Als een boek verboden wordt gaat het om de inhoud, niet om een reeks karakters.
Een boek is 'data waarvan de vorm en inhoud onveranderlijk is vastgelegd' - het gaat om een tekst, en die kan niet veranderd worden, want de letters ziiten 'vast' op het papier.
Digitale data daarentegen is helemaal niet 'vormvast'. Aan de data zelf kun je niet zien wat het is - je kunt van een fotobestand een afbeelding op je scherm maken, maar het met een andere header net zo goed afspelen als geluid. Bij digitale data is er een onderscheid tussen de 'data' en 'wat je ermee moet doen om die data zó te behandelen dat je het resultaat krijgt wat de maker bedoeld heeft' - en andersom, je kunt ook andere data gebruiken om een vergelijkbaar resultaat te halen. Vergelijk bijvoorbeeld eens de data in een .jpg bestand en een .png bestand van dezelfde foto, de inhoud verschilt terwijl de afbeelding hetzelfde is.
Bij een boek (of andere fysiek vastgelegde media) speelt dat niet - de data (de letters) is in een boek al zo gerangschikt, en zelfs als je wilt kun je er niet iets anders van maken. Een boek is dus makkelijk auteursrechtelijk te beschermen. Vorm en inhoud zitten aan elkaar vast; de maker neemt een aantal generiek bouwstenen (letters) en rangschikt die op een manier die nog nooit iemand anders gedaan heeft. Dan heb je een 'oorspronkelijk werk'. En omdat die rangschikking van bouwstenen vastligt blijft dat werk altijd hetzelfde.
Als je dat principe zou toepassen op digitale gegevens krijg je de rare situatie dat data zélf niet een oorspronkelijk werk kan zijn - je kunt immers met dezelfde data
verschillende dingen doen, of met verschillende data soortgelijke representaties maken. Die data zélf kan dus nooit een oorspronkelijk werk zijn. Alleen de representatie ervan kan dat zijn. Maar de maker maakt in het geval van digitale data helemaal geen representatie. Dat doe je zelf, op het moment dat je die data weergeeft op je computer of mp3-speler of wat ook. De maker zegt alleen "hier heb je datablok D, en wanneer je daar methode M op toepast krijg je de representatie die ik bedoeld heb". Dus alleen de combinatie van D en M is een oorspronkelijk werk. En als M een generieke toepassing is zou auteursrecht alleen van toepassing kunnen zijn op D, want dan is M geen oorspronkelijk werk. Maar D op zich is ook geen oorspronkelijk werk, dus dat kan ook niet. Auteursrecht kán, technisch gesproken, helemaal niet van toepassing zijn op digitale data - tenzij de data en de methode onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn, en dat is nou net precies principieel onmogelijk; een computer is een 'generieke data-verwerker' en je kunt niet afdwingen dat 'jouw' data maar op één manier behandeld kan worden - iets dat bij fysieke vastlegging, zoals in een boek, wel kan.