Gruwelijk intens
Veel mensen denken dat het recenseren van games een geweldige klus is en dat elke werkdag voor een gamesredacteur een feest moet zijn. Toch is het echt niet alleen rozengeur en maneschijn en ook dit baantje kent de nodige schaduwzijden. Zo nu en dan komt er bijvoorbeeld een game als The Wheelman voorbij, die ons er aan herinnert dat er tegenover elke toptitel een kansloos drama staat.
Getest op: Xbox 360
Ook verkrijgbaar op: PlayStation 3, pc
Als rasechte gamefanaat startte de gespierde acteur, schrijver en regisseur Vin Diesel in 2002 zijn eigen gamesbedrijf, genaamd Tigon Studios, waar onder andere de steengoede game The Chronicles of Riddick: Escape from Butcher Bay - met niemand minder dan Diesel zelf in de hoofdrol - vandaan komt. Omdat Diesel niet alleen van gamen maar ook van razendsnelle bolides houdt en in zijn verleden bovendien uitsmijter is geweest, komt het eigenlijk niet als een verrassing dat ook een game als The Wheelman in zijn studio is ontwikkeld. In deze game speelt de beste man wederom de hoofdrol, wat een garantie lijkt voor een weergaloos spektakel. Deels is dat ook precies wat we krijgen: een spetterende actiegame vol snelle wagens en met veel rondfluitende kogels.

Stalen ballen
Wat kan er nog misgaan, zou je denken. Het antwoord hierop is 'veel, heel erg veel'. Er zijn slechte games en heel erg slechte games, en The Wheelman hoort thuis in de laatste categorie. In deze game kruipen gamers wederom in de olifantenhuid van Diesel, die te maken krijgt met de Spaanse onderwereld. Milo Burik - gespeeld door Diesel - is een undercover agent die in Barcelona op zoek gaat naar een baan als zogenaamde ‘Wheelman’; een soort gangster-chauffeur. Gewapend met stalen ballen en ijzersterke one-liners rekent hij af met iedereen die in de weg staat, en daarbij moeten lang niet alleen gangsters, maar zeker ook de stad en haar inwoners het meer dan eens zwaar ontgelden. Klinkt goed, en tot dusver lijkt er nog geen wolkje aan de Spaanse hemel.

Het betere bochtenwerk
Het spel start met een inleidende tutorial-missie, waarin de gamer wegwijs wordt gemaakt in zowel de speelwereld als in de gameplay en de controls. Meteen valt daarbij op dat de game op verschillende vlakken erg eenvoudig in elkaar zit, maar omdat de actie zo gruwelijk intens is en de 'over de top'-achtervolgingen en crashes er stevig inhakken, is in elk geval de eerste indruk een positieve. Deels is dit te danken aan de toegankelijkheid van de controls, die zelfs de minst vaardige gamer in twee tellen in een heel degelijke Wheelman veranderen. Gas geven doen we met de rechtertrekker, met de linker wordt er geremd en de X-knop fungeert als handrem, waarmee vanzelfsprekend flink kan worden gestunt. Niets opmerkelijks natuurlijk, maar al snel blijkt dat Milo meer in zijn mars heeft dan snelheid en sterk bochtenwerk. Werkelijk niets is hem te gek.
Air Jack
Met twintig uiterst agressieve agenten op je hielen mag je er van uit gaan dat je auto na verloop van tijd tekenen van verval gaat tonen en het uiteindelijk volledig begeeft. Om niet in de cel te belanden of simpelweg samen met je auto te ontploffen is het nodig om zo nu en dan van auto te wisselen, en dat dit dan met tweehonderd kilometer per uur moet gebeuren maakt voor Milo niets uit. Door achter een andere auto te rijden en de B-knop ingedrukt te houden gaat er een klein metertje lopen. Zodra dat metertje vol is duikt onze held van zijn eigen auto naar het doelwit, waarna de bestuurder er vervolgens uitgegooid wordt. Met een nieuwe bak onder zijn kont kan Milo er weer even tegenaan. Dit zogenaamde ‘air jacking’ is op zich leuk gedaan, al slaat het natuurlijk helemaal nergens op. Toch wordt het allemaal nog veel gekker.

Achterlijke acties
Door stevig heen en weer te bewegen met de rechterstick wordt de zogenaamde ‘Vehicle Mêlee’ geactiveerd, waarmee Milo met zijn wagen stevige beuken uit kan delen. Onder in het scherm bevindt zich een balkje dat Milo’s concentratie aangeeft. Door een tijdje heel hard te rijden en geen botsingen te veroorzaken loopt deze balk vol en als hij eenmaal overloopt blijkt onze Milo tot nog veel achterlijkere acties in staat. Wat te denken van de zogenaamde ‘cyclone’ waarbij Milo zijn auto 180 graden draait en gruwelijk hard achteruit blijft rijden, terwijl hij in slow motion zijn achterliggers onder vuur neemt? De acties zetten de game neer en geven Wheelman bezieling, maar omdat het geheel slechts voor korte duur weet te boeien en de game bovendien veel teveel mankeert - waarover later meer - gaat de lol er snel van af. Toch schuilt het grootste probleem van de game niet zozeer in de gameplay als wel in de beleving van het spel.

Kleurrijke personages
De snoeiharde actie weet de grootste problemen korte tijd aardig te verbloemen, maar na anderhalf uur valt de game genadeloos door de mand. Eenmaal gewend aan de actie zullen problemen al snel gaan opvallen en zul je merken dat de game aan alle kanten rammelt. Neem bijvoorbeeld het verhaal, dat heel veel vragen oproept maar geen enkel antwoord geeft. Milo komt uit Miami en is nu in Barcelona. Waarom uitgerekend daar? Hij is undercover-agent, maar voor wie werkt hij precies? Wat is de exacte missie, waarom spelen we dit spel? Antwoorden blijven uit, maar gaandeweg worden wel tientallen kleurrijke personages op je af gesmeten. Helaas voegt geen van hen ook maar iets toe aan het geheel en geen van de karakters heeft ook maar enige diepgang. De grafisch matige cutscenes die het vage verhaal trachten te vertellen zijn voorspelbaar, bieden veel van hetzelfde en bevatten bovendien behoorlijk gedateerde character-modellen.

Enige Vriend
Helaas blijft het hier niet bij. De prachtige stad Barcelona bijvoorbeeld, levert in-game niet meer dan een ronduit zwakzinnige speelwereld op die gekenmerkt wordt door extreme leegte en een onwerkelijk tekort aan auto’s. Wheelman draait, zoals de titel doet vermoeden, om het stelen en rondscheuren in auto’s. Des te opmerkelijker is het dat uitgerekend die elementen zo slecht zijn verzorgd in deze game. Het is soms al een opgave op zich om een een auto te vinden die je kunt stelen. Als het eenmaal is gelukt om een van de - overigens weinig indrukwekkende - vierwielers te pikken dan wacht een volgende ‘verrassing’. Het Barcelona in Wheelman is namelijk voor ruim negentig procent opgebouwd uit exact dezelfde straten, zo nu en dan afgewisseld door wat nauwe steegjes en verlaten pleintjes. De stad is een saai doolhof en al heel snel wordt het GPS-kaartje rechtsboven in het scherm je grootste - of enige - vriend in de game. Kort samengevat kun je gerust stellen dat Rockstar in 2001 al een veel betere en meer geloofwaardige spelwereld neerzette dan wat we nu in The Wheelman krijgen voorgeschoteld.
Menspoppen
Een hopeloze speelwereld is op zich al erg genoeg, maar in The Wheelman krijgen we ook nog eens een eindeloze stroom technische slordigheden voorgeschoteld. Er is technisch werkelijk zoveel mis dat ik niet eens weet waar precies mee te beginnen. Wat voorbeelden dan maar, om aan te geven hoe slecht de game is afgewerkt. Met gemak raast Milo op volle snelheid door bomen, lantaarnpalen en zelfs betonnen zuilen, maar een krantenstand blijkt onverwoestbaar en zet de auto meteen stil. Milo mept een kerel van diens motor, waarna die door het asfalt heen valt en begint te knipperen. Auto’s exploderen rondom en uit de wrakken worden bespottelijk slecht uitgewerkte menspoppen gelanceerd. Explosies zien er toch al belabberd uit en zelfs de animaties van de twee voetgangers die je per uur tegenkomt zijn beneden alle peil.

Irritante hindernissen
Alle ellende die tot nu toe is genoemd verbleekt echter in vergelijking met de AI. Eenmaal op de hielen gezeten door een tiental politiewagens lijkt het onmogelijk om van ze af te komen. Hoe hard je ook rijdt, ze houden je met gemak bij. Beuk er een paar van de weg en er duiken nieuwe kandidaten op; niets lijkt te werken... totdat je twee keer een scherpe bocht neemt met behulp van je handrem, waarna de politiemacht het ogenblikkelijk collectief opgeeft. De auto’s die je moet stelen voor bepaalde klanten worden ook bestuurd door idioten, aangezien ze steeds hetzelfde blokje blijven rijden totdat Milo ze van hun auto berooft. Helaas ontkom je er niet aan zo nu en dan ook missies te voet af te leggen, waarbij je dan plotseling in allerlei drukke shoot-outs terecht komt. Golf na golf van voorspelbaar getimede groepen gangsters komen zonder enige neiging tot zelfbehoud op je af rennen. Ze kunnen stuk voor stuk eenvoudig worden weggewerkt, wat alle uitdaging elimineert en de oppositie degradeert tot irritante hindernissen die er ook nog eens slecht uit zien.

Vorm van kunst
De game schreeuwt erom belachelijk te worden gemaakt en hij verheft onnozelheid tot kunstvorm. Wat de game nog enigszins speelbaar houdt is de gevarieerde verzameling opdrachten die Milo aan kan nemen, in de overigens slechts acht uur durende verhaalmodus. Er zijn eenvoudige taximissies waarin een klant in zo kort mogelijke tijd van A naar B moet worden gereden, er zijn achtervolgingen waarbij je aan de politie moet zien te ontkomen, in rampages moet Milo in korte tijd zo veel mogelijk schade aanrichten en een enkele keer komt het voor dat iemand je vraagt auto’s te stelen of iemand uit de weg te ruimen. Maar zoals de tamelijk complete opsomming al aantoont, biedt het geheel niets wat we nooit eerder hebben gezien. Alles speelt aardig weg, maar in de praktijk zul je bij ieder type missies al snel afhaken vanwege de voorspelbaarheid ervan, of simpelweg uit verveling.

Leve het laadscherm!
En dan is er nog de soundtrack. Ik moet bekennen dat ik tijdens het schrijven van deze review de game nog eens opstartte om te checken of er eigenlijk wel muziek te beluisteren viel. Ik kon me er werkelijk niets van herinneren en achteraf is dat niet verwonderlijk. Terwijl je rondloopt in de werkelijk doodsaaie spelwereld klinken om je heen uitsluitend de standaard-omgevingsgeluiden. Wanneer je een auto steelt komt daar verandering in, omdat de autoradio vrijwel altijd aanstaat en tijdens achtervolgingen en sommige missies speelt er ook wat muziek, maar niets daarvan blijft hangen of geeft het geheel ook maar iets meer atmosfeer. Verreweg de beste muziek hoor je terwijl je naar het laadscherm staart. Dat maakt het feit dat je daar veel tijd doorbrengt in ieder geval nog een beetje goed.
Conclusie