Terug naar de Tweede Wereldoorlog
Call of Duty-fans kijken met angst en beven uit naar het vijfde deel in de serie. Het succesvolle vierde deel werd immers ontwikkeld door topstudio Infinity Ward, dus is het nu weer de beurt aan Treyarch, dat tot nu toe de mindere Call of Duty-delen neerzette. Dan helpt het ook niet dat Treyarch de serie weer terugbrengt naar de Tweede Wereldoorlog - een nogal conservatieve stap, aangzien Infinity Ward juist de stap naar Modern Warfare had gezet met het vierde deel. Op de Games Convention toonde Activision de nieuwe shooter uitgebreid en media en consument, in een poging die twijfels weg te nemen.
Call of Duty: World at War schotelt de speler twee nieuwe campagnes voor. Namens de Amerikanen ga je aan de slag in de Pacific, en met het Russische leger ruk je op naar Berlijn. In beide campagnes zal de nadruk liggen op wraak. Amerika is kwaad om de lafhartige aanval op Pearl Harbor, terwijl de Russen zich aangetast voelen in hun trots door de minachting die Hitler toonde voor Rusland. De Russen benaderden de campagne dan ook met 'no mercy' en schoten zich een weg naar Berlijn. Hiervan werd echter niets getoond op de Games Convention. Activision richtte zich in Leipzig meer op de campagne in de Pacific.
Die campagne draait om de U.S. Marines, waar een van de rollen wordt vertolkt door (de stem van) Kiefer Sutherland. Een grote naam, die voor topklasse voice acting moet zorgen. Dat lukt hem prima, maar een persoonlijk 'probleem' dat ik daarbij dan heb, is dat ik Jack Bauer uit 24 hoor, en niet de hoofdpersoon van Call of Duty. Je kunt je daarom afvragen of het verstandig is een dergelijke naam aan een game te verbinden. Oké, het klinkt erg goed, maar ik verwacht elk moment een kreet als 'Cloe, upload the schematics to my cellphone, do it now!' - en dat kan niet de bedoeling zijn...
Veel tijd om je te verbazen over de stem van de hoofdpersoon heb je echter niet. Call of Duty draait om actie. Dat is altijd zo geweest en in deel vijf komt daar geen verandering in. In het getoonde level, genaamd Hard Landing, duurde het geen dertig seconden voor de Japanners de eerste hinderlaag legden en er een heftig vuurgevecht losbarste. Hard Landing is een van de drie missies die zich afspelen op het eiland Peleliu, dat van grote strategische waarde was door het vliegveld dat er op lag. De Amerikanen waren in die fase van de strijd weliswaar sterker, maar hadden desondanks de grootste moeite het eiland in te nemen, wat in de missie duidelijk naar voren komt.
Oorlog op z'n Japans
In het spel gaat de uitleg echter niet verder dan 'deze mensen zijn bereid hun leven te geven voor de Keizer'. Uiteraard gaat het wat dieper dan dat. In de aanloop naar de ontwikkeling van Call of Duty: World at War sprak Call of Duty's military advisor Hank Keirsey met vijftien oorlogsveteranen, die de strijd in de Pacific zelf hadden meegemaakt. Keirsey, zelf een meer dan begenadigd ex-soldaat en niet voor niets adviseur op dat gebied voor de spelserie, deelde op de Games Convention zijn kennis op het gebied van de manier waarop de Japanners oorlog voerden.
"De Japanners wisten allang dat ze het eiland niet zouden behouden. Ze wisten dat ze zouden sterven", begint Hank zijn uitleg. "De soldaten kregen maar één opdracht mee: dood tien Amerikanen. Het is onvoorstelbaar hoe ver deze mensen gingen om maar zoveel mogelijk Amerikaanse soldaten mee het graf in te trekken. Hun credo: je sterft voor de Keizer en je geeft je niet over. Hun laatste actie was bijvoorbeeld dat ze met een granaat in hun hand op een groep Amerikanen af renden, om de granaat zo vlak voor hen af te laten gaan. Een andere optie was dat ze een bajonet op hun geweer bevestigden en zo nog een slachtoffer probeerden te maken. Je moet goed begrijpen dat deze mensen zichzelf al als dood zagen. Hun enige doel was om zoveel mogelijk vijanden met zich mee te nemen."
Hierdoor ontstaat een vuile manier van oorlog voeren. Keirsey: "Eén van de meest beruchte Japanse tactieken kwam bij Japanse boom-sluipschutters vandaan. Deze sluipschutters zaten soms dagen in een boom, te wachten op een groep Amerikanen. Eenmaal in zicht, schoot de sniper dan een van de voorste Amerikanen neer, maar niet om hem te doden. De sluipschutter verwonde een soldaat en wachtte verwolgens op de medic die hem zou komen helpen. Die medic kon vervolgens wél een kogel door zijn hoofd verwachten. De Japanners wisten dat de rest van de soldaten dan geen hulp meer zou kunnen krijgen."
Keirsey wijst echter ook op de intelligentie van de Japanners. "Ze wisten heel goed waar ze mee bezig waren. Neem bijvoorbeeld de manier waarop ze hun stranden bewaakten. Ze maakten parallel aan de zee een rand, waarachter de Amerikanen dekking konden zoeken. Dat zag er uit alsof die rand er natuurlijk was, en niet aangelegd door mensen. Lagen de Amerikanen eenmaal in dekking, dan opende er naast de linie ineens een machinegeweer het vuur. De volgende beweging van de Amerikanen zou dan een omtrekkende beweging zijn, om het machinegeweer uit te schakelen. Ook hierop waren de Japanners voorbereid en ook daar werden de Amerikanen zwaar beschoten. De Amerikanen liepen zo constant van de ene in de andere hinderlaag", aldus Keirsey.
Hoe indrukwekkend en afschuwelijk de verhalen ook zijn, ze houden weinig direct verband met de gameplay. Dat geldt echter niet voor een ander element waarover Keirsey vertelt. "Verwarring", verzucht de geharde soldaat, "verwarring is misschien wel de grootste vijand van een soldaat. Als een eenheid werd verrast door vijandelijke soldaten en er een man tegen man gevecht ontstond, was het niet altijd even makkelijk te zien waar je vrienden zich bevonden en op welke legerpakken je wél moest schieten." Dit element kwam in het level Hard Landing duidelijk naar voren. Het overkwam me twee keer dat ik zag dat ik op een van de 'good guys' aan het schieten was. Het moment dat je je dat realiseert, en dat je dus eigenlijk moet concluderen dat je het overzicht kwijt bent, is doodeng. En dan is dit nog maar een spelletje...
Samen ben je niet alleen
Treyarch lijkt er dus prima in te slagen het gevoel van de oorlog in de Pacific over te zetten naar het spel. Daarmee heb je echter nog niet direct een goede game. De basisingrediënten zijn in elk geval hoopgevend. Call of Duty: World at War is gebouwd op de engine van het uitstekende Call of Duty 4, dus in dat opzicht kan er weinig fout gaan. De mannen van Treyarch maken niet de fout teveel in de engine te rommelen; uiteraard zijn er tweaks aangebracht om de manier van oorlog voeren van de Tweede Wereldoorlog beter naar voren te laten komen, maar het spel voelt hetzelfde aan als Call of Duty 4 - en dat is iets dat fans van de spelserie erg zal aanspreken.
In mijn speelsessie had ik om die reden letterlijk niet meer dan een minuut nodig voor ik er weer helemaal in zat. De besturing is hetzelfde als in Call of Duty 4, de gameplay kent heel veel van dezelfde features die je ook in Call of Duty 4 tegenkwam, kortom: het is voor mensen die bekend zijn met de serie enorm pick-up & play. Zo moet Call of Duty ook zijn: je start het spel op, laadt een level en hop, je zit midden in de actie. De spellen in de serie voelen altijd al aan als een spectaculaire achtbaanrit en aangezien er bakken shooters aankomen met een wat meer open opzet, is dit eigenlijk wel weer eens leuk om te spelen. In een shooter met veel scripted events zul je namelijk ook meer spectakel tegenkomen dan in een spel waarin je meer vrij bent om te doen en laten wat je wilt.
Doen en laten wat je wilt is er overigens ook weer niet helemaal bij. Op de Games Convention speelde ik niet in mijn eentje, maar met drie anderen. Call of Duty 5 is volledig in co-op te spelen. Dat is uiteraard leuk, maar het brengt ook verplichtingen met zich mee. Het is namelijk zo dat het hele team moet overleven. Wordt er iemand neergeschoten, dan hebben de andere spelers dertig seconden de tijd hem te reviven. Lukt dat niet, dan moet de hele groep vanaf het laatste checkpoint opnieuw beginnen. Hiermee wil Treyarch het samenwerken stimuleren en er voor zorgen dat spelers bij elkaar blijven, in plaats van als halve Rambo's naar voren te sprinten en het allemaal zelf proberen te doen. Ik heb het level op de Games Convention een aantal keer gespeeld en de ene keer lukte dat samenwerken beter dan de andere keren, al kwam dat ook omdat mijn medespelers de pijl, met daarbij in grote letters 'Revive!' niet helemaal leken te begrijpen. Dit soort dingen zul je echter, als je bijvoorbeeld via Xbox Live met vrienden speelt, natuurlijk veel minder hebben.
Het online gedeelte van Call of Duty 5 speelt uiteraard ook een grote rol. Over de multiplayer-modi wilde Treyarch en Activision nog niet teveel kwijt, maar wel duidelijk is dat het systeem met perks, zoals dat in Call of Duty 4 werd geïntroduceerd, terugkeert in deel vijf, hetzelfde heldt voor de bonussen die je kon verdienen als je een reeks kills op rij wist te maken. Interessant is ook dat je niet alleen in de normale online potjes ervaringspunten kunt verdienen, maar ook als je de singleplayer in co-op speelt. Deze 'EXP' kun je gewoon gebruiken in de multiplayer, dus kan het zomaar zijn dat je, als je eerst veel co-op speelt en pas daarna de multiplayer in duikt, je direct op een vrije hoge rang en met de nodige vrijgespeelde perks begint.
Call of Duty 5: World at War gaat niet voor de 'schok' zorgen die Call of Duty 4 wel bracht. Treyarch speelt het slim door gewoon teveel te willen aanpassen aan de uitstekende Call of Duty 4-engine. 'CoD 4' is online nog steeds razend populair, en de technologie kan nog makkelijk mee. De toevoegingen op het gebied van een co-op voor vier spelers is leuk en hoewel Treyarch er kritiek op krijgt, zullen er ook genoeg mensen zijn die graag een Tweede Wereldoorlog-shooter spelen en juist weer uitgekeken waren op 'Modern Warfare'. Bovendien zet Treyarch de manier van oorlog voeren in de Pacific erg goed neer. Het moet dus raar lopen wil Call of Duty 5 het slecht gaan doen dit najaar.
