Rogue Warrior

De game

Rogue Warrior speelt in de periode van de Koude Oorlog en draait om Richard 'Dick' Marcinko, een werkelijk bestaand persoon. Marcinko was toentertijd een keiharde US Navy SEAL, die namens de Verenigde Staten moeilijke missies in vijandelijk gebied uitvoerde. In Rogue Warrior wordt Marcinko gedropt in Noord-Korea, waar hij al direct zijn twee metgezellen verliest en er alleen voor komt te staan. Geen probleem voor staalharde Dick, die gewoon verder gaat met zijn missie, zelfs al geeft zijn commandant hem opdracht die af te breken. Nee hoor, Big Bad Dick maakt taken die hij krijgt opgelegd af, hoe onmogelijk die ook lijken. Daarmee is alles over het verhaal wel gezegd; het flinterdunnetje plotje dat de speler bij de hand neemt en door Noord-Korea en de Sovjet-Unie leidt, verdient de naam 'verhaal' nauwelijks.

Getest op: PlayStation 3
Ook verkrijgbaar voor: Xbox 360, pc

De stoerheid waarmee Dick wordt neergezet klinkt lekker over-the-top Amerikaans, maar verliest binnen enkele momenten totaal zijn waarde. Zodra je voor het eerst naar links of rechts loopt, voelt Rogue Warrior aan alsof er iets niet klopt. De manier waarop we ons voortbewogen in het spel deed ons denken aan de manier waarop dat twintig jaar geleden in Doom gebeurde. Alles voelt statisch, je hebt geen moment het gevoel dat je de rol van levende moordmachine speelt. Zo zit er bijvoorbeeld geen springknop in Rogue Warrior en heb je ook niet mogelijkheid om over een hekje heen te klimmen. Dat houdt in dat elk randje hoger dan een centimeter of vijftien een onneembaar obstakel vormt voor moordmachine Dick.

Niet getest

Dat is slechts een voorbeeld van elementen waarmee de gameplay de mist in gaat. Minstens zo pijnlijk: op diverse plekken kom je kastjes tegen waarin onder meer granaten liggen. Deze granaten kun je niet pakken, want de deurtjes van de kasten zitten zo dicht bij elkaar dat breedgeschouderde Dick er niet tussen past en dus niet bij de granaten kan komen. Het is alsof niemand even de moeite heeft genomen het spel eens te testen voor het in de winkels werd gelegd, zo simpel zijn sommige fouten in de gameplay.

De basisgameplay voelt overal onwennig aan. Mikken is een crime. Toegegeven, we zijn inmiddels allemaal Call of Duty gewend, waardoor de lat op het gebied van richten en schieten erg hoog is gelegd. Rogue Warrior bevindt zich echter aan de andere kant van het spectrum. Het mikken en schieten blijft onwennig aanvoelen, waardoor we een aantal keer in zeer overzichtelijke situaties dood gingen omdat we het gewoon niet voor elkaar kregen raak te schieten. Het spel laat je dan nog de optie om, van dichtbij, tegenstanders met diverse bewegingen in een keer af te maken. Dit oogt in het begin nog enigszins spectaculair, maar de lol gaat er al gauw af. Bovendien loopt Dick geen schade op als hij in zo'n move zit, dus maken die moves het spel ook erg makkelijk.

Drie uur

Zo makkelijk zelfs dat je binnen maximaal drie uur wel door de singleplayer heen bent. Drie uur. De makers van Call of Duty: Modern Warfare 2 kregen op hun kop omdat de singleplayer binnen vijf of zes uur uit te spelen zou zijn, en dat was een dijk van een singleplayer-avontuur. Rogue Warrior doet het met de helft van de tijd en met veel minder dan de helft van de kwaliteit, voor exact hetzelfde bedrag. Er is daarna nog wel een multiplayer, maar daar valt weinig te beleven. Er is nauwelijks iemand online, en zo wel, dan biedt Rogue Warrior niet meer dan slechte gameplay in gamemodi en speelvelden die héél standaard zijn. Kortom: zonde van je tijd.

Gelukkig heeft het spel nog één ijzer in het vuur: Mickey Rourke. De bekende acteur verzorgt de stem van Dick Marcinko en eerlijk is eerlijk: de sappige oneliners vliegen je om de oren. Dat deze zinnen niet altijd aansluiten op de gameplay, mag de pret niet drukken. "Happy 4th of July, motherf*cking c*cks*ckers!" Inderdaad: het vocabulaire van Marcinko blijkt voor tachtig procent te bestaan uit woorden die de dames en heren van de Bond tegen het vloeken maar beter niet kunnen horen. Al geeft Rourkes inbreng Dick nog iets van charme, het is veel te weinig om Rogue Warrior enig bestaansrecht te geven. Al was het maar omdat het geheel ook nog eens 'gedragen' wordt door een bijzonder belabberde visuele prestatie.

• Volgende pagina 3. Conclusie