Item: Dispatch
Author: Jurian Ubachs

Superhelden coördineren

Dispatch

Dispatch is een titel die je waarschijnlijk niet op de radar had staan, maar die daar zeker wel een plekje verdient. In dit superheldenverhaal speel je eens niet de superheld die de wereld redt, maar degene die ervoor zorgt dat andere superhelden op de plek komen waar ze moeten zijn: een dispatcher voor superhelden dus. Het koppelen van helden aan alarmsignalen zorgt voor de gameplay in Dispatch, maar eigenlijk speelt de gameplay slechts een bijrol. Dispatch zou prima op eigen benen kunnen staan als animatieserie. Geen wonder: de rollen worden gespeeld door een groot aantal acteurs met ruime ervaring als (stem)acteur, met Aaron Paul in de hoofdrol en de hele cast van Critical Role in diverse andere rollen. De grafische stijl werkt goed en de dialogen zijn sterk en vaak hilarisch. Voel je je niet geroepen het verhaal nog eens door te spelen, dan heb je met acht à negen uur speeltijd niet heel veel content voor de dertig euro die Dispatch kost. De setting zou ook best ruimte bieden om het verhaal in de middenfase nog wat verder uit te bouwen. Dat deert verder overigens amper. Dispatch is vooral erg leuk om te spelen en een fijne game om aan het einde van een toch al ijzersterk gamejaar nog even mee te pakken.

Pluspunten

Minpunten

Getest

Dispatch

Prijs bij publicatie: € 29,99

Bekijk product

Bekijk alle uitvoeringen (2)

Heb je je ooit weleens afgevraagd wie superhelden eigenlijk aanstuurt? Hoe weten ze op welke plek ze moeten zijn? Niet elke superheld heeft een 'Bat-signal', of het geluk altijd maar op de juiste plek te zijn. Het zou dus best handig zijn als er iets bestaat als een Superhero Dispatch Network, een organisatie die de helden aanstuurt en zorgt dat de juiste helden gekoppeld worden aan alarmeringen. Die alarmeringen zijn er elke dag, want in een wereld waarin er superhelden zijn, heb je uiteraard ook superschurken.

In die wereld ben jij Robert Robertson III, beter bekend als Mecha Man, een held die al generaties lang waakt over Los Angeles. Voordat jij het deed, waren je vader en je opa al Mecha Man en inmiddels heb jij dat stokje overgenomen. Dat gaat goed, tot Mecha Man op een dag oog in oog komt te staan met Shroud, de superschurk die de vorige Mecha‑Man − je vader dus − om het leven heeft gebracht. Shroud lijkt op herhaling te gaan als hij Mecha Man weet uit te schakelen, maar zo erg is het niet. Wel is het Mecha Man-pak onherstelbaar beschadigd en belandt de hoofdrolspeler in een maandenlange coma. Als hij weer bijkomt en zijn verdriet wegdrinkt in een bar, loopt hij Blonde Blazer tegen het lijf. Zij doet hem een aanbod: je dagen als superheld zijn wellicht voorbij, maar je kunt andere helden nog steeds helpen, door aan de slag te gaan als dispatcher voor het Superhero Dispatch Network.

In die vroege fase hoor je dat Blonde Blazer en Phenomaman behoren tot de succesvolste helden van SDN, maar dat zijn niet de helden die jij als beginnende dispatcher mag aansturen. Onder jouw verantwoordelijkheid vallen de acht minst overtuigende superhelden van het netwerk. Ze zijn onderdeel van het Phoenix Project, een project van SDN dat superschurken rekruteert en rehabiliteert, zodat ze de maatschappij kunnen helpen met hun krachten. Je kunt op je vingers natellen dat dat voor wat spanning zorgt.

Dispatch

Krachten en tekortkomingen

Het Z-Team is een mooie verzameling superhelden met allerlei speciale krachten en tekortkomingen. Zo heb je Punch Up, een kerel met de kracht van tien kerels, maar met de lengte van een halve kerel. Invisigal kan onzichtbaar worden, maar alleen wanneer ze haar adem inhoudt. Sonar is half mens, half vleermuis en verandert af en toe in een weerzinwekkend monster, maar is in die vorm wel veel krachtiger. Daarbij hebben de helden allemaal hun eigen sterke en zwakke kanten. Flambae, Malevola en Coupé zijn vechters, maar Punch Up en Golem kunnen juist beter incasseren, terwijl Sonar en Invisigal slimmer zijn dan de rest.

IJzersterke animatie

De eigenschappen van je helden spelen uiteraard een rol in de gameplay, maar die gameplay speelt eigenlijk tweede viool in deze game. Dispatch voelt in alles als een animatieserie en is dat eigenlijk ook. De game is opgebouwd in acht afleveringen en het kost je ongeveer acht tot negen uur om die allemaal door te spelen. Elke aflevering begint zoals een serie, met openingcredits en de titel in beeld, en aan het einde volgt de aftiteling. Dispatch oogt ook echt als een animatie. De game speelt zich weliswaar af in Los Angeles, maar door de grafische stijl deed Dispatch mij denken aan tekenfilmseries als Pokémon.

Voor volwassenen

Daar houdt de vergelijking met een kinderserie ook wel op, want Dispatch maakt meteen in de eerste aflevering al duidelijk dat dit een game voor volwassenen is. Opmerkingen met een dubbele lading vliegen je om de oren, en binnen de kortste keren sta je oog in oog met een gifgroene superschurk die zijn zogenaamd perfecte penis openlijk buiten laat bungelen. De game biedt je overigens de optie om naaktheid en andere vulgaire onderdelen te censureren, maar komt beter tot zijn recht als je dat niet doet. Het dient namelijk wel een doel. Het taalgebruik geeft Dispatch namelijk een rauw randje. Het feit dat de game harde taal en grafische uitingen niet schuwt, maakt de game sterker en grappiger.

Dispatch

Want grappig is Dispatch zeker. Ik heb meermaals hardop gelachen tijdens het kijken naar de vele filmpjes. Die dialogen zijn sterk geschreven. Dit zou oprecht een zeer vermakelijke serie zijn als je de gameplayelementen er helemaal uit zou halen. Dat kan voor een deel trouwens ook. In de filmpjes zit regelmatig actie, zoals gevechten, en daar heb je via quicktime-events zelf ook een aandeel in. Dat is optioneel. Als je liever gewoon toekijkt, mag dat ook. Datzelfde geldt voor de keuzes die je maakt in gesprekken. Je kunt regelmatig een van drie antwoorden kiezen, maar als je dat niet doet, kiest de game een 'standaardantwoord'. Het verhaal gaat ook verder als je niets doet, je hebt er alleen minder invloed op.

Dat is zonde, want Dispatch slaagt er binnen de kortste keren in je mee te slepen. Nog ruim voor ons hoofdpersonage eventueel valt voor de avances van een van de andere superhelden, voel je al een band met de mensen in je team. Het moment dat je er eentje moet wegsturen, voelt dan ook meteen als iets zwaars en stoms. Naarmate het verhaal vordert, groeit het respect dat Robert en het team voor elkaar hebben. Zeker voor de teamleden die wat uitgebreider aan bod komen, kreeg ik na een paar afleveringen echt een zwak.

Sterke cast

De acteerprestaties van de cast zijn daarin cruciaal. De goede dialogen moeten natuurlijk wel goed tot leven gebracht worden, en Aaron Paul, Laura Bailey, Matthew Mercer, Erin Yvette en de anderen slagen daar absoluut in. Paul ken je wellicht uit Breaking Bad, en Bailey, Mercer en Yvette zijn onderdeel van Critical Role, een serie waarin professionele (stem)acteurs Dungeons & Dragons spelen. AdHoc Studio en Critical Role hebben samengewerkt om Dispatch te maken, dus het is bepaald geen wonder dat de typetjes in Dispatch zo sterk voor de dag komen. Het maakt de vele tussenfilmpjes leuk om naar te kijken.

Dispatch

Dat alles maakt Dispatch erg leuk. Ik kan het niet anders zeggen. Ken je dat gevoel dat je een serie of game hebt afgerond en verdriet voelt omdat dit inhoudt dat je afscheid moet nemen van een groep personages waar je erg op gesteld bent? Dispatch bereikt dat gevoel ook. Daarbij is trouwens nog helemaal niet gezegd dat er afscheid genomen moet worden, want ik zie AdHoc Studio hier de komende jaren best meer delen van maken, om maar aan te geven hoe snel Dispatch je voor zich weet te winnen. Zonder band met de personages maakt een verhaallijn niet snel indruk, en dat lukt in Dispatch zeker wel. Ik heb gelachen, juichend voor mijn monitor gezeten en me verdrietig gevoeld. En dat allemaal in ongeveer acht uur tijd.

Had best een paar uur meer mogen hebben

Acht uur is niet heel ruim voor de kleine 30 euro die je neerlegt voor Dispatch. Je kunt het verhaal natuurlijk wel herspelen en andere keuzes maken, want het kan net anders lopen, afhankelijk van je keuzes. Mij trok dat niet voldoende om de game nog eens helemaal uit te willen spelen, en in dat geval biedt Dispatch niet al te veel speeluren voor je geld. Dat zou niet erg zijn als de game niet beter zou worden van meer uren, maar daaraan twijfel ik bij Dispatch. Dat de serie acht afleveringen telt, betekent dat kennismaking, middenstuk en apotheose elkaar in rap tempo opvolgen. Ik had het sterker gevonden als het middenstuk iets meer body had gehad. Niet alle personages worden ook even ver uitgediept. Daar hadden AdHoc Studio en Critical Role best wat meer ruimte in mogen nemen.

De juiste held voor elke taak

Het concept van Dispatch, of in elk geval het stuk dat voor gameplay zorgt, is vrij simpel. Je krijgt dus de rol van dispatcher, ofwel coördinator, binnen het bedrijf dat superhelden aanstuurt. Je taak is om op een simpel kaartje alarmeringen in de gaten te houden en vervolgens te bepalen wie van je team superhelden het meest geschikt is om op die melding af te gaan. Voor de ene melding is kracht vereist, voor een andere melding snelheid of intelligentie, en soms heb je specifieke eigenschappen nodig, bijvoorbeeld dat sommige superhelden kunnen vliegen en anderen niet. Elke superheld die op een melding afgaat, ben je voor een tijdje kwijt. Eerst handelen ze de melding af, daarna duurt het even voor je ze weer in kunt zetten. Goed plannen en rekening houden met wat er verder nog op je pad kan komen, is dus belangrijk.

Uitdagende taak

Op papier klinkt dit best droog, maar de praktijk is zeer vermakelijk. Dispatch draait veel meer om de personages en het verhaal dan om de diensten die je verricht als coördinator van jouw Z-Team, maar het is in een game natuurlijk wel zo fijn om ook echt iets te doen. Bovendien is je taak nog best uitdagend. De omschrijving van een alarmering geeft altijd wel wat hints over wat je het beste kunt doen, maar het blijft ook gokken. Dat komt ook omdat er altijd een kansberekening actief is. De superheld, of het team van superhelden dat je stuurt, zorgt voor een bepaalde samenstelling van kwaliteiten, die wordt geplot als radardiagram. Daarbij zie je ook het diagram dat hoort bij de taak. Als je het optimaal gedaan hebt, valt het taakdiagram volledig binnen het diagram van je helden en is je slagingskans 100 procent. Zo niet, dan gaat er een balletje heen en weer stuiteren. Zolang dat balletje stopt binnen het vlak dat jouw helden dekken, slaagt de missie. Valt 'ie erbuiten, dan falen je helden.

Dispatch

Dat geeft een grappig effect, want het zorgt dat je soms een wat grotere gok neemt dan andere keren. Een tweede held meesturen geeft vaak een veel grotere kans op succes, maar het betekent wel dat je rooster krapper is voor de problemen die de komende minuten binnenkomen. Je kunt er dus ook op gokken dat die ene held het alleen afkan. Soms lukt dat sowieso en is iemand zo geschikt voor de taak dat je een match van 100 procent hebt met alleen die ene held, maar vaak zal het percentage lager liggen. Pech en mazzel bepalen dan of het lukt, of niet. Het voelt lekker om met een heel lage slagingskans toch te zegevieren, maar omgekeerd voel je de frustratie natuurlijk ook als een missie mislukt die 90 procent slagingskans had.

Handige eigenschappen

Er zijn daarbij ook allerlei extra factoren om rekening mee te houden. Sommige missies hebben namelijk veel baat bij de specifieke eigenschappen van je helden. Je krijgt tijdens zo'n missie dan een melding, waarbij je een keuze moet maken over hoe je helden een probleem moeten aanpakken. Daar zitten vaak twee generieke keuzes tussen, maar als je de juiste held hebt geselecteerd, zit er ook een aan die held gekoppelde keuze bij die dan altijd succes oplevert. Op een alarm waarbij mechs op hol geslagen waren, had ik een team gestuurd met een van mijn sterkste helden en de wat minder vaardige Waterboy. Waterboy kan water produceren en dat is voor hem vooral onhandig, want het gutst op elk moment uit zijn lichaam. Vechten kan hij ook niet echt. In dit geval bleek Waterboy echter een schot in de roos: ik kreeg de optie om zijn waterproducerende kracht in te zetten en de mechs kortsluiting te laten maken: missie volbracht!

Het aansturen van het team is trouwens wel het enige gameplayelement in Dispatch dat ik echt leuk vond. De simpele quicktime-events tijdens gevechten voegen niets toe. Datzelfde geldt voor de simpele puzzeltjes die horen bij het 'hacken' dat je soms moet doen. Hier loop je als balletje over een grid en moet je eenvoudige codes ingeven om verder te komen. Dat wordt langzaam wat moeilijker, met codes die je even moet onthouden om ze daarna elders in te voeren, of doordat er kwaadaardige bollen rondwaren die jouw bol vernietigen, wat wordt uitgelegd als dat dit firewalls zijn die jou buiten proberen te houden. Ik beleefde hier niet veel plezier aan, maar ik snap dat de makers naar iets extra's hebben gezocht, want op het gebied van gameplay is Dispatch nu eenmaal een tikkie mager.

Dispatch

Conclusie

Dispatch kwam op de valreep voorbij en, gezien de spoeling op het gebied van superheldengames momenteel tamelijk dun is, had ik wel even zin om het een kans te geven. Wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb! Dispatch is een game die je met speels gemak geboeid houdt. Ik heb veelvuldig lachend en grijnzend achter mijn monitor gezeten, dankzij de uitstekende personages en al even sterke acteurs die daarachter schuilgaan. Dispatch had prima op eigen benen kunnen staan als animatieserie. Als game ook, maar dan moet je wel zo eerlijk zijn toe te geven dat de gameplay weinig om het lijf heeft. Dat is verder niet erg. Mijn avontuur met Robert Robertson the Third en het Z-Team was prachtig. Aan de ene kant hoop ik dat we er de komende jaren meer van gaan zien, maar ergens zou ik het ook wel sterk vinden als AdHoc Studio het hierbij laat. Een volgende keer zou immers op alle vlakken meer en beter moeten zijn, met zeker op het gebied van de gameplay hogere eisen. Ik weet niet of dat realistisch of wenselijk is. Dispatch is precies goed zoals het is, en dat is op zichzelf al waardevol genoeg.

_{Redactie: Jurian Ubachs • Eindredactie: Monique van den Boomen}