lang. Door simpelweg goed te spelen krijg je steeds een klein handjevol dollars, waarmee je hooguit één wapen of upgrade kunt kopen. Elk level uitspelen beloont je als alles mee zit met een snippertje concept art of een plaat voor in de jukebox. De game uitspelen levert uiteindelijk iets volledig nieuws op, onder de naam ‘director’s cut’ - dat een stuk moeilijker is en bovendien een eigen scala aan extra’s herbergt ten opzichte van de rest van het spel. En dan zijn er nog de geheime wapens, de drie leuke minigames en de speciale modes die alles nog langer boeiend houden.
Conclusie
Overkill is een bijzonder geslaagde lightgun-shooter die heerlijk speelt, er lekker uitziet en opmerkelijk lang leuk blijft. Het grove taalgebruik, het extreme geweld en de vele liters bloed en pus die rijkelijk vloeien zijn zeker niet aan iedereen besteed, maar voel je je enigszins aangesproken na het lezen van deze review dan is Overkill beslist iets voor jou. Er is meer dan genoeg om voor terug te blijven komen, maar de belangrijkste reden waarom je Overkill steeds opnieuw zult willen opstarten, is dat het spel simpelweg zo verdomde leuk is.
Pluspunten
+ Bijzonder vermakelijk
+ Uniek in zijn soort
+ Verrassend tactisch
+ Extreem sfeervol
+ Waanzinnig veel extra’s
Minpunten
- Framerateprobleem bij drukte
- Te grof voor sommige gamers
Cijfer: 8,5
| Titel |
The House of the Dead: Overkill |
 |
| Platform |
Nintendo Wii |
| Ontwikkelaar |
Headstrong Games |
| Uitgever |
Sega |
| Releasedatum |
Inmiddels verschenen |
:fill(black)/i/1234793978.jpeg?f=thumb)
:fill(black)/i/1234793977.jpeg?f=thumb)
:fill(black)/i/1234793976.jpeg?f=thumb)
:fill(black)/i/1234793975.jpeg?f=thumb)
:fill(black)/i/1234793974.jpeg?f=thumb)
:fill(white):strip_exif()/i/1233353993.jpeg?f=thumbmedium)
:strip_exif()/i/1325774429.jpeg?f=fpa)
:strip_icc():strip_exif()/u/596126/crop58d924150461d_cropped.jpeg?f=community)
/u/94596/crop643fb12fd4e6d.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/164703/images2.jpg?f=community){kind=small}
/u/205997/crop59f99586a75c5.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/48567/viribox_60x60.jpg?f=community){kind=small}
/u/170263/crop55d4de228dd16_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/219059/crop5efafd1bd64af_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/44176/the_monkey.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/270970/close-button.jpg?f=community){kind=small}
), persoonlijk hou ik veel van railshooters(heb zelf maddogmcree1,2 hotd1,2,3 who shot jhonny rock, crimepatrol 1,2, area 51) is net of je een film speelt, en je loopt nooit vast...heerlijk.
:strip_icc():strip_exif()/u/856/crop58b5845e39c29_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/63197/jandesbouvrie2.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/83593/Owned.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/55461/88047.jpg?f=community){kind=small}