Sacred 3 Review - Breekt met de formule

Samengevat

Met Sacred 3 wijkt ontwikkelaar Keen Games flink af van de formule. Er is geen open spelwereld meer, zodat er veel minder te verkennen valt. Het is echter vooral jammer dat er zo weinig mogelijk is in de game. Characters hebben weinig skills, en die kunnen ook maar beperkt worden aangepast. Het spel ziet er echter wel goed uit en heeft bovendien een prettige coöp-spelmodus.

Pluspunten

• Ziet er goed uit
• Co-op

Minpunten

• Weinig opties tijdens vechten
• Opwaarderen character beperkt
• Bediening Windows-versie onprettig

Eindoordeel

Geteste uitvoering: Sacred 3, PC

Wie Sacred en Sacred 2: Fallen Angel heeft gespeeld, zou met het nieuwe Sacred 3 weleens bedrogen uit kunnen komen. Ontwikkelaar Keen Games durft het aan om flink af te wijken van de bestaande formule. Om kort te gaan; weg is de open spelwereld en weg is dus het verkennen. Sacred 3 is wel nog steeds een actie-rpg in het straatje van games als Diablo III. Je bekijkt de wereld dus nog steeds vanuit isometrisch perspectief en je hebt nog steeds een beperkt aantal skills om je te verweren tegen hordes computergestuurde tegenstanders.

Alleen is de open spelwereld nu vervangen door een lange serie kleine levels die behoorlijk lineair zijn. Er zijn soms wat korte zijpaden waar zelfs wat schatten zijn te vinden, maar voor de avontuurlijk ingestelde gamer valt er eigenlijk bijzonder weinig te halen in Sacred 3. Dat de levels zo klein zijn heeft als voordeel dat Keen Games grafisch uit kan pakken. Het uiterlijk is dan ook de sterkste kant van de game. Zeker op een pc ziet de game er goed uit, waarbij je af en toe lekker ver de isometrische diepte in kunt kijken. Keen haalt de camera soms iets naar beneden, zodat je nog wat verder weg kunt kijken. Net als bij Diablo III heeft Keen Games gekozen voor een kleurrijk uiterlijk, waarbij vooral de effecten van de diverse skills, wapens en spreuken opvallen. Ook de verschillende levels zijn afwisselend genoeg. Van oerwoud tot mediterrane steden: er komt van alles voorbij.

Als gezegd; daarmee hebben we de sterkste kant van de game eigenlijk al gehad. De game is verder een beetje saai. Dat komt vooral doordat Keen Games erg heeft bezuinigd. Waar de voorgaande delen lekker uitgebreide rpg's waren waarin er voor spelers van alles te kiezen viel, heeft Keen Games de boel behoorlijk uitgekleed. Zo is er weinig variatie in de gevechten die je levert. Er zijn genoeg verschillende tegenstanders, maar ze doen verdacht vaak hetzelfde. Ander uiterlijk, andere effecten, maar dezelfde handelingen, daar komt het eigenlijk op neer. Op zich zijn de tegenstanders die een schild hebben leuk om tegen te vechten. Elke class heeft een Shield Bash waarmee je dergelijke tegenstanders tijdelijk kunt verdoven. Alleen na een Bash - als hun schild naar beneden is - kun je ze raken. Zeker als je omgeven bent door dergelijke tegenstanders is het zaak om op je tellen te passen. Steeds even een Bash uitdelen en dan weer verder beuken.

Boogschutter

Dat wil zeggen: verder beuken of verder schieten, want er zijn vier verschillende classes waar je uit kunt kiezen, waaronder boogschutter Vajra the Khukuri Archer. Ook de andere drie hebben klinkende namen: Marak the Safiri Warrior, Althea the Ancarian Lancer en Claire the Seraphim Paladin. Ze zijn uitgerust met een eenhandige hamer, speer of zwaard, al maakt dat in de praktijk weinig verschil. De hamer is wat trager dan het zwaard, maar dat is het wel. Er zit wel verschil in de twee special moves die elke class heeft. Elke class heeft Light Combat en Heavy Combat. Daar speel je er gedurende de game steeds meer van vrij. Uiteindelijk heeft elke class een stuk of vier lichte en evenveel zware moves, die allemaal in een handvol stappen zijn op te waarderen.

De specials ontlopen elkaar echter weinig. Licht en zwaar niet, per class niet en voor de verschillende classes ook niet. Ze zijn nuttig en je zult ze hard nodig hebben om de hordes tegenstanders en diverse kleine en grotere bosses te verslaan, maar veel variatie is er niet. Eigenlijk is dus alleen de Archer wat anders, doordat het de enige ranged class in het spel is.

Handig is verder dat je een Dash hebt, een snoekduik waarmee je het heetst van de strijd kunt ontvluchten. Je kunt hem eventueel inruilen voor een Block, maar de duik is veel nuttiger, vooral in gevecht met de al genoemde bosses. Dat is hoe gevechten er uitzien; onvervalst button bashen met je wapen, op gerichte momenten een Shield Bash uitdelen om een schild neer te halen en op de juiste momenten wegduiken om wat klappen te ontlopen. En dan hebben we het leukste nog niet genoemd; verzwakte tegenstanders vallen neer en kun je daarna afmaken met een Execute. Met een flinke sprong deel je de laatste klap uit, waarbij ook omstanders omver gekegeld worden. Het is een lekkere beloning tijdens het vechten en kan je nog weghalen uit het drukke strijdgewoel ook.

Op zich is er met het vechten weinig mis, alleen zit er weinig ontwikkeling in. Vijanden hebben weinig variatie en je skills worden wel opgewaardeerd, maar heel veel verschil maakt dat ook niet. Het wordt dus al snel een herhaling van zetten. Juist in dit typische rpg-aspect; de ontwikkeling van je character en het uitbreiden van je mogelijkheden, schiet Sacred 3 het meest tekort. Terwijl dat in de voorgangers dus wel aanwezig was. Daar komt bij dat het verhaal te wensen over laat. Het is typisch fantasy, maar dan van het saaiste soort. De dialogen zijn al even bedroevend, al lijken de stemacteurs die Keen Games heeft ingehuurd wel op dreef. Ze lijken erg veel lol gehad te hebben met het inspreken van al die obligate zinnen.

Controller

Er moet ons nog iets van het hart. De bediening van de Windows-versie die we uitgeprobeerd hebben, was niet helemaal naar onze smaak. Er zijn bij dergelijke isometrische actie-rpg's twee scholen. Bij die van Diablo doe je eigenlijk alles met de muis: zowel bewegen als aanvallen. Bij Sacred 3 heeft men gekozen voor die andere school, waarbij je beweegt met W, S, A en D. Het nadeel hiervan is dat de levels uit esthetisch oogpunt vaak zo zijn gemaakt dat de rechte lijn die je moet volgen diagonaal over het beeld loopt. Dan heb je twee toetsen nodig om rechtdoor te lopen, wat niet heel intuïtief is. Ook Dash werkt op de pc niet echt lekker, terwijl dat toch een belangrijk onderdeel van je arsenaal is. Gelukkig is de game ook op de pc met een controller te spelen, en dan heb je daar geen last van. Een controller is dan ook de beste invoermethode voor de game, ook onder Windows. Daar zal niet iedere fan blij mee zijn.

Keen Games heeft gelukkig nog wel een verrassing in petto, want hoewel de game in singleplay niet overal even overtuigend is, komt Sacred 3 in coöp beter tot zijn recht. Medestanders zijn online snel gevonden en de game past de moeilijkheidsgraad automatisch aan. Er zijn bovendien situaties in de ongeveer 40 levels van de game die zich uitstekend lenen voor coöp. Daarbij moet een speler bijvoorbeeld aan een wiel draaien terwijl de anderen de hordes vijanden tegenhouden. Die confrontaties zijn ook solo op te lossen, maar lijken gemaakt met coöp in het achterhoofd.

Conclusie

Sacred 3 wijkt af van de formule van de voorgangers. Op zich is dat natuurlijk niet erg, alleen heeft Keen Games de formule hier wel erg uitgekleed. Voor een rpg heb je wel erg weinig opties, zowel tijdens het vechten als bij het opwaarderen van je character. Het maakt de verschillende classes wat saai. De wereld ziet er fraai uit en zolang je een controller gebruikt, speelt het spel ook soepel. Maar doordat je zo weinig opties hebt, wordt het vrij snel saai; ook al omdat er weinig variatie in de vijanden zit. In coöp is de game langer te genieten. Door de hectiek mis je het gebrek aan opties daarbij minder.