MotionPlus
Hoewel het tennisspel in Wii Sports best populair is, kun je het nauwelijk realistisch noemen. Andere tennisgames bieden de speler weliswaar een realistischer presentatie, maar de bewegingen die je met de Wiimote doet, worden nergens lekker naar het spel vertaald. Dat betekent niet dat die games niet leuk zijn, maar wel dat er voor de Wii tot op heden geen realistisch tennisspel voorhanden was. Met de intrede van Wii MotionPlus moet dat veranderen.
Getest op: Nintendo Wii
Afwijkende versies Grand Slam Tennis: Xbox 360, PlayStation 3
Afwijkende versies Virtua Tennis 2009: PC, Xbox 360, PlayStation 3

Wii MotionPlus is in feite niets meer dan een klein blokje dat aan de onderkant van de Wiimote moet worden bevestigd. Het setje wordt geleverd met een nieuw siliconenomhulsel voor de Wiimote, dat ook ruimte biedt aan het extra blokje. De impact van dat blokje zou gigantisch moeten zijn. Met MotionPlus zou de Wii in staat moeten zijn bewegingen van de gebruiker helemaal in real-time naar het scherm te vertalen, waar voorheen werd gekozen voor pre-scripted bewegingen die ruwweg op de bewegingen van de speler werden gebaseerd. MotionPlus moet dus vooral de nauwkeurigheid van de Wiimote verbeteren, en doet dat door de Wiimote in staat te stellen zijn positie te bepalen. De console kan een echte tennisslag, waarbij je de Wiimote ongeveer een meter verplaatst, onderscheiden van een simpele beweging met de pols.
MotionPlus setje
Deze zomer verschijnen er direct een aantal games die gebruik maken van MotionPlus. De eerste games zijn inmiddels beschikbaar. Electronic Arts heeft Grand Slam Tennis gelanceerd in een bundel met MotionPlus. Sega's Virtua Tennis is alleen los verkrijgbaar, maar kan desondanks gebruikmaken van MotionPlus. Nintendo brengt eind juli Wii Sports Resort op de markt, dat eveneens gebundeld zal zijn met MotionPlus.

Verschil in aanpak
Het duurt niet lang voordat duidelijk is dat twee tennisgames die gebruik maken van MotionPlus erg van elkaar kunnen verschillen. Sega kiest met Virtua Tennis 2009 voor een traditionele aanpak. De spelers zijn op een realistische manier gemodelleerd, al blijken de tekortkomingen van de Wii eens temeer - het spel ligt op de Wii jaren achter op zijn broertjes op andere consoles. Desondanks zijn alle spelers prima herkenbaar en zitten de meeste stijlen ook goed verwerkt in het spel, of het nu de agressieve slag van James Blake is of de rustige stijl van Roger Federer.
De aanpak van Electronic Arts staat lijnrecht tegenover die van Sega. Grand Slam Tennis predikt geen realisme, maar kiest voor een wat vrijere stijl. Alle bekende tennissers in de game zijn gestileerd tot een gecartooniseerde versie van zichzelf. Ook hier geldt dat de spelers zeer herkenbaar zijn, temeer omdat hun meest herkenbare elementen een beetje zijn overdreven. Is Grand Slam Tennis daarmee mooier of juist lelijker dan Virtua Tennis? Geen van beide. De stijl is zo anders, dat een vergelijking niet op zijn plaats is. Hoogstens kun je zeggen dat de cartooneske stijl van Grand Slam Tennis mensen die daar niet van houden tegen de borst zal stuiten, terwijl de realistischer graphics van Virtua Tennis, ook al zijn ze niet erg mooi, niet zo snel weerstand zullen oproepen.
Sfeer op en rond de baan
Een logische aanname is dan dat het spel met de betere graphics ook de betere presentaties biedt. Niets is minder waar: op de consoles toonde Virtua Tennis 2009 zich al een vrij droge tennisgame en dat is de Wii-versie ook. Een beetje meer sfeer rond de baan had niet misstaan. Op dit punt scoort Grand Slam Tennis juist opvallend hoog: al streven de graphics geen realisme na, de sfeer op en rond de baan is prima. De spelers reageren op de punten, de scheidsrechter klinkt net als in het echt en het publiek leeft mee met elke rally. Als klap op de vuurpijl is het spel voorzien van commentaar van de legendarische tennisspeler en commentator Pat Cash. Hij valt vrij snel in herhaling, dus zo boeiend is het ook weer niet, maar Cash' virtuele aanwezigheid maakt het geheel wel mooi af.
Op het gebied van spelmodi doen de spellen niet veel voor elkaar onder. Virtua Tennis 2009 onderscheidt zich door de World Tour, de bekende hoofdmodus van het spel. Wie reviews van de andere versies heeft gelezen, kan zich wellicht herinneren dat daarin door vrijwel elk medium kritiek op die modus werd geleverd, voornamelijk omdat de voortgang tergend traag was en men het daardoor vrijwel onmogelijk vond de World Tour helemaal door te spelen. Helaas bestaat dat probleem op de Nintendo Wii ook. Je stijgt met elk toernooi een of twee plekken, waardoor je ontzettend lang bezig bent voor je überhaupt de profranking bereikt, en dan moet je die ook nog helemaal beklimmen.
Summier tegenover langdradig
Grand Slam Tennis kent een wat beknoptere hoofdmodus. In plaats van een volledig jaar met allerlei toernooien, speel je in Grand Slam Tennis alleen die vier belangrijkste tennistoernooien van het jaar, de Grand Slams dus. Bij elke Grand Slam voer je eerst een aantal opdrachten en oefenpotjes uit om je speler te kunnen verbeteren, waarna je deelneemt aan het hoofdtoernooi. Deze opzet is in elk geval een stuk beter te behappen dan de World Tour in Virtua Tennis, temeer omdat je speler vrij rap beter wordt. Nadeeltje is echter dat het vrij pittig is. Ik stond in mijn eerste Grand Slam, terwijl mijn speler net een halve ster had verdiend van de maximaal vijf haalbare sterren, direct tegenover John McEnroe, een van de betere spelers in het spel: dat is pittig.
Wel goed, niet perfect
Met McEnroe is nog een opvallend verschil genoemd tussen beide games. Waar Virtua Tennis 2009 voorzien is van hedendaagse spelers, kent Grand Slam Tennis een mix tussen huidige en klassieke spelers. Federer en Nadal zijn in beide spellen aanwezig, maar Grand Slam Tennis voegt daar grote namen als McEnroe, Sampras, Becker en Borg aan toe, terwijl Virtua Tennis 2009 je spelers als Ancic en Blake voorschotelt. Het ligt er maar net aan wat je zelf leuk vindt. Wij konden de aanwezigheid van de oude toppers wel waarderen, maar het maakt het spel er weer niet realistischer op. Als dat is wat je zoekt in een tennisspel, is het aanbod van huidige topspelers in Virtua Tennis aantrekkelijker.
Zo bestaan er behoorlijk wat verschillen tussen beide games. Opvallend genoeg neemt het verschil een beetje af als je begint te spelen. Beide games hebben de MotionPlus-functionaliteit op ongeveer dezelfde wijze geïmplementeerd. Dit viel vooral op omdat we begonnen met Virtua Tennis 2009, wat niet bijzonder lekker ging. Daarna speelden we een dag lang Grand Slam Tennis, waarin we langzaam maar zeker handiger en handiger werden. Vervolgens bleken we ook in Virtua Tennis 2009 ineens een stuk beter te spelen: er zit duidelijk een overlappig in de besturing van Grand Slam Tennis en die van Virtua Tennis 2009.
MotionPlus
Sleutel in de besturing is uiteraard MotionPlus. Zonder het verlengblokje laten beide games zich spelen als elk ander tennisspel op de Wii. Bepaalde elementen veranderen echter niet direct met de intrede van MotionPlus. Zo blijft de keuze voor het gebruik van de Nunchuck optioneel. Gebruik je de Nunchuck, dan moet je zelf rennen met je speler, en zonder de Nunchuck regelt de computer dat voor je. Dat laatste is absoluut de manier om deze games te spelen, zeker in het begin. Het timen van je slagen en het handmatig positie kiezen blijkt haast niet te combineren. Bovendien voelt het onlogisch; je linkerhand is dan bezig met digitale besturing, terwijl je rechterarm levensechte bewegingen moet maken. Wij raden dan ook de besturing met alleen de Wiimote aan.
De hamvraag is echter: maakt MotionPlus het tennissen op de Wii nu écht realistisch, of valt het toch wat tegen? Daar is geen eenduidig antwoord op. Het staat vast dat de aanwezigheid van MotionPlus de Wiimote gevoeliger maakt, wat in beide tennisgames meer controle oplevert. Je komt niet meer weg met het heen en weer schudden van de Wiimote en zal daadwerkelijk tennisbewegingen moeten maken. Daarbij lijkt de controle over je spel in Virtua Tennis wat groter dan in Grand Slam Tennis. Het spel reageert net wat beter op je bewegingen, en dan met name in het type slagen dat je doet. Grand Slam Tennis herkent soms maar met moeite of je nu een slice of een topspin-slag maakt, maar in dat spel is het juist weer wat gemakkelijker de bal de juiste kant op te sturen.
Geen virtueel racket
MotionPlus zorgt in beide spellen voor meer controle, maar verandert de WiiMote niet in een perfect virtueel tennisracket. Het spel blijft bepaalde vooraf geprogrammeerde bewegingen op het beeld toveren. Op zichzelf hoeft dat nog niet zo slecht te zijn: als je de sport tennis één-op-één naar Wii-games zou overzetten, dan worden die net zo moeilijk als echt tennis, en dat is nu eenmaal een behoorlijk pittig spel. De keerzijde is dat er in beide games te veel momenten zijn waarbij je je afvraagt of wat op het scherm gebeurt wel echt door jouw toedoen is. Het kwam in beide games vaak genoeg voor dat ik naar links zwaaide, maar de bal naar rechts schoot. Bovendien zijn beide games behoorlijk vergevingsgezind als het gaat om je swing; zolang je timing maar redelijk in de buurt komt, zul je de bal altijd wel aardig terugmeppen.
Conclusie