South of Midnight
South of Midnight is een action-adventure die het moet hebben van zijn originele setting en vooral van zijn uitstekende soundtrack. De liedjes gaan vaak over het hoofdstuk dat je aan het spelen bent en het niveau van de productie doet denken aan Disney-films of musicals, maar dan met een volwassen, donker verhaal over verlies en pijn als onderwerp, in plaats van prinsessen en lieve diertjes. De manier waarop de makers verschillende legendes en sages uit de zuidelijke staten van de Verenigde Staten als inspiratiebron hebben gebruikt, is ook prachtig. Eigenlijk is het vooral de gameplay die wat achterblijft. South of Midnight voelt net niet helemaal soepel in zijn gameplay, kent gevechten die vrij snel repetitief worden en kampt met problemen met de camera, waardoor je in gevechten het overzicht makkelijk verliest. Toch weegt dat allemaal niet op tegen de fantastische audiovisuele presentatie. Op dat vlak is South of Midnight een unieke game. Weet deze magie je te vangen, dan is dit een game-ervaring die je niet wilt missen, maar ben je hier minder gevoelig voor en verwacht je tot in de puntjes verzorgde gameplay, dan mist South of Midnight net een beetje afwerking om het écht een heel goede game te maken.
:fill(white):strip_exif()/i/2007373248.jpeg?f=thumblarge)
Ik kan het moment dat South of Midnight me definitief voor zich wist te winnen nog precies voor me halen. Hoofdpersonage Hazel Flood beklimt een boom, die eigenlijk geen boom is. Het is Benjy, een mythisch figuur. Benjy werd door zijn broer opgesloten in een boom en bleef daar voor altijd. Hij vergroeide met de boom. Wanneer Hazel Benjy begint te beklimmen, begint er een countrynummer te spelen. "He was my brother, Benjy his name", zingt de rauwe stem, die in het nummer de tragische geschiedenis van Benjy nog eens doorneemt, kort nadat Hazel die geschiedenis zelf ook heeft ontdekt. Die klimscène, begeleid door heerlijke countryklanken, gaat bij voorbaat de boeken in als een van de bijzonderste, sfeervolste scènes in een game.
South of Midnight is een action-adventure van Compulsion Games en Microsoft Game Studios, die op 8 april verschijnt voor Windows en Xbox. De game heeft een Gothic Deep Southern-setting, waarbij de invloeden van het Amerikaanse ‘diepe zuiden’ goed zichtbaar zijn. Hoofdpersonage Hazel en haar moeder Lacey spreken bijvoorbeeld duidelijk met een zuidelijk accent. Moeder en dochter worden vroeg in de game ook geconfronteerd met een storm en een overstroming, wat ook niet heel ongewoon is in de zuidelijke staten van de Verenigde Staten. Ook de omgeving en gebouwen die je tegenkomt, doen denken aan die staten. Het geeft de game direct een heel eigen smaak, die vervolgens op talloze manieren wordt aangepast en verrijkt met magie.
De manier waarop de makers die magie tot leven wekken? Muziek. Oké, de gameplay is belangrijk, daar zit zeker ook magie in en dat bespreek ik straks natuurlijk ook allemaal. Maar de manier waarop South of Midnight muziek gebruikt om de game naar een hoger plan te tillen, is fenomenaal. Dat muziek in bijvoorbeeld intensiteit aansluit op de gameplay, is normaal. Vrijwel elke actiegame laat muziek aanzwellen als de actie op zijn hevigst is, om het daarna weer af te zwakken. Dat doet South of Midnight ook, maar voor deze game is dat nog maar het begin. Zelden heb ik iets gespeeld dat op muzikaal vlak zo’n bijzondere belevenis is als South of Midnight.
Voorgrondmuziek
Dat begint met het simpele gegeven dat de soundtrack opmerkelijk veel zang bevat. Achtergrondmuziek in games heeft dat niet overdreven vaak. De muziek in South of Midnight is dan ook niet gemaakt voor de achtergrond. De begeleidende tonen blijven soms op de achtergrond, maar treden bij elk baasgevecht of verhalende stukjes nadrukkelijk op de voorgrond. Dat is sfeervol én nuttig. Toen ik ergens in een mistig moeras niet wist wat ik moest doen of waar ik heen moest, viel het me ineens op dat in de muziek “Follow the river” werd gezongen. En inderdaad: door de rivier te volgen, kwam ik waar ik moest zijn. Op een ander moment was ik in gevecht met een levensgrote alligator genaamd Two-Toed Tom en dat gevecht werd ook weer begeleid door een lied over het wel en wee van deze grote reptiel.
Elk hoofdstuk heeft een voorbeeld van hoe een lied een bepaalde scène memorabel maakt. South of Midnight voelt op die manier bijna als een interactieve musical of een Disney-film. De muziek is er niet alleen ter opvulling, ze vertelt zelf ook een deel van het verhaal. De liedjes gaan over wat er gebeurd is, aan het gebeuren is, of staat te gebeuren in het verhaal of in de gameplay. Het levert een prachtig spektakelstuk op. Ik heb zeker recent niets gespeeld dat hierbij in de buurt komt en vraag me af of dit niveau van het combineren van een verhaal met muziek en zang ooit eerder zo sterk gedaan is in een game.
:fill(white):strip_exif()/i/2007373248.jpeg?f=thumbmedium)
