Inleiding
Samengevat
De Honor 6 Plus heeft een paar minpunten die je niet verwacht bij een toestel in de prijsklasse van rond de 400 euro. Zo ontbreken in Nederland belangrijke 4g-frequenties, waardoor het bereik van 4g bij alle providers beperkt zal zijn. Daarnaast draait hij op een oude Android-versie. Daar staat tegenover dat hij een goed scherm heeft, een prima bouwkwaliteit en vooral een relatief goede accuduur. Hoewel we de minpunten de 6 Plus fors aanrekenen, ze zijn immers onacceptabel bij een dergelijk duur toestel, zijn de genoemde pluspunten goed genoeg om hem aan een voldoende te helpen.
Eindoordeel
OnePlus, Kazam, Wiko, Honor: het zijn allemaal merken die een voet tussen de deur proberen te krijgen op de drukke smartphonemarkt. Waar OnePlus het vooral probeert met een uitgekiende pr-campagne gericht op flagships, en Kazam en Wiki stilletjes de markt voor goedkopere toestellen proberen te veroveren, mikt Honor op een 'jongere' doelgroep, met louter onlineverkopen en de gedurfde slogan 'for the brave'.
Honor heeft al een aardig complete lijn van toestellen op de Nederlandse markt, van de goedkope Holly, via de midrange-4x naar de Honor 6 en nu de duurdere 6 Plus. Die Plus zit hem in een aantal kenmerken: een groter scherm, een iets nieuwere versie van Huaweis eigen soc en een geheel andere camera. In plaats van de 13-megapixelcamera aan de achterkant heeft het toestel twee gelijkwaardige 8-megapixelcamera's naast elkaar.
Daarnaast is het uiteraard een 'gewone' Android-smartphone die beschikt over een 5,5"-scherm met een full-hd-resolutie en over door Huawei zelfgemaakte software op basis van Android.
/i/2000642999.jpeg?f=imagenormal)
Camera's
Beide camera's zijn gelijke cameramodules, die naast elkaar zijn geplaatst. Hoewel Honor zelf niet wil zeggen om welke modules het gaat, staan in de software van het toestel verwijzingen naar de Omnivision OV8865. Dat is een 8-megapixelmodule met pixels van 1,4µm. Het is een vrij reguliere smartphonecamera, al zien we hem niet veel; onder meer Fairphone schroeft hem in de Fairphone 2. Om de beelden te verwerken heeft Huawei een Altek 6045-isp toegevoegd.
Het trucje met het scherpstellen werkt uiteraard met een driehoeksmeting, eigenlijk op ongeveer dezelfde manier als waarop je diepte schat met je ogen. Door de afstand tussen de twee camera's als uitgangspunt te nemen, kan de software door de hoek waaronder een object bij beide modules in beeld komt, nagaan hoe ver dat object is.
/i/2000584809.jpeg?f=imagenormal)
Die informatie gebruikt het toestel om bepaalde elementen scherp te stellen en andere te vervagen. Dat kan doordat de software weet op welke afstand welk element zat. Bovendien kan het toestel met beide camera's een verschillend focuspunt nemen. Dat is gelijk de beperking; meer dan twee echte focuspunten zijn niet mogelijk. De software kan dan wel een ander punt vervagen, maar het focuspunt niet echt scherp krijgen.
Huawei heeft de truc ver doorgevoerd. Het is een softwaretruc, maar we volgen hier even het woordgebruik van de software: als je het 'diafragma' wijzigt, verschijnt er een sluiter in beeld met een schuifbalk, waarbij de instellingen lopen van f/1 tot f/16. Dat is meer dan het lijkt; als je de foto opslaat, toont de exif-data dat getal als waarde voor het diafragma, om het nog echter te laten lijken.
In onze tests kwamen echter de beperkingen van het systeem naar voren. Het focussen is dan wel scherp, zoals het hoort, maar het vervagen ziet er lang niet altijd natuurlijk uit. Het toestel heeft bovendien maar een paar punten waarop het kan scherpstellen en de resulterende foto's zijn lang niet altijd even mooi.
Dat de truc zijn beperkingen heeft, is natuurlijk geen verrassing. Hoe slim het ook allemaal in software kan zijn uitgevoerd, de hardware is een beperkende factor. In een smartphone past vooralsnog geen lightfield-camera, waarmee echt achteraf focussen mogelijk is. Het diafragma blijft bovendien uiteraard altijd hetzelfde, hoe zeer de software je ook wil doen geloven dat het anders is.
Behalve dat het resultaat vaak niet mooi is, is er nog een andere vraag die na intensief gebruik van het toestel opdoemt: wanneer is dit nuttig? Hoe vaak maak je foto's waarbij het wenselijk is om achteraf het focuspunt aan te passen en de rest te vervagen? Het is lastig om daar veel praktisch nut voor te vinden. Wij hebben in elk geval in geen situatie gedacht dat we deze functie graag wilden gebruiken omdat een normale foto niet voldeed. Als het de noodzaak voor autofocus zou weghalen en dus het maken van een foto sneller zou maken, dan is er iets voor te zeggen, maar dat is niet zo.
Desondanks heeft Huawei het systeem beter ingezet dan HTC deed met de One M8, al zegt dat nog niet zoveel. De kans dat je om deze reden een telefoon wil kopen, blijft simpelweg klein. Een camera in een telefoon is belangrijk, omdat het belangrijk is om foto's te maken. Daarbij kan een fabrikant het best aandacht besteden aan de kwaliteit van foto's in alle omstandigheden.
Foto's
Nu is er in theorie nog een manier waarop de camera kan profiteren van de tweede lens. Je zou denken dat het mogelijk is om meer licht op te vangen bij weinig licht dan met één lens mogelijk is. Om te testen of dat zo is, hebben we van dezelfde situatie foto's gemaakt. De eerste keer met beide lenzen open, de tweede keer met een bedekte tweede lens. Voor wie het wil weten, de telefoon gebruikt standaard de lens die het dichtst bij de flitsers zit. Die kun je dus niet afplakken; je maakt dan alleen foto's van je tape. De software is niet slim genoeg om dan te wisselen.
Gek genoeg bleek het effect omgekeerd. Als je de ene lens afplakt, gooit de software de sluitertijd omhoog en vangt hij dus meer licht op, niet minder. Hoewel de omstandigheden exact gelijk waren, was de sluitertijd met twee lenzen 1/12,5 seconde en met slechts één lens open 1/2 seconde. De foto met een lens dicht was dus onnatuurlijk licht en minder scherp.
/i/2000633834.jpeg?f=imagenormal)
Bij veel licht bleek dat effect er niet te zijn. De sluitertijd lag dan onder dezelfde omstandigheden precies even hoog en de resulterende foto's waren niet veel beter of minder.
De camera levert geen spectaculaire beelden af. Soms gaat het mis met de belichting, waarbij bepaalde elementen juist overbelicht worden. Op andere momenten heeft hij moeite met focussen, waardoor het resultaat net niet zo scherp is als je zou willen. Het is zeker niet slecht en kan mee met sommige van de toestellen in zijn prijsklasse. De lowlight-foto's zijn dan weer wel relatief goed, waarbij vooral de lichtgevoeligheid positief opvalt. Ook bij weinig licht kan de 6 Plus objecten in beeld brengen.
De 6 Plus heeft een Supernacht-modus, waarbij de telefoon de gebruiker waarschuwt om de telefoon heel stil te houden. Vervolgens gaat de sluitertijd omhoog van, afhankelijk van het licht, een seconde of 10 tot maximaal 57 seconden.
Vlnr: de desk met oud logo met flits, met de deur op een grote kier, met de deur op een kleine kier en de deur helemaal dicht. Geloof het of niet, maar het beeld is op de laatste twee foto's nog altijd vaag zichtbaar.
De Supernachtmodus is leuk, maar niet iets wat vaak van pas zal komen. Vaak als je hem zou willen toepassen, kun je beter de ledflitsers gebruiken of het licht aanzetten.
Video's maakt de 6 Plus standaard op 1280x720 pixels, maar hij is ook in te stellen op 1920x1080 pixels, full-hd dus. Die filmpjes kun je bovendien opnemen met stereogeluid. De filmpjes blijken zo'n 25fps te hebben en dat is minder dan de strakke 30fps die we inmiddels bij vrijwel alle telefoons zien. Video's zien er veelal een beetje onscherp uit en zijn niet al te indrukwekkend, maar het geluid is wel goed.
Selfies zijn te maken met de Sony IMX179-frontcamera, een 8-megapixelcamera uit de stal van de Japanse fabrikant. Uiteraard heeft de Huawei-dochter de gebruikelijke software om zelfportretten 'mooier' te maken niet achterwege gelaten. Met die software is het mogelijk om op livebeeld de huid glad te strijken, terwijl je in de nabewerking de kin dunner kunt maken, de ogen groter, de huid bleker en de neus kleiner.
Bij telefoons uit de stal van Huawei zien we vaak frontcamera's van prima kwaliteit en de Honor 6 Plus is daarop geen uitzondering; de foto's zijn prima.
Hardware
De 6 Plus draait op een Kirin 925, met vier Cortex A15-kernen op 1,8GHz en vier Cortex A7-kernen op 1,3GHz. Hoewel het een octacore is, is het overduidelijk een soc van vorig jaar. Inmiddels zijn vrijwel alle processormakers over op 64bit-ontwerpen als Cortex A53, Cortex A57 en binnenkort Cortex A72.
/i/2000639323.jpeg?f=imagenormal)
Ondanks de verouderde architectuur kan de Kirin 925 op rekenkracht goed meekomen. Dat komt vermoedelijk doordat het prestatieverschil tussen de 32bit- en 64bit-architecturen niet zo groot is. De Honor 6 Plus pakt ten opzichte van de directe concurrentie hier een koppositie, al zijn de verschillen niet bijster groot.
De gpu is een Mali-T628 MP4 en ook dat is een gpu die inmiddels alweer even meegaat. Dat is te zien ook: de Manhattan-benchmark van GFXBench kan hij uitvoeren met 8fps. Dat is niet beroerd, maar de OnePlus One en Xiaomi Mi Note Pro doen het een stuk sneller, om er maar een paar te noemen. Als je op zoek bent naar het snelste toestel om games op te spelen, is deze 6 Plus niet de eerste keuze.
Met de onscreen-versie van de lichtere T-Rex-test is hetzelfde beeld te zien. Met 16fps is de framerate aan de lage kant en alleen goedkopere toestellen duiken daaronder. Veel andere toestellen zitten boven 20fps en in deze prijsklasse zou je ook een soc met een gpu mogen verwachten die dergelijke prestaties kan neerzetten.
De soc krijgt hulp van lpddr3-werkgeheugen ter grootte van 3GB. Als alle apps zijn afgesloten, heb je daar zo ongeveer 2GB van over. Er is 32GB-flashgeheugen aanwezig voor opslag. Daarvan is ongeveer 25,7GB vrij. Er past ook een sd-kaartje in, maar zoals wel vaker is het sd-kaartslot tegelijk het tweede simkaartslot. Wie het toestel als dualsim wil gebruiken kan er dus geen geheugenkaart bijprikken.
Onze testversie had ondersteuning voor twee simkaarten. Die versie komt wel met de beperking dat 4g niet werkt op alle frequenties. Daardoor is bij alle providers de dekking beperkt, omdat lte-band 8 en 20 niet worden ondersteund. Wie in een stad woont en daar verblijft, zal er vermoedelijk niet bijzonder veel last van hebben en klanten van T-Mobile hebben er het minste last van, maar wie op zoek is naar een toestel voor een goede en stabiele 4g-verbinding, kan beter verder kijken.
Accu en software
De Honor 6 Plus heeft een grote accu. Het is een niet-verwijderbare lithium-polymeeraccu met een capaciteit van 3600mAh. Dat de accu niet verwijderbaar is, is wel een negatief puntje, al is het helaas een trend in de telecomindustrie. Het maakt het moeilijker om een accu te vervangen als die na een paar jaar langzaamaan zijn capaciteit verliest.
De accu is in de dagelijkse praktijk meer dan voldoende. Bij rustig gebruik haalde het toestel met enig gemak twee dagen, hoewel het bij intensief gebruik na een dag aan de lader moest. Vooral het verbruik bij nietsdoen viel in gunstige zin op. Wie nietsdoet, behalve af en toe een mail of telefoontje ontvangen, zal zien dat het percentage resterende accucapaciteit slechts langzaam terugloopt. Daarmee is dit toestel geschikt voor lichte gebruikers.
In onze browsetest bleek de 6 Plus een toppertje. Hij ging maar liefst bijna negen uur mee, een uur langer dan de OnePlus One, veel langer dan veel vergelijkbare toestellen en ook veel langer dan we van Honor-toestellen gewend zijn. De grotere capaciteit helpt veel.
Bij kijken naar video komt de Honor 6 Plus tot iets meer dan tien uur, beter dan de meeste, maar iets minder dan sommige andere toestellen.
Software
De Honor 6 Plus is uitgekomen met Android 4.4.2 'Kitkat'. Dat is iets wat je de fabrikant kunt verwijten. Het veiligste en prettigste zou het zijn als alle Android-smartphones altijd up-to-date waren en bleven, maar als dat niet mogelijk is, zou je in elk geval van nieuwe toestellen mogen verwachten dat ze up-to-date zijn als ze uitkomen. Android Kitkat is echter van eind 2013. Er is wel een update onderweg. Huawei blijkt steeds beter te worden in het maken van updates voor in elk geval zijn duurdere toestellen. Hoe lang de Honor 6 Plus ondersteuning zal krijgen, is niet te zeggen. Hopelijk kunnen gebruikers een update naar Android M verwachten als dat is uitgekomen.
Hoewel Huawei dus Android 4.4 op de 6 Plus heeft gezet, is daar niets van te zien. De eigen skin van Huawei, en dus ook van Honor, is zo ingrijpend dat er van Android weinig meer zichtbaar is. De fabrikant heeft vrijwel alle elementen aangepast die maar aan te passen zijn. Daarbij is goed gekeken naar Miui van Xiaomi en naar Apple. Sommige interface-elementen zijn regelrecht uit iOS gekopieerd, iets wat we eerder opmerkten bij de Huawei P8. Een voorbeeld daarvan is een balk met toggles die vanuit het lockscreen bereikbaar is door van onder naar boven te vegen.
De lijn om iOS te kopiëren zit ook in kleine details, bijvoorbeeld mappen en het menu met opties om iets te delen. Waar dat normaal in Android een verticaal scrolbare lijst is, heeft Huawei het ingedeeld in horizontale pagina's, waarbij je met witte puntjes eronder ziet op welke pagina je bent, net als bij de mappen in iOS. Een eervolle vermelding krijgt hier het Meldingencentrum, een functie die als Berichtencentrum in iOS zit, maar in Android in het geheel niet voorkomt. Huawei gaat op dit gebied heel ver in het maken van een iOS-kopie.
Een element in Emui dat veel tweakers goed zal bevallen is de enorme mate van controle die je kunt uitoefenen over apps, permissies en de manier waarop ze zich gedragen. Mogen apps actief zijn als het scherm uitstaat, mogen ze je locatie opvragen en mogen ze verbinding maken met internet via wifi of mobiele data? Dat alles is per app in te stellen; daarvoor heb je geen root of custom rom nodig.
De software werkt met een prima snelheid, al duren veel acties net even langer dan je zou willen. Zelfs over eenvoudige zaken als het openen van submenu's in het instellingenmenu moet het toestel even nadenken, waarbij er na de aanraking dus een moment niets gebeurt. Dat gaat irriteren. Voor het overige is het toestel snel genoeg met deze software.
Uiterlijk en scherm
De Honor 6 Plus is geen telefoon met een bijzonder spannend ontwerp. Aan de andere kant, met dat ontwerp is ook volstrekt niets mis. Het is een toestel met een glasplaat aan de voor- en de achterkant, en aan de zijkant een metalen frame. Alleen aan de onderkant heeft Huawei een kunststof strip gemaakt.
Het toestel is met 15x7,5cm bovendien niet overdreven groot voor zijn scherm van 5,5". Ongeveer 73 procent van de voorkant is scherm, terwijl de bezels aan de zijkant in totaal rond de 7,1mm groot zijn. Dat is iets meer dan de 6,3mm van bijvoorbeeld de Mate 7, die dan ook compacter ontworpen is. Met een dikte van 7,5mm en zonder camera die uitsteekt, is het bovendien een strak ontwerp. Onder het glas van de achterkant zit een patroontje met vierkantjes, wat de achterkant wat speelser maakt.
Aan de bovenkant zijn de 3,5mm-aansluiting en de infraroodtransmitter te vinden, terwijl de micro-usb-poort aan de onderkant zit. De linkerzijkant bevat geen enkele knop of aansluiting. Aan de rechterzijkant zitten die wel. Daar vinden we het eerste simkaartslot, het simkaart/micro-sd-slot, de aan-uitknop en de volumeknoppen. Omdat de aan-uitknop en de volumeknoppen zoveel in grootte verschillen, zijn ze goed te onderscheiden. Ze hebben bovendien een prima click.
De 6 Plus heeft knoppen op het scherm; onder het scherm is dus niets te zien. Boven het scherm wel, waar de frontcamera en luidspreker zitten. De luidspreker voor muziek en geluid bij video's zit aan de achterkant. Omdat het toestel plat is, is het geluid dof bij het afspelen als het toestel op tafel ligt.
Het ontwerp is vernieuwend noch baanbrekend, maar het toestel geeft het idee dat het met de bouwkwaliteit wel snor zit en er zijn dan ook geen kieren te vinden. Ondanks het gebruik van metaal en glas geeft de 6 Plus niet het 'premium'-gevoel waar fabrikanten zo nadrukkelijk naar op zoek lijken te zijn. Hij voelt, mede door het gewicht van rond 165g, vooral solide aan.
/i/2000643000.jpeg?f=imagenormal)
Scherm
Het scherm van de 6 Plus is prima in orde. Het is scherp, is goed afleesbaar in direct zonlicht en heeft geen hinderlijke afwijkingen. Wie alleen deze telefoon koopt en er geen vergelijkingsmateriaal naast legt, zal dus op alle fronten dik tevreden zijn.
Dat gezegd hebbende, hebben we in onze metingen nog wel enkele puntjes kunnen vinden die beter hadden gekund.
Zo is de helderheid aardig, maar zeker vatbaar voor verbetering. Met een hogere helderheid zou het scherm nog beter afleesbaar zijn in direct zonlicht en comfortabeler voor de ogen. Het lijkt er trouwens op dat Huawei mikt op deze maximale helderheid; zowel de Honor 6 als de Mate 7 zit eveneens rond de 445cd/m².
Het contrast is prima voor een lcd. Huawei doet het overigens vaak mistens even goed, met als enige uitzondering de Honor 6, die een aanmerkelijk lager contrast heeft.
De kleurweergave is wel wat minder. De kleurtemperatuur ligt met 7700 kelvin beduidend hoger dan het ideaal van 6509 kelvin, waardoor het scherm in grijstinten en lichte kleuren wat blauw oogt. Als de kleuren wat meer verzadigd zijn, is het niet veel beter. Het is niet zo dat kleuren hinderlijk anders zijn dan het ideaal, maar wie er oog voor heeft, zal het opvallen.
/i/2000633872.jpeg?f=imagenormal)
Specificaties en fotogalerij
Merk en uitvoering |
|
Product |
Honor 6 Plus |
Versie besturingssysteem |
Google Android 4.4 |
Beeldscherm |
|
Schermdiagonaal |
5,5" |
Resolutie |
1920x1080 |
Schermtype |
LCD |
Technische kenmerken |
|
CPU/SoC |
Hisilicon Kirin 925 |
Aantal cores |
8-core |
Processorsnelheid |
1,8GHz |
Geheugengrootte |
3GB |
Opslagcapaciteit |
32GB |
Geheugenkaart (Mobiel) |
MicroSD, microSDHC, microSDXC |
Aantal SIMs |
Dual |
Simkaart 1 |
Microsim |
Camera |
|
Cameraresolutie |
8Mp, dubbel |
Cameraresolutie (voor) |
5Mp |
Camera-autofocus |
Ja |
Gsm-flitsertype |
Dubbele led |
Resolutie video-opname |
1920x1080 |
Verbindingen |
|
Mobiele netwerken |
Edge, gprs, hsdpa, hspa, hspa+, hsupa, lte, lte-a, umts |
Verbinding (wlan) |
802.11a, 802.11b, 802.11g, 802.11n |
5GHz-ondersteuning |
Ja |
Bluetooth-versie |
Bluetooth 4.0 |
Overige draadloze verbindingen |
Near Field Communication (NFC) |
GSM-Connector |
3.5mm, Micro-USB |
GPS |
Ja |
Accu en lader |
|
Accucapaciteit (mAh) |
3.600mAh |
Accutype |
Li-Polymer |
Meegeleverde gsm-accessoires |
Datakabel, Oplader |
Uiterlijke kenmerken |
|
Gewicht (gram) |
165g |
Lengte |
150,5mm |
Breedte |
75,7mm |
Hoogte / Diepte |
7,5mm |
Alternatieven
Gek genoeg komen de beste alternatieven voor de Honor 6 Plus uit Huaweis eigen stal. De Mate 7 is een slag groter, maar heeft ook een prima accuduur en als bonus een goed werkende vingerafdrukscanner.
4.5 van 5 sterren
(6 reviews)
Als je niet geeft om de dubbele camera en de grootte van het scherm, is de Honor 6 een goed alternatief voor de 6 Plus. Hij heeft goeddeels dezelfde hardware, maar wel volledige 4g-ondersteuning. Dat zal hem voor veel mensen tot de betere keuze maken.
4.5 van 5 sterren
(9 reviews)
De P8 is een tikkie duurder dan de 6 Plus, maar biedt wel een snellere soc, nieuwere software, volledige 4g-dekking en een metalen behuizing.
4 van 5 sterren
(5 reviews)
Mocht je om de een of andere reden graag een midrange-toestel met 5,5"-scherm willen, dan is de Galaxy A7 van Samsung het overwegen waard. Hij heeft prima hardware en goede 4g-dekking, en beschikt bovendien over een amoledscherm. Hij is bovendien iets goedkoper dan de 6 Plus.
4 van 5 sterren
(1 reviews)
De Xperia C4 van Sony is eveneens een midrange-toestel met een groot scherm en beschikt net als Huawei-toestellen over speciale instellingen voor selfies. Het is verder op papier een minder toestel, maar het kost dan ook een stuk minder, met een prijs vanaf 315 euro.
3.5 van 5 sterren
(1 reviews)
Wie een dure midranger wil kopen kan vaak een high-end toestel van vorige generaties overwegen als alternatief. LG heeft er zelfs twee: de G2 en G3. Beide zijn nog courant en up-to-date, en de verschillen zijn klein, waardoor beide een goed alternatief zijn.
4.5 van 5 sterren
(64 reviews)
Conclusie
Om met de deur in huis te vallen, de enige manier waarop je bij de Honor 6 Plus kunt uitkomen is als je niets geeft om 4g en geen interesse hebt in het draaien van een recente Android-versie, maar wel geeft om de accuduur.
Door het gebrek aan ondersteuning voor de 800MHz- en 900MHz-band bij 4g zul je immers last hebben van beperkt bereik bij alle providers, vooral bij KPN, Vodafone en Tele2. Bij Belgische providers geldt hetzelfde: Mobistar, Base en Proximus gebruiken dezelfde frequenties en het gebrek aan 4g op 800MHz treft ook Belgische gebruikers. Daarbij heeft Honor het toestel uitgebracht met Android 4.4 uit 2013. Die twee dingen horen gewoon niet bij een toestel van 400 euro. En de truc met de tweede camera is grotendeels een gimmick, die niet alleen vaak matige resultaten oplevert, maar bovendien zelden echt van pas zal komen.
Daar staan echter behoorlijk wat positieve punten tegenover. Het toestel is goed gebouwd, en heeft een prima scherm en een prima camera aan de voorkant. Het is voor zijn schermgrootte niet al te groot en is daardoor nog prima handelbaar. Verder heeft het een tweede simkaartslot, maar wie niets geeft om dualsim kan daar een micro-sd-kaart in zetten. Het grootste voordeel is de accuduur. Dankzij zijn zuinigheid en ruime 3600mAh-accu is dat dik, dik in orde. De grote accu maakt het toestel bovendien niet overdreven dik of zwaar.
De grootste concurrenten zijn onder meer Huaweis eigen P8, Mate 7 en Honor 6, de Samsung Galaxy A7 en S5, de HTC Desire 820, de Sony Xperia C4, LG's G3 en G2, en uiteraard de OnePlus One. Er is wat grote telefoons betreft veel te krijgen voor onder de 400 euro en dus veel concurrentie voor Huaweis dochtermerk.
Eindoordeel