Geen kunst
Na een lauwwarme jaarsafsluiting, met alleen Skyward Sword als notabele release, is het aardig stil aan het Nintendo-front. IJzig stil kun je zelfs wel zeggen; de meest opmerkelijke release dit jaar, dat toch alweer bijna voor een kwart voorbij is, was tot nu toe Rhythm Heaven Fever, met voor de rest van het jaar alleen Xenoblade Chronicles nog in het vooruitschiet. Niet bepaalde de ‘triple A’s’ waar je nog consoles mee verkoopt. Het is nu zelfs zo erg dat we hier de negende iteratie van Mario Party moeten reviewen om Nintendo toch nog een beetje in de kijker te houden. Kun je nagaan.
Nu is het natuurlijk geen hele kunst om te voorspellen hoe dat komt, met de inzakkende Wii-verkoop in de kwartaalcijfers en de Wii U in het verschiet. Het nieuws heeft de gewone consument bereikt dat Nintendo’s huidige prijs-kwaliteitverhouding stiekem best brak is, vergeleken met die van de concurrentie. Dus is er iets nieuws nodig om de interesse weer te wekken. Vraag een willekeurige zaal mensen of ze meer dan twee huishoudens kennen waar de console het o zo bekende stof staat te verzamelen en het grootste deel zal zijn hand opsteken. En de 3DS is ook niet meer dan een zoethoudertje. Toch?
Partay!
Enfin, Mario Party 9 dus, misschien wel de laatste Wii-game die het kopen waard is. In ieder geval als je het ding hebt aangeschaft met de intentie de ouderwetse gezinsavond weer eens wat leven in te blazen. Een beetje ouder kan natuurlijk niet meer aankomen met Monopoly of Party & Co., want daarbij zit het kroost nog voor de eerste kanskaart gepakt is alweer te Pingen. We hebben gezellige, kleurrijke TV-beelden nodig om de aandacht vast te houden. En dan is er natuurlijk geen betere dan een videogame waarbij je elkaar audiovisueel te kakken zet. ‘Audiovisueel’ dus, daar gaat het hier om. Het is niet voor niets dat Muizenval internationaal zo’n succes was. Daar kan geen kanskaart tegenop.
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
E3-trailer van Mario Party 9.
Het is Mario Party...
We zouden hier natuurlijk een heel relaas kunnen gaan houden over hoe de gameplay van deze franchise de laatste jaren weinig geëvolueerd is, compleet met uiteenzetting over de creatieve malaise van Nintendo’s game design. Maar dat zou natuurlijk gek zijn. Keiharde innovatie van een Mario Party-game verwachten is als naar de presentatie van een nieuw model Fiat Punto gaan en al champagnegorgelend 'Bah! Alweer vier wielen!' naar de makers spugen. We houden het voor nu even bij de basics. Het verhaal is zoals altijd weer achterlijk simpel en het dient slechts als een gemakkelijke filler. Bowser heeft een machine uitgevonden om de sterren uit de hemel te zuigen en Mario en z’n Party moeten deze terug zien te krijgen door zoveel mogelijk sterren te verzamelen. Een 'Whoop-die-fucking-doo' is geoorloofd.
/i/1332407758.jpeg?f=imagenormal)
Er zijn in totaal 82 verschillende minigames te spelen om dit voor elkaar te krijgen, inclusief de vier die enkel vanuit het hoofdmenu onder ‘Extra’ gestart kunnen worden. De minigames laten zich onderverdelen in vier verschillende categorieen: de standaard Free-For-All minigames, een variant waarbij één speler het tegen de rest moet opnemen, de minigames van Bowser Jr. - die je bij falen punten kunnen kosten - en Boss Battles, welke in het midden en aan het einde van een spelkaart zitten. De productiekwaliteit van deze kaarten, evenals die van de rest van het spel, is op vergelijkbaar niveau met de rest van Nintendo’s library. Hoog dus, al is het allemaal bekende stof. Verder zijn er zeven verschillende spelwerelden, met ieder een eigen thema en gevaren, en twaalf speelbare karakters. De karakterkeuze is niet van invloed op het spel, dus het is aan te raden het karakter te kiezen dat de minst irritante geluiden maakt. Opvallend is de afwezigheid van de Mii als speelbaar karakter, omdat deze functie wel in Mario Party 8 zat.
...met een nieuwe randje
Geloof het of niet, maar er zijn dit keer wel degelijk dingen veranderd aan de Party-formule, ook al is het niets wereldschokkends. Zo sta je niet meer los van elkaar op het bord. Je deelt nu een karretje waar de spelers om de beurt ‘Captain’ van zijn. Als je Captain wordt, mag je met een dobbelsteen gooien en zijn alle gevolgen van die worp voor jou. Een interessante nieuwe aanpak, want behalve dat de spelsituatie zo veel overzichtelijker is, zijn er ook verschillende dobbelstenen te vinden waarmee je je worp enigszins kunt beinvloeden. Door bijvoorbeeld net voor een valstrik een dobbelsteen te gebruiken waar alleen 0 of 1 mee gegooid kan worden, kun je ervoor zorgen dat de volgende captain er zo goed als zeker in loopt. Gevaarlijke kaartelementen worden zo strategische kansen. Door deze nieuwe aanpak ligt het tempo ook wat hoger. Eén potje kan al in een half uur afgelopen zijn, hoewel 45 minuten als richtlijn wordt opgegeven. Ook nieuw is dat ieder spel nu door een eerder genoemde Boss Battle afgesloten wordt. Deze uitgebreidere minigames zetten alle spelers tegenover een eindbaas, met de mogelijkheid veel sterren te verdienen en zo de score op het laatste moment te beslissen.
/i/1332407762.jpeg?f=imagenormal)
Willekeur
Een van de minder prettige kenmerken aan Mario Party is altijd de grote mate van willekeur geweest. Andere spelers kunnen jouw forse voorsprong door puur geluk binnen enkele beurten terugbrengen tot een miezerige laatste plaats. In deel 9 is deze willekeursfactor nog maar eens vergroot, zo lijkt het wel. Met name de hoeveelheid valstrikken die je aantal verzamelde sterren halveren zijn veelvuldig aanwezig, waardoor één misstap iedere voorsprong binnen no-time weghaalt. Enerzijds is dit wel leuk, daar de leiderstrui op deze manier veel vaker doorgegeven wordt en de kans op een belachelijke voorsprong minimaal is, anderszijds is het tamelijk frustrerend diezelfde voorsprong te zien verdampen zonder dat je er ook maar enige controle over hebt. Bovendien maakt het een overwinning betekenisloos, wat volgens ons ook niet de bedoeling kan zijn.
/i/1332407754.jpeg?f=imagenormal)
Een andere horde is dat de bewegingssensoren van de Wii remote bij sommige minigames roet in het eten lijken te gooien als het op precisie aankomt. Een minigame waar je voor afloop van een steeds kortere timer een van de vier windrichtingen moet hebben geselecteerd door je remote in die richting te zwaaien, geeft in zeker éénderde van de gevallen totaal verkeerde resultaten terug. Een bekend probleem, zeker met de non-Motion+ modellen, maar het is ergens ook wel een beetje sneu dat Nintendo zelf na 7 jaar Wii zijn eigen technologie nog niet onder de knie heeft. Zo moeten we dat maar opvatten, aangezien het bedrijf nooit heeft toegegeven dat de originele Wii-remote ongeveer zo precies is als je handtekening proberen te zetten met een pen van 3 meter lang.
Conclusie
Mario Party 9 is een typische familiegame. Eéntje waar de Wii voor bedoeld is. Natuurlijk kun je het ook prima met je vrienden spelen, maar dan moet je er wel over een paar beschikken die de lol van een avondje bier en Mario Party inzien. Boven een bepaalde leeftijd zijn er dat niet veel meer, denken wij. Technisch gezien is het ook nog mogelijk het spel in je ééntje te spelen, maar dat is ongeveer even leuk als dat bij ieder ander bordspel het geval zou zijn. ‘Niet echt’ dus. De game is gewoonweg ideaal voor familiefeestjes en kinderverjaardagen. Met Mario scoor je altijd wel op één of ander niveau en het hogere tempo zorgt ervoor dat het de aandacht vasthoudt. En laten we eerlijk zijn, dan gaat niemand zich nog bekommeren over het wel of niet eerlijk zijn van het verloop van het spel.
Pluspunten:
- Aanpassingen pakken goed uit
- 'Nintendo-kwaliteit'
- Hoger tempo
- Boss battles
Minpunten:
- Uitkomst vaak erg willekeurig
- Een beetje aan de prijs voor de hoeveelheid daadwerkelijke content
Eindcijfer: 8,5
Titel |
Mario Party 9
|

|
Platform |
Wii
|
Ontwikkelaar |
Nintendo
|
Uitgever |
Nintendo
|
Releasedatum |
reeds verschenen
|