Simpel maar goed idee
Drag x Drive
Drag x Drive was een van mijn favoriete games tijdens het previewevenement van Nintendo voor de Nintendo Switch 2 in Parijs, maar nu blijkt dat de demo die we daar speelden, eigenlijk gewoon de hele game is. Dat betekent dat je twintig euro betaalt voor iets dat aanvoelt als een techdemo en niet als een volwaardige game. Het werkt goed en is leuk om te doen, maar door een gebrek aan content gaat de lol er snel af. Een spel als dit heeft baat bij ranglijsten, toernooivormen, de mogelijkheid om couchco‑op te doen en ga zo maar door. Dat ontbreekt allemaal en daarmee ontbreekt een echte reden om goed te willen worden in Drag x Drive. Mensen die goed zijn in Rocket League spelen online in hoge divisies en tegen andere spelers die ook zo goed zijn. Deze gelaagdheid, of in het geheel deze competitieve kant, ontbreekt in Drag x Drive. Het is een leuke manier om de muisfunctie van de Joy-Con 2's in actie te zien. Als techdemo is het best geslaagd, maar als game komt Drag x Drive aan alle kanten tekort.
Ik ben boos. Of nee, ik ben niet boos; ik ben teleurgesteld. We weten allemaal dat dat veel erger is dan boos. Drag x Drive was een van de leukste games die ik speelde op het previewevenement rond de Nintendo Switch 2 in april in Parijs. De game maakte op een leuke manier gebruik van de muisfunctie van de Joy-Con 2's en ik vond het idee voor een rolstoelbasketbalgame ook gewoon heel leuk. Het is origineel, het speelde lekker en werkte intuïtief. Nintendo is erg goed in originaliteit combineren met soepele gameplay, dus Drag x Drive kon wat mij betreft zo aansluiten in een lange lijst originele games die Nintendo door de jaren heen heeft geproduceerd, zeker ook als het gaat om games die gebruikmaken van bewegingsbesturing. Er is alleen een probleem: ze zijn vergeten er een game omheen te bouwen.
Muisfunctie
Drag x Drive is een exclusieve titel voor de Nintendo Switch 2 waarin je speelt als rolstoelbasketballer. Je beweegt je voort door met beide Joy‑Cons voor- en achteruit te glijden, terwijl je ze in muisvorm vasthoudt. Dat betekent dat je ze los van elkaar gebruikt en beide zo vasthoudt dat de sensoren naar beneden gericht zijn en je wijsvingers op de L- en R-knoppen rusten, die dan dienstdoen als muisknop. De menu's bedien je op dezelfde wijze, dus met de muisbesturing die de Joy‑Cons dan verzorgen. Dat is op zichzelf al cool. Ik vond de muisfeatures van de Joy-Con 2 bij de aankondiging al interessant en een game als Drag x Drive toont aan dat ze meer zijn dan een gimmick. Dat geeft hoop voor later verschijnende games, want ik kan me goed voorstellen dat dit ook dé manier wordt waarop je firstpersonshooters op de Switch 2 wilt spelen.
De besturing van Drag x Drive is simpel. Elke Joy‑Con correspondeert met een van de wielen van je rolstoel. Schuif je de Joy‑Con vooruit, dan draai je het wiel aan die kant vooruit. Schuif je alleen rechts vooruit, dan draait alleen je rechterwiel en maak je dus een bocht naar links. Duw je beide Joy‑Cons naar voren, dan ga je rechtdoor.
De game leert je de besturing stapsgewijs aan via een tutorial. Eigenlijk ging het daar voor mij al een beetje mis, want het tempo in die tutorial ligt ontzettend laag. Na elke opdracht moet je steeds langer wachten dan prettig voelt. Ik begrijp dat Drag x Drive ook geschikt moet zijn voor jongere gamers, dus ergens heeft een rustige uitleg die de tijd neemt wellicht ook voordelen, maar ik vond het alleen maar irritant. Desondanks is de tutorial nuttig, want weten hoe je schiet, verdedigt of trucjes doet, is handig voordat je aan echte wedstrijden begint.
Om die wedstrijden draait het in Drag x Drive. Om te beginnen zoek je een server op, wat in de game een Park wordt genoemd. In een online Park zit je met maximaal twaalf spelers en met hen speel je wedstrijdjes en minigames. Of die twaalf spelers bekenden zijn of niet, hangt af van of je een openbaar of besloten Park hebt gekozen. In dat laatste geval kunnen alleen vrienden die je hebt uitgenodigd meedoen aan de wedstrijden.
Je kunt Drag x Drive ook offline spelen. In dat geval neem je het op tegen bots. Dat is handig als je nog aan het leren bent hoe alles werkt en je op je gemak wilt oefenen, maar echt veel lol levert het niet op. De bots bieden best wat uitdaging, zeker als je ze instelt op de hogere niveaus, maar het is uiteraard minder leuk dan spelen tegen echte spelers, zeker als die echte spelers ook nog eens je vrienden zijn.
Wedstrijden, minigames en wachten
In een online Park rijd je aanvankelijk vrij rond. Dan zie je dat er twee banen zijn met daaromheen allerlei andere zaken, zoals een soort bowlingbaan, boksballen, automatisch draaiende touwen om mee touwtje te springen en ga zo maar door. Dat houdt verband met de minigames die je kunt spelen. Die zijn leuk voor de afwisseling, maar hebben weinig om het lijf en worden daardoor al snel saai. De game laat spelers tussen basketbalwedstrijden door soms automatisch een minigame spelen. Dat gaat dan om een korte race rond de arena of een spel waarbij je als eerste een bal moet bemachtigen die ergens heen is geschoten. Heb je daar geen zin in, dan kun je ook gewoon wachten tot het volgende basketbalwedstrijdje begint.
Helaas, geen plaats voor jou
Die wedstrijden zijn steeds drie tegen drie, of twee tegen twee als de game het wedstrijdje niet weet te vullen. Dat is opvallend. Een Park kan twaalf spelers bevatten, die willekeurig in teams worden verdeeld als er een potje start. Zijn er inderdaad twaalf spelers, dan starten er twee potjes van drie tegen drie. Zijn er echter minder spelers, dan wordt een van de potjes twee tegen twee. Dat kan ervoor zorgen dat je een rondje ineens niet mee kunt doen. Met elf spelers in het Park kunnen er maar tien meedoen aan de wedstrijden en kan het zijn dat jij de melding krijgt dat er geen plek voor je was en je dus even niet mee mag doen. Gevolg: je moet wachten tot het potje een paar minuten later weer afgelopen is, dan nog even wachten tot de minigame die er tussendoor komt afgelopen is en dan maar hopen dat je weer mag meedoen in de basketbalwedstrijd. Ik had liever gezien dat de game alle menselijke spelers in teams zou plaatsen en die waar nodig zou aanvullen met bots, om te voorkomen dat spelers moeten toekijken terwijl ze eigenlijk willen spelen.
Dat alles leidt tot een spelervaring die te vaak wordt onderbroken. Sommige potjes zijn leuk en spannend en scoren voelt goed, zeker als je eenmaal trucjes kunt, maar het plezier eindigt snel en de tijd die verstrijkt terwijl je niet aan het basketballen bent, is te lang. Dat zorgde ervoor dat ik mijn interesse snel verloor.
:strip_exif()/i/2007722322.jpeg?f=imagearticlefull)
Dat is jammer, want de basis zet Drag x Drive uitstekend neer. Het rondrijden in je rolstoel vereist wat gewenning, maar het werkt goed. Het is wel belangrijk dat je een goede ondergrond hebt om je Joy-Cons op te gebruiken. Een spijkerbroek werkt, maar een groter oppervlak werkt beter. Als je op een bank zit, kun je die gebruiken, maar dat is een wat rare hoek voor je polsen. Voor mij werkte een grote muismat het best. Ik speelde dan op mijn bureau, op het scherm van de Switch 2 zelf, die dankzij de nieuwe, stevigere kickstand een stuk steviger staat dan de eerste Switch. Genoeg ruimte, gezondere houding: dat geeft een betere spelervaring. Hoe je ook speelt, je zult na een tijdje je armen voelen. Drag x Drive is een actieve game.
Trucjes doen voor bonuspunten
Je gebruikt je armen niet alleen om vooruit te komen, maar schieten doe je door een Joy-Con op te tillen en een schotbeweging te maken met je hand en pols. Hoe rechter je voor de basket staat, hoe groter de kans is dat je raak schiet. Daarnaast kun je allerlei trucs uitvoeren, vooral via de halfpiperanden naast de basket. Door deze te gebruiken kun je ook naar de basket toe vliegen en een dunk uitvoeren. Dunks en andere trucs leveren bonuspunten op. Dat gaat om 0,1 tot 0,4 punten, afhankelijk van hoe stijlvol de truc was. Die punten komen boven op de twee of drie punten die je normaal scoort met basketbal. Zo kan een wedstrijd eindigen in 12,6-4,1, om maar wat te noemen. Is een wedstrijd spannend, dan kunnen de bonuspunten zelfs het verschil tussen winst en verlies betekenen.
Het leuke van de trucjes is dat je hier even op moet oefenen. Het is niet overdreven lastig om een bunnyhop te doen en dan te scoren, maar dat levert maar een kleine bonus op. Een 540 gevolgd door een dunk? Dat is de maximale bonus waard, maar lastig om goed uit te voeren. Deze trucs, maar ook goed verdedigen, geven Drag x Drive iets belangrijks. Een game als deze is namelijk niet zo leuk als goede spelers geen verschil kunnen maken ten opzichte van slechte spelers. Je hebt iets nodig om goed in te worden. Recht voor de basket staan en de bal erin gooien lukt vrijwel iedereen. Dat schot blokken met een bunnyhop en je armen in de lucht? Dat is een stuk lastiger. Hoewel de game niet al te ingewikkeld is, kun je je lang blijven verbeteren door veel te oefenen.
:strip_exif()/i/2007722328.jpeg?f=imagearticlefull)
Veel te weinig inhoud
De vraag is dan alleen wel: waarom zou je de moeite nemen om er goed in te worden? Daar gaat Drag x Drive keihard op zijn bek, want er is niet meer dan dit: een los park waar je losse potjes kunt doen tegen willekeurige tegenstanders of tegen vrienden. Het is ook nog eens altijd hetzelfde park in dezelfde saaie omgeving. Als je goed wordt, zul je vaker winnen, maar dat levert niets op. Er is geen ranking, geen competitie en geen toernooistructuur. Het zijn losse potjes afgewisseld door kleine minigames en meer dan dat is het niet. Hierdoor voelt Drag x Drive voor mij aan als een uit de hand gelopen techdemo. De game etaleert de muisfunctie van de Joy-Cons namelijk wél heel goed. Het lijkt net alsof Nintendo pas laat heeft bedacht dat deze techdemo misschien wel op eigen benen kan staan als losstaande game. Nou, dat kan ook best, alleen moet je er dan wel een game omheen bouwen. Er zijn wat unlockables in de vorm van nieuwe helmen en je kunt een ander type speler kiezen met andere stats, maar dat verandert de game niet wezenlijk.
:strip_exif()/i/2007722332.jpeg?f=imagearticlefull)
Een feature die ik bij een game als deze ook zou verwachten, is couchco‑op. Samen tegen de computer of samen online tegen anderen spelen: dat zou deze game echt een flinke boost kunnen geven. Ik heb jarenlang Rocket League samen op de bank gespeeld en dat vind ik veel leuker dan in mijn eentje spelen, zelfs al is dat online met vrienden. Drag x Drive leent zich uitstekend om samen naast elkaar te spelen, juist ook omdat het best koddig is om de hele tijd met je handen heen en weer te schuiven over de bank, je broek of een ander oppervlak.
Saaie look
Het is al met al veel te summier, veel te weinig. Dat geldt ook voor de presentatie. Ik zei al dat je altijd in dezelfde arena speelt. Die arena oogt vrij saai, met veel grijs. Ik heb het idee dat de makers de stijl van Rocket League enigszins hebben willen benaderen. De games hebben gelijkenissen, dus inspelen op die look snap ik wel. Het had alleen een onsje – of zelfs een kilo – meer mogen zijn: meer omgevingen met extra elementen om de boel op te leuken. Misschien een stadion met publiek dat juicht? Je zet een sport neer; het mag allemaal wel wat meer leven hebben. De game draait wel stabiel en de muisfunctie van de Joy-Cons werkt goed. Dat zijn basiseisen en die zijn op orde.
Conclusie
Drag x Drive is een tof concept dat niet is uitgebouwd tot een volwaardige game. Het blijft bij losse potjes, waarbij je ook nog regelmatig even moet wachten tot je weer mag. Met vrienden is het al leuker, eventueel met ondersteuning van Gamechat, maar dat is veel te weinig. Waar is de ranking? Waarom kan dit niet competitief? De gameplay is goed en beloont spelers die de tijd nemen om beter te worden, maar de game geeft geen reden waarom je dat zou moeten willen. Drag x Drive is daarom niet veel meer dan een erg geslaagde techdemo, die de muisfunctie van de Joy-Cons heel goed in de spotlights zet. Er had echter een game omheen gebouwd moeten worden en dat is nauwelijks gebeurd. Wellicht dat zulke features later nog komen, maar tenzij je écht heel benieuwd bent naar de muisbesturing, zou ik deze twintig euro nog even in je zak houden. Voor hetzelfde bedrag koop je Hollow Knight: Silksong. Ik weet wel welke van deze twee games ik mijn geld momenteel meer waard vind.
Mocht je je trouwens afvragen of Silksong nog een review krijgt: jazeker! Daan van Monsjou heeft zich deze week opgesloten met de game en maakt komende week een review en videoreview van deze populaire indiegame.
Redactie: Jurian Ubachs • Eindredactie: Marger Verschuur