Voorkennis aanbevolen
Wat krijg je als je de coolheid van ninjas en samurai mixt met de coolheid van Samuel L. Jackson? Juist: Afro Samurai. Namco Bandai laat de zwaardvechter met de attitude uit de comic- en animeserie overstappen naar de gamewereld. Afro Samurai is een game die je leuk wilt vinden; daar zorgen de stijl, de humor en de aanwezigheid van Jackson al voor. Bovendien bleek in eerdere speelsessies dat het hakwerk in Afro Samurai verslavend werkt. De vraag is echter of die verslavingsfactor het hele spel aanwezig blijft.
Getest op: Xbox 360
Ook verkrijgbaar voor: PlayStation 3
De game vertelt het verhaal van de donkere zwaardvechter Afro Samurai. Als kind was Afro getuige van de moord op zijn vader door Justice, de drager van de 'Number One headband'. In de wereld van Afro Samurai mag de drager van de Number One alleen worden uitgedaagd door de drager van de Number Two. Om wraak op Justice te kunnen nemen moet Afro die dus eerst verslaan. Op zijn pad wordt hij tegengewerkt door The Empty Seven, een groepje oude monniken dat weinig goeds met hem van plan is.
Het verhaal is niet al te boeiend, als je Afro Samurai niet kent. Ken je de anime wel, dan herken je veel elementen en biedt het verhaal, vooral op de punten waar het verhaal in de game net ietsje anders is dan in de anime, vanzelf meerwaarde. De manier waarop het verhaal wordt verteld is heel stijlvol uitgewerkt. In dat opzicht is vooral het level waarin Afro steeds op zoek moet naar de Japanse dame Okiku een genot om te spelen. Ken je de serie echter niet, dan is dit vooral een saai level met een veel te laag tempo. Eerst de serie eens bekijken voordat je de game speelt is dus zeker een aanrader. Verschillende gevechten, waaronder het duel met Kuma, zullen dan veel meer betekenis krijgen.
Hilariteit
Het is uiteraard geen vereiste om bekend te zijn met de wereld van Afro Samurai, maar zonder voorkennis zul je sommige dingen niet echt begrijpen. Want wie is bijvoorbeeld Ninja Ninja, het op Afro lijkende figuur dat te pas en te onpas zijn mening geeft en sappige one-liners door je speakers schalt? Ninja Ninja is eigenlijk geen personage, maar een soort alter ego van Afro Samurai, dat de humoristische kant van Afro voor zijn rekening neemt. En dat doet hij met verve, getuige uitspraken als "Mount that asshole! Uhh wait... that came out wrong..." Af en toe praat Ninja Ninja rechtstreeks tegen de speler - "You saw that too, right?" - wat voor enige hilariteit kan zorgen.
Gameplay
Ninja Ninja is er niet alleen voor comic relief, hij geeft af en toe ook aanwijzingen als Afro even de weg kwijt is, en hij maakt Afro in het begin van het spel wegwijs in de besturing. De besturing van Afro Samurai is eenvoudig te leren. Afro heeft de standaard-snelle of -harde 'klapjes' en hij kan springen, schoppen en blokken. Al snel leer je dat je verschillende combo's kunt maken met de knoppen voor snelle en zware aanvallen, wat af en toe spectaculaire en zeer bloederige effecten oplevert.
Vijanden doormidden hakken
Wat dat laatste betreft wordt Afro Samurai pas echt interessant als je leert om te gaan met de speciale 'geconcentreerde modus' van Afro. Met een druk op de linkertrigger vertraagt het beeld en wordt alles zwart-wit weergegeven, waarna je met een lijntje op de plek kunt mikken waar Afro zijn tegenstander doormidden mag hakken. Bij standaardvijanden levert deze actie altijd een directe kill op. Tegenover sterkere vijanden en bazen is een enkele klap lang niet voldoende, maar doordat je ook deze slice-aanvallen aan elkaar kunt rijgen kun je ze op deze manier effectief uitschakelen. Het achter elkaar plakken van speciale aanvallen ziet er bovendien spectaculair uit.
Hiermee is direct het sterkste punt van Afro Samurai genoemd. Het hakken is heerlijk en de controle die je hebt bij het doormidden slashen van je vijand is super. Als je een beetje weet te mikken, kun je soms wel vier vijanden tegelijk weghakken, wat gepaard gaat met een flink bloedbad. Al snel leer je dat ook vijanden die proberen je slice te ontwijken nog best kunnen worden geraakt. Zo kun je hordes vijanden achter elkaar doormidden hakken, alleen maar door gebruik te maken van speciale aanvallen, wat een heerlijk gevoel van voldoening oplevert.
Gemakkelijk
Toch hebben die speciale aanvallen ook een keerzijde. Hoewel ze geweldig zijn en er spectaculair uit zien, maken ze Afro Samurai wel een stuk gemakkelijker. Als je het ritme eenmaal door hebt, wordt het zelfs eenvoudig om de lastigste vijanden om te leggen. Een tweede trucje dat je leert is 'parry', wat je de mogelijkheid geeft om op het hoofd van een vijand te springen en daar een dodelijke move uit te voeren. De focus-aanvallen en de counters maken van Afro Samurai een wel erg machtige strijder. Gevolg daarvan is dat de standaardvijanden al snel niet meer uitdagend zijn, en alleen maar hinderlijk in de weg lopen op het pad naar een baasgevecht dat wel de moeite waard is.

Gebrek aan sturing
De wat repetitieve gameplay wordt af en toe onderbroken door baasgevechten. Deze variëren van 'recht toe, recht aan'-zwaardvechten, tot gevechten waarbij je iets speciaals moet doen om te kunnen winnen. Op dit punt slaat Afro Samurai de plank flink mis. Er zijn namelijk baasgevechten in opgenomen waarbij het niet duidelijk is wat je moet doen om de baas te verslaan. Zo kwam ik er bij een van de bazen pas na een kansloos uur achter dat ik kogels doormidden kon slaan. Het spel geeft daar echter geen enkele aanwijzing voor en vertelt de speler niet hoe het terugkaatsen of doormidden meppen van een kogel werkt. Sterven in een gevecht met een baas is niet zo erg, zolang je het gevoel hebt een kans te maken. Als je niet begrijpt wat je moet doen en niets effect lijkt te hebben, slaat vanzelf de moedeloosheid toe.
Datzelfde geldt een beetje voor de platformelementen in het spel. Afro Samurai is overwegend een actiespel, maar Afro kent een aantal ninja-trucjes, zoals het rennen over muren en het tussen twee muren omhoog springen. Het lukt echter vaak niet om de voor de hand liggende bewegingen uit te voeren. Met een bepaald specifiek platformgedeelte was ik veel te lang bezig, omdat ik keer op keer naar beneden viel. Niet omdat ik niet wist wat ik moest doen, maar omdat ik het niet voor elkaar kreeg Afro precies datgene te laten doen wat ik in mijn hoofd had. Ook daar word je niet echt vrolijk van.

Camera
Het had al een heel stuk gescheeld als de cameravoering een beetje behoorlijk zou zijn. Vaak wordt de actie echter vanuit een zeer onlogische hoek in beeld gebracht. De camerahoek kan met de rechterthumbstick worden aangepast, maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Bij de rechterthumbstick is het net alsof rechts en links zijn omgedraaid voor wat betreft de camerabesturing, waardoor je in eerste instantie vaak de verkeerde kant op draait. De matige camera zorgt voor een gebrek aan overzicht, doordat vijanden simpelweg uit beeld raken. Bovendien mep je soms finaal mis bij een eindbaas, omdat de camera weer eens op een onmogelijk plek hangt en je gewoon geen goed overzicht geeft.
Beeld en geluid
De gebreken in de gameplay ten spijt, blijft het enorm lekker om met je zwaard een ultiem bloedbad aan te richten. Toeval of niet: Afro Samurai verschijnt een week na het Wii-spel MadWorld, waarin we meer bloed dan ooit voorbij zagen komen. Namco Bandai doet ook een duit in het zakje. Zo gewelddadig als MadWorld is dit spel net niet, maar ook in Afro Samurai gutst het bloed over het beeldscherm. Begrijpelijk, want dat is in de comic en de animeserie niet anders.
Trouw aan de roots
Het is spel is overigens duidelijk zichtbaar op de comic en anime gebaseerd, en dat zie je niet alleen aan het verhaal en de personages. De stijl is ook hetzelfde, en er zitten elementen in die de comic-achtergrond van de serie verklappen. Zo wordt het beeld regelmatig opgedeeld in meerdere stukjes, zoals je dat vaak in comics ziet. Het geeft de game een eigen identiteit, terwijl de makers trouw blijven aan de roots van de franchise.
De aparte stijl wordt moeiteloos ondersteund door de uitstekende soundtrack, die voor het grootste deel is verzorgd door RZA, oftewel Robert F. Diggs, die ooit voorman van de hiphop-groep Wu-Tang Clan was. De hiphop-stijl past perfect bij de game en werkt tijdens de vele slachtfestijnen nog eens extra opzwepend. Als afwisseling maakt hiphop af en toe plaats voor typische oud-Japanse deuntjes, die de samurai-sfeer er een beetje in houden.
Overtuigende voice-acting
Hoe goed de sountrack ook is, de show wordt toch echt gestolen door de voice-acting in het spel. Zoals gezegd speelt Ninja Ninja hier een belangrijke rol in, met zijn sappige one-liners, al is het jammer dat je die na een paar uur allemaal wel een keer hebt gehoord, zodat de humor er een beetje vanaf gaat. Ook de andere stemmen, die zijn ingesproken door dezelfde acteurs die dat in de anime hebben gedaan, komen zeer overtuigend over.
Conclusie