Naar het voorbeeld van
Guitar Hero World Tour moet het antwoord worden op het succes van Rock Band. Het spel heeft een microfoon en een drumstel, net als de concurrent. Maar is het spel daarmee ook net zo goed?
Gespeeld op: Playstation 3
Ook verkrijgbaar voor: Xbox 360, Playstation 3, Wii
Het valt niet mee om Guitar Hero World Tour te bespreken zonder de vergelijking met Rock Band en Rock Band 2 te maken. De makers roepen dat een beetje over zichzelf af door het concept rechtstreeks te kopiëren. World Tour breidt de formule van Guitar Hero uit met een microfoon en een drumstel, naar het voorbeeld van Rock Band. Voor World Tour heeft ontwikkelaar Neversoft het concept van het spel iets aangepast. Zo bestaat de carrière die je kunt doorlopen nog steeds uit blokken van een handvol songs, maar je hoeft de verschillende blokken nu niet langer in een vaste volgorde af te werken. In een menu hangen briefjes op een prikbord, waarop verschillende podia dingen naar de gunsten van een band die wil komen spelen. Als je op een advertentie ingaat, kun je er een aantal songs komen spelen. Die vrijheid lijkt prettig, maar hij berooft het doorlopen van de carrière een beetje van zijn doel: langzaam maar zeker naar een supersterrenstatus groeien. Voor sommige optredens moet je nu zelfs betalen, met het geld dat je verdient met concerten die je al hebt gegeven. Dit is met name het geval bij sets waarin je songs van één bepaalde band speelt, zoals Tool. Dat is geen probleem als je toevallig van die band houdt, maar minder leuk als je niet zo'n fan bent.

De instrumenten
De opvallendste toevoeging aan World Tour is natuurlijk het drumstel. Dat is de grootste verbetering ten opzichte van Rock Band, maar hij kent kuren. Het is erg leuk dat het drumstel twee bekkens heeft. De set van Rock Band moet die missen. Dat betekent wel dat de set van World Tour slechts drie trommels heeft, maar het is een prima deal om een trommel in te ruilen voor twee bekkens. Het is vooral erg prettig dat het drumstel van World Tour beter in elkaar steekt dan dat van Rock Band. De trommels zijn gemaakt van een ander materiaal en dat maakt de set vooral een stuk stiller dan dat van Rock Band, een niet te onderschatten voordeel. Het is ook prettiger slaan op de set van World Tour. Voeg daar een pedaal aan toe dat prettiger aanvoelt en de winst is compleet.

Hardhitters
Helemaal perfect is de set niet. De bekkens kunnen niet goed worden vastgezet en voor de echte hardhitters is dat een probleem. In één van de tips die je kunt lezen tijdens het laden van de songs, wordt aangeraden vooral niet al te hard te slaan. Mocht je last hebben van spastische bewegingen tijdens het drummen, dan zou je kunnen merken dat het drumstel wat gevoelig is als je de onderkant raakt. Als dat gebeurt kan de X- of de Playstation-knop ineens afgaan, al moet je wel vreemde toeren uithalen om dat voor elkaar te krijgen.
Nieuwe gitaar
Ook de gitaar is flink onder handen genomen. Ten eerste ziet het nieuwe exemplaar er een stuk beter uit, met een sunburst-slagplaat. Prettig is dat naast de strum bar een flinke knop is geplaatst die kan worden gebruikt om Star Power in te schakelen. Dat kan ook nog steeds door de gitaar te kantelen, maar wie dat lastig vindt tijdens het spelen kan ook op de knop rammen, die de vorm heeft van de brug van een echte elektrische gitaar. De grootste verandering zit echter in de toevoeging van een strook halverwege de hals, die aanraakgevoelig is. De strook dient om de gitaarsolo's op te spelen die in sommige nummers voorkomen. Die solo's bestaan uit noten die met elkaar zijn verbonden. Je speelt ze door met een vinger over de strook te glijden. De noten worden op die manier met elkaar verbonden, alsof je met een bottleneck of slideguitar speelt. De strook werkt op zich prima, maar is toch wat lastig in gebruik omdat hij in de hals verzonken ligt. Dat is hinderlijk, want je kijkt van bovenaf op de hals en omdat de strook wat verzonken ligt zie je hem niet goed, waardoor het iets te gemakkelijk is om noten te missen. Dat had anders gekund.

Nieuwe noten
Toch zijn de instrumenten niet het grootste probleem van het spel, want dat is de timing tijdens het spelen. Die voelt minder goed aan dan bij de concurrent en hij is minder accuraat, waardoor World Tour meer aanvoelt als een spel. Rockband geeft in vergelijking meer het gevoel van 'muziek maken', simpelweg omdat de timing van de noten beter is dan in World Tour.

Tot aan de Medium-moeilijkheidsgraad is daar best mee te leven, maar op Hard en Expert wordt het lastig, ook omdat het spel af en toe noten toevoegt die niet in de muziek zijn te horen, of omdat het noten weglaat die juist wel kunnen worden gehoord. Op Medium en gemakkelijker is het logisch dat niet alle noten hoeven te worden gespeeld, maar zeker op Expert mag je verwachten dat je krijgt voorgeschoteld wat je hoort. De solo's zijn een leuke toevoeging, hoewel de gitaar het spelen ervan wat in de weg staat. Helemaal leuk, want moeilijk, is de toevoeging van noten die gespeeld moeten worden terwijl een andere noot wordt aangehouden. Dat is goed voor handbrekende toeren. Bij de basgitaar is er een gelijksoortige toevoeging, de open noot. Dat is een noot die je aanslaat zonder één van de gekleurde knoppen in te drukken, aangegeven met een verticale balk over de hals, net als bij de basdrum. Bij beide toevoegingen duurt het even voor je ze onder de knie hebt en eigenlijk is dat wel goed. Het zijn kleine vernieuwingen die het spel gevarieerder maken.
Wie wil er zingen?
Zingen is ook nieuw voor Guitar Hero en ook hier heeft men goed gekeken naar Rock Band, en daarmee eigenlijk naar Singstar. De te zingen teksten verschijnen in karaoke-formaat boven in beeld. Een zwevend balletje geeft aan of je te hoog of te laag zingt. Niks mis mee, eigenlijk. De microfoon is aan de gevoelige kant, maar dat is wel prettig. Het betekent dat je zachtjes kunt zingen, zodat al te beschamende toestanden binnen de perken blijven. Het risico bestaat dat de microfoon het commentaar van je collega-bandgenoten oppikt. Het is wat lastig dat de zanger een controller moet gebruiken naast de microfoon, om tussen het zingen door de menu's te bedienen. Dat is onhandig, want niet elke console heeft genoeg usb-poorten om de vier instrumenten en een extra controller voor de zanger op aan te sluiten en het spel wordt zonder usb-hub geleverd - in tegenstelling tot Rock Band. Belangrijker is misschien dat er nauwelijks een indicatie is die aangeeft of je het goed doet. Dat geldt voor alle instrumenten, maar het gemis laat zich vooral bij de zang voelen. Het is lastig als je met een band speelt, omdat het spel geen reddingsmogelijkheid heeft, zoals het inzetten van de verdiende Star Power in Rock Band. Wie hier niet mee kan komen, dupeert de hele band, zonder dat je duidelijke aanwijzingen krijgt dat je iets fout doet.

Band
Het spel ziet er gelukkig een stuk beter uit dan voorganger Guitar Hero III, al is World Tour nog steeds geen grafische topper. Nu is dat bij een dergelijke game ook niet zo belangrijk. De naar beneden stromende noten zijn duidelijk genoeg en dat is verreweg het belangrijkste. Bovendien zijn er veel ruimere mogelijkheden om je muzikant vorm te geven zijn en dat is een zeer welkome aanvulling. Het spel heeft nog steeds iets meer een cartoony uiterlijk dan de concurrent. Daar moet je van houden, maar het is daarmee wel heel herkenbaar als een echte Guitar Hero. De spelvormen van World Tour zijn vrijwel gelijk aan die van zijn voorganger. Je kunt de carrière doorlopen en kiezen uit een lijst met losse nummers die je wilt spelen. Er is uiteraard ook multiplayer, zoals het bekende Face Off, Pro Face Off en Co-Op, maar dan uitgebreid met drums. Het leukste is Band Play, waarin je met anderen online een band kunt vormen, om het daarmee op te nemen tegen een andere online band. Erg geslaagd, maar helaas is het niet meer mogelijk om zelf games te hosten. Je wordt automatisch aan een andere speler of band gekoppeld.

Componeren
Wie de carrière heeft doorlopen en online uitgespeeld is, kan aan de slag met de Music Studio waarin muziek kan worden gecomponeerd. De composities kunnen vervolgens online worden geplaatst. Een erg interessante toevoeging, hoewel er haken en ogen aan kleven. Zo valt het niet mee om zelf een volwaardig nummer in elkaar te zetten, met drums, bas, gitaar en eventueel ook een toetsenpartij. Helemaal jammer is dat uitgever Activision is gedwongen de nummers die online verschijnen te controleren. Alle songs die lijken op een bestaande compositie worden door de uitgever verwijderd. Logisch, maar wel doodzonde, want de Music Studio is een uitgelezen kans om de songs in het spel aan te vullen met je eigen favorieten. Het is tenslotte niet iedereen gegeven goede muziek te maken. Bovendien heeft het spel af en toe wat last van lag als je zelf muziek inspeelt. Gelukkig kan muziek ook noot voor noot worden ingevoerd, of achteraf noot voor noot worden aangepast.
Conclusie
In een wereld zonder Rock Band zou Guitar Hero World Tour een absolute topgame zijn. Helaas is de standaard al gezet door de concurrentie en de nieuwe Guitar Hero weet die standaard niet te overklassen. World Tour doet weinig fout, maar ook niet veel beter dan het voorbeeld. Het drumstel is absoluut beter dan dat van Rock Band, maar de gitaar is dat niet. De aanraakgevoelige strook halverwege de hals is slecht zichtbaar, waardoor het lastig is om er op te spelen. Zoiets geldt ook voor het uiterlijk van het spel. Dat is goed genoeg, maar meer niet, al is wel erg leuk dat je veel aan je virtuele rockster kunt versleutelen. De interface lijkt in eerste instantie prima, want hij is sterk gelijkend op de voorgangers en de concurrentie.
Toch geldt ook hier dat Rock Band het beter doet. Zo is in World Tour minder goed te zien wie van de bandleden dreigt te worden weggehoond door het publiek. Het is ook niet helemaal duidelijk hoeveel Star Power de band heeft verzameld. Het zijn allemaal geen zwaarwegende punten, maar omdat het spel zo'n rechtstreekse kopie is van Rock Band, vallen ze des te meer op. Toch heeft het spel ook een overduidelijk winstpunt. De lijst met songs is afwisselender dan die van het voorbeeld, en dat is misschien wel het belangrijkste voor een ritmespel als dit. Op de setlist staan songs van moderne helden als Foo Fighters, System of a Down, Interpol, At The Drive In en Lostprophets. Tussen de bedrijven door wordt teruggegrepen naar songs van Metallica, Smashing Pumpkins en Nirvana. Er zijn ook echte popklassiekers uit de jaren '60, met songs van Jimi Hendrix, The Doors en Creedence Clearwater Revival. De variatie komt met name van het lichtere werk, van acts als Blondie, Tokio Hotel, Michael Jackson en The Stone Roses, en dan zijn er nog de echte buitenbeentjes zoals countryheld Willie Nelson. Voor een partygame als Guitar Hero World Tour is de muziekkeuze uitstekend.
Video (GHWT_MusicStudio.flv)Pluspunten
+ Drumstel
+ Songkeuze
+ Character creation
+ Music Studio
Minpunten
- Timing van noten minder goed dan in Rock Band
- Menustructuur en interface minder dan in Rock Band
Cijfer: 8,5
Titel | Guitar Hero World Tour |  |
Platform | Xbox 360, Playstation 3, Playstation 2, Wii |
Ontwikkelaar | Neversoft |
Uitgever | Activision Blizzard |
Releasedatum | Inmiddels verkrijgbaar |
:fill(white)/i/1229002545.jpg?f=thumb)