In een artikel van New Scientist wordt geschreven over een nieuw distributed systeem dat electronische schakelingen ontwerpt. De manier waarop dit gebeurt is opmerkelijk: evolutie. Cliënts brengen willekeurige veranderingen aan in een basisontwerp, waarna een simulator bepaalt of de gemuteerde versie van de chip levensvatbaar zou zijn. De stukken die goed (of in ieder geval beter) blijken te werken dan het origineel worden na een tijdje teruggestuurd naar een centrale server, die vervolgens een aantal andere cliënts bevrucht met de verbeterde bouwstenen. Door de cliënts in een aantal gescheiden groepen in te delen wordt voorkomen dat ze de oplossing allemaal in dezelfde richting gaan zoeken, met het risico om vast te komen zitten.
Miguel Garvie, de Britse student die het systeem heeft ontworpen, zegt dat de resultaten veelbelovend zijn. Uit het systeem zouden na vijf dagen al chips zijn komen rollen die twee keer zo snel waren als het origineel. Nadeel is nog wel dat ze wel 50% groter kunnen worden tijdens alle mutaties, maar het programma aanpassen om zich aan standaard afmetingen te houden zou relatief eenvoudig zijn. Hoewel de student niet de eerste is die experimenteert met evoluerende chips, wil hij wel de eerste systeem bouwen dat echt complexe ontwerpen aankan door gebruik te maken van distributed computing:
The best solutions to complex problems often result from the occasional combination of individuals that have evolved in many diverse populations, he says. Single populations can become stuck in an evolutionary niche that is too highly specialised.
Even though the project has already produced some promising results, Garvie admits that it is not yet ready for commercial use. The circuit designs generated do not have a standard die size, for example. "It's still a bit green," he says. But he believes it should be relatively simple to refine the process.
--> Gedistribueerd het ontwerp aanpassen en het beste houden 
