Sterke cast
The Quarry
The Quarry is een game van de makers van Until Dawn, maar maakt minder indruk dan zijn voorganger. De speler komt in een vermakelijk horrorverhaal terecht over een groep tieners die net één nacht te lang blijft hangen op een zomerkamp voor kinderen, met alle fatale gevolgen van dien. De gameplay is beperkt; de speler maakt keuzes, voert quick-time events uit en wandelt rond op zoek naar aanwijzingen. Daarbij liggen zowel de moeilijkheidsgraad als het tempo vrij laag. The Quarry is dan ook vaak meer een interactieve film dan een game. Gelukkig weet die interactieve film het verhaal goed over te brengen en is de spanning, zeker in de tweede helft van het spel, continu voelbaar. Het feit dat je de tussenscènes en wandelingetjes niet kunt doorspoelen of versnellen, maakt dat The Quarry een tweede of derde keer uitspelen een stuk minder plezierig is. Jammer, want het zes tot zeven uur durende verhaal kan op allerlei manieren verlopen en kent verschillende eindes. Zo ontpopt The Quarry zich vooral als een lekker tussendoortje, maar daarvoor is de prijs iets te stevig.
In september 2015 schreven we over Until Dawn, een horrorspel van Supermassive Games. In dat spel kreeg de speler de controle over een groep jongeren die in een afgelegen bos in de problemen raakten doordat een kwaadwillende mastermind het op hun leven had voorzien. Het spel kenmerkte zich vooral door de verhaallijn die onderhevig was aan keuzes en acties van de speler. Keuzes, of het al dan niet succesvol afhandelen van quick-time events, bepaalden welke personages de nacht wisten te overleven en welke niet.
Het concept bleek succesvol: de game kreeg goede beoordelingen en Supermassive pakte door met The Dark Pictures Anthology, een reeks games met een vergelijkbare setting. Een maandje geleden kreeg Until Dawn echter een spirituele opvolger in de vorm van The Quarry. De ingrediënten - groep jongeren, afgelegen gebied, mysterieus gevaar en een uitstekende cast - zijn gelijk aan die van Until Dawn, dus best kans dat The Quarry net zo goed uit de verf komt.
In The Quarry volg je een groep van negen jongeren die een zomerbaantje hebben gehad als kampleider bij het zomerkamp van Hackett’s Quarry. Als de zomer is afgelopen en de laatste kinderen zijn vertrokken, bereiden de jongeren zich voor op een laatste feestavond voordat ook zij terugkeren naar de bewoonde wereld. Dat loopt echter anders. Als de warme zonnestralen plaatsmaken voor duisternis, blijken er vreemde wezens rond te struinen in de bossen van Hackett’s Quarry. Ook sluipen er vreemde, bewapende lieden rond. De speler krijgt deze jagers in beeld, maar de jongeren zijn zich aanvankelijk nog niet bewust van de dreiging die wellicht op het punt staat een einde te maken aan hun levens.
Toch is de sfeer aanvankelijk nog lekker relaxt, tenminste, voor een deel. In de proloog van het verhaal zien we namelijk hoe een jong stel, Laura en Max (Siobhan Williams en Skyler Gisondo), in een afgelegen bos van de weg raken doordat er plotseling iets op de weg verschijnt. Terwijl ze onderzoeken wat er gebeurd is en de auto weer in beweging proberen te krijgen, stuiten ze op een merkwaardige politieagent (Ted Raimi), die niet het beste met hen voor lijkt te hebben. Het laatste dat we van Laura en Max zien, is dat Max wordt aangevallen door een mysterieus wezen, terwijl Laura bedwelmd wordt en het scherm donker wordt. Als het hoofdverhaal begint en we de rest van de kampleiders in actie zien, zijn Laura en Max nergens te bekennen en wordt duidelijk dat ze zich nooit gemeld hebben voor hun zomerbaantje bij Hackett’s Quarry.
Typische tienerdrama
Bij de rest van de groep is er op dat moment nog weinig aan de hand. De speler wordt meegenomen in het typische tienerdrama. Jacob (Zach Tinker) heeft moeite met het afsluiten van zijn zomerse romance met Emma (Halston Sage), terwijl Abigail (Ariel Winter) en Nick (Evan Evagora) elkaar leuk vinden, maar dat niet van elkaar weten. Ryan (Justice Smith) is de typische stille jongen die het liefst naar zijn podcasts luistert, Dylan (Miles Robbins) is de blasé betweter en Kaitlyn (Brenda Song) is de stoere dame die geen trek heeft in bullshit van wie dan ook. Boven dit groepje staat kampleider Chris Hackett (David Arquette), die zijn pupillen koste wat kost voor het donker het gebied uit wil hebben.
Dat lukt echter niet, want het busje waarmee de groep zou vertrekken, blijkt om - voor de speler niet zo heel - geheimzinnige redenen niet te werken. Er zit dus niets anders op dan nog een nachtje in Hackett’s Quarry blijven, terwijl Chris in zijn jeep vertrekt om onderdelen voor het busje te halen. “Blijf in de lodge en laat de ramen en deuren dicht”, drukt Chris de zeven jongeren op het hart. De mix van een leeg kamp, wat achtergebleven eten en drinken, een kampvuur en gierende hormonen heeft echter uiteraard tot gevolg dat dat niet is wat de jongeren besluiten te doen.
Makkelijker en voorspelbaarder dan Until Dawn
Na de opening wordt The Quarry langzaam serieuzer en enger en duurt het niet lang meer voordat de eerste personen aan hun einde komen. Wie dat zijn en hoe dat gebeurt, bepaal jij. Dat doe je natuurlijk niet bewust, want net als Until Dawn maakt The Quarry veelvuldig gebruik van het butterflyeffect. Dat houdt in dat gebeurtenissen of keuzes vroeg in de game, de hele verdere verhaallijn en/of andere gebeurtenissen veel later in het spel kunnen beïnvloeden. Het wel of niet openen of sluiten van een raam kan bijvoorbeeld gevolgen hebben voor de vluchtroutes, mocht een van de personages het ooit op een lopen moeten zetten. En wanneer de game de speler vraagt te kiezen welk personage de shotgun mag meenemen, dan lijkt dat te verklappen dat zeker een van die twee personages het wapen goed zal kunnen gebruiken. Maar wie?
Makkelijke quick-time events
Een andere factor die mede bepaalt hoe het verhaal verloopt, is hoe goed je omgaat met de quick-time events. Dit zijn korte actiemomenten waar je de input die op het scherm wordt weergegeven, moet uitvoeren. We hebben dit natuurlijk vaker gezien, zoals in Until Dawn en in de games van Quantic Dream, maar zelden waren quick-time events makkelijker dan in The Quarry. Dat is ergens wel lekker, want al spelend wil je helemaal niet dat gameplay je keuzes bemoeilijkt, maar toch is het ook wel jammer. De quick-time events zijn bedoeld om risico met zich mee te brengen. Je kiest een moeilijkere route en moet dan dus wat bewegingen goed doen om die route met succes af te leggen. In Until Dawn leidde dat nog weleens tot valpartijen met fatale gevolgen, maar in The Quarry is dat makkelijk te voorkomen. En als het dan toch eens fout gaat, kom je erachter dat het spel op dit vlak erg vergevingsgezind is en lang niet alle foutjes meteen gevolgen hebben.
:strip_exif()/i/2005202492.jpeg?f=imagearticlefull)
Op zichzelf is dat allemaal niet zo erg, maar het is wel illustratief voor een overkoepelend punt: The Quarry voelt minder als een game aan dan Until Dawn. Dat komt niet alleen door de moeilijkheidsgraad, maar ook door simpelweg hoe vaak je als speler iets spannends te doen hebt. Het gros van de gameplay komt neer op rondlopen in creepy omgevingen, waarin je allerlei aanwijzingen kunt vinden die meer vertellen over Hackett’s Quarry en de geschiedenis van de omgeving. Dat doe je op een wandeltempo, waarbij de besturing van de personages best houterig aanvoelt. Meermaals wensten we dat er een ren-knop was waarmee we een en ander konden versnellen.
Tussen de wandelscènes door zit je vaak naar cutscenes te kijken waarin het verhaal verder uit de doeken wordt gedaan. Tijdens deze scènes is er interactiviteit doordat je af en toe een keuze moet maken of doordat je kunt ingrijpen terwijl er iets gebeurt. Je hoort geritsel in de bosjes; de game laat je met de shotgun richting de bosjes turen. Haal je de trekker over of laat je de kans voorbijgaan? Het juiste antwoord en de gevolgen van de verkeerde keuze weet je vooraf niet, maar duidelijk is dat het hier ophoudt wat gameplay betreft. Is dat erg? Niet per se, het lage tempo en de beperkte mate van vaardigheid die nodig is bij het spelen, passen op zich bij het type spel dat The Quarry is. De game vertelt een horrorverhaal en de speler moet zich kunnen richten op de keuzes en de eventuele gevolgen, en dat lukt goed. The Quarry slaat er echter wellicht iets in door en voelt zo vaker aan als een interactieve film dan als een game. Sterker nog, wie wars is van het idee ‘game’ en het horrorverhaal gewoon zonder onderbrekingen wil consumeren, kan kiezen voor de ‘filmmodus’, waarin het verhaal van The Quarry gewoon als film wordt vertoond. Je mist dan wel allerlei optionele content en diverse details in het verhaal, maar het kán wel.
Samen op de bank
Het mag voor zich spreken dat dat wat ons betreft niet de leukste manier is om The Quarry te spelen. Wat dan wel? Nou, de game kent een manier van couch-co-op waarbij je de rollen van de personages kunt toewijzen aan specifieke spelers. Je beleeft elke scène vanuit het perspectief van een van de personages. Dat personage maakt op dat moment de keuzes, voert de handelingen in de gameplay uit en loopt rond in de genoemde ‘wandelscènes’. Heb je de personages verdeeld over verschillende mensen, dan geef je de controller door als jouw personage even klaar is. Dat is het voordeel van een game die niet echt om gameplay draait; meekijken terwijl een ander speelt, is niet eens zo erg. Wel kan die ander natuurlijk andere keuzes maken dan jij zou hebben gedaan, maar aangezien de gevolgen vaak toch niet duidelijk zijn, maakt dat meestal niet zoveel uit.
:strip_exif()/i/2005202490.jpeg?f=imagearticlefull)
In die keuzes en gevolgen vinden we een ander kritiekpuntje. The Quarry slaagt er namelijk lang niet in om net zo mysterieus en ondoorgrondelijk te zijn als Until Dawn. Sterker nog, al spelende hadden we een aantal belangrijke plotpunten eigenlijk al door, ver voordat ze als dramatische wending werden gepresenteerd. The Quarry is op momenten best voorspelbaar en dat is natuurlijk niet handig voor een horrorgame. Gelukkig zijn er ook elementen die wel als geslaagde verrassing uit de hoek komen. Daarnaast: hoewel je sommige dingen denkt te doorzien, weet je het natuurlijk ook weer niet helemaal zeker. Daardoor blijft de spanning altijd aanwezig.
Die spanning wordt opgebouwd door het verhaal, maar gemaakt door de omgeving en het geluid dat het geheel begeleidt. De omgeving had zo uit een ‘Horrorverhalen voor Dummies’-boek getrokken kunnen zijn. Hackett’s Quarry is een uitgestrekt gebied in de bossen, dat zover verwijderd is van de bewoonde wereld, dat niemand bereik heeft op zijn telefoon: ideaal dus. Het geluid scoort vooral goed op momenten dat het aanzwelt ten teken van dreigend gevaar. Natuurlijk leidt dat niet elke keer tot écht gevaar, maar de onheilspellende deuntjes zijn vaak al genoeg om je hartslag te verhogen.
Kleine ergernissen
Behalve dat de game op sommige momenten wat voorspelbaar verloopt, doen de dialogen soms ook wat afbreuk aan de geloofwaardigheid van The Quarry. We zeiden het al, de tieners zijn bezig met typische tienerproblemen. Prima hoor, maar daar gaan ze wel wat ver in. Zelfs als de eerste tekenen van gevaar gespot zijn en de eerste bebloede jongeren zich melden, blijven sommige personages volhouden dat het allemaal wel mee zal vallen. De ernst van de situatie dringt pas laat door en dat ondermijnt de vroegere hoofdstukken in het spel een beetje.
Gelukkig verdwijnt dat element als de game halverwege lekker op gang komt. The Quarry is geen lange game, dus de helft heb je na een uur of drie wel bereikt en ergens tussen zes en zeven uur heb je een eerste einde te pakken. Je weet op dat moment hoe de vork in de steel zit in Hackett’s Quarry en de kans is groot dat lang niet alle belangrijke personages de nacht hebben overleefd. Een eindfilmpje loopt alle personages af en vat nog even samen wie er leeft, wie dood is gegaan en op welke manier dat is gebeurd. Daarin kun je alvast wat causaliteit ontdekken die je eventueel kunt gebruiken bij je volgende playthrough.
:strip_exif()/i/2005202500.jpeg?f=imagearticlefull)
Vaker spelen onaantrekkelijk door ontbrekende features
Het is namelijk wel duidelijk dat het de bedoeling is dat je The Quarry meer dan eens uitspeelt. Je kunt de game op talloze manieren uitspelen als je kijkt naar de samenstelling van wie wel en wie niet overleven en ook het overkoepelende hoofdverhaal kan op verschillende manieren aflopen. Toch achten we de kans klein dat veel spelers al deze opties gaan uitpluizen. The Quarry blijkt namelijk over minpunten te beschikken die je tijdens de eerste keer spelen niet of minder opvallen. Het ontbreken van een ren-knop wordt bijvoorbeeld vervelender als al weet waar je heen moet, maar gedwongen wordt de langzame wandelscènes nogmaals te bekijken. Erger nog, de tussenscènes zijn niet te skippen. Dat is logisch voor scènes waarin je keuzes moet maken of op bepaalde dingen moet reageren, maar dat geldt lang niet voor alle gesprekjes. Het hele verhaal van a tot z opnieuw moeten aanhoren, zonder enige optie om te versnellen, beperkt de houdbaarheid van het spel. Je wilt niet het hele verhaal opnieuw, je wilt weten wat andere keuzes voor impact hebben op het verloop van het verhaal. Het was goed geweest om nieuwe scènes die je op deze manier ontdekt, gewoon af te kunnen spelen en de optie te hebben om eerder bekeken scènes door te spoelen.
Audiovisueel doet The Quarry het overwegend goed, maar toch zijn daar kanttekeningen bij te plaatsen. In de graphics werken de lichteffecten sfeerverhogend. Je speelt meestal in vrij donkere omgevingen, wat natuurlijk lekker spannend is. Zeker als een zaklamp dan de enige lichtbron is, heeft dat wel een lekker sfeertje. Verder is de omgeving van Hackett’s Quarry prachtig. De bossen worden op een mooie manier verlicht door de maan of de zon. Het zijn echter de modellen van de personages die het sterkst voor de dag komen. Stilstaand zien ze er allemaal goed uit; het detailniveau ligt hoog en de personages zijn zowel in archetype als in kledingkeuzes lekker divers. De animaties zijn wisselend; in de filmpjes ziet het er allemaal goed uit en bewegen de personages natuurgetrouw, maar als je de omgeving al wandelend verkent, oogt dat vaak houterig.
Uncanny valley
De gezichten vinden we het lastigst te beoordelen, maar in een game als The Quarry zijn ze wel heel belangrijk. Ze moeten de emoties van de personages kunnen weergeven en het verhaal op dat gebied in elk geval niet ondermijnen. Dat laatste gebeurt gelukkig niet. De gezichten zien er over het algemeen genomen goed uit, beter dan in veel andere games. Het niveau wisselt wel een beetje en de uitvoering schiet af en toe door naar dat mysterieuze gebied dat omschreven wordt als ‘uncanny valley’. De gezichten zien er menselijk uit, maar zijn op diverse manieren nét een tikje raar. Dat kan een oog zijn dat niet helemaal natuurlijk oogt, of een mond die gek beweegt. Soms gaat het ook helemaal goed en zien de gezichten er overtuigend uit, maar de keren dat één detail net niet lekker meewerkt, leiden wel een beetje af. Dat is jammer, want de acteerprestaties van de cast zijn uitstekend.
Conclusie
Zo heeft The Quarry net wat te veel haken en ogen om het hoge niveau van zijn spirituele voorganger, Until Dawn, helemaal te evenaren. Kleine minpuntjes ondermijnen het verhaal af en toe en de mate van voorspelbaarheid helpt evenmin. Toch is The Quarry zeker leuk om een keer door te spelen. Supermassive is erg goed in het opbouwen van spanning en koppelt daar een aantal sterke piekmomenten aan vast. Keuzes voelen aan alsof ze een bepaald gewicht vertegenwoordigen, waardoor je echt het idee krijgt te beslissen over leven en dood, ook al is dat proces niet volledig bewust. Het onderzoeken van die keuzes en op zoek gaan naar alternatieve plotwendingen en andere eindes wordt helaas bemoeilijkt doordat de game op geen enkele manier valt te versnellen, waardoor het opnieuw uitzitten van alle filmpjes en gesprekken vervelend wordt. Ondanks deze kritiek hebben we ons goed vermaakt met The Quarry, maar of één vrij goede spelervaring van zes tot zeven uur de meer dan 50 euro waard is die je ervoor neer moet tellen, valt te betwijfelen.
:strip_exif()/i/2005127390.webp?f=thumblarge)
:strip_exif()/i/2005202476.jpeg?f=imagearticlefull)
:fill(white):strip_exif()/i/2005201832.jpeg?f=thumbmedium)
:strip_exif()/i/2005127388.webp?f=thumbmedium)
:strip_exif()/i/2006404478.jpeg?f=fpa)
:strip_exif()/i/2004612544.jpeg?f=fpa)
:strip_exif()/i/2004988054.jpeg?f=fpa)
/u/442683/crop5fec373845e2f_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/373429/crop5a4f91dadd283_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/164703/images2.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/1536190/crop61b07e75b1a15_cropped.jpg?f=community){kind=small}
/u/421470/crop5851203431803_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/120394/talic.gif?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/266273/crop5e26d80cce2b0_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/194004/crop67eadb25c5106.jpg?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/526848/crop57679d1938ba1_cropped.gif?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/383592/av-11.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/452253/crop6432e4afa5c59_cropped.jpg?f=community){kind=small}
/u/912957/crop5f16acacac354_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/247150/SOnic_ava.jpg?f=community){kind=small}
/u/466411/crop59ab081940402_cropped.png?f=community){kind=small}
