Tot en met 28 maart staat het Duitse Hannover volledig in het teken van Europa's grootste elektronicabeurs, de CeBIT. En dat willen ze weten ook. In heel Duitsland, en dichter bij Hannover nog erger, worden radio, televisie en gedrukte media overspoelt met berichten van en over dit enorme evenement. Ook de internationale pers, en dan vooral 'ons' deel ervan - computermedia - stort zich er natuurlijk op als een houtblok van een waterval naar beneden. 'Moet toch verreks interessant zijn dan, denk ik', dacht ik, en met mij enkele anderen. En zo kon het gebeuren het dat een kleine delegatie uit het Zuiden des lands, bestaande uit Wouter, ikzelf en een vriend van mij die ook dienst deed als chauffeur, op een zeer vroege zaterdagmorgen in de auto stapten met als eindbestemming Hannover.
Zo'n vier uur later stonden we op een parkeerplaats bij het vliegveld te wachten op ιιn van de pendelbussen die ons naar de Messe zou brengen. Voor de duidelijkheid: met pendelbussen bedoel ik dus bussen die de hele dag niets anders doen dan heen en weer rijden tussen de parkeerplaats bij het vliegveld en de Messe. Het verbaasde ons dan ook ten hoogste dat onze buschauffeur in staat was om deze route fout te rijden, waardoor wij zo'n drie keer hetzelfde landschap aan onze ogen voorbij zagen trekken alvorens eindelijk bij de enorme hallen van de Deutsche Messe aan te komen.
Eenmaal aangekomen hebben wij er ongeveer een half uur over gedaan om de grootte van dit alles te bevatten. Want groot was het. Gelukkig bleek na wat zoeken in de folders en kijken op de borden dat slechts een beperkt aantal hallen interessant voor ons was. Wij werden afgezet bij hal 13, en dat bleek al gelijk een mooi beginpunt; onder anderen AMD, VIA en een groot aantal mobobakkers hadden alles uit de kast getrokken om hun stand op te laten vallen in deze hal. Wat gelijk opviel was de enorme aanwezigheid van VIA; naast het feit dat meer dan de helft van de bezoekers liep met plastic draagtassen met VIA opdruk (en niet de bij de ingang uitgedeelde stoffen Pentium 4 tasjes) droegen de moederbordproducenten zeker hun steentje bij. VIA had het voor elkaar gekregen om bij nagenoeg al deze ondernemingen vlaggen te plaatsen met daarop hun merknaam, hun zelf verzonnen DDR266 logo en de naam van de desbetreffende onderneming. Het leek wel of er geen andere chipsets meer bestonden.
VIA probeert zich dus steeds meer te profileren als 'de' chipsetmaker, en het verleden heeft uitgewezen dat een dergelijke reclametactiek vaak loont (denk bijvoorbeeld aan Cup-a-Soup en monsterboard.nl). Of het allemaal wel zo goed is voor ons consumenten weet ik nog niet zo zeker, maar het is in ieder geval duidelijk dat VIA een steeds grotere concurrent wordt van de traditionele spelers op deze markt. Zoals gezegd maakte VIA dus vooral veel reclame voor haar DDR chipsets, om specifiek te zijn de Apollo Pro266 en de KT266. Vooral de laatste werd door elke gerespecteerde mobobakker tentoongesteld. Juist daardoor viel het mij meer op dat Abit erg veel aandacht besteedde aan haar moederborden gebaseerd op AMD's 760 chipset. Volgens velen zou deze chipset een stille dood sterven met het uitbrengen van de KT266 en de ALi MAGiK 1, en ook AMD beweert dat de 760 alleen een soort eerste incarnatie van het DDR platform is.
Abit liet twee moederborden zien gebaseerd op de AMD760 chipset: de KG7-RAID en de KG-20. Beiden waren opvallend. De eerste was al eerder aangekondigd, maar Abit vertelde ons altijd dat het moederbord 3 DIMM-sloten zou hebben. Dit was op zich al vreemd of gewaagd, ligt eraan hoe je het bekijkt, aangezien alle andere fabrikanten slechts 2 sloten op hun borden plaatsten; De AMD 760 chipset accepteert namelijk alleen meer dan twee DDR DIMM's als deze registered zijn. Des te opvallender is het uiteindelijke ontwerp van de KG7:
 |
Ja, dat zie je goed. Dat zijn 4, vier (IV) opbergplaatsen voor jouw duurbetaalde DDR DIMMetjes. Betekent dat dat Abit vindt dat wij net zo goed ons geld kunnen spenderen aan het dure registered geheugen? Ik denk het niet. Een tijdje geleden was er in deze nieuwspost het volgende te lezen:
Van deze ingewikkelde gedachten en indrukwekkende visuele indrukken hadden wij al flink wat honger gekregen. Op weg dus naar het restaurantje in hal 13 voor een dure lunch. Dat was een heel avontuur. Nadat wij een paar keer rondgelopen waren op zoek naar een zitplaats, zagen wij een tafel waar weliswaar een 'reserviert' bordje opstond, maar de groep mensen die er zat liep net weg. Met (nu al) moeie voeten ploften wij neer aan deze ruime tafel. Kort daarop kwam een onvriendelijke Duitse ober ons vertellen dat deze tafel toch ιcht was gereserveerd was voor de mensen van VIA, en dat wij dus maar aan het (veel kleinere) tafeltje ertegenover moesten gaan zitten. Ondanks het terugpraten in het Engels van onze zijde bleef de man in het Duits doorpraten. Wij wilden ook niet de vervelende hangjongeren uithangen, dus verkasten wij zonder veel commentaar naar het andere (veel kleinere) tafeltje. Waren we net weer gesettled, kwam onze Duitse kameraad weer aanzetten: VIA had eigenlijk 9 plaatsen gereserveerd. Of wij maar weer van tafel wilden verwisselen, want deze tafel was toch echt nodig voor die mensen. Met wat mokken pakten wij dus weer onze spullen en jassen op, en moesten wij ons weer verplaatsen. Dat mokken beviel onze ober kennelijk niet zo, want vervolgens bleef hij gedurende onze complete lunch bij onze tafel staan om elke drie seconden te vragen of het eten goed smaakte. Hij had even goed rechtstreeks tegen ons kunnen zeggen dat hij het liefst zag dat wij zo snel mogelijk weg waren. Toen uiteindelijk de mensen van VIA het restaurant binnenkwamen en bleek dat zij slechts met zijn vijven waren, werden wij daar niet bepaald vrolijker van. Puur om de ober te pesten zijn wij vervolgens nog een flinke tijd blijven zitten
.
Na dit korte avontuur konden wij weer verder gaan kijken; voordat we de hal verlieten, brachten wij een bezoek aan de stand van AMD. Hoewel iedereen daar Dual Palomino systemen schijnt te zien, hebben wij goed gezocht maar niet gevonden. Wel stonden er vele machines te draaien op de Athlon 1.333MHz, en was DDR geheugen weer alom aanwezig. Onze teleurstelling werd gelukkig wat minder toen wij in een andere hal tegen het Dual Athlon moederbord van Tyan, de Thunder K7, aanliepen. En ze willen het weten ook: hoewel het ook op de specificatiesheet stond die erbij lag, vond Tyan het nodig om nog een extra papiertje voor het bord neer te leggen waar vol trots 'DUAL ATHLON!' op stond.
 |
Hierna hebben wij wat doelloos rondgelopen over de beurs, waarbij wij o.a. nog een i860 (Foster) moederbord van SuperMicro, een Itanium systeem, leuke gadgets, enorme schermen en dure 3D-scanners tegenkwamen. De presentaties van de grote electronicaconcerns kwamen over het algemeen zeer Amerikaans over (inclusief presentatoren die ongetwijfeld Mike heetten) en er was uit het marketinggebrabbel meestal geen echt nieuws te halen. Gelukkig kwamen wij nog een perfecte gelegenheid tegen om ons stempel op deze beurs te drukken:
 |
Maffe mensen...
. En t was wel 1 uur rond de tijd van het drinken maar goed daarrvoor ben je in Deutschland hθ 
