NASA toont afbeelding van klonterig overblijfsel van in 1572 ontdekte supernova

De NASA heeft met zijn twintig jaar oude Chandra X-ray Observatory-satelliet een nieuwe afbeelding gemaakt van SN 1572, ook wel de Ster van Tycho genoemd. Dit was een supernova die in het jaar 1572 al werd bestudeerd.

TychoDe recente afbeelding van de NASA is een composiet, waarbij de data uit het röntgengebied is gecombineerd met een optische afbeelding van de sterren die zich in hetzelfde blikveld bevinden. Op de afbeelding van het supernovarestant, dat zich volgens een studie uit 2011 op een afstand van tussen de 8000 tot 9800 lichtjaar van de aarde bevindt, is een patroon van heldere bobbels en klonten te zien, afgewisseld met veel minder heldere delen.

Om de klonten en het driedimensionale karakter van Tycho te benadrukken, hebben wetenschappers twee nauwe waarden van röntgenstralenenergie geselecteerd: het roodgekleurde silicium beweegt bij de aarde vandaan en het silicium dat naar ons toe beweegt heeft een blauwe kleur. De overige kleuren staan voor verschillende elementen en een mengeling van richtingen en bewegingen.

Daarbij is het de vraag of die klonten tijdens de supernova ontstonden, of door een gebeurtenis die daarna plaatsvond. Volgens de NASA bevat de nieuwe afbeelding aanwijzingen om deze vraag te beantwoorden. De afbeelding is vergeleken met twee verschillende computersimulaties, waarbij beide scenario's zijn berekend. Vervolgens werd een statistische analyse gebruikt met een techniek waarbij werd gelet op het aantal klonten en de afmetingen ervan. Na een vergelijking tussen de resultaten van Chandra en de gesimuleerde afbeeldingen, trokken wetenschappers de conclusie dat het overblijfsel van de Tycho-supernova sterk lijkt op het scenario waarbij de klonten vanuit de supernova zijn ontstaan. Hoe dat precies in zijn werk ging, weet men niet, maar een theorie luidt dat de klonten al tijdens de explosie zijn ontstaan, wellicht omdat de supernova meerdere ontstekingspunten had.

Begrijpen hoe deze sterren exploderen is volgens de NASA erg belangrijk, omdat het de betrouwbaarheid van de Type 1a-aanduiding voor supernova's kan vergroten bij het aanduiden van hun helderheid, waarmee de afstand tot de aarde kan worden bepaald. Dit is erg belangrijk voor het bestuderen van de expansie van het universum.

SN 1572 is de naam van een supernova in het sterrenbeeld Cassiopeia, die in 1572 werd ontdekt. De Deense astronoom Tycho Brahe was in dat jaar niet de eerste die merkte dat de ster helderder aan de hemel prijkte dan voorheen, zelfs helderder dan Jupiter, maar hij maakte wel de nauwkeurigste beschrijvingen.

Het ging om een Type 1a-supernova, de helderste soort waarbij de supernova meer dan een miljard maal de energie van onze zon uitstraalt. Hierbij gaat het om dubbelstersystemen waarbij twee sterren om elkaar heen draaien. Bij een Type 1a-supernova eet een witte dwerg als het ware een nabijgelegen buurster op. Tijdens het aantrekken van de materie van de andere ster, neemt de massa van de witte dwerg toe. Zodra deze massa te hoog wordt, stort hij door de enorme zwaartekracht in, uiteindelijk leidend tot een gigantische explosie.

Door Joris Jansen

Redacteur

21-10-2019 • 21:37

42

Reacties (42)

42
40
22
5
2
11
Wijzig sortering
Deze foto laat wat meer detail zien: https://chandra.harvard.edu/photo/2011/tycho2/ 8-)

Edit: een nog iets gedetailleerdere foto @ https://chandra.harvard.edu/photo/2014/15year/more.html :*)

(eerste foto links bovenaan: klik op .tiff voor de beste kwaliteit) :Y)

Edit2:

@Jorgen hieronder:

Helaas, zelf wacht ik al jaren op een foto van Tycho in zichtbaar licht ;)

Ik zou de ESO: https://www.eso.org/public/usa/

en de NASA: https://photojournal.jpl.nasa.gov/

in de gaten houden :9

[Reactie gewijzigd door John Stopman op 24 juli 2024 10:14]

Het lijkt haast wel op mos. Nu begrijp ik dat het een inkleuring is om verschillende processen, elementen en bewegingen inzichtelijk te maken. Is er ook een daadwerkelijke afbeelding? Of is het dan enkel een grijs blobje tussen de andere sterren?

Edit: @John Stopman dankjewel voor je linkjes! (y)

[Reactie gewijzigd door Jorgen op 24 juli 2024 10:14]

De kans is vrijwel 100% dat er de komende 50 jaar een ster in de melkweg supernova gaat. Dus dan hebben we weer wat moois om te zien. (De ster is natuurlijk dan al supernova gegaan indien meer dan 50 lichtjaar weg, maar het gaat om het te zien krijgen)

https://www.sciencedaily..../2013/10/131031124625.htm
Misschien een rare vraag maar ik vraag het me al geruimte tijd af.
Als een proces in de ruimte duizenden of zelfs miljoenen jaren duurt, waarom hoeven wij er in het voorbeeld dat je noemt bijvoorbeeld maar 50 jaar op te wachten om het effect te kunnen zien?
Op de schaal van tijd bestaan wij immers slechts een onbenullige fractie..

[Reactie gewijzigd door bertsmeerink op 24 juli 2024 10:14]

Heel simpel gezien is het gewoon een grote knal met een flinke flits. Die knal en flits, daar gaat geen miljoen jaar overheen, maar is in een seconde gedaan. Alleen omdat de sterren ver weg zijn heb je te maken met de snelheid van het licht voordat we die flits zien. 1 lichtjaar is de afstand wat het licht aflegt in 1 jaar tijd. Omdat wij alles zien door licht te ontvangen in ons oog of telescoop lopen we dus enorm achter als een ster 50 lichtjaar of 500 miljoen lichtjaar verder is. Dus een supernova die nu op dit moment gebeurt op 50 lichtjaar afstand zien wij pas over 50 jaar. Een supernova die wij nu zien, maar die 80 miljoen lichtjaar verder is, die is 80 miljoen jaar terug al supernova gegaan. Het licht is alleen 80 miljoen jaar onderweg geweest. Alles wat wij in onze melkweg zien loopt jaren tot 50.000 jaar achter. Alles wat wij in andere sterrenstelsels zien loopt 2 miljoen tot 13 miljard jaar achter. Je kijkt dus altijd terug in de tijd en hoe verder je gaat hoe verder je terug kijkt. In ons zonnenstelsel valt het nog wel mee. De maan is ongeveer 1 seconde en Mars ergens tussen de 7 tot 20 minuten. Maar in de toekomst een multiplayer spel spelen tegen iemand op Mars, dat gaat het niet worden. Als je het over lag hebt :P
Die knal en flits, daar gaat geen miljoen jaar overheen, maar is in een seconde gedaan.
Sterren zijn behoorlijk groot. De knal/flits duurt wel wat langer dan 1 seconde. Het hangt er ook een beetje vanaf hoe je 'supernova' definiëert, en welk type supernova het is. Als je kijkt naar onze zon: die heeft een straal van 700000 kilometer. Als die een supernova zou worden (maar dat kan niet, onze zon is veels te klein), en de explosie begint in het centrum, zeg binnen een straal van 100000 km, dan duurt het minstens 2 seconden voor de oppervlakte van de zon ook aan het exploderen is (600000 km gedeeld door de snelheid van het licht). En waarschijnlijk langer, omdat de schokgolf van de explosie aanzienlijk langzamer zal gaan dan het licht. Dus wordt het 20, of misschien wel 200 seconden. En dan is de explosie nog niet eens voorbij.

Wat wij zien is het licht van de explosie - de 'flits'. Als we de tijdsduur van die flits aanhouden als 'definitie' van de duur van een supernova, dan duurt een supernova dágen.

[Reactie gewijzigd door RJG-223 op 24 juli 2024 10:14]

  • Supernova duurt geen seconde maar enkele dagen. De "intense lichtflits" in elk geval
  • Hoewel het universum maar 13.8miljard jaar oud is, kunnen we tot 45miljard lichtjaar ver kijken, niet 13(.8) miljard. Reden daavoor is relativiteit en al. https://en.wikipedia.org/wiki/Observable_universe
Hoewel het universum maar 13.8miljard jaar oud is, kunnen we tot 45miljard lichtjaar ver kijken, niet 13(.8) miljard
We kunnen helemaal niet 45 miljard lichtjaar ver kijken. Dat klinkt wel interessant, maar het is onzin. Wij kunnen nu maximaal dingen zien waarvan het licht er 13.x miljard jaar over gedaan heeft voor het hier was. Die objecten waren toen het licht vertrok zelfs veel dichter bij. Dat die objecten inmiddels (omdat het licht er zo lang over deed) niet meer dáár zijn, maar verder weg, betekent niet dat wij ook zo ver kunnen kijken.

Als jij voordat je in het vliegtuig naar nieuw-zeeland stapt, je oma hier in nederland een foto van jezelf stuurt, en ze ziet die pas de volgende dag, dan kan ze ook niet ineens 20000 km ver kijken. Ze kan alleen op dat moment iets zien dat een dag eerder op (zeg) 100km van haar vandaan gebeurde.

Feit is wel, dat we nu objecten kunnen zien zoals ze 13.x miljard jaar geleden waren (omdat het licht nu pas aankomt), dat die objecten toen het licht daar vertrok veel dichter bij stonden (ik kan niet zo snel vinden hóe dichtbij dan wel), en dat die objecten inmiddels 45 miljard lichtjaar ver weg staan.
45 miljard is niet zo zeer "kijken"
dit is kijken op basis van de metingen van de achtergrond straling en verschillende berekeningen,
op basis van de achtergrondstraling zeg maar 13,8miljard jaar geleden, en de snelheidswaarneningen van nu, word er een berekening gemaakt. (ook met de aanname van het versnellende expansie model)

en die supernova's (type 2a) zijn eigenlijk de nr1 bron van de snelheidswaarnemingen buiten onze melkweg
door deze (type 1a) super type nova uitgebreider te bestuderen krijg je er weer extra parameters bij. (naar verwachting)

de fotonen, die wij waarnemen met welk instrument dan zijn dan ongeveer binnen de 13 miljard lichtjaar

persoonlijk ben ik nog niet overtuigd van zulke berekeningen en aannames op basis van 2 meet momenten, nu en 13,8 miljard jaar geleden.
en nu bedoel ik ook echt nu, nauwkeurige afstand en snelheids-metingen zijn van zeer recente data
als je een helderheidsschatting van 1572 kan toevoegen kan dat erg nuttig kunnen zijn.
Daar hebben we sub-space voor in de nabije toekomst, dat zou real-time moeten gaan dus weg lag (kan Google stadia eindelijk aan hun belofte waarmaken :+ )
Kom eerst maar met die warpdrive, die sub space communicatie kan mij gestolen worden :P

Gelukkig is er niets wat een warpdrive in theorie onmogelijk maakt. Er zijn geen natuurwetten die het tegenhouden. Of het in de praktijk mogelijk is, dat is alleen nog maar de vraag. Er is nogal wat theoretisch onderzoek naar gedaan en zou mogelijk moeten zijn door een warpbubble te maken met de massa van de maan om op die manier sneller dan het licht te gaan, zonder dat het schip beweegt en dus daadwerkelijk sneller gaat dan het licht. Iets met massa sneller dan het licht laten gaan, dat gaat sowieso niet gebeuren. Hoe je alleen de massa van de maan kan maken op de juiste plek, dat wordt een heel ander verhaal, als het dus al mogelijk is. Dat maken wij sowieso niet meer mee.

Verder denk ik persoonlijk dat we zonder iets als een warpdrive nooit echt ergens gaan komen. Stel er is een planeet op 30 lichtjaar afstand, wat behoorlijk dichtbij is, dan is daar zonder warpdrive komen erg lastig. Al zou je 50% van de lichtsnelheid kunnen halen doe je er minimaal 60 jaar over. Dan is het ook nog maar de vraag of die planeet daar wel echt zo leefbaar is. We kunnen tegenwoordig wel het een en ander vaststellen, maar zeker weten hoe de boel er uit ziet wordt heel lastig. Misschien dat we nog ergens kunnen komen door mensen in te vriezen zegmaar, mocht zoiets mogelijk zijn waarbij wakker worden te doen is. Los van dat zie ik niet mensen 50 jaar of 200 jaar met meerdere generaties op een schip gaan zitten waarbij je niet 100% zeker weet dat de planeet waar je heen gaat goed bewoonbaar is. Mocht een warpdrive ooit mogelijk zijn dan kunnen we de melkweg gaan koloniseren. Anders zie ik ons niet verder komen dan Mars bewoonbaar maken wat minimaal 1000'en jaren gaat duren voordat je daar zonder ruimtepak rond kan lopen.
Je bedoelt de Alcubierre drive.
Deze is echter enkel wiskundig mogelijk en zal dat altijd zijn omdat men naast een bron van enorme gravitatie ook een bron van negatieve energie nodig heeft.
En dat bestaat enkel op papier.
Daarnaast wordt ook berekend dat als het mogelijk is, de bestemming vernietigd wordt en mogelijk ook killing kan zijn voor reizigers.
In 2012 kwam hier een interessant onderzoek over uit. Iets met deeltjes die als het ware voor de warpbubble uitgeschoven worden en bij terugkeren naar reguliere modus gelanceerd worden met alle krachten die ze opgespaard hebben. Zie https://arxiv.org/abs/1202.5708
Gelukkig is er niets wat een warpdrive in theorie onmogelijk maakt. Er zijn geen natuurwetten die het tegenhouden.
Dat is nogal kort door de bocht! Er zijn momenteel misschien geen natuurwetten gekend die het onmogelijk maken, maar de fysica is nog lang niet "af".
Los van dat zie ik niet mensen 50 jaar of 200 jaar met meerdere generaties op een schip gaan zitten waarbij je niet 100% zeker weet dat de planeet waar je heen gaat goed bewoonbaar is.
Hebben we daar geen onbemande sondes voor? Wie gaat nu als eerste mensen sturen?
Dan liever óók subspace-communicatie. Of wil je niet naar huis, Houston/Noordwijk of de ruimte-ANWB kunnen bellen?
Goed verhaal, maar volgens mij is het niet helemaal een antwoord op de vraag van @bertsmeerink. Volgens mij is dit het antwoord:
Er wordt gesteld dat er waarschijnlijk binnen 50 jaar ergens in de melkweg een ster ontploft en een super-nova wordt. Dat is heel simpel een statistische inschatting. We weten (ongeveer) hoe groot de kans is dat een ster aan het eind van zijn leven een supernova wordt. Als je dan weet hoeveel sterren er in de melkweg zijn kun je een inschatting maken. Die inschatting kun je verfijnen als je weet welke sterren een supernova kunnen worden en als je dan ook nog ongeveer de leeftijd weet van die sterren wordt het nog wat nauwkeuriger.
Het is allemaal wat gecompliceerder vanwege de afstanden en daar komt het verhaal van @PilatuS om de hoek kijken, maar de "vertraging" als gevolg van de afstand doet voor die statistische kansberekening niet zo heel veel ter zake.
Een ster heeft een gigantische massa, en massatraagheid bestaat gewoon in vacuüm. Dus de "knal" bestaat uit een complex proces waarbij de ster eerst implodeert en dan doorschiet. Het is een soort cascadereactie, die meerdere fases heeft. Jouw beeld van "1 seconde" is totaal niet realistisch. Het proces kan weken duren.
Alles wat wij in onze melkweg zien loopt jaren tot 50.000 jaar achter. Alles wat wij in andere sterrenstelsels zien loopt 2 miljoen tot 13 miljard jaar achter. Je kijkt dus altijd terug in de tijd en hoe verder je gaat hoe verder je terug kijkt.
Als we dus op zoek zijn naar buitenaards leven door slechts te kijken/observeren dan geldt bovenstaande ook. Maar alles wat we zien, is duizenden jaren geleden. Waardoor er dus 2 mogelijkheden zijn: dat buitenaards leven is inmiddels uitgestorven of heeft zich (duizenden jaren) doorontwikkeld.

Ik vraag me daarom af of door ruimte te observeren beste methode is om buitenaards leven te ontdekken. Het wordt tijd dat er mensen zijn die zich opofferen en 'n enkele reis de ruimte in boeken om te gaan zoeken. Maar als ze iets vinden hoelang duurt het dan voordat hun 'emailtje' ons bereikt... ;)
licht heeft een eindige snelheid, zoals hierboven al werd genoemd. Om het wat inzichtelijker te krijgen een paar voorbeelden.
- licht legt 30cm af in 1miljardste (nano)seconde. als je een meter bij iemand vandaan staat, doet het licht er dus ~3ns over om die afstand af te leggen. in feite zie je dus altijd gebeurtenissen die "oud" zijn, want het je ziet eigenlijk niets instantaan.
- maan: ~300.000 km afstand, dus licht heeft ~2s nodig om heen en weer te vliegen. Deze afstand wordt bepaald door een reflector die Niel en Buzz op de maan achterlieten. x = v/t, door de benodigde tijd te meten kun je heel nauwkeurig de afstand bepalen.
- als de zon nu uit gaat, duurt het nog 8.5 minuut voordat wij dat werkelijk zien. 149M km/3e8km/s.
Wb supernova: hier een filmpje met iets dichterbij maar op sommige moeten we misschien wel wat langer wachten.

https://www.youtube.com/watch?v=d7i_vw3RrA8
Dat sterren supernova gaan is iets wat constant aan de hand is. De meeste die we zien zijn dan ook in andere sterrenstelsels dan de melkweg. Ook al is het sterrenstelsel 500 miljoen lichtjaar verder, dan nog is een supernova zo fel dat we het kunnen zien. Met miljarden sterrenstelsels met ieder miljarden sterren zijn sterren die supernova gaan iets wat aan de lopende band aan de hand is.

[Reactie gewijzigd door PilatuS op 24 juli 2024 10:14]

Is dat inclusief of exclusief de tijd dat het duurt totdat het licht ons bereikt?
Dat is inclusief. We zien alles hoe het in het verleden was. 1 lichtjaar verderop is 1 jaar terug in de tijd. Indien het een ster is die meer dan 50 lichtbaar verder is dan is ie dus al supernova gegaan. Alleen kost het bij zeg 40 lichtjaar weg en 5 minuten terug supernova gegaan nog 40 jaar voordat we het zien.
Met maar 20% kans dat we het met het blote oog kunnen zien
20 tot 50% kans. Je kan pech hebben en inderdaad niets met het blote ook kunnen zien. Je kan mazzel hebben en een tijdelijke ster zien die zeer goed zichtbaar is. Het is mogelijk dat er een ster bijkomt die feller is dan welke andere nu zichtbare ster. En gelukkig is de kans dat iets zeer dichtbij supernova gaat zo goed als uitgesloten, anders gingen we allemaal dood :P
En dat artikel was uit 2013 dus we hoeven nu nog maar hooguit 44 jaar te wachten!
Wel moeilijk om al die data te combineren tot een plaatje dat weer het gevoel van een exploderende ster weergeeft. Soort van big data vizualisatie
Best indrukwekkend dat men dit met een satelliet van de 20ste eeuw kan bereiken.

Ik meen me te herinneren dat een type 1a-supernova niet veroorzaakt werd door de instorting van de witte dwerg, maar door een fusie-explosie nét voor de gewichtslimiet bereikt wordt. Is dit achterhaald?
Dat klopt. Een witte dwerg stort niet in door de electrondegeneratiedruk. Deze toestand zorgt er wel voor dat de fusie zich in enkele seconden volledig voltrekt.
Tijdens het aantrekken van de materie van de andere ster, neemt de massa van de witte dwerg toe. Zodra deze massa te hoog wordt, stort hij door de enorme zwaartekracht in, uiteindelijk leidend tot een gigantische explosie
De huidige theorie is dat, vlak voordat dit soort sterren feitelijk in elkaar stort, de hele kern (die op dat moment geheel uit zeer sterk samengeperste koolstof bestaat) in één keer (binnen enkele seconden), in z'n geheel, overgaat tot fusie (wat bij 'normale' sterren 600 jaar duurt). Daarbij komt natuurlijk een gigantische hoeveelheid energie in zeer korte tijd vrij, waardoor de ster explodeert.
Wat ik mijzelf elke keer maar weer afvraag......


Wij als mens,, als dier bestaan voornamelijk uit vocht en een hele boel beestjes.

Is de ruimte dan niet meer dan wij als beestjes zoekende naar een uitweg in groter beest.


Wil je mijn serieuze theorie als wetenschapper. Dan weet je mij als Tweaker te vinden.

Nee niet gek.. maar denk wel erg veel.
Intussen kan er al een redelijke schatting worden gegeven over het aantal aardachtige in onze melkweg. Omdat minder duidelijk is hoe groot de kans op leven op een 'leefbare planeet' eigenlijk is, is het aantal planeten met 'beestjes' iets lastiger te schatten. Maar, met een flinke onzekerheidsmarge is het aantal aardachtige planeten in onze melkweg ongeveer 10^10, dus 1 voor elke aardbewoner. Zie voor de toelichting (en de onderliggende publicaties) deze video van Anton Petrov
Hahaha, met je opmerking heb je (vast onbedoeld) een heleboel Mormonen gerustgesteld....

Slechte grap, ik weet het.

Meer on topic dan:
Het atoom is te vergelijken met het zonnestelsel zoals we dat nu kennen. Zou het dan ook niet zo kunnen zijn dat dit universum niet veel meer is dan een atoom van een ander universum?

En als dat waar zou kunnen zijn....is onze "big bang" dan niets meer dan een atoom-splitsing geweest in dat andere universum?

Dan kun je je ook afvragen wat voor een atoom ons universum moest voorstellen in dat andere universum. Daar gaan we vast nooit uitkomen, dus kan ons universum net zo goed 'Unobtainium' heten in dat andere universum...

Zo, weer wat wazige vragen de ruimte in geslingerd.
Het einde van de film Men in Black gezien recent?
Nee. Heb het afgelopen jaar maar 2 films bekeken. En dat waren 'Marvels'. TV staat vaak alleen nog maar aan om achtergrond noise te maken (en het meeste daarvan is Discovery Channel).

Series bekijk ik ook weinig de laatste tijd.

Was mijn commentaar het plot van de MiB film? Mocht dat zo zijn, dan vind ik dat best grappig. Een vriend van me was wel naar de MiB film geweest en het enige wat hij zei was: "het is de moeite niet". Vond de 1e MiB film ook maar matig.
Ik doelde op het einde van de MiB uit 1997. Staat vast ergens online.
Zal vast zo zijn. Is dat alweer 22 jaar geleden? Damn!
Maar dan heb je het over planeten zoals onze aarde, alles carbon based. Maar wellicht zijn er organismes die leven van straling, of organismes die júist geen zuurstof en water tolereren. 'beestjes' die je alleen ziet met een bepaalde licht frequentie. Zoveel mogelijkheden.

Oftewel, een redelijke schatting lijkt het me in de verste verte niet.

[Reactie gewijzigd door skunkopaat op 24 juli 2024 10:14]

Dit is absoluut een redelijke schatting over het aantal aardachtige planeten, dwz, iets kleiner of iets groter dan de aarde om een ster iets groter/kleiner dan onze zon en in de zgn leefbare zone.

Inderdaad over andere levensvormen zegt dit helemaal niets, maar dan kom je ook niet verder dan speculaties. En het lijkt me zo dat de ontwikkelingen van de laatste 20 jaar rondom exoplaneten al machtig interessante inzichten heeft opgeleverd omtrent de waarschijnlijkheid van leven zoals wij dat kennen.
Dus wat je eigenlijk zegt. Is dat er IN ONZE MELKWEG 7 miljard aardachtige planeten zijn... Sorry dat kan ik niet geloven.

Op dit item kan niet meer gereageerd worden.