Zack & Wiki: Quest for Barbaros' Treasure

Volwassen puzzels

Pirate girl Op het eerste gezicht lijkt het Wii-spel met een vliegende aap en een chocola-etende piraat een kinderlijke bedoeling. Het puzzel- en adventure-spel is echter een flinke breinkraker voor volwassenen en mogelijk een van de betere Wii-games.

Het plaatje van de vrouwelijke piraat is niet voor niets gekozen. Hoewel de dame eigenlijk niets te maken heeft met het spel, staat ze in deze review voor de doelgroep die het spel dreigt mis te lopen: de volwassen gamer die van puzzelen houdt. Het uiterlijk, verhaal en titel van het spel lijken te wijzen op een jonge doelgroep, maar alles is minder waar, dus haak nog niet af.

Zack, de kleine hoofdrolspeler, is een piraat aangesloten bij de The Sea Rabbits. Samen met zijn vriend Wiki, een gele vliegende aap, stuit hij op een schatkist met een gouden pratende schedel. Het blijkt te gaan om de schedel van Barbaros, aldus het doodshoofd zelf. Barbaros vraagt Zack en Wiki om op zoek te gaan naar zijn resterende lichaamsdelen in ruil voor een geweldige schat en zijn legendarische schip. Zack is met dit vooruitzicht direct met zijn hoofd in de wolken en hij begint onmiddellijk met zijn zoektocht.

Zack & Wiki: Quest for Barbaros' Treasure - screen

Zelda kloon?

Het uiterlijk van Zack & Wiki: Quest for Barbaros' Treasure doet denken aan Zelda: The Wind Waker. Er zijn meer overeenkomsten te vinden - zo betreft het beide een puzzel- en adventure-spel. Zack & Wiki moet het echter meer van het puzzelen hebben en bevat elementen die voorkomen in point-and-click adventures. Je gaat geen grootse werelden verkennen of vechten tegen vijanden. Je hersens worden wel op de proef gesteld door de vele voorgeschotelde vraagstukken in de levels. Van een Zelda-kloon is dus niet te spreken.

The Incredible Machine

Ik kon het niet helpen om de game soms te vergelijken met The Incredible Machine van ontwikkelaar Sierra. Hierin kreeg de speler evenzeer een puzzel voor zijn kiezen in een kleine ruimte met een beperkt aantal attributen. Ook liefhebbers van andere Sierra-klassiekers, zoals King's Quest of Monkey Island van Lucasarts doen er goed aan om deze spelbespreking verder te lezen.

Palmbomen en soep

De grootheid van de levels is altijd goed te overzien. Indien je aan een nieuw level begint, wordt de locatie stapsgewijs in beeld gebracht, waarbij de ingrediënten voor de vraagstukken getoond worden - aan jou de taak om dit op te lossen. Zo toont de camera in het begin van een level een schatkist omhuld door vlammen, een tweetal palmbomen en een aantal vijanden. Daarna wordt een grote pan soep getoond, waarin een van de vijanden driftig aan het roeren is en onder deze pan bevindt zich een onderaardse gang, waar een slang in schuilt. Als laatste zoomt de camera in op Zack en Wiki en verschijnt de tekst 'start' in beeld - er kan gepuzzeld worden.

Wiimote en Graphics

Schudden en trekken

In elk level moet uiteindelijk de schat bereikt worden. Je bestuurt Zack en zijn vriendje Wiki door met de Wiimote ergens in de spelwereld te klikken. Je figuurtje zal dan naar deze locatie lopen, een besturing die ook gebruikt wordt in point and click adventures. De interactie met voorwerpen uit de spelwereld gebeurt ook door ze aan te klikken. Het blijft echter niet alleen bij klikken, want er moet ook geschud, getrokken, gegooid en gezaagd worden. Zo is een grot geblokkeerd door twee houten palen. Met een verkregen zaag moet je een zaagbeweging maken om ze door te zagen. Het hol dat hierdoor bereikbaar wordt, is echter zo donker dat je geen hand voor ogen ziet. Het verzaagde hout komt hier weer van pas door het in een nabij vuur te steken en hiermee de grot te verlichten.

De Wii-controller wordt op vele manieren ingezet in het spel en de ontwikkelaar heeft hier goed over nagedacht. Het is niet zo dat er daadwerkelijk nieuwe dingen zijn uitgevonden, maar de bewegingen voelen natuurlijk en logisch. Je mag een boom omzagen, een sleutel omdraaien, blokken schuiven of een voorwerp gooien. Dit alles op de manier zoals je het verwacht. Gelukkig snapt Capcom hier goed de bedoelingen van Nintendo's Wii. Het is wel vervelend dat niet altijd de juiste beweging geregistreerd wordt, maar dat is bij meer Wii-spellen het geval en niet kenmerkend voor dit spel.

Geduld

De meeste puzzels zijn met een logische denkwijze op te lossen. Makkelijk zijn ze zeker niet en regelmatig moest ik levels helemaal opnieuw spelen door een verkeerde keuze. Vaak weet je wel dat je iets moet doen met een bepaald voorwerp, maar nog niet hoe. De lol zit hem dan ook in het uitvogelen hiervan. Laat het spel niet spelen door gamers zonder geduld, behalve als je geniet van een rood aangelopen stampvoetende persoon in je huiskamer. Het is ook belangrijk dat je de logica van het spel door hebt. De eerste keer dat je een kikker tegen komt, is het niet direct duidelijk wat je hiermee moet. Dieren en vijanden zijn echter te veranderen in gebruiksvoorwerpen en elk dier verandert altijd in hetzelfde voorwerp. Zo wordt een kikker altijd een bom.

Gaandeweg zul je geld verdienen, waarmee continue's en speltips gekocht kunnen worden. Elk level kan steeds opnieuw gedaan worden, maar met een continue gaat de geboekte voortgang in een level niet geheel verloren en moet je niet alles opnieuw doen. De speltips zag ik snel van af; deze zijn zo wazig dat je nog beter een hint aan je kat kan vragen. De humor in het spel is erg Japans, maar zeker te begrijpen. Deze is bovendien niet overheersend aanwezig dus als je er niet van houdt, richt je je alleen op de puzzels.

Graphics en geluid

Ik ben erg te spreken over de voortreffelijke cel-shaded graphics die het spel voorschotelt. Het is fijn om te zien dat Capcom de moeite heeft genomen om mooie plaatjes uit de Wii te persen en de Wii niet te zien als een 'Gamecube met bewegingsfuncties'. Natuurlijk kunnen genoeg volwassenen genieten van een speelse spelwereld, zoals Zelda, Mario en ook Zack & Wiki die voorschotelen. Het probleem is echter dat de game te snel gezien wordt als spelletje voor kinderen, terwijl de kleinsten onder ons dit spel te moeilijk gaan vinden.

De spelfiguren zijn niet voorzien van een stem, al klinkt er zo nu en dan wel een kreet, gebrabbel en soms een naam van een figuur. Het ontbreken van stemmen doet niets af aan het spel, al is het lief bedoelde gebrabbel van Wiki voor sommigen al een bron van ergernis.

Conclusie

Zack & Wiki - artwork Capcom behandelt de Wii zoals het apparaat bedoeld is: als volwaardige gameconsole. Waar veel andere ontwikkelaars voor het snelle geld gaan door te denken 'als we een Gamecube-spel voorzien van bewegingsbestuurde mini-games koopt men het toch wel', neemt Capcom de moeite om zowel zorg te besteden aan de gameplay als aan het uiterlijk. De beste Wii-titels komen meestal uit Nintendo's eigen ontwikkelstal, maar Capcom toont aan dat een third-party titel ook uitstekend kan zijn.

De ontwikkelaar creëert prachtige kleurrijke cell-shaded graphics in een spel waar gameplay voorop staat. Bovendien wordt er gebruik gemaakt van de Wiimote waar dit voor zich spreekt en de manier waarop de Wiimote gebruikt moet worden is telkens logisch. Toch kampt de besturing soms met wat problemen, waarbij het spel niet oppikt welke beweging je maakt.

Door de speelse tekenstijl van het spel lijkt het misschien meer geschikt voor de jongere gamer. Schijn bedriegt, want de voorgeschotelde vraagstukken zijn pittig, tot soms het frustrerende toe. Echter is het antwoord altijd te vinden door logisch na te denken en daardoor voelt het des te beter wanneer je de puzzels zelf oplost. Een beetje snelle puzzelaar kan dit spel al in 15 uur doorlopen - helaas wat aan de korte kant.